Finley NO? Finley YES!

Hij had een ticket gekocht om naar Kiloude City te gaan, de stad waar hij een vervanging zou gaan vangen voor dat vervloekte beest dat zich zijn pokémon noemde. Nee, hij was niet blij geweest met de pokémon die hij in zijn handen gedrukt had gekregen toen hij in Lumiose City aan was gekomen. Sowieso was hij niet zo’n groot fan van pokémons, aangezien het reizen en het trainen hem al snel verveelde. Maar ach, misschien als hij iets beters zou kunnen vinden dat dit ei was dat al een stuk beter. De jongen zat in de trein, waar hij verder was gegaan aan zijn onderzoek. Hij had een poging gedaan om erachter te komen wat er precies aan de hand was met deze zogenaamde Friend Safari’s. Het zou een specifieke plek in Kiloude moeten zijn, waar alleen bepaalde pokémons op bepaalde mensen af zouden komen. Maar hoe diep hij het net op ging, hij kon er geen specifieke data over vinden. Daarom was hij maar op eigen initiatief besloten om naar het eiland toe te gaan, om te kijken of er nog leuke pokémons zaten. Hij zou momenteel blij zijn met alles behalve dat ding waar hij nu mee op pad moest gaan. Om eerlijk te zijn, Finley lag momenteel te pitten tegen het raam aan, terwijl ze in de trein zaten en zo zag het er nog best wel vredig uit, maar een Vullaby maakte zo ontzettend vele herrie als die wakker was en daar kon hij momenteel echt niet tegen, vooral niet omdat hij telkens bezig was met toch wel belangrijke dingen. Hij zuchtte eventjes en keek naar buiten toe, waar het landschap snel langs hem raasde. Vermoeidheid drukte achter zijn ogen en misschien was het beter als hij maar eventjes een dutje ging doen, immers was ‘t toch nog een lange weg tot Kiloude City. Darren geeuwde eventjes, legde zijn hoofd tegen het raam aan en viel rustig in slaap.

“Kiloude City, uitstappen voor Kiloude City!” werd omgeroepen en Darren rekte zich nog eventjes uit terwijl hij naar buiten stapte. Dat was eigenlijk best wel een lekker dutje geweest, ondanks dat het niet zo heel erg lang was en het feit dat hij nu een stijve nek had. Darren zuchtte eventjes, terwijl de warmte van de zon in stapte. Eigenlijk was het best wel lekker om hier heen te gaan, het was immers toch iets van een vakantie resort. Hij besloot dan ook maar om met zijn apparatuur gewoon buiten gaan zitten, ergens in het zonnetje. Dus wandelde hij tussen de bomen door, vond een mooie open plek in de zon en zetten er zijn laptop neer. Rustig starten hij alles op en ging verder met zijn onderzoek naar dit gebied. Hij was nu in de zogenaamde Friend Safari, dus hier zouden die specifieke pokémons moeten zitten. Hij had een perfecte set-up gevonden, het zonnetje in z’n rug, een kleed uitgestrekt op de grond en een kleine doos vol met eten. Dat samen met een grote thermoskan vol met warme koffie. Hij schonk zichzelf een kop van de koffie in en wilde net z’n laptop aanzetten, toen hij merkte dat dit niet ging. Verbaast drukte hij nog een keer op de knop, maar nog steeds gebeurde er niets. Darren slaakte een zucht en deed de klep van z’n laptop iets dicht, om tot zijn verbazing te zien dat er een kleine gele pokémon hem recht aankeek. Het dingetje was niet veel groter dan een centimeter of 10 en deed ‘m verdacht veel aan een spin denken. Voor een paar tellen keken de pokémon en de trainer elkaar aan, voordat hij verbaast zijn pokédex erbij pakte en keek naar welke pokémon het precies was die aan de kabels van zijn laptop zat te knagen. Joltik, the Attaching Pokémon. Joltik cling to larger Pokémon, and absorb static electricity, storing the energy in a special pouch. Een Joltik dus hè? Hij hief zijn hand op en wuifde de kleine spin pokémon weg, waarna hij kon kijken in hoeverre het kleine geval zijn kabels had aangetast. Hij gromde zachtjes toen hij merkte dat de kabel van zijn charger helemaal doorgebeten was en dat de kleine spin pokémon weer probeerde terug te keren naar de source van elektriciteit. Nieuwsgierig bleef hij kijken naar hoe de Joltik verder aan de kabel begon te knabbelen en zo te zien de resterende energie eruit begon te slurpen. Statische elektriciteit schoot door de gele vacht van de pokémon en gefascineerd bleef Darren kijken naar hoe een kleine pokémon zijn batterij begon leeg te drinken. Normaliter zou hij het kleine diertje allang weggestuurd hebben, maar zijn nieuwsgierigheid had het overgenomen. Een fascinatie voor de kleine pokémon groeide in zijn borst. Hij hief zijn hand op, met de hoop dat hij ‘t dichterbij kon lokken. De Joltik schrok van de plotselinge beweging en schoot een hoog stukje gras in. ”Kalm maar kleintje, ik doe je geen kwaad,” zei hij rustig en hij graaide eventjes in zijn tas. Per ongeluk klikte hij met zijn hand de pokéball van de Vullaby aan, die met een hoog gekrijs tevoorschijn kwam. De gier pokémon keek om zich heen en haar hongerige ogen vielen op de kleine Joltik, die nieuwsgierig weer dichterbij was gekomen. Direct schoot ze, met opvallende snelheid, in de richting van de Joltik om aan te vallen met een Gust aanval. ”Finley!” riep Darren direct, met een strenge toon in zijn stem. De Vullaby negeerde haar naam, haar ogen waren te gefixeerd op haar prooi. De Joltik stond stil van angst, hij kon bijna zien hoe zijn vachtje heen en weer schudde van het trillen. De goudharige jongen dook naar voren toe en tackelde zijn eigen pokémon, voordat deze de Joltik kon aanvallen. Samen rolde ze over de grond heen, waarbij Finley Darren kwaad begon te pikken met haar scherpe snavel. De jongen voelde hoe zin huid doorboord werd en voelde bloed over zijn armen stromen, terwijl hij tot stilstand kwam en de pokémon los liet. De Vullaby begon kwaad te schreeuwen en wilde weer op haar trainer springen, maar dit keer was het de Joltik die ervoor schoot. Deze schoot een String Shot aanval op de pokémon af, waardoor ze met haar pootjes vast zat aan de grond. Het was duidelijk te zien dat de Vullaby alles behalve blij was met het gedrag van deze kleine wilde pokémon en haar trainer en zetten het dus nog maar wat harder op een krijsen, voordat ze een Pluck aanval probeerde uit te voeren. Darren gromde zachtjes, terwijl hij overeind kwam en voor de Joltik sprong, op het moment dat de Vullaby aan wilde vallen. De goudharige jongen voelde hoe de scherpe snavel van zijn pokémon door zijn shirt heen ging en zijn schouder binnen drong. Darren gromde zachtjes en duwde de pokémon van zich af, voordat hij naar zijn tas toe sprong, de pokéball erbij graaide en de Vullaby liet terugkeren. Hij zuchtte zachtjes toen de rust was wedergekeerd en deed zijn jasje en shirt uit om te kijken naar de schade. Zijn armen zaten onder de schrammen en sommige plekken waren dieper dan andere, waar tevens bloed uit begon te stromen. De plek in zijn schouder was ‘t ergste, ze had het bot niet geraakt, maar toch was ‘t een aardige vlees wond. Daar moest hij maar eens naar laten kijken als hij terug was bij beschaving. Darren zuchtte zachtjes en ging zitten, terwijl hij pijnlijk zich weer aankleden. De Joltik was ondertussen naast hem komen zitten en voordat hij met z’n ogen kon knipperen, zat het diertje op zijn knie en begon met een string shot de wonden op zijn armen te verbinden. ”Wat is er, kleintje? Vanwaar de hulp?” vroeg hij aan de kleine pokémon, die hem met een blik van schuld aankeek. Darren glimlachte eventjes. ”Je vult je schuldig omdat mijn eigen pokémon me aanviel omwille van jou? Snap ik je zo goed?” vervolgde hij daarna. De Joltik keek eventjes weg en knikte daarna. ”Wil je dan dat ik ervoor zorg dat Finley je niet meer mag aanvallen?” vroeg hij rustig. De kleine spin pokémon keek op en hielt z’n kop schuin, alsof die niet snapte wat hij bedoelde. Darren greep naar zijn tas en pakte een lege pokéball. ”Zou je je bij mijn team willen voegen?” De Joltik keek op en kroop dichter naar de jongen toe, terwijl hij met zijn kop tegen de knop van de pokéball drukte en erin gezogen werd.