Round and round like a horse on a carousel

Het was geen goed idee geweest om de Lumiose Badlands te verkennen. Om te beginnen was er vrijwel niets om te verkennen, en ten tweede was ze nu al een paar uur hopeloos verdwaald. Bij elke stap die ze zette zakte haar hakken een beetje weg in het zand, het was echt alles behalve handig geweest van haar. Een geïrriteerd geluid kwam uit haar keel toen ze weer eens een paar centimeter wegzakte en daardoor bijna haar evenwicht verloor. Een hele tijd geleden was ze al van het pad afgedwaald, waar de grond tenminste nog een beetje verhard was. Naast haar zachte gemompel was er ook nog het sloffende geluid van haar Deino te horen, die een beetje doelloos achter haar aan strompelde. Op een gegeven moment voelde ze hoe het beest zijn tanden zacht in de zoom van haar korte jurkje zette. Vrijwel meteen gaf ze hem een redelijke tik op zijn kop. "Laat dat!" zei ze terwijl ze opnieuw bijna haar evenwicht verloor. Verdorie, dat kon er ook nog wel bij.

Cerberus had iet wat snauwerig gereageerd op de tik die hij had gekregen van zijn trainer. Ze had de Deino nog niet zo heel lang en hij moest maar gewoon manieren leren, want als er iets was wat je niet bij haar moest flikken, dan was het wel haar kleding kapot bijten. Met samengeknepen ogen keek ze naar het beest, haar hand nog altijd wat opgeheven mocht hij opnieuw proberen haar jurk op te eten. Een luid geblaf klonk opeens vlak bij hen en toen Arianna opkeek was het eerste wat ze zag een Houndour die op hen af kwam, tanden ontbloot en niet bepaald opgesteld in een vriendelijke houding. In haar ooghoek had ze ook diens trainer gezien, een roodharig kind. "Roep je mormel terug," riep ze, maar het zag ernaar uit dat het beest niet wilde luisteren. Arianna was hinkend uit haar hak gestapt en had deze opgepakt, klaar om het naar het beest te gooien of als hij dichterbij zou komen er een klap mee te geven. Ze ging zich namelijk niet zomaar laten bijten! Cerberus stond er maar wat stuf bij, hij kon toch niet zien wat er gebeurde en moest alles van zijn gehoor hebben.

De Houndour kwam dichterbij en het ding leek echt niet te luisteren naar het jongetje iets verderop. Arianna had nog geroepen dat hij zijn beest terug moest halen, maar het hielp allemaal niet. Daarom had ze haar hak maar vastgepakt, voor de zekerheid, want ze had geen zin in één of andere wond die ontsmet en gehecht moest worden. "Dat zie ik ja," zei ze sarcastisch toen de ander vertelde dat de pokémon nog niet echt luisterde. Net op het moment dat het jongetje zijn excuus aanbood, schoot de Houndour happend naar voren. Haar reflex was snel en ze liet de schoen hard op de neus van de pokémon neerklappen. Dan moest ze het ding zelf maar manieren gaan leren. Cerberus bromde een keer wat en keek ondertussen de kant op waar het roodharige joch stond. Hij had het gezelschap nu ook opgemerkt, beter laat dan nooit.

Helaas werkte haar actie niet helemaal zoals gehoopt, want de Houndour had nu haar schoen beetgenomen met zijn kaken en haalde naar haar uit met zijn poot. Nog net kon ze een beetje aan de kant springen, de hak nog altijd vasthoudende aan het andere eind, maar haar Deino kreeg daardoor een klap tegen zijn kop aan. Deze maakte een verontwaardig geluid en hapte naar voren, in de richting van de poten van de agressieve pokémon. De roodharige probeerde zijn pokémon vast te pakken, maar werd gebeten. Arianna zag hoe zijn wond bloedde, maar was ondertussen naar achteren gevallen omdat het beest haar hak los had gelaten om het joch te bijten. Met een plof kwam ze op haar kont terecht in het zand.

Cerberus trok iet wat zelfvoldaan zijn kop terug toen hij de andere pokémon wat hoorde piepen na de rake klappen die hij uitdeelde. Arianna zat echter nog altijd op de grond, haar hak in de houding voor als het beest naar haar uit zou vallen. Maar gelukkig werd de Houndour teruggekeerd, Arianna had het zonder kleerscheuren overleefd. "Ik zou hem niet loslaten in de stad," was haar enige advies terwijl ze iet wat onhandig overeind kwam en haar hak weer aantrok, waarna ze het zand van haar jurkje afklopte. "Moet je niet wat om die wond heen doen?" vroeg ze vervolgens subtiel bij het zien van al het bloed. Haar armen had ze over elkaar geslagen terwijl ze naar het kind keek, straks kwamen er nog gekke pokémon op de bloedgeur af ofzo.