No way out |&Seven

“If you're going to die, do it on your own.”

Ze betrapte zichzelf erop dat ze opnieuw was begonnen met ijsberen en hield stil. Alle mogelijke voorbereidingen waren getroffen. Nadat Raven haar de plannen van Team Rocket had overhandigd was ze meteen naar haar leidinggevende gegaan, die samen met haar een een aantal andere hoogstaande Rangers een eigen plan opgesteld. Hoewel ze een week hadden gehad, kon pas vandaag de stad ontruimd worden, aangezien TR alles in de gaten hield. Wanneer Raven haar een seintje stuurde zouden ze het lab kunnen ontruimen en de grote hordes uit de stad kunnen krijgen. Hun kleine team was verdeeld in twee groepen. Een grote die de stad onder zijn hoedde nam en dan een kleinere groep die voor de ontruiming van het specifieke laboratorium zouden zorgen. Als het goed was had Raven de laatste wacht, zodat zij naar binnen konden zonder dat daar iemand van TR achter zou komen.

Haar blik gleed onbewust om de minuut naar haar holocaster om te zien of ze al iets had ontvangen. Toen dan eindelijk een berichtje van Raven verscheen, verstijfde ze voor een moment, waarna ze de mensen uit haar team bij zich riep en vanuit het gebouw in de buurt naar buiten stapte, om zonder enige twijfeling het lab te betreden. Ze hadden al eerder een selecte groep staff leden aangesproken om hen op te dragen een procedure uit te voeren zoals die gedaan werd bij een brand wanneer zij het pand betraden. Gelukkig werd dat al snel in gang gezet, maar bij een groot gebouw duurde het altijd even voor iedereen eruit was. Zo snel als dat ging voerde ze de druk op wanneer er mensen te lang treuzelden. Iedereen moest weg, de groep buiten zou hen via de snelste veilige weg de stad uit brengen. Eens de grootste meute buiten was, was het nog een kwestie van de achterblijvers opsporen en zorgen dat er geen enkele burger meer in het lab was.

“If you're going to die, do it on your own.”

Er moesten er natuurlijk altijd een aantal tussen zitten die te koppig waren om netjes het brandplan ge volgen. Seven was al een aantal van de zalen doorgelopen om deze koppige professoren naar buiten te dwingen. Blijkbaar verlieten ze hun werk pas wanneer ze zelf de rook konden ruiken of de vlammen konden zien. Dat alles maakte haar opdracht enkel moeilijker, dat plus het feit dat het alarm soms niet te horen was door het geluid van een machine. Ze wist dat ze maar een half uur had en vanaf het moment dat het berichtje van Raven binnen was gekomen had ze een stopwatch laten lopen op haar holocaster. Seven hoefde hier niet op te spieken om te beseffen dat ze eigenlijk veel meer tijd nodig had gehad.

Na nog een gehaaste ronde door het gebouw, voegde ze zich bij degene die hen had geholpen vanuit het lab zelf. Volgens hem was bijna iedereen weg. Met de nadruk op bijna. Blijkbaar had een groep het nodig gevonden eerst hun onderzoek veilig te stellen. Ze wist maar al te goed dat het onderzoek wat hier plaatsvond belangrijk was, al had ze geen details, maar dood zouden deze mensen sowieso niet verder kunnen werken. Het was hun loyaliteit aan de wetenschap die hen de das om zou doen, tenzij dat nog net voorkomen kon worden. Seven nam het grootste deel van haar groep mee het gebouw weer in om de laatste paar man op te sporen en hen naar buiten te dwingen.

“If you're going to die, do it on your own.”

Haar hart bonkte in haar keel terwijl ze de groep Rangers door de gangen leidde. De spanning die in de lucht hing was voelbaar voor iedereen van haar team. Af en toe klonk er achter haar een zenuwachtige kuch of het geluid van onrustig getrippel, wanneer iemand meer passen maakte dan eigenlijk zou hoeven. Haar hartslag maakte een lichte versnelling toen ze de deuren van een lab zaal opende en daar de overgebleven vier professoren aantrof. De tijd om opluchting te voelen was er echter niet. Haar alarm ging af en terwijl ze naar haar holocaster greep om deze uit te zetten, hoorde ze in de verte de deuren open klappen. Haar blik schoot snel langs iedereen die bij haar was. Met de hele groep kwamen ze nooit buiten nu TR binnen was, maar misschien dat het groepje lab mensen nog weg kon komen zolang het maar een zo klein mogelijke groep was en zij voor afleiding zouden zorgen. Seven wees drie van haar teamleden aan om hen te begeleiden en gaf hen aan dat ze pas konden rennen wanneer ze het teken kregen. Voor nu had TR nog niet door dat zij er waren, maar zodra ze zich zouden realiseren dat er niemand in het gebouw was zouden ze waarschijnlijk snel genoeg alle kamers afstormen. Seven en de rest gingen zo stil mogelijk te werk om genoeg beschutting te creëren binnen de zaal en alvast wat klaar te zetten voor de deur. Toen dat eenmaal gedaan was, pakte ze een van de pistolen die ze bij zich hadden voor wanneer het uiteindelijk op zoiets uit zou komen, en schoot de gang in. Het glazen raam van een andere ruimte spatte in duizend stukken ineen. Als het goed was zou dat genoeg geluid gecreëerd hebben om TR naar dat deel van het gebouw te leiden en zodra de chaos compleet was, kon de groep met wetenschappers wegkomen via een van de andere ingangen. Seven was zich ervan bewust dat er ook TR leden buiten waren, maar het buitengebied was veel groter dan binnen, dus ze zouden meer kans hebben. Zij echter, zaten als ratten in de val.

“If you're going to die, do it on your own.”

Team Rocket was zonder twijfel binnen. Nadat de klap en het gekletter van het glas door de gangen weg waren gestorven, werden de stemmen hoorbaar. Ze kon niet onderscheiden wat er precies werd gezegd, maar ze hoefde dit niet te weten om te begrijpen wat hun volgende doel was. Terwijl de rest van haar team begon de losse tafels in de ruimte omver te gooien, om zo enige bescherming te creëren, hield Seven de deuropening en de hal in de gaten. Het schot was bewust geweest om hen te laten weten waar zij waren zodat de rest weg kon komen en dus maakte het niet meer uit dat er een nieuw kabaal opsteeg vanuit de lab zaal. Alles wat maar gebruikt kon worden binnen die schaarse minuten die ze hadden werd benut. Het geschuif en gedreun oversteeg al het andere geluid en dus moest ze het puur doen op haar zicht. Haar pistool stond gericht op de uitgang, haar pokémon nog allemaal veilig opgeborgen. Enkele andere Rangers hadden hun metgezel wel bij hen, maar ze wilde zelf het risico niet nemen. Wat zou immers het eerste zijn waarop werd gemikt? Haar hart dreigde uit haar borstkas te kloppen toen ze de eerste beweging zag in de hal. Zonder een moment te twijfelen haalde ze de trekker over en loste het eerste schot op de vijand. Hoewel het erop leek dat ze had geraakt, kwam de reactie van teamgenoten al snel. Twee van de Rangers duwde de grote kasten die tegen de wand stonden om voor de deur, terwijl Seven naar achter schoot om achter één van hun makeshift barricades te schuilen. Nu was het een kwestie van hopen dat ze er niet te snel doorheen zouden breken en dat ze er genoeg man op af zouden sturen. Het moment dat ze terug was gegaan voor die laatste groep was het besef er al geweest dat ze haar eigen leven misschien zou gaan geven, maar die realisatie leek nu realistischer dan ooit. "Kijk of je een andere uitweg kunt vinden. Ze hebben nog wel eens een extra uitgang voor noodgevallen," beval ze een van haar teamleden. Haar houding veranderde niet, haar pistool gericht op de gebarricadeerde ingang van de zaal, terwijl ze haar best deed elk teken van zwakte van haar gelaat te houden.

“If you're going to die, do it on your own.”

De eerste gaten werden in de dikke muren geschoten. Nu ze wisten waar ze moesten zoeken zou het hier binnen no time vol staan met Team Rocket. Dat bleek enkel al aan het toenemen van het aantal schoten die er door de hallen klonken. Seven probeerde koortsachtig na te denken over wat ze konden doen om nog enige kans te maken tegen iedereen die het momenteel op hen gemunt had. De eerste TR leden waren al bij de deur en probeerde die met geweld te openen. Dat was ze gelukt ook was het niet voor de loodzware kasten die er aan de binnenkant tegenaan lagen. Dat bood tijd, maar ze wist ook wel dat die tijd niet zo heel veel voorstelde. Toen Seven opnieuw die kant op keek waren er al kleine gaten te zien in het midden. Het was net genoeg om te beseffen wat de volgende zet was. Vuurpokémon. Ze wilde die deur wegbranden als het moest. Zonder te twijfelen klikte Seven de pokéball van Allira los en riep haar Ninetales eruit. "Zie je die knopjes op het plafond? Stuur daar een vuurstraal naar toe, maar raak ze niet!" beval ze haar pokémon die de taak direct en precies uitvoerde aangezien ook zij de spanning van de situatie kon voelen. Het was Team Rocket gelukkig nog niet gelukt om het sprinklersysteem uit te schakelen, want deze sprongen aan op het moment dat het vuur in de buurt kwam. Dat zou hen nog wel even tegenzitten en bovendien moest er eerst naar gezocht worden voor het uit kon. Seven kwam achter haar schuilplaats vandaan en begon alle muren af te speuren. Haar blik viel op een luchtrooster en hoewel het te risicovol was geweest in een andere situatie, zat er nu niets anders op. Het rooster sprong zonder al te veel moeite open, waarna ze haar eerste collega een zetje gaf om die erin te helpen. Allira zat intussen alweer veilig opgeborgen. Het gerommel bij de deur klonk steeds harder, maar ze vertikte het om nog iemand achter te laten.

“If you're going to die, do it on your own.”

Een van haar teamgenoten stak zijn armen uit om haar het ventilatie rooster in te tillen. Seven en de rest wachtte geen moment langer toen iedereen die ruimte uit was. Het was krap, waardoor ze op handen en knieën gedwongen waren. De luide stemmen, de deuren die open werden geforceerd en af en toe een schot dat viel joegen hen op. Het was nu een kwestie van zo snel mogelijk een weg uit de ventilatieschacht vinden, zodat ze te voet verder konden door de hallen. Alsof de druk van het geluid achter hen nog niet genoeg was besloot Team Rocket vuur de schacht in te schieten met behulp van hun pokémon. Waar het eerst nog koud was geweest door hen met water doorweekte kleding, leek het nu alsof die kleding elk moment aan hun huid vast kon schroeien. Seven kneep met haar ogen en klemde haar kaken opeen om de hitte en de pijn te negeren. Voor haar hadden haar teamgenoten een afslag genomen en toen ook zij de hoek om kroop zag ze dat er een opening was waardoor de rest al naar beneden was gesprongen. Ze aarzelde geen moment en volgde haar team.

Eenmaal terug op haar voeten en in de hallen van het laboratorium, keek ze vluchtig om zich heen alvorens zich bij de rest te voegen om een plan te bedenken. Het leek er echter niet op dat ze daar ook werkelijk de tijd voor zouden krijgen, want een moment later klonk het eerste schot in de gang, waarna de hel losbrak. In alle chaos raakte ze van de rest opgesplitst, terwijl ze een aantal grote kasten die in de hal stonden gebruikte als schild voor de rondvliegende kogels. Seven probeerde er alles aan te doen om haar teamgenoten veilig te houden en de TR leden die hen onder schot hadden uit te schakelen. Haar locatie was erg gunstig, maar er zouden niet meer dan twee mensen kunnen staan. Er klonk een onheilspellend geluid vanuit de gang, alsof iets met grote vaart op hen af kwam. De andere Rangers merkte het ook en in een moment van onoplettendheid werden er een aantal geraakt. De moed zonk haar in de schoenen toen ze zag wat er op hen af was gestuurd. Ze kende de pokémon maar al te goed, maar wist ook dat hij haar niet zou herkennen in de staat waarin hij nu verkeerde. De Lucario had al eens eerder naar haar uitgehaald in zijn mega evolutie en deze keer was Raven er niet om ervoor te springen. Het was haar duidelijk dat TR iets had gedaan om hem nog een beetje onder controle te houden, maar het leek haar niet dat dit was om ervoor te zorgen dat hij hen niets zou aan doen. Dat bracht meteen een vraag naar boven. Hoe had Raven het er vanaf gebracht? Hij zou dit nooit gedaan hebben als hij niet gedwongen werd en aangezien er niemand meer in het gebouw aanwezig was, was de kans groot dat de TR leidster al heel snel haar vinger op hem gewezen had als degene die de Rangers had ingelicht. Seven keek naar haar teamgenoten en wist de blik van een van hen te vangen. Ze schudde zacht haar hoofd toen ze de blik van de ander ontcijferde, wat ze terug kreeg was slechts een scheve glimlach en de nog altijd vastbesloten twinkeling in de ogen van de Ranger.

Een knal, gevolgd door een schot en daarna rook die de hal vulde. Blijkbaar was het de bedoeling geweest de Rangers mee te nemen, maar ze hadden nu laten zien dat ze liever stierven dan zich over te leveren aan TR. Seven wist dat Luca door aura zou kunnen zien waar ze was, maar door de afleidingsmanoeuvre van haar team was zijn aandacht waarschijnlijk bij het groepje. Ze trilde, voor een moment leek het niet alsof haar lichaam in beweging wilde komen en alles voor niets was geweest. Ze schoot los uit haar trans en begon te rennen. Haar pistool nog altijd in de hand. Een uitweg zoeken was nu onmogelijk. De enige kans die ze nog had was degene uitschakelen die hier de orders uitdeelde. De meeste TR leden waren of bezig met het neerschieten van haar collega’s of aan het zoeken naar eventuele andere groepjes Rangers en professoren die hier hoorde te werken. Er was een kans dat ze tot aan de elite leidster kon komen zonder gepakt te worden. Als ze geen kans meer had om weg te komen, dan was de enige optie proberen om degene uit te schakelen waarvan je wist dat dit het meeste effect zou hebben op de gehele organisatie en hun planning. Het liefst nog nadat je een aantal eisen had voorgelegd. Dat was ook precies het doel achter haar actie toen ze haar geladen pistool richtte en met snelle passen naar de ruimte liep waar de belangrijkste TR leden zich waarschijnlijk bevonden.

“If you're going to die, do it on your own.”

Heel even leek het erop dat het ging lukken. Ze hoorde stemmen niet ver van haar af en verder leek het gebouw voor een moment compleet stil te vallen. De klik van een pistool die schietklaar werd gemaakt verbrak de stilte. Seven voelde haar hart in haar keel bonken, terwijl ze opzij blikte en door haar ooghoeken probeerde uit te maken wie het was die het wapen in handen had. “Kijk eens wie we daar hebben.” De stem van de Eliteleidster klonk honend. De Ranger wilde zich nog omdraaien, maar een afkeurend geluid van haar tegenstandster deed haar weer onmiddellijk stil staan. Zij was degene die onder schot werd gehouden en dus niet de persoon die de regels maakte. De lach van de vrouw die achter haar stond zorgde voor een ijskoud gevoel dat zich door haar lichaam verspreidde. “Je hebt wel lef, hier in je eentje komen opdagen. Als ik Luca niet had gehad was het je misschien nog gelukt om onopgemerkt binnen te komen,” sprak de vrouw op een toon die duidelijk bedoeld was haar uit de tent te lokken. “Laat je wapen nou maar vallen.” Seven deed als van haar gevraagd werd en gooide het pistool dat ze vast had op de grond. Haar hand was klam van de greep die ze erop had gehad gemengd met de zenuwen.

“Bind haar vast.” Het bevel klonk kil door de gangen. Een aantal Team Rocket leden stapte naar de Ranger toe om te doen wat hun baas van hen vroeg. Toen haar armen waren beetgepakt door een van de mannen, gaf ze een harde ruk terwijl ze zich omdraaide. Ze wist hiermee haar armen los te krijgen en zich naar de Eliteleidster en Luca toe te draaien terwijl de man tussen hen in stond als schild. Hoewel ze niet twijfelde aan het feit dat de vrouw haar zou neerschieten als ze dat wilde, had ze het idee dat het niet geheel volgens plan was om haar nu al af te maken. Het schot bleef dan ook uit, maar dat weerhield hen er niet van haar aan te vallen met vuisten. Seven ontweek een aantal klappen en deelde er zelf een paar uit. Het feit dat de Eliteleidster met een grijns toekeek naar het hele schouwspel wekte enkel meer woedde in haar op. Ze was echter alleen en Team Rocket met vele. Een van de leden raakte haar met een knie in haar buik, waardoor ze dubbel klapte en al naar adem happend ineen zakte op de grond. Zonder nog een keer te aarzelen werden haar polsen aan elkaar gebonden met een stuk stevig touw, waarna een van de rekruten haar tegen haar slaap schopte. Seven klapte zijwaarts tegen de grond, zwarte vlekken voor haar ogen dansend en tranen in haar ogen van de klap die ze zojuist had gekregen.

Ze werd aan haar natte haar overeind getrokken, om oog in oog te ‘staan’ met de Eliteleidster zelf. De vrouw knielde op één knie bij haar neer en had nog altijd dezelfde irritante grijns op haar gelaat. Alsof dit hetgeen was waar ze het meeste van genoot. Iets dat waarschijnlijk waar was ook. “Dus, Seven, jij dacht even mooi de held te kunnen spelen nadat Raven je ons plan had doorgegeven,” begon de vrouw, “Helaas, toen er hier niemand was wist ik meteen naar wie ik mijn vinger moest wijzen.” Seven klemde haar kaken opeen en haar wenkbrauwen verzonken in een diepe frons. De haat in haar ogen leek het plezier van de vrouw enkel groter te maken. “Geen zorgen, ik heb al met hem afgerekend. Ik heb hem immers niet meer nodig nu dat ik Luca heb,” zei ze terwijl ze even kort achter zich gebaarde naar de mega evolutie van de Lucario. Haar uitdrukking veranderde plots naar serieus. “Ik moet enkel nog van jou weten waar je die wetenschappers heen hebt gestuurd, Seven. Ik adviseer je om braaf te zijn en mij gewoon netjes de waarheid te vertellen.” Er schoten een aantal emoties over haar gelaat, maar de sterkste van allemaal was haar woedde. Zonder waarschuwing spuugde ze in het gezicht van de vrouw, die haar losliet en op de grond liet vallen. “Verkeerd antwoord, Seven. Misschien moet ik je wat manieren bijbrengen en misschien weet Raven zelfs te ontsnappen om mee te kijken.” Ze lachte nogmaals.

Seven slikte, haar zicht nog altijd niet helemaal normaal vanwege de klap die ze eerder had gehad. Haar blik was gefocust op de Eliteleidster, die haar gezicht afveegde. Het gevoel van triomf bleef echter niet lang hangen. Ze was niet voorbereid op de trap tegen haar ribben die alle lucht uit haar longen duwde waardoor ze naar adem snakte. Vervolgens voelde ze iemand op haar arm staan in een poging die te breken. Ze krulde zich op zover dat kon, haar ogen opnieuw tranend van de inspanning die ze moest leveren niet te schreeuwen van de pijn terwijl er nog een aantal keer tegen haar lichaam geschopt werd. “Wilde je al wat zeggen?” Hoorde ze de Eliteleidster zoetjes vragen vanaf de zijlijn. Plots stopte alles en hoorde ze aan de voetstappen in de verder uitgestorven hal dat de vrouw weer naderde. “Kijk eens aan,” zei ze, terwijl ze Seven’s shirt, dat toch al wat omhoog gekropen was vanwege haar gekronkel op de grond, nog wat verder omhoog trok om de littekens op haar rug duidelijker te kunnen zien. “Je hebt al wat meegemaakt zie ik. Is dit moeilijk voor je? Zijn we oude wonden aan het openmaken?” Seven kon haar gezicht niet zien, maar dat was niet nodig om zich haar grijns voor te stellen. “Je bent niet zo spraakzaam merk ik.” Seven hoorde haar iets pakken en het volgende moment sneed er een scherpe pijn door haar rug. Anders dan wat de littekens had veroorzaakt, maar niet minder pijnlijk. De Eliteleidster leek tevreden met de reactie en trok haar mes langzaam door vanaf het ene uiterste richting het andere uiterste van één van de twee littekens op Seven’s rug. Inmiddels begonnen de tranen zonder ophouden over haar wangen te stromen en hield ze haar zachte gesnik niet meer binnen. Haar hele rug brandde, haar spieren spande zich tevergeefs aan, maar niets hielp om het minder te maken. De vrouw had een opzettelijk langzaam tempo waarop ze haar mes door de Ranger haar rug liet glijden en het leek een eeuw te duren voor ze het hele litteken open had gehaald en begon aan de volgende. Seven’s ademhaling kwam in snelle teugen, vechtend tegen de pijn en de duizeligheid.