Nerveus. Dat was hoe je Lucas nu het beste kunt omschrijven want zijn knieën leken net twee slappe spaghetti slierten toen hij beneden aan de trap stond en richting de woonkamer liep. Hij was er al een tijdje mee bezig geweest maar had het eigenlijk een beetje stiekem gedaan omdat hij niet wilde dat zijn moeder ongerust zou worden. Luc had zichzelf ingeschreven met toestemming van zijn vader dat hij een opleiding zou volgen om een Ranger te worden maar had zijn moeder nog niets vertelt. Vandaag was dan ook de dag dat hij op pad zou gaan met Growlithe omdat hij succesvol de basis dingen onder de knie had maar eerst moest zijn moeder van alles afweten voor hij zou vertrekken. Het lood stond dan nu ook echt in zijn schoenen omdat hij zijn moeder op een afstand in de keuken zag staan waar ze eten klaarmaakte voor zijn broertje en zusje. Deze zaten al aan de grote keukentafel, wachtend tot het eten voor hen werd neergezet. Luc slikte even voor hij dan ook zelfverzekerd naar de keuken liep en in de deurpost bleef staan zodat de twee kinderen opkeken. Zijn moeder was nog steeds druk bezig met het eten waarna Lucas zijn hand balde tot een vuist en naar haar toeliep. “Mam?” sprak hij toen waardoor de vrouw omkeek en zich op haar zoon richtte. “..hmm? Wat is er, lieverd?” vroeg zijn moeder toen waarna Luc even achter zijn hoofd krabde en even een blik wierp op Growlithe die nog aan het eten was. Lucas twijfelde nog eventjes maar besloot al snel de knoop door te hakken. “Ik wil een Ranger worden en vandaag is me eerste dag,” sprak hij toen langzaam waarbij zijn moeder zich omdraaide en even naar haar zoon keek. Deze leek de woorden in zich op te nemen aangezien de vrouw nog niet echt kon reageren op de woorden van de jongen die onzeker naar zijn pantoffels keek. Hij had dit eerder met haar moeten bespreken maar hij was bang dat hij niet mocht gaan als ze wist van zijn plannen. Lucas wist heus wel dat dit met zijn been te maken had maar het was de laatste tijd al vaker raak tussen hem en zijn moeder. “Lucas..” begon zijn moeder waarna hij opmerkte dat ze haar woedde op aan het kroppen was. “..je doet het niet.. ik heb je al vaak genoeg gezegd dat het niet kan,” gaf zijn moeder vervolgens als een reactie waarna Lucas haar boos aankeek. Het eerste dat hij wilde was haar een hoop woorden toesmijten met dat het een slap argument was want dit was wat hij absoluut wel van haar had verwacht. “Goed.. als we al zo gaan beginnen,” gromde Lucas waarna hij Growlithe wenkte en vervolgens zijn spullen van de tafel pakte en naar de voordeur beende. Hij had er genoeg van om constant die ‘nee’ aan te moeten horen en dat hij iets niet kon. Nou hij zal het weleens laten zien wat hij in zijn mars had als Pokémon Ranger. Lucas gooide de deur met een harde klap dicht waarna hij op zijn fiets stapte en richting het bos reed. De eerste paar dagen zou hij niet eens willen terugkeren dan sliep hij veel liever op de academy.
Growlithe vond het geweldig om naast de fiets te lopen waarna Lucas al redelijk gekalmeerd was door zijn partner, die met zijn tong uit zijn bek volgde. De puppy Pokémon was altijd al een van zijn beste vrienden geweest sinds dat hij klein was en niets ging hem dan ook in de weg zitten om zijn droom te volgen. Lucas had al een lange tijd liggen strugglen met wat hij nu wilde met zijn Pokémon totdat hij had gehoord over rangers die hun stylers gebruikte om mens en Pokémon te helpen. Zo had hij al in een vrij korte tijd de toelatingstest gedaan waar hij voor geslaagd was maar voor Lucas zelf was dat geen probleem. Op school had hij altijd al vrij snel mee kunnen komen in de klas waar hij ook nog eens goede cijfers haalde dus in principe was hij in dat soort dingen wel goed. Nu had hij dus toestemming gekregen om een oude man te helpen met diens Furfrou terug te vinden maar had geen idee wat hem te wachten stond. Trevenant waren geen Pokémon die hier echt voorkwamen in het wild? Of wel soms? Nou ja in ieder geval moest hij dus die man vinden om wat meer informatie te krijgen over de situatie zodat hij en Growlithe konden helpen met hun zoektocht. “Growlithe stop maar,” sprak Lucas toen tegen de puppy die al ietwat uitgeput was door het ritje. Vragend keek Growlithe hem aan maar de jongen zette zijn fiets tegen het hek neer waarna hij een man bij de ingang van de Petalburg woods zag staan. Deze leek over zijn toeren te zijn wat er op attendeerde dat hij de eigenaar was van de Furfrou, tenminste dat was wat Lucas dacht. “Meneer?” begon Lucas toen kalmpjes en wees naar zijn gloednieuwe uniform zodat de man zou begrijpen dat hij degene was die hem kwam helpen. De oude man wierp even een korte blik op de jongen waarna hij onderzoekend werd bekeken. “Dus jij bent de Ranger die me Furfrou komt bevrijden van die nozems?” vroeg de man waarop Lucas knikte en even een wenkbrauw fronste. De man sprak met wel een heel raar accent. Growlithe leek er ook zo over te denken aangezien de kleine Pokémon zijn kopje ietwat schuin hield en niet helemaal begreep wat er werd gezegd. “Ja dat is wel bedoeling.. kunt u me misschien vertellen wat er gebeurd is?” vroeg de jongen toen waarop de oude man knikte en gebaarde dat hij dichterbij moest komen. “..ik was gewoon aan het wandelen met mijn Furfrou toen opeens die Trevenant verschenen,” legde de man uit. Lucas knikte ten teken dat hij het begrepen had maar algauw barstte de man in huilen uit en murmelde iets dat verdacht veel leek op dat ze moesten opschieten. De jongen rolde met zijn ogen waarna hij Growlithe wenkte om vervolgens naar de ingang te lopen.
Eenmaal toen Lucas en Growlithe door de ingang waren gelopen en even bleven staan om zich heen te kijken. Hij had echt geen idee hoe en waar de Furfrou van de man zich kon bevinden en een plan had hij überhaupt niet. Growlithe was zwijgend naast zijn voeten gaan zitten geen enkel idee hebbend wat hij moest doen.. hoewel. De Pokémon sprong vervolgens tegen de jongen op waarna hij enthousiast begon te kwispelen. Lucas keek even kort naar zijn partner die inmiddels zijn tong uit zijn bek had hangen en hem enkel bleef aanstaren. De jongen grijnsde licht toen hij begreep wat de Growlithe van hem vroeg waarna hij knikte. “Je kan het proberen, jochie.. probeer hem maar op te sporen met je neus,” sprak Lucas tegen zijn Growlithe die zelfverzekerd knikte en een stukje van hem wegrende. Growlithe begon te ijsberen op de plek waar de jongen nog stil stond waardoor Lucas toe moest kijken hoe zijn Pokémon te werk ging. In eerste instantie had hij er geen vertrouwen in dat het Growlithe zonder een potentieel voorwerp niet zou lukken om de Furfrou van de man op te sporen maar die gedachte bleek al snel misplaatst te zijn. Growlithe bleef opeens plots op zijn plek staan en blafte naar Lucas die opschrok uit zijn gedachten. “Wat is er, maatje?” vroeg hij aan de Pokémon die enkel naar een plek keek in de struiken. Lucas fronste opnieuw zijn wenkbrauwen maar al snel merkte hij een voorwerp aan de struiken op die zielig aan een tak hing. Hij pakte het ervan af waarna hij het beter kon bekijken. Lucas kon het niet echt helemaal thuisbrengen wat het nou was maar toen hij beter keek zag hij dat het een halsband was met een penning aan de lus waar een riem aan bevestigd kon worden. Fluffy. Dat arme beest heette Fluffy..? Lucas kon het echter niet helpen toen hij zijn gegrinnik niet kon onderdrukken.. hij had eigenlijk iets anders verwacht dan deze naam. Echter werd hij al serieuzer toen hij dacht aan de consequenties die hieraan verbonden waren misschien dat die Trevenant de Furfrou hadden aangevallen en dat de Pokémon daarom haar halsband was verloren. Oh man. “Growlithe, zou je Furfrou hiermee kunnen opsporen?” vroeg hij toen aan zijn partner die knikte. Kort snuffelde Growlithe aan de leren halsband waarna hij naar de struiken sjokte waardoor Lucas hem op de voet volgde. Hij wist niet hoelang het duurde maar al snel kwamen de jongen en zijn Growlithe uit bij een kleine openplek dat helemaal dicht begroeid was met onkruid. Growlithe leek even om zich heen te kijken maar kon niet echt iets vinden dat op de geur van Furfrou leek. Dit maakte het voor beide dan ook heel erg lastig want nu zaten ze dan ook een beetje klem. “Oh man..” mompelde Lucas tegen zichzelf en keek even om zich heen. “..je hebt toch wel het spoor gevolgd hoop ik?” vroeg hij vervolgens vertwijfeld aan de Growlithe die zijn oren liet zakken maar langzaam knikte. Het was opdat moment dat zijn ogen vielen op een stuk struikgewas dat overwoekerd was met klimop planten wat er best vreemd uitzag. Het leek te bewegen door de wind. Zou hij het kunnen laten weghalen met een aanval? Dan moesten er wel wilde Pokémon in de buurt zijn natuurlijk.
Vanuit zijn ooghoek zag hij een Taillow op een tak zitten die zich aan het wassen was waarna de jongen een lichte grijns op zijn gezicht kreeg. Hij pakte de styler van zijn riem af waarna hij de capture disc er in draaide en even kort naar Growlithe keek. Plat branden was niet echt een optie want dat was ook niet handig met dit droge weer. Lucas activeerde vervolgens zijn styler waarna hij even naar de Taillow keek die rustig op zijn plek zat. “Capture on.. lets do this!” Taillow leek op te schrikken toen de Capture Disc op hem afschoot en een lijn om zijn kleine lijfje maakte. De kleine vogel had nog steeds geen enkel idee wat er gebeurde toen de vangst leek te slagen en keek nog steeds beduusd naar de jongen en weer terug naar het rode apparaat in diens hand. Lucas glimlachte tevreden toen zijn styler een groen lichtje liet oplichten waarna hij deze weer terug stopte aan zijn riem. De Taillow kwam naar hem toegevlogen waarbij hij voor zijn voeten neerstreek en hem vragend aankeek. Growlithe kwam naar hen toegelopen waar hij naast de jongen zijn voeten ging zitten en nieuwsgierig naar de Taillow keek. Lucas had altijd al een assist willen uitvoeren wat nu dan ook zijn moment was. “We hebben je hulp nodig,” sprak Lucas tegen Taillow die opkeek en knikte op de woorden van de jongen. Hij wees met zijn vinger naar de kluit met groen dat nog steeds een beetje bewoog. “..zou je met je Aerial Ace die planten voor me weg kunnen snijden?” vroeg hij toen aan de Taillow die knikte en omhoog hupte. Taillow klapperde met zijn vleugels waarna hij regelrecht op de struiken afvloog, met een kleine schijnbeweging wist de vogel de groene slierten met succes weg te halen hoewel er een paar bleven hangen maar daar had Lucas wel een oplossing voor. “Growlithe gebruik je Ember om de laatste slierten weg te branden,” sprak Lucas tegen zijn partner die knikte. Ember was zo goed als een zwakke Flamethrower dus in principe zou het niet zo’n probleem moeten zijn. Growlithe knikte ten teken dat hij het begrepen had en sperde vervolgens zijn bek open. Een aantal vuurbolletjes gingen recht op het laatste groen af dat op de grond plofte maar om er zeker van te zijn dat het vuur niet zou aanwakkeren trapte hij er met zijn schoen op. “Bedankt jongens,” grijnsde hij tegen de twee Pokémon waarna hij zijn hand over het hoofdje van de Growlithe haalde. “.. en jij ook Taillow bedankt voor je hulp,” voegde hij er nog aan toe. De Taillow knikte waarna deze opvloog en de andere richting opging.
Lucas keek glimlachend toe hoe het wezentje wegvloog en wenkte vervolgens zijn Growlithe die hem al op de voet volgde. Zodra de jongen erdoor heen was gekropen merkte hij dat dit een andere open plek bevatte alleen was er aan het einde een grote oude boom. Deze stak af tegen de andere bomen doordat hij boven het bladerdek uitkwam en het Lucas ergens aandenken. Niet veel later toen Growlithe zich bij de jongen had gevoegd hoorde de twee een geluid waarbij ze tegelijk hun hoofden omdraaide. Zijn Pokémon ging echter al in een verdedigende houding staan toen er opeens een Phantump voorbij vloog, die leek weg te zweven. Kort daarna rende een witte schim achter de Pokémon aan die even bleef staan toen deze de jongen opmerkte. Het was Furfrou aka Fluffy. De hond kwam echter al snel op hem afgestormd waarna hij tegen Lucas op sprong en zijn oren probeerde te likken. Hij grinnikte en aaide de Pokémon over zijn hoofdje terwijl hij vrolijk voor zijn voeten ging zitten. “Dus je zat al die tijd hier?” vroeg hij vervolgens aan Fluffy die kefte en vrolijk een rondje draaide. Lucas wisselde even een blik uit met Growlithe die enkel zijn kopje scheef hield maar zich toen alert omdraaide. Vervolgens blafte hij waarschuwend waardoor de jongen zich ook omdraaide en de twee Trevenant hun kant op zag komen. Fluffy kefte kort maar Lucas had al gezien dat de twee Pokémon geen kwaad in de zin hadden, ze wilden enkel hun jong beschermen en kwamen ook alleen maar kijken wie hun territorium was binnen gedrongen. “Het is goed.. ik doe jullie niets,” sprak Lucas op een kalme toon en gaf Growlithe een klein schopje zodat hij op zou houden met grommen. De klein Pokémon keek even verbaasd naar zijn trainer maar deze was bezig met de Trevenant. “..ik kom alleen Fluffy op halen want zijn baasje is heel erg bezorgd om hem,” vervolgde hij toen. Lucas keek even naar de Furfrou die met de kleine Phantump bezig was door om het beestje heen te cirkelen. Het leek wel alsof de Pokémon hen kende maar dat de Furfrou aan een kort lijntje werd gehouden.. net als hij door zijn moeder. Lucas zuchtte eventjes waarna er een plan zich in zijn hoofd vormde en keek even kort naar Growlithe. “Vind je het goed als ik Fluffy nu meeneem?” vroeg hij toen vervolgens aan de Trevenant die hem aankeek. Het maakte een geluidje waarna de Phantump terug naar diens ouders zweefde. Vervolgens keek de Furfrou ietwat droevig uit zijn ogen waarbij Lucas een hand op zijn kopje neerlegde. “..maak je maar geen zorgen ik regel dit,” verzekerde hij de Pokémon. Growlithe blafte instemmend waarna ze op hun gemak door de struiken terug liepen. De tocht terug naar huis was niet zo heel erg moeilijk te vinden aangezien Fluffy de weg scheen te weten naar de uitgang. Lucas liet de Pokémon zijn gang gaan door hem een eind naar voren te laten rennen en volgde hem dan ook rustig op de voet.
Eenmaal bij de uitgang stopte het drietal eventjes zodat Lucas de halsband van Fluffy om kon doen. “..die ben je onderweg verloren,” zei hij tegen de Furfrou terwijl hij het stof uit zijn vacht klopte. Dankbaar likte Fluffy zijn gezicht waarna Lucas de twee Pokémon wenkte en naar de uitgang liepen. Daarbuiten ijsbeerde de man nerveus langs de oever van de rivier dat naar Rustboro City leidde. Fluffy kefte schril waarna hij met een spurt op zijn baasje afrende en tegen de man opsprong. Lucas grinnikte eventjes bij het zien van het tafereel en wisselde kort een blik uit met Growlithe. De puppy had zijn tong uit zijn bek hangen waardoor het leek alsof hij grijnsde. Lucas was net bezig een bericht naar de basis te sturen om te vragen of hij het goed gedaan had en keek op toen de man met zijn Furfrou naar hen toe kwam gelopen. De jongen wilde net zijn bericht versturen maar liet het even achterwege.. hij moest nog iets regelen. In het kort legde Lucas uit wat er was gebeurt en waar hij Fluffy had gevonden maar ook dat hij vrijwillig mee was gegaan met de Trevenant. “..hij is vrienden met ze,” concludeerde de jongen en keek even kort naar Fluffy. De Furfrou knikte ter bevestiging waarna Lucas zijn armen achter zijn hoofd vouwde. “..oh het spijt me baby,” sprak de man tegen Fluffy die het wel leek te waarderen. Lucas glimlachte kort naar de twee waarna hij alsnog zijn bericht verstuurde naar de basis. Hopelijk was dit geslaagd.
