Lars Stött

Innerlijk: Lars is een energieke jongen die beter wil zijn dan iedereen in vrijwel alles. Hij heeft zelfs een keer zijn oma uitgedaagd tot een brijwedstrijd. Maar hij had geen schijn van kans, maar na een intense nederlaag heeft hij een heel jaar zitten oefenen om haar te kunnen verslaan. De tweede uitdaging won hij dan ook. Hij is dan ook een echte doorzetter. Soms heeft hij ook de neiging om mysterieus te doen, maar dat is meer omdat hij dat stoer vind. Hij is ook iemand die een beetje in zijn eigen wereldje leeft. In zijn hoofd is het leven een soort legende waarin hij de legendary hero is. Het is dan voor hem soms ook moeilijk om zinvolle relaties met mensen te bouwen. Deze bleven vaak oppervlakkig. Ook kan hij door deze levenskijk wat arrogant overkomen. Hij denkt namelijk dat de hoofdpersoon, hem dus, niks kan overkomen. Ofja, dat het in ieder geval altijd goed met hem zal komen. Daarom lijken zijn acties soms roekeloos. Maar echt, eigenlijk denkt hij er wel over na, gewoon.. alsof hij een superheld is ofzo. En als mensen echt de diepte in willen gaan met een gesprek met hem dat komen er van die cheesy oneliners uit die je vaak ook in films ziet. Maar hij ziet zichzelf wel als het soort stille held. Dus opscheppen over zijn heldendaden doet hij niet. Zijn verhaal is, in zijn hoofd, eentje van de anonieme held. Het soort held dat de wereld niet ziet, maar wel voor eeuwig dankbaar voor zal zijn. En het is precies dit soort gedachten van anoniemiteit die ervoor zorgen dat Lars het niet altijd zo nauw neemt met de regels. Wie zou het opmerken, right?

Uiterlijk: Lars heeft lang blond haar dat eigenlijk alleen getemd wordt door het feit dat hij een soort grote wizard hoed draagt. Dat had hij gezien bij zijn broer toen die weg ging van huis, en hij heeft de stijl zich een beetje eigen gemaakt. Maar de jongen met groene ogen koos dan toch voor een combinatie van bruin en rood. Verder is hij ongeveer 1,63 lang.

Geschiedenis: Lars Stött, of Larsson Johansson Ismur Stött, is de jongste van het gezin. Hij had één oudere broer, Svenson Onson Iljar Stött. Hij speelde vaak videogames met hem, maar dat stopte nadat deze besloot de wereld in te trekken. Nu bleef hij achter samen met zijn alleenstaande moeder. Niet dat hij dat erg vond. Hij had genoeg te doen. Hij speelde vaak buiten, speelde videogames en las heel veel stripboeken. Maarja, net zo goed als dat het vertrek van zijn broer invloed had op zijn moeder, had dat ook invloed op hem. De combinatie van een moeder die tekenen van empty nest syndrome begon te vertonen en zijn eigen avontuurlijke karakter begonnen te botsen. Hij was steeds vaker van huis. Ofwel hij was zijn hobbies aan het uitoefenen of hij was bij vrienden. Als hij dan thuis was, deed zijn moeder er alles aan om hem binnen te houden en als dat niet lukte, wat heel vaak gebeurde, kregen ze vaak ruzie. Thuis was het dus niet heel erg leuk, en school vond hij saai. Deze dingen, samen met zijn eigen ideeën over hoe speciaal hij wel niet is zorgde ervoor dat hij vaak dacht over het verlaten van de stad. De enige manier die hij kon vinden om fysieke vrijheid te voelen was Ponytarijden. Hij leek er talent voor te hebben en als een cadeau besloot zijn moeder voor hem zijn eigen Ponyta te kopen. Stiekem was dit ook een beetje om zijn liefde terug te winnen. Maarja, hier ging hij dus enkel nog meer van naar buiten. Hij deed bijna niets anders meer dan Ponytarijden. Zijn Ponyta noemde hij Doenva. Tijdens een van die dagen dat hij met Doenva aan het rijden was, stuitte ze op een Yanma. Na een indrukwekkendgevecht óp Doenva lukte het hem om de Yanma te vangen. De net gevangen Yanma noemde hij Hüfnik. Op deze manier stuitte hij ook een keer op een Spearow. Maar dit ging dan weer net iets anders. Bij deze pokemon kreeg hij een apart gevoel. Hij wees hem de weg. Uiteindelijk werd hem de weg gewezen naar een uiterst bijzondere plek. Het was een formatie van enorme diamanten in een cirkel. De zon scheen er recht boven op het moment dat ze aan kwamen. Door de plaatsing van de diamanten lieten ze het zonlicht doorschijnen. Maar iedere lichtstraal wees naar één specifieke plek. Dat was Lars zelf. Dit was hét bewijs voor hem dat hij voorbestemd was voor iets groots. Een glimlach vormde zich op zijn gezicht waarna de Spearow op zijn schouder ging zitten. Sindsdien is die nooit meer van zijn zijde weg gegaan. De Spearow werd Jetterik genoemd. Het was pas de dag dat er op school over studiekeuzes werd gesproken dat Lars hoorde over het Ranger worden. Ene Cecil Harvey vertelde over zijn werk als Ranger en hoe je dat kon worden. Lars was verkocht. Diezelfde dag vertelde hij thuis trots aan zijn moeder dat hij Ranger wilde worden. Ze reageerde hier heel enthousiast op. Ze dacht eigenlijk dat hij het niet zou doorzetten, maar wilde simpelweg ondersteunend zijn. Totdat, de volgende dag, Lars klaar stond met zijn rugzak vol met de noodzakelijke dingen. Hij wist wat hij moest hebben door zijn kampeernachten. Zijn moeder wilde hem net halen voor pannenkoeken.. maar Lars was van plan al op pad te gaan. En toen deed zijn moeder iets dat hij sinds het weggaan van Sven al lang niet meer had gedaan. Ze gaf hem een knuffel en vertelede hem dat hij voorzichtig moest zijn. Ze vroeg hem ook om op zoek te gaan naar Sven. Ze wilde toch wel eens weten of het goed met hem ging. Hij liet namelijk nooit wat horen. Lars beloofde dat hij dat zou doen en vertrok. Het was wel zielig voor zijn moeder eigenlijk.. alle mannen in haar leven liepen weg van haar.