We could really use a wish right now

Met kalme passen liep hij verder. Bryan... Hij zuchtte even terwijl hij naar zijn stoel werd begeleid en hij ging zitten. Hij was opgebeld door zijn dokter, de persoon waar hij elk jaar heen moest gaan om zijn hersens een check-up te geven van het ongeval. Lyan wist maar half wat er zou gebeuren. Hij was opgehaald door iemand anders uit Kalos, aangezien hij daar als verloren was opgegeven en toen door een of andere dienst was terug gebracht. Lyan was weg gelopen van huis ja, maar nu zat hij te wachten in het ziekenhuis. Te wachten op Bryan. Het ergste was dat hij niet wist wanneer de ander er was of kon zijn. Misschien was ie er al, misschien ook niet. Het was niet dat hij de ogen had die hem dat konden vertellen, dus hij wachtte maar tot zijn oren dat werkje voor hem deden.

-Bryan

Lyan was tijden weg geweest en dat maakte hem gek. Nergens had hij de blonde jongen kunnen vinden en het bracht hem zoveel paniek. Hij werd er echt gek van. Toen hij dan ook een telefoontje van zowel de dokter als de organisatie kreeg kon hij opgelucht adem halen en ging hij als een speer naar het ziekenhuis toe. Het was goed... Echt heel goed... Zodra hij de ander dan al zag zitten schoot hij naar de ander toe om hem te knuffelen. "Lyan!" sprak hij dan ook meteen. Hij was zo bezorgd geweest om de jongen... Echt.. Gvd.. "Ik was zo bezorgd..." sprak hij zachtjes tegen de ander, waarna hij hem even los liet. "Alles verder oke?" vroeg hij even aan de jongen. Zijn grote broer... Natuurlijk was het eerst even normaal dat hij keek hoe het met zijn broer ging als hij was weg gelopen voordat hij naar de dokter zou gaan luisteren... Hij wilde gewoon weten of alles goed was met zijn broer...

Hij slikte even en hoorde plots iets hevigs. Het deed pijn aan zijn oren, dus hij zuchtte maar even en voor hij het wist was hij in een hug getrokken. "Lyan!" Hm? Hij zuchtte even, zijn broer he... Wat een verassing. "Ik was zo bezorgd..." Klonk er waarna hij werd los gelaten en zijn ogen even van links naar rechts schoten maar niks in zijn zicht kwam, zoals het altijd dus was. "Alles verder oke?" Hm... Hij knikte even en sloot zijn ogen langzaam. Crowley, die al die tijd naast hem had gezeten naast de stoel, stond op en liet een van de uiteindes van de strik rond de hangende arm van zijn trainer gaan. Hij versterkte zijn grip op het ding en moest even knipperen... Wat een lieve Pokémon was het toch... "Heb je veel kunnen doen?" klonk er mompelend, het woordje vriendin nog net inslikkende.

De jongen zuchtte meteen, maar dat maakte hem niet uit. Hij had zijn grote broer terug... Veilig en wel... Toen hij vroeg of verder alles oke was met de jongen knikte deze alleen even. Sinds wanneer had hij een Shiny Sylveon? Dit was allemaal zo nieuw en... euh? "Heb je veel kunnen doen?" klonk er van de ander af, waarop Bryan even naar de ander keek. "Natuurlijk niet! Ik heb alle taken verslonsd omdat ik te bezorgd om je was!" sprak hij meteen tegen de ander. Hij had zich teveel zorgen gemaakt om zijn grote broer dat hij zoveel fouten had gemaakt en.. Gvd... Hij was veel te bezorgd geweest.

"Natuurlijk niet! Ik heb alle taken verslonsd omdat ik te bezorgd om je was!" Huh? Hij knipperde even en zuchtte zachtjes... Fijn hoor. "Je was bezorgd? Wat een verassing," zei hij haast sarcastisch. "Vast omdat je zoveel vertrouwen in me hebt..." mompelde hij half grommend erachter waarna hij zuchtte en zijn blauwe ogen rond liet dwalen.Voetstappen werden echter hoorbaar, maar Lyan keek de andere kant op, naar de grond toe... UGh. "Ah, Bryan, lang niet gezien... En jij ook Lyan," zijn dokter... Hij haatte die man...

De jongen zuchtte weeral. "Je was bezorgd? Wat een verassing," klonk er zowat sarcastisch van de ander af, waardoor hij even slikte. "Vast omdat je zoveel vertrouwen in me hebt..." klonk er half grommend van de ander af, waardoor hij even slikte. Niet daarom... Was het echt zo erg dat hij zorgen maakte om zijn broer? Sigh.. Toen er voetstappen klonken keek hij even op... ah... Hij begon meteen te glimlachen.. hehe.. "Ah, Bryan, lang niet gezien... En jij ook Lyan," Bryan glimlachte breed en keek naar de ander. "Dus.. Wat is de uitslag?" vroeg hij nieuwsgierig aan de dokter. Hij wist dat het goed nieuws was. Hij wilde Lyan's reactie zien op het antwoord van de dokter... Hehe.

"Dus.. Wat is de uitslag?" oh natuurlijk was hij maatjes met de dokter... UGh.. Verdomme. "Zoals ik je ongeveer een jaar geleden hebt verteld na het ongeval zal er waarschijnlijk nooit iets gedaan kunnen worden aan Lyan's blindheid maar..." hij stopte even en de blonde jongen keek gewoon weg, hij wilde hte niet weten, Shut up man... "Het probleem zit namelijk in de hersenen, het is niet meer te herstellen maar..." hij stopte even en haalde diep adem. "We hebben iets ontwikkeld wat hem misschien een beetje zicht kan teruggeven... Niet volledig en net zoals vroeger... maar het is mogelijk," Lyan zuchtte even en stond op waarna hij snel wegwandelde. Shut up, dat kon niet.

Hij had echt nog hoop. Heel veel hoop. "Zoals ik je ongeveer een jaar geleden hebt verteld na het ongeval zal er waarschijnlijk nooit iets gedaan kunnen worden aan Lyan's blindheid maar..." de man stopte even. Laat hem niet meer in spanning! Hij wilde het weten! Er was iets goeds en dat wilde hij weten ook! "Het probleem zit namelijk in de hersenen, het is niet meer te herstellen maar..." Niet steeds stoppen! Hij wilde het weten! De man haalde even diep adem. "We hebben iets ontwikkeld wat hem misschien een beetje zicht kan teruggeven... Niet volledig en net zoals vroeger... maar het is mogelijk," Dat was geweldig! Hij keek met een brede glimlach naar de ander, maar de jongen stond op en liep weg. Waah.. Hij liep achter de ander aan en pakte zijn arm vast. "Dat is geweldig nieuws toch Lyan?" sprak hij met een brede glimlach tegen de jongen.

Natuurlijk hield Bryan hem tegen. Hoe wist hij dat het hem was? Hij had een sterke grip, ga zo maar door etc... etc... Dat soort dingen. "Dat is geweldig nieuws toch Lyan?" Ugh.. "Wat zijn de kansen op slagen en overleven?" klonk er even luid en duidelijk van de jongen af waarop het gewoon stil bleef. De jongen zuchtte even en slikte. "Nou?" De dokter zuchtte even... "Klein... heel erg klein," gaf hij toe en de blonde jongen draaide zich om naar zijn broer. "Dat dus. Goede dingen komen nooit in een leuk pakketje en zeker niet met gevolgen, dat heb ik op de harde manier geleerd." ugh...

De ander leek er helemaal niet mee eens te zijn. Wat nou? "Wat zijn de kansen op slagen en overleven?" klonk er luid van de ander af, waarna het stil bleef en Bryan even naar de dokter keek. Wat? De blonde jongen zuchtte even, waarop Bryan van Lyan naar de dokter keek.. euh? "Nou?" De dokter zuchtte even als antwoord op de ander. "Klein... heel erg klein," klonk er van de ander af, waardoor hij even naar de ander keek die naar hem toe was gedraaid. Verdomd... "Dat dus. Goede dingen komen nooit in een leuk pakketje en zeker niet met gevolgen, dat heb ik op de harde manier geleerd." Bryan zuchtte even en keek naar de ander. "Dat betekent niet dat je de hoop moet opgeven..." sprak hij tegen de ander, waarna hij zuchtte. "Ik bedoel... Als ze nu dit al kunnen... Over een tijdje is alles beter en dan kunnen ze het wel goed doen!" sprak hij meteen tegen de ander. Hij had wel een punt... toch?

De ander zuchtte even.. Ugh... "Dat betekent niet dat je de hoop moet opgeven..." Klonk er waarna hij nogmaals zuchtte... Right... "Ik bedoel... Als ze nu dit al kunnen... Over een tijdje is alles beter en dan kunnen ze het wel goed doen!" Over een tijdje? Wanneer zijn leven over was zeker? Wanneer de schade te groot was om er nog wat aan aan te passen. "Ik had gewoon moeten sterven die dag.. Dit is veel te duur, ik ben nutteloos en als het mislukt sterf ik nog steeds... Of dan is het verloren geld geweest," Ugh... Het was vast gewoon voor geld te krijgen... Stomme dokters... Hij vertrouwde ze voor geen meter

Hij had gewoon wat hoop nodig, hij wilde zijn broer terug. Hij wilde hem beter zien dan hoe hij nu was. Hij wilde de ander hoop geven. Hij wilde dat de jongen zich beter ging voelen... Maar al zijn werk was tevergeefs. "Ik had gewoon moeten sterven die dag... Dit is veel te duur, ik ben nutteloos en als het mislukt sterf ik nog steeds... Of dan is het verloren geld geweest," klonk er van de ander af, waarop Bryan even slikte en zijn hoofd schudde. "Je bent niet nutteloos..." sprak hij zachtjes tegen de ander, waarna hij op zijn lip beet. Hij wist geen woorden om de ander op te beuren, hem hoop te geven, hem beter te laten voelen over zichzelf. Hij was geen therapeut. Hij wist niet hoe de ander zich precies voelde. Als er iemand nutteloos was dan was hij het zelf wel. Hij kon niks betekenen voor zijn broer. Geen steun, geen vertrouwenspersoon, niets.

Hij was al lang niet meer zichzelf. Je kon wel zeggen dat het trauma hem had veranderd. Meer dan dat je zou denken. Het was wel fijn dat er geen littekens over waren gebleven, maar goed... Het litteken in zijn kop was groot genoeg om dat te compenseren. "Je bent niet nutteloos..." Sigh... Hij sloeg zijn ogen naar de grond en liet een lichte zucht over zijn lippen rollen. "Zeg dan een iets dat ik alleen kan doen op een normale manier zoals alle andere mensen." klonk er even snel van hem af. Voor alls moest hij speciaal gaan doen, een alternatief gaan vinden... Verdomme. "En wat als ik doof word hierachter... Wat als ik doof word en nog steeds blind ben, wat dan?" godverdomme. "Dan kan ik zelfs niet meer met anderen praten..." dammit... "Dan ben ik helemaal alleen..."

De jongen sloeg zijn ogen naar de grond, waarna er een lichte zucht van de ander te horen was. "Zeg dan een iets dat ik alleen kan doen op een normale manier zoals alle andere mensen." klonk er snel van de blonde jongen af. "En wat als ik doof word hierachter.... Wat aks ik doof word en nog steeds blind ben, wat dan?" klonk er van de ander af, waardoor Bryan even slikte. "Dan kan ik zelfs niet meer met anderen praten..." klonk er van de ander af. "Dan ben ik helemaal alleen..." Bryan schudde zijn hoofd en trok de ander naar zich toe om hem te knuffelen. "Je zal nooit alleen zijn." sprak hij tegen de ander. "Ik blijf bij je, zolang je me bij je wilt hebben." sprak hij rustig tegen de jongen. "En je wordt niet doof.. echt niet.." sprak hij rustig tegen de jongen, waarna hij een kus tegen zijn hoofd drukte.

Hij werd geknuffeld na zijn laatste woorden. Het was dat of geluiden die hem nog dingen konden laten zien... Op zijn manier, vreemd maar goed. Voelen en horen, wat een bagger manier van omgaan met je leven, niet? "Je zal nooit alleen zijn." Klonk er, woorden die zoveel beloftes droegen maar nooit waren konden gemaakt worden, zo wist hij. "Ik blijf bij je, zolang je me bij je wilt hebben." Hmpf... Maar wat als hij ok was en de ander stierf? Wat gebeurde er dan met hem? Zoveel die hij niet wilde... MOest hij ergens van geluk spreken dat hij Bryan nog had? Stiekem wel ja... "En je wordt niet doof.. echt niet.." Hmpf... "Wil je het dan echt riskeren?" klonk er zacht van de blonde jongen af, onzekerheid sijpelde ondertussen door in zijn stem