Wolffe Friedmann, hij is een heel simpel man. Een smid van beroep, maar al lang met pensioen. Hij is 75 jaar oud... Maar sterker dan een wilde Ursaring en veel groter. Deze vriendelijke reus is namelijk 2.1 meter lang en enorm gespierd.
Hij heeft al zijn leven in Ecruteak City, in Johto, gewoond. Hij werkte daar als student, werd verliefd op een beeldschone jonge vrouw en niet lang daarna woonde hij met haar samen. Haar naam was Laura. Ze was de liefde van zijn leven en ze hebben samen vele jaren samen gehad, maar nooit een kind. Het was niet voorbestemd. Wolffe zorgde voor haar tot in haar late jaren. Hijzelf was onuitputbaar, maar het verlies van de liefde van zijn leven was zwaar. Hij was toen net zeventig. Hij is toen maar terug gekomen uit pensioen om zijn gedachten bij elkaar te houden in dat lege huis.
Op een dag was het stil, stiller dan normaal. Zijn huis zat vol met verhalen en herinneringen. Herinneringen die hij koesterde, maar toch een somberheid met zich mee namen. Hij was nu alleen. Hij hoorde toen getik. Vast niets meer dan een tak tegen de ruit. Niets meer en niets minder. Toen kwam het getik na een tijd terug. Het kwam van de deur. Wolffe stond op, bijna het plafond rakend, en liep met lange stappen richting de deur. Hij deed de krakende deur open en keek naar buiten, niemand. Hij voelde iets tegen zich aan duwen en keek omlaag. Een kleine Aron drukte tegen zijn been. Een brede grijns vormde op zijn lippen. Hij aaide de kleine pokemon en liet hem binnen. Gezelschap was altijd welkom. De pokemon begon meteen een ijzeren melk kan op te eten. Met een zucht ging Wolffe zitten. Hij keek afwezig naar een foto van zijn lieve Laura. Toen keek de Aron bezorgd naar Wolffe. Hij keek naar de foto en liet een zacht kreetje horen. Hij had gelijk, dacht Wolffe. Het is tijd om verder te gaan, dat zou ze hebben gewild.
Hij verkocht zijn huis, deed de rest in een loods en nam ontslag. Hij zou op rijs gaan, de wereld in al zijn glorie genieten. Hij smeed een amulet voor hemzelf en plaatste Laura's foto er in. Zij zou met hem mee gaan, altijd.
Hij had nog geen stap buiten Johto gezet of hij werd uitgedaagd door een dappere Lillipup. Het arme beestje beefde als een rietje toen hij op merkte hoe groot Wolffe wel niet was. Maar met een vriendelijke glimlach wist hij de bange pokemon tot rust te brengen, ze zijn niet meer van elkaar te verwijderen.
Niet lang daarna kwam hij een Tepig tegen die in slaap was gevallen in de overblijfselen van zijn kampvuur. Een stevige strijd later voegde hij de blije pokemon bij zijn team.
Team:
Aron – male – level 20
Lillipup – male – level 20
Tepig – male – level 20
Trainer type: Trainer
