Sushi-bar. [&LYAN HAUKI]

Na een laatste keer gezwaaid te hebben draaide Caden zich naar voren. Hij had net afscheid van zijn ouders genomen. Hij had hun verteld wat hij allemaal ging doen en dat hij zichzelf had kunnen inschrijven in de Ranger Base. Zijn moeder en vader waren oprecht trots op hem. Zijn moeder was vroeger ook een Ranger geweest, maar had moeten stoppen vanwege meerdere blessures die ze opgelopen had tijdens haar Quests en waarvoor ze uiteindelijk geopereerd had moeten worden. Momenteel was ze nog steeds bezig met de revalidatie en vroegen de dokters haar constant terug te komen naar het ziekenhuis, maar de vrouw leek daar zelf minder in te zitten als haar zoon en haar partner. Zijn vader was al heel vroeg op reis gegaan om alle badges te behalen, maar was gestopt nadat hij de League niet kon verslaan. Zijn acht badges had hij in een gouden kistje liggen die hij aan de muur had gehangen en had laten inlijsten zodat elke bezoeker de acht glimmende badges van Kanto konden zien wanneer ze de kamer instapten. Caden hoopte op een dag dat hij een zilveren kistje ernaast kon hangen met daarin de acht badges die hij voor Hoenn zou winnen. Zijn vader hoopte hetzelfde voor hem en leek oprecht blij te zijn dat zijn zoon een combinatie had kunnen maken van beide dromen van zowel hem als zijn ouders. Voor de rest kreeg Caden dag nog de opmerking – volledig onterecht natuurlijk – naar zijn hoofd geslingerd dat hij voorzichtig moest zijn en dat hij niet al te veel kattenkwaad uit mocht halen. Caden had hun daarbij aangekeken met een gezicht alsof hij nooit in de problemen zou raken en was vervolgens weggaan. Zijn ouders hadden een zucht geslaakt, maar Caden had daar al geen aandacht meer aan besteed. Hij was best voorzichtig. Ongeveer.

Nog voordat hij Mauville City zou verlaten om weer koers te maken richting Petalburg City – hij had nadrukkelijk het voorstel van zijn vader om diens Pidgeot te lenen afgewezen omdat het dan niet meer als een reis aanvoelde die hij zelf maakte en wat zijn vader maar met moeite had kunnen accepteren – zou hij echter nog wat rond gaan kijken bij de winkeltjes. Hij was vrij bekend bij de meeste mensen hier omdat hij hier ook opgegroeid was en naar school was gegaan. Hij maakte vroeger dikwijls een praatje met de verkopers hier. En natuurlijk veroorzaakte hij elke week wel een probleem. Soms gebeurde het gewoon als hij in de buurt was. Dan had hij bijvoorbeeld iets vast en liet hij het vallen. Hij had ook een keer gehad dat hij langs een vitrine stond met peperdure juwelen, dat een dief hem aan de kant had geduwd en dat hij met vitrine en al op de grond was gevallen. Natuurlijk waren de verkopers pas aankomen zetten nadat hij op de grond lag en dachten ze dat hij de verantwoordelijke was voor de kapotte vitrine. Caden was toen wel erg in paniek geweest en had alles aan zijn ouders uitgelegd. Gelukkig was alleen de vitrine kapot en voor de rest niks dus hadden zijn ouders voor niks moeten opdraaien. De dief werd trouwens dezelfde dag nog gepakt en Caden had zelfs een kleine beloning gekregen omdat ze hem vals beschuldigd hadden. Je kon dus wel stellen dat Caden met zowel een ongemakkelijk gevoel als een trots gevoel terugkeek op die dag. De jongen onderdrukte een zucht toen hij een nostalgisch gevoel kreeg omwille van de winkeltjes die zich hier bevonden en wat hij allemaal wel niet had uitgehaald met zijn vrienden. Toen viel hem een persoon op die buiten aan een sushi-bar stond.

‘En we hebben een winnaar!’ Caden’s pupillen verwijdden zich toen de man naar hem toekwam en hem bij zijn arm vastgreep. ‘Ik zie dat jij de grootste sushi-eter bent die hier rondloopt in Mauville.’ Caden dacht kort na. Hij hield wel van sushi, maar was dit zo’n soort eetwedstrijd? Hij haatte dat soort dingen. Het was smerig om te zien hoe mensen zich omwille van een wedstrijd volpropten om maar een half uur later al boven de wc te hangen om het vervolgens uit te spuwen. Nee, dat soort dingen ging hij niet doen. ‘Ik zal je eens wat zeggen,’ zei de man haastig. ‘Als jij iemand kunt vinden waarmee je één groot bord kunt opeten in een half uur dan kunnen jullie beiden een Master Ball winnen!’ Caden keek nu wat meer geïnteresseerd naar de man, maar Evan schudde gealarmeerd zijn kopje. Het was duidelijk te zien aan de man dat hij loog en dat hij iets beloofde wat hij niet kon waarmaken, maar zoals altijd had Caden zoiets weer niet in de gaten. Als je hem een heel mooie prijs voorschotelde dan geloofde hij het meestal wel. Of hij geloofde het niet, maar hoopte diep vanbinnen dat het wel waar was en deed dan alsnog mee, hoe dom het ook was. ‘En dat is maar één bord? In één halfuur?’ vroeg Caden. Hij was wel bekend met de borden hier. Een bord kreeg je niet in je eentje op een half uur op, maar met twee toch zeker wel? Hij moest alleen een partner vinden. ‘Precies,’ zei de man heftig knikkend. ‘Je hebt vijf minuten om een partner. Als die op zijn gaat jullie tijd om het bord op te eten in.’ Hij glimlachte naar Caden. Caden zag nu pas dat de man een timer vasthield en deze aanzette. Oh shit! Hij draaide zich om en ging de zaak naar buiten. Evan schudde zijn hoofd en sprong van Caden’s schouder. ‘Help mee zoeken!’ riep de jongen haastig terwijl hij zelf al door de menigte begon te wandelen. Te oud, te arrogant, te macho,… Caden zuchtte. Uiteindelijk zag hij een persoon dat met de rug naar hem gedraaid stond. Op hoop van zegen dan maar. ‘Jij houdt toch wel van sushi, hè?’ vroeg hij. ‘Mooi zo! Volg mij!’ riep hij zonder op antwoord te wachten en hij wees naar de sushi-bar ten teken dat ze daar naartoe moesten lopen. ‘We hebben nog maar één minuut over en we moeten een groot bord op eten in een halfuur voor een prachtige prijs. Dit mag je niet missen!’