‘Miauw!’ Een Meowth duwde zijn gezicht tegen zijn been aan, juist datgene wat hij niet kon hebben op het moment. Het was een lief gebaar niettemin. De timing had hij liever anders gehad tijdens zijn dienst. De Pokémon afsnauwen onder het zicht van anderen zou echter averechts werken. Dus met een zucht moest hij het maar accepteren. Met twee borden vast met een overheerlijke salade was hij wanhopig dat het maar goed ging. Op de punten van zijn tenen lopend, stapte hij al naar een tafel toe. Oké, rustig kleine stappen maken en let op je lach. Zodoende volgden de stappen maar zijn lach was nergens te vinden; enkel een pijnlijk gezicht. D-Die Meowth begon zijn broek te likken met haar ruwe tong, maar de broek bestond niet uit zulke stevige stof. Hij kon het erdoorheen voelen. De prioriteit lag daarentegen bij de klanten, en hij zou ze serveren met de kwaliteit die de standaard was. Direct trok hij zijn mondhoeken tot een glimlach en stapte op de tweetal af. Ze zaten in een diepgaand gesprek dus storen leek hem niet slim. Echter had de baas hem dat idee afgeleerd. Als ober mocht je storen. Je had het recht. Toch leek het niet zo op zijn plek om dat te doen. Ongemakkelijk bleef hij stil staan bij hun tafel, de borden de lucht in gehouden.
“Ehm, e-excuses, hier zijn jullie twee La Blance puddingen,” De twee mannen keken verrast op maar knikten hartelijk toen hij de borden voorzichtig op hun tafel neerlegde. Na een bedankje van hen, kon hij opgelucht de twee verlaten en even pauzeren. Rond dit tijdstip hadden ze weinig klanten onder hun dak. Het was immers vrij vroeg in de ochtend en pikdonker buiten. Het najaar had daar zeker niet goede invloed op. Naar de werkruimte achter de balie lopend, scheidde de Meowth eindelijk van hem en kon hij op een stoel neerploffen. Dit had hem volkomen uitgeput. Amper een klant of vijf had hij te woord gestaan maar het voelde alsof hij twee marathon’s gerend had. Sociaal zijn was niet het moeilijkste deel, het was het bedienen. De katachtige Pokémon maakten het moeilijk. En hier waren ze meer aanhankelijk dan in Kalos. Al bij een eerste stap in de zaak werd je al door vier Meowth begroet. Hoe was hij hier dan eigenlijk beland? Dat was voor de hand liggend. De reizen tussen Hoenn en Kalos betaalden zich niet vanzelf en bovendien wilden ze hem aannemen, wegens die actie van laatst. Enkel de troep opgeruimd van een bediende, terwijl hij verder ook niet wilde opvallen. Een held hoefde hij niet te zijn. Het was misschien juist goed dat zijn bijbaan verre van heldhaftig was. Pfoe, hij voelde zich wel kalmer door enkel rustig te zitten. Geen chaos, geen Pokémon.
Helaas had de dag andere plannen voor hem in petto. 'Tooot!’ Luid getoeter volgde van een vrachtwagen en direct viel hij bijna van zijn stoel af. Grijpend naar zijn hart keek hij gehaast de kamer rond, zoekend naar de raam. Het café lag wel langs een drukke weg maar ook een natuurgebied. Dat een Pokémon overstak in combinatie met het verkeer maakte het zenuwslopend. Als hij zijn baas kon geloven. Maar amper een werkdag of twee achter de rug en zijn woorden kwamen in het echt uit. Zelden verliep het fataal. Tot vandaag… bijna. Het zicht wat hij had via het raam maakte hem direct misselijk, van angst en vreugde. Een vrachtwagen stond stil en zijn chauffeur schelde luidkeels maar dat was niet het probleem. Nee, het was een hertachtige Pokémon die stijf van angst voor de voertuig stond. Haar ogen staarden strak naar voren, het lichaam trilde hevig en haar oren stonden strak overeind. De Pokémon soort herkende hij niet maar dat was zijn laatste zorg. De Pokémon moest van de weg af en het liefst zo snel zo mogelijk. Het was niet alleen de Pokémon die gevaar liep maar ook tegenliggers. In een poging de Pokémon te ontwijken zouden ze… Nee! Joey, focus je niet daarop maar richt je op de situatie voor je. Zelf vrij nerveus had hij maar één doel voor ogen: zijn baas informeren. Alleen dat, die had er meer ervaring mee en zou controle over de situatie krijgen. Daar hoopte hij op. Zijn nervositeit vervloekend stapte hij naar de deur, ademde diep in en uit en trok deze open.
Dit kon hij niet geloven. De hele ruimte was leeg; ze stonden allemaal vanuit de rand van de weg toe te kijken hoe de chauffeur geagiteerd begon te toeren, hopend dat de Pokémon vluchtte. Verder gebeurde er niets, geen hulp en… Nee, waar was zijn baas? Haastig keek hij rond naar de slanke, dunne man maar die was nergens te bekennen. Dit kon je niet menen. Iemand moest hier iets aan doen en daar was hij niet het figuur voor! Maar de klanten leken ook te staan wachten met dezelfde gedachten. Dit ging zeker naar niets leiden. In dat geval moest hij hen misschien wel overtuigen maar hoe deed hij dat? Wacht, hij had Dannebel van zaken weten te overtuigen en zelfs Jean-Pierre. Dit moest dan toch ook wel lukken? Met matige zelfvertrouwen balde hij zijn vuist en stapte strak door de zaak. Ja, dit kon hem misschien zelfs lukken. Eenmaal bij de weg keek hij richting de paar mensen, twijfelend wie er geschikt was om die actie te laten ondernemen. Het tweetal van voorheen waren eigenlijk een oud stelletje en de overige drie waren jonge meiden die elkaar angstig vasthielden. Moest hij dit dan echt gaan oplossen?
“H-Het komt goed, mensen,” Nerveus slikte hij, dit was nog niet iets waar hij trots op was om tekens te moeten doen. Helpen wilde hij graag, maar als ‘held’ bestempeld worden verachtte hij. Talent om een ‘held’ genoemd te worden had hij niet. Maar als hij dus probeerde te helpen, hoe loste hij überhaupt dit probleem op? De Pokémon was zo angstig. Deze moest wel in het natuurgebied eindigen. Krabbend aan zijn wang dacht hij gehaast na maar er kwam maar één ding in hem op. De ijsglijbaan.
Langzaam geritste hij een Pokéball erbij en klapte deze open, zodat een zwijn ter plekke verscheen. Het was een flinke, harige zwijn met flinke oren die over zijn ogen hingen, gepaard met twee kleine slagtanden. ‘Pilo,’ brulde de Pokémon, waarna hij afwachtend zijn Trainer aankeek. Het was te vroeg voor etenstijd voor de Piloswine, dus moest het wel iets urgents zijn. Oftewel, als beloning kreeg hij meer te eten. De chauffeur werd nóg luidruchtiger en toeterde heftiger dan voorheen. De druk die op hem werd gelegd was bijna niet uit te houden. Het motorgeluid van de vrachtwagen keerde ook weer terug en er volgde zelfs beweging uit het vervoermiddel.
“N-Nee! Net rijden, stop!” ontsnapte al uit hem, voordat hij rationeel kon nadenken. Nee, hij mocht niet doorrijden voordat de Pokémon verdwenen was. De man negeerde zijn woorden en begon sneller te rijden. Stom, stom, stom, hij had iets strenger moeten zijn. Of directer of meer zoals Daniel. Dat was wellicht wel het antwoord op dit probleem. Nerveus als hij al was, deed hij datgene waar hij zich later voor het hoofd zou slaan. Met zijn armen wijd plaatste hij zich voor de Pokémon. Zijn benen hevig trillend met de enge koplampen van de vrachtwagen op hem gericht. NEE, NE, NEE, wat deed hij nu weer? Dit was geen stripverhaal, waarin de chauffeur gelijk zou stoppen met rijden. Dit was de realiteit. 'U kunt niet verder rijden, m-meneer!’ De wenkbrauw schoot geamuseerd en geagiteerd omhoog bij de chauffeur die vervolgens met een glimlach de toeter gedrukt hield. ‘En.. wat gaat een knul eraan doen?’ W-Wat kon hij er inderdaad tegen doen als een talentloze jongen die officieel gezien nog niet volwassen was. Wát kon hij doen?
Dat was daarentegen het moment dat de ouderen van zich lieten horen met een bekritiserende stem. Een stem die je van een strenge docent verwacht dan een oude man. ‘Wij kunnen je doorgeven aan de politie door het intentioneel aanrijden van een Pokémon zonder een fatsoenlijk motief,’ Dat… kon hij maar niet beseffen, hij kreeg hulp van wildvreemden. Het oude tweetal keek elkaar na de gesproken woorden strak aan, knikte bij een niet-gesproken belofte en liepen traag maar gestaag naar hem toe. Met hun wandelstok in de hand trokken ze vriendelijk hun mondhoeken omhoog. Haast.. goedkeurend naar hem toe. Wat er gaande was, begreep hij al niet meer. Het enige wat hij daarentegen kon doen i de voorbeeld van de ouderen en Dannebel volgen. De chauffeur’s mond leek namelijk te zijn gesnoerd en lang genoeg. Snel. Zeg iets. ‘‘Voor de rechter slepen voor het aanrijden van een minderjarige zonder enige fatsoenlijke aanleiding!’ Trots op zijn woorden, had Deuce minder interesse in de situatie geschonken. Waarom was hij uit zijn Pokéball gebracht om dit aan te moeten horen? De Pokémon ving echter een interessante geur op, een andere Pokémon die hem niet bekend voorkwam. Zo te ruiken een jong exemplaar en duidelijk verblind door angst. Zou hij die anders helpen? Het moment dat Joey de chauffeur een discussie zag aan gaan met de ouderen, herinnerde hij zich het doel weer. De wilde Pokémon redden. Phieuw, Deuce stond nog op dezelfde plaats, nog afwachtend op een teken.
“Deuce, gebruik je Powder Snow voor een glijbaan!” De zwijn opende zijn mond en vuurde een ijskoude lucht af die vervormde tot een volledig bevroren baan die regelrecht naar het natuurgebied leed en begon bij de voorpoten van de Pokémon. Nu moesten ze haar nog in beweging krijgen. Hoe zou hij dat kunnen aanpakken? Een angstige Pokémon lette enkel op zijn zicht, niet zijn andere zintuigen. Dat wist hij inmiddels wel van Deuce, maar wat kon hij doen in plaats van Berries te geven? Letterlijk erop duwen? Dat klonk alles behalve vriendelijk maar.. er was niets anders.
“Deuce, kan je haar kalmeren met woorden en voorzichtig de glijbaan op helpen?” Misschien hielpen woorden ook nog, Pokémon woorden in plaats van menselijke. Dat werd zeker beter begrepen en had zeer meer nut. Echter bij elke grom die de Piloswine liet horen, nam haar gebibber toe. Bij zelfs de meest geringe aanraking van de slagtand van Deuce, kromp ze in elkaar. Bibberend lag de hertachtige Pokémon op de grond, haar blik strak naar voren als voorheen.
De glijbaan had geen effect. Wat te doen, wat te doen, wat te doen? Wacht, natuurlijk, er was één ding wat hij zich van documentaires kon herinneren. Hun verblinden met een doek over hun ogen. Het was echter niet alsof hij nou een doek bij zich had.
“Doek.. een doek.. doek,” mompelde hij, bijtend op zijn onderlip onbewust en een verassend hoge vrouwelijke stem beantwoordde deze, ‘I-Ik heb een sjaal, is dat goed genoeg?’ Bijna was hij zelf de Pokémon geworden toen hij de stem hoorde. De twee meiden schuifelden naar voren en de meid stak haar zwarte sjaal naar hem uit. Dat was perfect, m-maar.. kon hij dat zomaar accepteren?
“K-Kan ik… Weet je het zeker?” De drie meiden knikten, en met de warme sjaal in handen, schuifelden hij voorzichtig naar de Deerling. Daar kon hij wel mee werken. Hij had al een idee om dit aan te pakken.
“Deuce, duw haar als ze erop licht en zo zachtjes mogelijk met je snuit,” Duidelijker kon het niet na een benadrukking op het woord ‘zachtjes’ en de Piloswine knikte die recht naast de ijsglijbaan ging staan.
“Negeer het geluid om je heen, je kan zometeen terug naar je kudde,” Wacht, leefden ze wel in kudde’s? Dat was niet belangrijk nu. Diep ademhalend en behoedzaam benaderde hij de Pokémon, die geen krimp meer gaf op zijn aanwezigheid.
“Alles komt goed,” Hij hoopte dat eerder dan de kans dat hij het waar zou maken. Nerveus wierp hij de sjaal over de ogen van de Deerling heen. Stap één was succesvol. Voorzichtig maakte hij een eenvoudige knoop van de uiteinden van de sjaal, zodat het om de Pokémon’s gezicht gebonden zat. Het werkte altijd in TV shows maar in het echt…? Het leek enkel de Deerling angstiger te maken maar haar snuit ging spoedig weer op-en neer en haar oren spitsten zich. Het had effect!
“N-Nu, Deuce, en denk eraan, zachtjes,” Dat liet de Pokémon hem geen derde keer zeggen en voorzichtig duwde hij de Deerling de ijsglijbaan op, samen met een zachte duw van Joey. Het kleine lichaam van de Deerling gleed al richting het beboste terrein aan de andere zijde van de weg. Klusje geklaard.. Wacht, nee, de sjaal moest er nog af! Joey en Deuce snelden zich al maar de chauffeur had de ouderen van de weg weten te jagen en de meiden doen zwijgen. Geagiteerd als nooit tevoren reed hij regelrecht door, recht op hen drie af. Deuce liep achteraan door zijn korte poten en zware lijf en stond recht in de weg voor de vrachtwagen.
“N-NEE, DEUCE!” In alle angst had hij de Deerling stoppen met glijden en de sjaal er nog niet afgehaald. Zijn hart stopte met kloppen voor een tel. Dit kon niet waar zijn. Nee, nee, nee! Een gespierde gestalte stond echter op de weg, zijn twee flinke slagtanden duwend tegen het voertuig en een furieuze blik in zijn ogen. De poten zagen er meer ontwikkeld uit en de Pokémon werd omringd met rotsen die de wielen van het voertuig tegenhielden. Amper beseffend dat Deuce was geëvolueerd in een krachtige Mamoswine, kon hij enkel denken hoe blij hij was geweest dat hij het overleefd had. Maar.. Met een haatvolle blik keek Joey de chauffeur aan. Een blik die hij enkel tot dusver aan zijn vader had laten zien en niemand anders. Dit was de reden dat hij dus helden verafschuwden, er kwamen ook schurken, zoals deze man.
“H-Hoe durf je zomaar mij en twee Pokémon over te rijden?!” Tekeer ging hij tegen de man, zijn gezicht felrood gekleurd en onbewust de Deerling tegen zich aandrukkend. De sjaal was echter al op de grond gevallen toen de chauffeur uit de vrachtwagen stapte op hem. Met een uiterst dreigende grom snelde de Mamoswine zich snel naar hem en liet hem nadrukkelijk zijn slagtanden en kracht zien. Agressief was hij zeker niet, maar niemand kwam aan Joey. De ouderen en meiden bemoedigde hem aan de zijlijn, maar hun eigen moed was alweer verdwenen. Daar waren ze simpelweg te geschokt voor. Deuce was er namelijk niet heelhuids vanaf gekomen met schaafwonden rond zijn gezicht en stekende spierpijn.
Voordat de chauffeur zijn mond open kon doen, maakte Joey onbewust al een beslissing. Hij zou haar direct vrijlaten, zodat hij en Deuce zich op de man konden richten. Als de Pokémon maar veilig was had hij er vrede mee. In het zenuwslopende moment dat er scheldwoorden uit de chauffeur volgden, liet Joey zijn grip op de Deerling verzwakken. In dat moment piepte ze luid, wiebelde flink om uit zijn greep te komen en schopte furieus wat zand de chauffeur zijn kant op, voordat ze naar achteren stapte maar haar lichaam de Pokéball riem van Joey raakte. Bewust. Amper had Joey de situatie begrepen en een lege Pokéball schudde naast hem op de grond terwijl een vloekend, in zijn oog wrijvende chauffeur tegenover hem stond. Oh nee. Dit ging te snel voor hem!
