Babysitting Service

Rustig scheerde Tara door de lucht. De Flygon klapperde van tijd tot tijd met haar vleugels en hield haar ogen op de jonge Rufflet naast haar. Hoewel Kye nu kon vliegen was hij er nog niet bepaald goed in en zijn uithoudingsvermogen mocht ook nog wel wat hoger. Kate zat ontspannen op de rug van haar draak. Ze was gewend geraakt aan het vliegen, al had ze nog steeds haar voeten liever op de grond. Het was eindelijk weekend en ze was op weg naar Bryan's Daycare. Hopelijk kon de Breeder haar verder helpen, of in elk geval de drie kleine monsters afleiden zodat ze wat rust kon hebben. Ze waren bijna boven Petalburg, ze moest het huis alleen vinden. Zoekend keek Kate naar de eerste gebouwen die verschenen. Ze wist het adres.. ongeveer. Wat ze niet kende was Petalburg, al had ze hier wel haar Rangeropleiding gehad. Kye fladderde vrolijk mee en leek klaar om naar onder te schieten om de stad te onderzoeken. Voor dat gebeurde moest ze het gebouw vinden, anders mocht ze eerst op quest naar de Rufflet. Tara begon te dalen en scheerde vlak over de daken van de huizen, een paar vogels opschrikkend. "Daar," Kate wees naar een ranch die naar haar herinnering op de juiste plek bevond. De draak landde niet ver buiten en liet haar trainer van haar rug glijden. Kye landde ook, in haar haar, en keek vrolijk naar zijn trainer. "Kye," een kreun ontsnapte de blondine's mond terwijl ze haar haar aanraakte. Niet weer. Daar ging haar kapsel. Maar goed, ze moest eerst zeker zijn dat dit de juiste plek was. Haar was het laatste waar ze zich nu zorgen over wilde maken. Onzeker keek Kate naar het gebouw, zat ze goed of..?

+ Bryan

Een Growlithe verscheen. Nieuwsgierig keek Kate naar de vrolijke pokémon bij haar voeten terwijl ze haar best deed Kye op haar hoofd te houden. Als hij eraf zou vallen zou hij alleen erger in haar haar terecht komen. Het blaffen alleen al was genoeg om de Rufflet opgewonden te maken, en ze wilde geen gevecht tussen de pup en haar overmoedige vogel. Iemand floot en de Growlithe werd stil, Kate keek op en ontdekte Bryan die kwam aanlopen. "Bryan," opgelucht keek ze hem aan, zat ze toch goed. Hij leek druk bezig te zijn met zijn werk, moest vermoeiend zijn. Ze had eerlijk gezegd geen idee wat voor Breeder hij precies was, maar aangezien hij onder het stro was gokte ze op een soort boerderijdieren. Dat paste ook bij het gebouw. Kye was ook nieuwsgierig en bewoog zich naar voren zodat ze haar evenwicht verloor. "Kye.." Kate wist de vogel uit haar haar te krijgen en hield hem voor zich uit. De Rufflet liet een vrolijke kreet horen en keek zijn trainer onschuldig aan. Alsof hij er helemaal niet van bewust was dat hij het haar van het meisje compleet had verpest. Niet dat ze er veel werk in stopte, maar het was al heel wat om de klitten eruit te krijgen. Die had ze nu genoeg, met dank aan de jonge Rufflet. Kate zuchtte en liet de vogel los zodat hij fladderend op de grond terecht kwam. Kye richtte zich meteen tot de Growlithe en sprong vrolijk voor die op en neer. Yay, meer vrienden!

Het meisje had opgekeken van de Growlithe naar hem toe, waardoor hij even glimlachte. "Bryan," klonk er opgelucht van het meisje af, waardoor hij even grinnikte. Jup, in levende, oh zo charmante lijve stond hij voor haar. Hij keek even naar de Rufflet op haar hoofd, die al snel vrijwel van haar af viel en haar haren verschrikkelijk in de war zat. Ah, ze waren beide dus heel charmant dus. Zijn haar zat ook niet zo perfect nu namelijk. "Kye..." klonk er even, waarna de Rufflet in de armen van de ranger zat. De vogel werd al snel los gelaten, waardoor hij naar Sasha ging en Bryan even grinnikte. "Het is een levendig ding." sprak hij even met een glimlachje tegen het meisje.

"Jammer genoeg wel," reageerde Kate onder een zucht. "Hij zet me genoeg aan het werk." Dahlia had ten minste Noa nog om op haar te letten, maar de Rufflet moest blijkbaar 24/7 haar aandacht hebben. Tot het ongenoegen van Bella. De Scolipede voelde zich steeds meer genegeerd en dat bracht de spanningen ook wat op binnen het team. Kon ze niet terug naar de tijd waar ze niet voor drie jonge dingen moest zorgen? Tara en Bella waren veel handelbaarder dan de kleine monsters.. de Ranger verbrak haar overpeinzingen door zich uit te rekken - vliegen maakte haar spieren stijf - en keek richting de Daycare. "Zit er goed uit," onder de indruk keek Kate naar het gebouw. Zij vond het al moeilijk genoeg om haar boomhuis met de drie kleine monsters te managen, hoe het was om een gebouw als dit te verzorgen samen met een hele bende babymons.. ze kon het zich niet voorstellen hoe het was. En hopelijk hoefde ze er niet achter te komen, ze was prima tevreden met haar huidige baan.

"Jammer genoeg wel," klonk er met een zucht van de blondine af, waarop Bryan even glimlachte. Altijd leuk om zo'n jong ding te zien genieten van zijn euh... 'jeugd'. "Hij zet me genoeg aan het werk." kloonk er van de ander af, waarop Bryan even grinnikte. Ja, dat zal wel. Ah, hij was wel wat gewend, dus dat kwam wel goed. Zulke jonge dingen waren wel wat lastig af te richten, maar het was zeker niet onmogelijk. Vooral niet als je met een ervaren persoon was zoals hij. Oké, eigenlijk hoopte hij wel dat Lyan zou kunnen helpen, want alleen zou het waarschijnlijk alsnog een ramp worden. Maar hey, ze waren er om elkaar te helpen, right? De blondine rekte zich echter even uit, waardoor Bryan weer naar haar keek. "Ziet er goed uit," klonk er van haar af, waardoor Bryan haar blik volgde naar het gebouw en begon te glimlachen. "Thanks." sprak hij even met een glimlachje tegen haar. "We hebben er hard voor gewerkt." Hij zei expres 'we' om Lyan niet buiten te sluiten, natuurlijk.

Kate knikte en wierp een snelle blik op Kye. De Rufflet deed zijn best trots zijn verenpak te laten zien, hij was ongevaarlijk.. voor nu. "Wat voor soorten pokémon hebben jullie?" vroeg Kate geïnteresseerd terwijl ze terug dacht aan de laatste onmoeting. "Wacht, het waren Ponyta's, right?" Waarschijnlijk had hij het al een keer verteld, maar zo goed in dingen herinneren was ze niet. Daarbij had ze veel aan haar hoofd gehad. "Betekent dat dat jullie een hele weide hebben?" Kate richtte haar blik op Bryan en keek hem vragend aan. Dat was heel wat meer plek dan haar boomhuis, dat bestond grotendeels uit één kamer, op de keuken en badkamer na. Verder was haar woonkamer en slaapkamer ongeveer hetzelfde, maar dat maakte niet veel uit. Ze reisde toch vaker voor haar werk en was alleen thuis om te slapen. Of als ze een dagje rust had, wat ook niet veel meer was dan op de bank of bed liggen en hopen dat Noa en Kye zich rustig hielden.

Is niet erg, we hebben het allemaal druk ^-^
Ik gooi Hime wel bij dr team tho, dan is dat compleet

Het meisje knikte even, waarna ze even een snelle blik richtte op haar shiny vogel. "Wat voor soorten pokémon hebben jullie?" klonk er van het meisje af, maar voordat hij kon antwoorden reageerde het meisje alweer. "Wacht, het waren Ponyta's, right?" Bryan begon meteen weer te glimlachen, ze had het dus onthouden.. Heh. "Betekent dat dat jullie een hele weide hebben?" Bryan knikte met een glimlach. Yeah... Zo kon je het wel noemen zo'n weide. "We hebben een stal en meerdere weides." sprak hij rustig met een glimlachje tegen het meisje. Ja.. Dat was wel beter ook met al die ponyta's. "Daarbij hebben we nog Rockruffs, Shinxes, Growlithes en wat anderen extra pokémon." sprak hij met een rustige glimlach tegen haar, waarna hij even na dacht. "Ik kan je anders wel een rondleiding geven als je geïnteresseerd bent?" sprak hij even rustig.

sorry omg. Ik heb ook alles een beetje geupdate in deze post

Hij rook een female. Er was iets niet kips hier. de blinde jongen die nog binnen zat zat nerveus met zijn vingers te spelen, er een beetje voor de looks ernaar starende. Bryan was te lang buiten... Had hij een date op de boederij uitgenodigd? WHAT? Hij zou liefde van zijn broer moeten delen met een ander?! Triggered. Hij was van de bank af gekomen en door de voordeur gegaan. Er was een she-demon, hij hoorde haar hoge stem... Alhoewel mannen ook een hoge stem moesten hebben. De blonde jongen vernauwde zijn ogen en liep stil naar de stem van zijn broer toe, zijn handen SUBTIEL voor zich uit gestoken om te zoeken naar de ander. En hij had zijn bro. Hij trok de ander tegen zich aan met een kracht die hij niet had en keek boos rond. Hmpf... Waar was ze??? Waar was hij??? Het??? idk... Hij moest iets confirmen... Hij lostte BRyan en begon rond te tasten... Tot hij plots iets aanraakte, vast de nieuwe persoon. Hij loste zijn grip meteen niet en duwde zichzelf zowat tegen de de vrouw aan waarna hij zonder pardon haar lichaam begon af te tasten om te bevestigen of ze een female was. Dit zou haar vast wel wegjagen MWAHAHAHA

Als je dit niet ok vind Hanna, por me even, maar ik moest dit gewoon doen (a) <3

Bryan begon met een korte uitleg over hoe de ranch er ongeveer uitzag. Kate luisterde geïnteresseerd toe terwijl ze ook een oogje op Kye probeerde te houden. Het laatste wat ze nodig had was dat de Rufflet dingen ging slopen. "Lijkt me leuk," reageerde Kate glimlachend op het aanbod van een rondleiding. Een ranch was heel wat anders dan haar kleine boomhut. "Ik ben wel nieuwsgierig naar.." hoe een Daycare werkt. Ze maakte de zin niet af, een gedaante achter Bryan trok haar aandacht aangezien die niet heel subtiel bezig was de roodharige te.. knuffelen..? Kate keek sprakeloos naar de de blonde jongen en merkte maar half dat Kye op haar schouder kwam zitten omdat hij ook nieuwsgierig was naar deze nieuwe gedaante. Over de gedaante gesproken, Lyan als ze het zich goed herinnerde, hij kwam op haar af. Nu was zij degene die werd.. nee het was geen knuffelen, het was eerder aanvallen. Geschrokken door de plotselinge.. gang van zaken.. Kate greep Kye, hij had ongemakkelijk gezeten en slaakte geschrokken kreetje, en duwde die half in de blonde jongen zijn gezicht. Los!

Het meisje luisterde aandachtig, maar hield wel een oogje in het zeil op haar Shiny Rufflet. "Lijkt me leuk," klonk er glimlachend van de blondine af. Goed bezig Bryan. "Ik ben wel nieuwsgierig naar.." En haar zin werd niet af gemaakt? Nieuwsgierig naar wat? Toen hij opeens werd vastgepakt keek hij even naast zich, waarna hij even glimlachte. Oh, Lyan. Ook hallo. De jongen liet hem echter al snel los, waarna hij richtig Kate ging en aan haar ging... voelen. Jeetje... Het blonde meisje pakte haar Shiny Rufflet, waarna ze deze in Lyan's gezicht duwde en Bryan even een hand voor zijn mond legde om zijn lach in te houden... Oh Arceus... Dat vond hij wel grappig. Hij liep rustig naar Lyan toe en sloeg zijn armen rond de jongen heen en trok hem tegen aan. "En dit is mijn grote broer Lyan, mede-eigenaar van de fokkerij." sprak hij met een rustige glimlach tegen Kate, waarna hij even over Lyan's blonde haren aaide. "En jij moet niet zo onbeleefd zijn tegen onze gast, Lyan." sprak hij even met een glimlachje.

Waah. hij voelde plots iets in zijn gezicht en de pijnlijke klauwen van het ding voelden helemaal niet goed aan. Hij hield echter koppig zijn ogen open, want hij wilde zijn reflexen niet zo laten doen. Met wat geluk deed ze hem iets aan en werd ze aangehouden en in de bak gehouden. MWAHAHA. dat was het strakste plan evah. Auw! Hij nam meteen terug toen hij iets pijnlijks in zijn rechteroog voelde en trilde even. AUW. verdomme. Hij werd wel meteen naar Bryan toe getrokken... ugh.. Auw... hij legde even zijn handen over zijn ogen heen. Omdat ie er niet meer mee kon zien betekende het niet dat hij er gevoelloos aan was, hell... "En dit is mijn grote broer Lyan, mede-eigenaar van de fokkerij." Klonk er terwijl hij geaaid werd en hij koppoig trillerig meer in elkaar dook om uit zijn greep te kunnen komen. Zou niet lukken, Bryan was de hulk ofzo, veel te sterk enzo, stom he. "En jij moet niet zo onbeleefd zijn tegen onze gast, Lyan." Ugh... "Ik wil je vriendin niet op de farm Bryan," zei hij luid en bot terwijl hij iets warms langs zijn handen voelde gaan en snel de andere hand op deze legde, wetende dat het bloed was die uit het wondje van rond en bij of zelfs in zijn oog was. Fijn, heel fijn... Nu kon hij zeker niet meer genezen... Verdomme... Zijn rechteroog was nu niet alleen intern kapot, maar ook extern; hooray voor Bryan's nieuwe playbuddy.

Bryan trok zijn broer terug en stelde hem voor. Kate kon niet anders dan de geschrokken Kye voorzichtig los te laten en onzeker glimlachen aangezien het niet de beste eerste indruk was. Voor beide niet. Ze wist niet zeker wat ze van Lyan moest vinden, maar dat maakte nu niet uit. Ze was hier om haar pokémon eindelijk eens in een veilige omgeving te laten rondlopen - niet haar veel te kleine boomhuis - en zo zelf van wat rust te genieten. En Bryan was aardig, het zou een gezellige middag kunnen worden. Zou.. Lyan liet luid tegen zijn broer horen dat hij zijn 'vriendin' niet op de ranch wilde. "Ik ben niet.." stamelde ze tegen de blonde jongen. Ze had geen idee in wat voor context ze dat moest verstaan, maar ze nam liever geen risico's. "Ik ben alleen op bezoek.." Ondertussen hield Lyan zijn hand voor zijn oog, waarschijnlijk was hij er niet zonder schade vanaf gekomen. Kye had scherpe klauwen.. onhandig herstelde Kate zich en klikte haar schoudertas open om haar EHBO-kit eruit te halen. Het was gedeeltelijk haar schuld.. gedeeltelijk. Het belangrijkste was nu dat ze Lyan's wond fixte, het laatste wat ze wilde was dat het zou ontsteken.

Hij voelde de andere wel iets trillen in zijn greep, maar dacht er niet veel bij. Vooral omdat hij het redelijk gewend was van de ander? Yeah dat was waarschijnlijk een goede omschrijving. Toen de ander dan ook probeerde weg te duiken bleef hij rustig staan met de ander tegen zich aan, nee, de jongen zou niet snel weg komen en dat wist hij zelf ook wel. Kye was inmiddels ook weer los, mooi. Iedereen weer oke? "Ik wil je vriendin niet op de farm Bryan," klonk er luid en bot, waardoor Bryan even knipperde. W-wat? Vriendin? Hij slikte even en keek naar Kate. Hij... Euh.. Nee? "Ik ben niet.." stamelde het blonde meisje dan ook even. "Ik ben alleen op bezoek.." klonk er van haar af, waarop Bryan even instemmend knikte. Yeah... Yeah.. Toen Kate echter een EHBO-kit uit haar tas haalde knipperde hij even, waarna Bryan even naar Kate keek. Was ze gewond? Het leek er niet op tenminste. Dus als zij niet gewond was... Hij niet gewond was... Dan betekende dat... Bryan draaide Lyan meteen om en zag hoe de jongen zijn handen voor zijn ogen hield. Waaah. Lyan! Hij haalde de handen weg en zag meteen de wonde van de jongen. Oh zijn arme broer... "Doet het... pijn?" beste vraag om te stellen aan een gewonde Bryan. Goed bezig. Beste broer. Hij keek even naar Kate en slikte even. "Zou ik dat even mogen lenen..?" vroeg hij even rustig aan het blonde meisje met een rustige glimlach.

Als hij blij kon zijn had hij staan grijnzen van triomf om hun stomme stilte. Die onderdanen wisten helemaal niet hoe te reageren. het was hilarisch. jammer dat zijn lachspieren samen met zijn zicht heen waren gegaan. Dat was tenminste, als hij ooit lachspieren had gehad. de gedachte alleen al gaf hem verschrikkelijk jeuk, het hoorde niet, want hij hoorde niet te lachen. Lyan moest ongelukkig zijn, dat hadde de goden besloten een paar jaren terug, negentien om precies te zijn. Hij zuchtte even zachtjes. Hij kon het gewoon niet, echt niet. En nu hij dit besefte, dit half grappige feit die bedoeld was om het wijf weg te jagen moest hij toch even slikken. Bryan zou hem verlaten en hem vergeten, zoals iedereen in zijn leven. Hij zou verdwijnen en uit zijn handbereik zijn. Het zou gedaan zijn, finito, en niemand zou er dan nog woorden vuil aan maken. De nacht van het ongeluk bleek de vriendin van de ander ook belangrijker dan zijn huis... En je wist wat ze zeiden... als je het een keer kon, kon je het zeker ook een tweede keer... Zeker... In dit geval... "Ik ben niet.." Hmpf... Wat was ze dan niet? Ze was hier wel om zijn broer voor zich te claimen of niet??? Weldra zouden ze wgevaren op hun stomme ponyta ofzo, idk... maar dan zou hij ze neerhalen met de meest dodelijke blik... Als hij ze tenminste zou kunnen aankijken, maar dat zou waarschijnlijk ook niet gebeuren... "Ik ben alleen op bezoek.." Verdomme, dat was niet waar, dat was een zwaar leugen... Dat was een heel zwaar leugen. Alleen een bezoek he? Meer iets zoals, hallo, ik kom je broer stelen voor je neus. Haha, je kan niet zien dus wat ga je doen... Nou hij kon slaan, pas maar op! En bijten kon hij ook nog steeds. Het was niet omdat hij je niet kon vinden of zien dat hij je niet kon vernietigen. Hij was de hulk, de terminator, als het op zijn bro aankwam. Het was het enigste wat hij nog had, het was dan ook niet raar dat hij bang was ook die te verliezen door zijn schuld. Het laatste beeld wat hij ooit had gezien was een zee aan vuur, een verwoest huis... In combinatie met het geschreeuw van zijn ouders. Dat brak een persoon, heel erg eigenlijk. Meer dan men zou denken, helaas... Hij was al zo fragiel en dan ging je spelen met zoiets, dat was gevaarlijk, zeker als wat brokken misten. mismaakt persoon, wie was je nog nadat je brak? Nadat je lijm zou vergaan door tijd, omdat de lucht zoveel vrediger was voor je. Lucht, wat een grappig. Zuurstuf hield me levend, dansende door de pijn hen zou men zeggen. Maar dansen deed hij niet, vechten op een elegante manier was het. Maar iedereen zag het verkeerd, iedereen dacht dat met woorden het allemaal goed en wel was. Nee, het was niet goed. Woorden konden niks, ze waren maar tonen, ze waren maar lucht. je kon niks met woorden, lucht kon geen mensen fixen... En al zeker geen gebroken iemand.
Hij voelde even een hand op de zijne en toen een hevig iets waardoor hij kreunde en zijn pijnlijk oog dichtkneep, alhoewel hij al redelijk toe zat. Hij was vast gewond aan zijn oog. Maar wat maakte het ook uit? Hij was toch al blind, hij was toch al een niemand. Hem fixen had geen nut meer, hij was mentaal toch al een mess en als zijn ondergewicht nog niet aangaf dat hij lichamelijk ook instabiel was, dan well yea. Hij slikte even en staarde voor zich uit met zijn ene oog, maar sloeg deze meteen naar onder en sloot deze ook waarna hij zijn andere hand voor zijn oog begon te houden. Nee, ga weg. Verdomme, hij zou bijten, als dat hetgeen was wat hij wilde. Als dat het koste om hem weg te jagen, ugh... Stomme broer. "Doet het... pijn?" Doet het pijn? Doet het pijn. Heh... Hij knipperde even met zijn niet gewonde oog en zweeg gewoon even. Hm... "Zou ik dat even mogen lenen..?" Wel meteen werd de blonde jongen echt wild. Hij begon plots zich los te wrikkelen uit de greep van Bryan en begon hem als een wijf te slaan, zo van die slagjes die amper schade aanbrachten terwijl hij zijn gewonde oog dichtgeknepen hiel en hij maar voor zich uit aan het staren was. Na 10 seconden was hij echter al uitgeput en vertraagde zijn acties wat waarna hij hem nog zachtjes sloeg, lichtjes hijgend en trillend omdat zijn lichaam niet genoeg suikers binnen hadden die vol te houden of zelfs te doen. "Ja het doet pijn om te beseffen dat je weer weg gaat gaan! Net als die nacht! Je gaat me achterlaten niet? Zeg het maar!" Verdomme. Hij draaide zich om en begon te lopen maar zakte door zijn benen omdat hij moe was en gewoon op en legde zijn handen op zijn gewonde oog en snikte even. Hij zou alleen zijn voor altijd. Hij haatte mensen, ze waren zo slecht... Zo verdomd slecht. Hij snikte wat zachter en veegde het allemaal even weg, het bloed, de tranen, alles dat nat was hier... en haalde diep adem waarna hij terug trillend probeerde op te staan... Onhandig bewogen zijn handen in het rond waarna hij plots een boom vond en hij half vallend ertegen ging staan en zijn gezicht tegen de boom legde en even zijn lippen naar onder krulde... oH boom, hij zou hem niet verlaten niet? Bomen koden niet praten, bewegen, dingen doen... andere mensen ontmoeten. Het was enigste dat loyaal aan hem kon zijn... Hij had deze boom, dus Muk die Bryan en zijn stomme girlfriend... Verdomme. HIj beet even op zijn onderlip terwijl hij bleef trillen. "en ga niet kijken naar me, ik ben niet een attractie om naar te staren!" zei hij plots waarna hij even opkeek terwijl hij het snauwend uitbracht. Zijn gezicht lag in een woeste frons van agressie. Het was duidelijk dat hij iemand iets zou aandoen als ze nu dicht kwamen of zelfs iets probeerde. Again, het was niet omdat je blind was dat je niemand iets kon aandoen... Dat zou hij maar al te graag willen bewijzen.