Niet iedereen weet het, maar buiten de baai van Coumarine Town is er ook een heel groot stuk grasland. Het ligt niet heel dicht in de buurt van de stad, maar als je lang genoeg loopt kom je er zeker. En dit is nou net een van die dingen die Lars zou doen. Door blijven gaan totdat je iets interessants vind past heel goed in zijn karakter. Samen met Jetterik op zijn schouder liep hij dus over dit grasland. Het was een zeer verlaten plek. Er waren geeen andere mensen en geen andere pokemon te bekennen. Ze waren helemaal alleen .. uh .. alleen met zijn tweetjes? Ja, dat is logisch. Wat hij precies zocht hier wist Lars niet, maar hij had zeker het gevoel dat er iets speciaals zou gebeuren. Want ja, hij blijft de held van dit verhaal. En van dit soort plekken zonder anderen wees meestal op een speciale gebeurtenis. Een gebeurtenis die alleen hij mocht meemaken. Omdat hij speciaal was dus. De held. En vandaag zou zo een dag worden. Anyway, ineens trok er een wat hardere windvlaag op en Jetterik wapperde hard met zijn vleugels om niet van de schouder af te vallen. Ineens trok de hemel dicht met donkere wolken. Dit kon niets anders dan een teken zijn. Lars rende vooruit in een willekeurige richting n Jetterik vloog naast hem met hem mee. Ze moesten snel een plek van veiligheid gaan vinden. Wat het ook zou zijn, het was waarschijnlijk gevaarlijk. Hij rende harder dan normaal en Jetterik vloog sneller dan normaal. De wind waaide met hun richting mee. Hier kregen ze een boost van. De wind was altijd al iets geweest dat Lars in zijn leven leek te helpen. Het zorgde er voor dat hij er meer episch uit zag en nu dit! Dat is sowieso iets speciaals! Maar wat ze nu tegenkwamen kwam hen beide bekend voor. Dit kon niet. Er stond een groepering van kristallen net zoals zij die ook hadden gezien voor ze hun reis als Rangers begonnen. Maar die stond op een andere plek. Waren er meer van dit soort dingen?
Tijdens het rennen en vliegen brak een klein stukje van de lucht open. Een baken van lucht scheen naar beneden over de groepering kristallen heen. De kristallen stonden in een dusdanige positie dat het licht van de opengespleten lucht naar hen zelf toe scheen. Nouja, eigenlijk, beter gezegd, naar Jetterik. Jetterik sloot zijn ogen door het felle licht maar bleef door rennen. Echter stopte Lars met rennen. Hij bleef stil staan. De wind deed zijn poncho en hoed flink wapperen, dus Lars moest zijn hoed met één hand tegenhouden. Hij keek geïntrigeerd naar wat er aan het gebeuren was.
Jetterik werd omringd door licht. Hoe meer hij door de straal heen vloog, hoe sterker het licht. Hij bleef door vliegen totdat hij voor Lars niet meer te zien was in het felle licht. Jetterik vloog wonderbaarlijk genoeg tussen de kristallen door en sloeg toen hard met zijn vleugels om in een perfect rechte lijn omhoog te vliegen. Een Spearow vloog het licht in, maar een Fearow kwam het licht uit. Hij bleef recht omhoog vliegen terwijl hij hard kraaide. Hij had het nu zelf ook wel gemerkt. Dit was een apart gevoel. Hij voelde zich uitverkoorne. Hij vloog omhoog totdat hij bijna de wolken raakte. Daarna slaakte hij nog een harde kraai. Vervolgens maakte hij daarna een duikvlucht.
Zonder enige angst zette hij koers voor de grond. Hij gebruikte zijn aerodynamische lichaam om zichzelf nog sneller te maken. En nét op het laatste moment weerhield hij zich ervan om de grond te raken en met een paar krachtige slagen van zijn vleugels vloog hij vlak over de grond naar Lars toe. Lars kreeg een glimlach. Hij wist precies wat hij moest gaan doen. Hij boog zijn knieën en zette zichzelf in super focus modes. Ondertussen verdween de licht baken weer door sluitende wolken. En met een halve sprong en een goed geplaatste grijpbeweging met zijn hand sprong hij op Jetterik zijn rug om op hem te kunnen gaan vliegen. Zodra Jetterik voelde dat zijn Ranger op zijn rug zat maakte hij een paar harde slagen. Zo zorgde hij ervoor dat ze wat hoger van de grond vlogen.
De donkere wolken bleken donder wolken te zijn. Het begon ineens te rommelen in de lucht. Een aantal donderslagen zette de sfeer en Lars zette zijn lichaam zo kort als mogelijk op die van Jetterik terwijl hij zijn hoed vast hield met één hand. Hij moest wel zo aerodynamisch mogelijk proberen te zijn. Pas nu waren er ook bliksemschichten te zien tussen de wolken. Een normaal persoon azou doodsangsten uit staan. Maar Lars en Jetterik niet. Lars had vertrouwen in zijn pokemon. Schijnbaar was de plaats van veiligheid die ze hadden gezocht helemaal geen plaats. Het was een persoon. En die persoon was Jetterik. Zijn partner pokemon. Een extra teken dat hij op hem kon vertrouwen dus.
Meesterlijk ontweek Jetterik alle bliksem alsof hij van te voren wist waar ze zouden komen. Al zigzaggend vloog hij door de storm heen. Het begon ook nog eens te regenen. Het was, zoals dat wel vaker is bij Lars en Jetterik, zogezegd, extreem episch. En na niet al te veel tijd zagen ze al weer meer klare luchten. Ze waren uit het onweer gekomen zonder ook maar één schrammetje. Tja, de main characters kunnen natuurlijk niets gebeuren. Anders was het verhaal wel heel snel voorbij. Nu was het tijd voor schoonheid. Lars ging rechtop zitten en Jetterik ging wat kalmer vliegen. De lucht was blauw. De zon scheen. En er was niks aan de hand. Dit hoofdstuk werd afgesloten met een status quo. Dit werd zelfs verduidelijk door Jetterik die midden op een plein in Coumarine Town landde. Sommige mensen, kakkers, keken op met geheven neus. Dit soort gedrag was ongehoord. Maar een aantal toeristen waren wel geïnteresseerd. Wie was deze vreemdeling met de coole hoed? Lars ging er namelijk altijd van uit dat mensen zij hoed heel cool vonden. Hij hief zijn kraag en schoof zijn hoed meer voor zijn gezicht. Hij legde zijn hand op Jetterik en zei: “Mijn plicht is gedaan. De stad is gered. En ik heb nog een langer reis voor de boeg.” Ze liepen richting de uitgang van de stad en lieten een hoop vakantiegangers stomverbaasd achter. Echter maakten sommige fotos. Fotos die de volgende krant zouden verschijnen met de tekst: ‘Mysterieuze held in Coumarine’
