Gehaast rende een jongen van elf over het perron waar een trein stond te wachten voor vertrek. Het zou nog een minuut duren voordat het voertuig het station zou verlaten dus moest hij snel zijn. Kenta rende hierbij een aantal mensen bijna omver die de jongen nijdig nakeken. De conducteur floot ten teken dat de trein zou vertrekken waar hij nog net op tijd zich tussen de deuren kon wurmen. Hij plofte uitgeput neer op de vloer terwijl Kenta even op adem probeerde toen hij voelde dat de trein in beweging kwam.. zijn plan om naar Kiloude City te gaan ging dus gewoon door. De man die zonet de deuren had gesloten keek hem toen met een nijdige frons aan terwijl hij zwijgend zijn hand uitstak. O ja kaartje. Kenta rommelde even in zijn zak voor hij met een nerveuze glimlach het plastic kaartje aan hem liet zien. De man knikte goedkeurend voordat hij het kaartje terug gaf en vervolgens een coupe in ging. Wat waren conducteurs toch soms een stuk chagrijnen. Echter begon de elfjarige knul te grinniken toen hij opstond en een stoeltje naar beneden klapte. Ondanks dat hij het tripje niet geheel gepland had was er toch een rede dat hij naar Kiloude City wilde. Hij was nu al bijna een jaar onderweg en zijn Pokémon had hij in de tussen tijd niet echt training gegeven aangezien hij niet zo goed wist wat de rest van zijn Pokémon er over dachten. Over gyms dan. Hoewel hij het nog niet helemaal besproken had dat hij vandaag zijn eerste Pokémon ging vangen. En liet hem nou het toeval hebben dat hij al heel lang een Gligar wilde hebben die in Kiloude City voorkwamen. Kenta keek op toen hij gekriebel in zijn nek voelde en meteen opmerkte dat het Makoto was die zich liet zien met een kleine glimlach rond zijn snoetje. “Pichu,” piepte hij als begroeting en duwde zijn roze wangetje tegen die van Kenta aan terwijl hij het kleine wezentje aaide. “Heb je er een beetje zin in?” vroeg Kenta toen aan de Pichu die vragend opkeek en knikte. Makoto sprong van zijn schouder op zijn knie waarbij hij zijn kleine handje tot een vuist balde. “Dat dacht ik al,” grijnsde hij. “Pi!” riep Makoto vrolijk uit ter reactie.
De rit op zich duurde niet zo heel lang wat wel fijn was aangezien hij geen uren de tijd had. Kenta pakte Makoto van zijn knie af toen de trein tot stilstand kwam waarop hij uit kon stappen. Vervolgens liep hij de trap af om het station te verlaten en keek vervolgens op zijn horloge. Om vijf uur zou de eerste trein weer vertrekken naar Lumiose City wel een beetje laat maar dan zou hij daar maar moeten overnachten ofzo. Zelfverzekerd begon hij te grijnzen terwijl hij zijn Pichu aankeek die terug grijnsde. Vandaag ging het dan ook eindelijk gebeuren voor Makoto dat hij hem ging vergezellen op zijn zoektocht naar een Gligar. Oké hij ging niet het gevecht aan want dat zou Riku gaan doen natuurlijk omdat de Pichu nog te jong was. Kenta keek dan ook alert om zich heen of hij iets van een paarse schim zag. Zijn Pichu nam zijn taak ook serieus en ging dan ook op zijn pet zitten om daar de boel in de gaten te houden maar eigenlijk had het ook weer niet zo’n haast. Hij passeerde algauw het dorpje waardoor hij en Makoto op een soort grasvlakte terecht kwamen met iets verderop een meertje waar verderop nog iets was als een heuvelachtig gebied. Waarschijnlijk zaten daar dan Gligar, hopelijk. Nog geen seconde nadat hij dit had opgemerkt hoorde hij voetstappen achter zich en kwam er een trainer aangelopen die om zich heen leek te zoeken. Het was opdat moment dat de jonge trainer een figuur tussen de bosjes zag verdwijnen. Wat was hier aan de hand? Makoto liet zich ook naar beneden zakken en zocht daar bescherming door zich in zijn capuchon te verschuilen. Kenta keek echter droogjes toe hoe de jongeman langzaam dichterbij kwam en vervolgens met zijn lange slungelige lijf tegenover hem ging staan. “Hey joch, heb je hier ergens een Gligar voorbij zien komen?” vroeg hij vervolgens waarbij Kenta met zijn wenkbrauw fronste. “Nee hoezo?” gaf de elfjarige als antwoord. De jongen beet op zijn onderlip waarna hij wegbeende en richting de heuvels liep. Kenta haalde zijn schouders op terwijl hij zijn armen achter zijn hoofd vouwde en de jongen nakeek hoe deze wegliep.
“Ik mag die gast niet,” sprak hij tegen Makoto die zich weer liet zien en op zijn schouder ging zitten. De Pichu liet zijn oren zakken maar spitste deze vrijwel meteen toen er geritsel in de bosjes te horen was. De jongen richtte zijn goudbruine ogen op de bewegende planten waaruit een paarse gestalte tevoorschijn kwam. Het was een Pokémon die hem bekend voor kwam en waar hij naar opzoek was; een Gligar. De paarse Pokémon keek even angstig om zich heen voor ze de jonge trainer opmerkte en op leek te schrikken. Nerveus duwde de Gligar haar scharen tegen haar mond waarna er tranen in haar ooghoeken verschenen. Ze was overduidelijk bang dat Kenta haar zou aanvallen. Kenta daarentegen wierp even een blik met zijn Pichu uit die de paarse Pokémon vol medelijden aankeek. Makoto had dus al een slecht voorgevoel bij de jongen van daarnet die er best onguur uit had gezien. De kleine gele muis sprong dus al van zijn schouder af en drentelde naar de Gligar toe waar hij een vriendelijke glimlach rond zijn snoet toverde. Kenta volgde het wezentje op de voet waarna hij door zijn knieën hurkte zodat hij op ooghoogte met de Gligar kon praten.. maar haar vooral gerust te stellen. “Ik weet niet wat die creep van je wilde maar hij is weg,” zei de jongen en keek even achterom om er zeker van te zijn dat de jongen weg was. En dat was hij ook. “Gli?” vroeg het paarse wezen toen en liet haar scharen langzaam naar beneden zakken. Gligar kwam langzaam dichterbij waarna ze langs hem heen keek om er zeker van te zijn dat hij weg was. Kenta stak zijn hand uit in een poging haar nog meer op haar gemakt te stellen maar ze schrok echter van zijn beweging en sprong achteruit. Vervolgens liet hij zijn hand weer zakken. “Waar is je groep?” probeerde hij toen te vragen maar aan haar houding was te zien dat Gligar geen flauw benul had waar ze was of wat ze aan het doen was. Algauw kreeg hij de indruk dat Gligar dus al een trainer moest hebben gehad maar deze niet goed voor haar zorgde. Hij probeerde de link tussen de gebeurtenissen te leggen en kwam al snel tot de conclusie dat die trainer van daarnet haar trainer was. Of had hij het toch mis?
Kenta keek vanuit zijn ooghoeken naar de paarse Pokémon die stond te trillen op haar poten want hij kon het net zo goed fout hebben. “Ik breng je wel naar je groep toe,” sprak hij toen met een zelfverzekerde ondertoon en keek Gligar met een grijnsje aan. De paarse Pokémon leek het plotselinge verandering van gebeurtenissen niet helemaal te snappen maar leek wel de woorden te begrijpen die de jongen net had gesproken. Het was meer een belofte en als Kenta zich ergens toe zette dan deed hij dat ook.. dan ging hij daar honderd procent voor. Dit keer was het de paarse schorpioen die een van haar scharen naar hem toestak in een poging Kenta’s hand te schudden. De jongen legde zijn hand er voorzichtig op waarna hij haar de hand schudde en er een kleine glimlach rond het gezicht van Gligar verscheen. Makoto sprong op de arm van de jongen en legde een van zijn pootjes op de hand van Kenta neer. Dat betekende dus dat zijn Pichu ook ging mee helpen. Kenta kwam dan ook snel weer overeind waarna hij de twee Pokémon wenkte om mee te komen. Zijn opa had hem weleens uitgelegd dat Gligar in rotsachtige gebieden leefde maar in Johto was het anders als hier in Kalos. Hoewel het leek dat Kiloude City een soort rotsachtig eilandje was net als het dorpje Blackthorn City alleen was dat gebied een en al rots. Kenta besloot dan ook goed op te letten omdat de heuvels hier bezaaid waren met rotsen. Dit betekende dan ook dat de trainer van zonet hier in de buurt moest zijn omdat deze ook opzoek was naar Gligar. Na een tijdje lopen besloot de elfjarige jongen even te stoppen met lopen en keek even naar de twee Pokémon die naast hem liepen. Makoto keek vrijwel meteen vragend omhoog waarna Kenta even zuchtte. “Het is nog knap lastig,” mompelde hij en veegde wat zweetdruppels van zijn voorhoofd terwijl voorover was gaan staan. “Gli..Gligar,” reagerde Gligar ietwat teleurgesteld en liet haar hoofd hangen waardoor ze naar het gras staarde. “Hé kop op, we vinden ze heus wel,” grijnsde Kenta naar Gligar in een poging haar wat op te vrolijken. De paarse Pokémon leek zich enigszins weer wat vrolijker te voelen door de woorden en begon toen de gezichtsuitdrukking van de jonge trainer te weerspiegelen.
Kenta bleef er voor een paar tellen staan om zich heen te kijken toen er inderdaad een zwarte schaduw hun kant op kwam. De alarm bellen gingen rinkelen toen Makoto dreigend begon te vonken en op zijn vier poten ging staan. “Verstop je!” siste Kenta tegen de Gligar waarbij de paarse schorpioen zich achter hem verschool en zich vastklampte aan zijn broekspijp. Dit was niet helemaal wat de jongen had bedoeld met ‘verstoppen’ maar als het zou werken dan was er geen andere keus. “Makoto,” begon Kenta waarschuwend waarbij hij gebaarde dat de Pichu moest stoppen met vonken en een normale houding moest aannemen. Vrijwel meteen deed de kleine muis wat hem werd opgedragen terwijl hij zich een weg baande naar zijn schouder en daar ging zitten. Kenta beet op zijn onderlip toen de vreemdeling dichterbij kwam terwijl hij zijn kant op kwam gelopen. Hij bleef stug staan toen de oudere jongen dichtbij genoeg was en hem ook leek te herkennen. “Wat doe jij hier?” vroeg hij op een achterdochtige ondertoon. “.. zoek je soms ook naar Gligar?” voegde de jongen eraan toe. Kenta haalde enkel zijn schouders waarbij hij zijn hoofd schudde. “Ik ben aan het trainen met mijn eigen Gligar,” loog hij vervolgens. Gligar liet zichzelf even zien maar het was al duidelijk dat de onbekende knul zich niet liet bedonderen door de elfjarige. Er leek zelfs een blik van herkenning in de ogen te zitten van de jongen en Gligar. “.. je liegt waarbij je jezelf verraad,” gromde hij uitdagend en greep een Pokéball van zijn riem. “Als jij het zegt.” Kenta pakte de Pokéball van Kurai in zijn hand en zette zich vervolgens schrap. “Dat is namelijk mijn Gligar en ik wil haar graag terug hebben,” zei de jongen waarna Kenta zich naar de paarse Pokémon toedraaide. Gligar kreeg een angstige blik in haar ogen wat al heel duidelijk was te zien dat de Pokémon zelf niet wilde. Kenta kreeg sterk de indruk dat hij haar dwong om dingen te doen die ze niet wilde doen. Desondanks was hij niet van plan haar zomaar terug te geven dan zou hij wel moeten laten zien dat hij daadwerkelijk de trainer was van Gligar. Gligar haar mening was namelijk al overtuigend genoeg. “Ik geloof niet dat een Pokémon bang hoort te zijn voor zijn of haar trainer,” sprak Kenta vervolgens op een kalme toon en wisselde een blik uit met zijn Pichu. Makoto knikte instemmend waarop de jongen een Pokéball opgooide. Kenta schrok op van de plotselinge beweging van de oudere knul waaruit een Nidoran tevoorschijn kwam. Aan de paarse kleur te zien was dit een mannelijk exemplaar.
De elfjarige keek even naar Gligar die zich uit alle macht probeerde te verstoppen waardoor Kenta wel met het gevecht mee moest doen. Het ging hier immers om een Pokémon en als hij ergens een hekel aan had waren het wel trainers die een te hoge dunk van zichzelf hadden. Kenta gooide zonder een woord te zeggen de Pokéball van zijn Umbreon omhoog die vervolgens open klapte voor zijn voeten waarop Kurai voor zijn voeten verscheen. De Umbreon keek even vragend naar zijn trainer voordat het gevecht begon riep de jongen al een bevel naar zijn Pokémon. “Nidoran doe je Peck aanval!” Kenta schrok op uit zijn gedachte en zag dat het wezentje recht op Kurai afstormde maar de Umbreon was. “Kurai incasseer die peck en sla terug met je Tackle!” riep Kenta naar zijn Umbreon die zelfverzekerd knikte. Kurai zette zich af waarna hij met een flinke snelheid op de Nidoran afrende en op de Pokémon inbeukte alsof het niets was. De Peck werd automatisch afgebroken daardoor werd Nidoran van Kurai geslingerd en had de Tackle meer kracht. Nidoran bleef even liggen maar dat betekende niet dat ze al gewonnen hadden aangezien de Pokémon alweer snel overeind kwam en de klap van zich afschudde. “Horn Attack!” “Ontwijk en doe je Feint Attack!” De twee Pokémon kwamen weer in beweging waarbij de Nidoran met zijn hoorn op de Umbreon probeerde in te boren maar deze sprong behendig aan de kant en verdween voor even. Een minuut later verscheen de zwarte Pokémon achter het paarse beest en tackelde met een hoop kracht de Nidoran van zich weg. Deze belandde na een paar keer te rollen over de grond tegen een rots. Hij was versuft door de plotselinge aanval waarbij Kenta grijnsde. Het mocht er niet helemaal op lijken maar Kurai was best sterk en daar was hij trots op want met zijn Umbreon was niet te sollen. Kenta vond het überhaupt knap dat de Nidoran van de jongen weer koppig overeind kwam maar dit keer leek de Pokémon het te menen. Hij wilde kosten wat het kost de Umbreon neer krijgen. Desondanks ging de Nidoran alsnog in de aanval met Double Kick. Kenta had dit echter niet aan zien komen en moest toekijken hoe zijn Umbreon twee flinke trappen incasseerde.. hoewel dit eigenlijk ook meteen een kans was om terug in de aanval te gaan. “Doe je Bite en slinger die Nidoran van je weg!” riep Kenta naar Kurai die opschrok en zelfverzekerd knikte. De twee aanvallen hadden best veel schade bij de Umbreon veroorzaakt maar deze liet zich niet zomaar verslaan. Kurai zette zijn scherpe tanden in de achterpoot van de Nidoran die het vervolgens uit kermde van de pijn. De Umbreon slingerde het wezentje vervolgens weg maar een paarse gloed verscheen opeens om zijn snoet. Was dat de Ability van Nidoran die activeerde? Poison Point?
Kenta keek toe hoe zijn Umbreon even ineen kromp van de pijn die het gif veroorzaakte maar wist dat Kurai het niet zomaar op zou geven. En dat deed hij ook niet. “Umbre!” gromde hij naar de Nidoran en diens trainer waarna hij naar voren sprong. “Kurai, gebruik je Bite nog een keer!” riep Kenta vervolgens waarna de Pokémon knikte en op de paarse Pokémon afsprong die bij zijn oor werd gegrepen. Nidoran kermde het uit van de pijn waarna de elfjarige grijnsde. “Slinger hem weg, Kurai!” De Umbreon draaide zich in zijn sprong waarbij de Nidoran tegen een rots tegenaan werd geslingerd. Uitgeschakeld en wel. Echter zakte Kurai ook even door zijn poten door het gif waarbij Kenta even een bezorgde blik wierp op zijn Umbreon en liep naar hem toe. “Je hebt goed gevochten maatje,” sprak hij tegen Kurai die zwakjes zijn kopje tegen zijn wang aandrukte. Hij keerde zijn Umbreon terug waarna hij zijn goudbruine ogen op de zijn tegenstander richtte. Deze pakte vervolgens een tweede Pokébal van zijn waarna hij deze opgooide en er een Electabuzz ten tonele verscheen. Kenta schrok even van de grootte van de Pokémon aangezien hij nog nooit zo’n Pokémon gezien die er behoord goed getraind uitzag. Snel pakte hij zijn Pokédex erbij en richtte deze op de Electabuzz;
Electabuzz is een geëvolueerde Elekid en is een elektrische Pokémon. Zoals de meeste Pokémon van zijn soort voelt Electabuzz zich aangetrokken tot sterke bronnen van elektriciteit. Een elektriciteitscentrale is dan ook een plaats waar je er één kunt vinden als er een stroomstoring is, kun je er bijna zeker van zijn dat deze Pokémon wat energie heeft afgetapt want de elektriciteit stroomt door zijn huidoppervlak. sprak het apparaatje.
Kenta slikte eventjes waarna hij een blik uitwisselde met zijn Pichu die inmiddels bescherming zocht bij de jongen en trillend vanaf zijn schouder naar de Electabuzz zat te kijken. De enige Pokémon die hij had was Riku.. Inari ook wel maar zijn Cyndaquil zat waarschijnlijk ongeveer op hetzelfde niveau. Het moest dan maar, huh? Kenta pakte zelfverzekerd de Pokéball van Riku van zijn riem waarna hij deze opgooide en de bal open klapte. Uit de straal kwam een kleine Cyndaquil tevoorschijn die even verward om zich heen keek. Vervolgens klonk er spottend gelach waarna Riku al snel zijn aandacht opdat joch vestigde, dat de Electabuzz meedeed door zijn handen in zijn zij te zetten liet de kleine Pokémon bijna uitbarsten van woede. “Cynda! Cyndaquil!” piepte Riku woedend waarna er nog harder werd gelachen en balde kwaad zijn vuisten. “Je kan lachen wat je wilt..” mompelde Kenta zachtjes en Riku draaide zich eventjes om naar zijn trainer te kijken. “..maar wie het laatst lacht, lacht het best..” grijnsde hij vervolgens en knipoogde even naar Riku. De Cyndaquil kalmeerde door deze woorden en draaide zich toen naar de Electabuzz en zijn trainer om. Vanuit zijn ooghoeken zag Kenta dat Gligar onzeker naar de grond keek dus eigenlijk moesten ze dit wel winnen!
“Oke goed.. genoeg gelachen,” begon de jongen toen waarna hij even een blik op zijn Electabuzz wierp. “Doe je Thundershock!” Kenta schrok op waarbij hij alert naar de grote Electabuzz keek. “Ontwijk het Riku!” riep Kenta naar zijn eigen Pokémon die opkeek maar te laat reageerde en getroffen werd door de schok en viel tegen de grond door de elektrische aanval. “Cynda!” Riku sprong soepeltjes op waarna zijn vlam ontvlamde op zijn rug en hij even met priemende oogjes naar de Electabuzz staarde. No way dat hij het deze manier ging opgeven! “Riku, gebruik je Smokescreen!” riep de jongen vervolgens en knikte. De Cyndaquil sprong omhoog waarna hij zijn bek opende en een dikke rookgordijn het strijdveld vulde. Electabuzz leek even van zijn stuk gebracht waardoor ze nu moesten aanvallen.“ En doe nu je Ember!” Wederom opende Riku zijn bek waaruit een kleine vuurstraal regelrecht op de Electabuzz afging. “Breek die aanval met je Swift!” werd er vervolgens geroepen en Kenta schrok eventjes door de plotselinge terugslag. Een reeks sterren ging zonder enkele moeite door de Ember waardoor de aanval afbrak. De jongen gromde geërgerd maar kalmeerde echter al snel door eventjes na te denken. Als Riku nou eens dichterbij zou komen? Electabuzz waren niet zo snel als zijn Cyndaquil ofwel soms? Er werd een Low Kick opgedragen waardoor Kenta breed begon te grijnzen. “Riku grijp je vast aan zijn poot snel!” riep Kenta naar zijn Cyndaquil die omkeek en hem twijfelend aanstaarde. Desondanks sprong de Pokémon omhoog om vervolgens zich vast te klemmen aan het been van de Electabuzz die hem uit alle macht probeerde van zich af te schudden. “Ember nu!” Riku grijnsde lichtjes waarna hij breed grijnsde en zijn bek opensperde om vervolgens nog een keer zijn aanval uit te voeren. Deze keer wikkelde de Ember zich om het been van de Electabuzz heen die het uitkermde van de pijn. Geen wonder want ondanks dat Riku erg klein was waren zijn aanvallen best wel sterk. Plots werd zijn Cyndaquil weggeschopt door de Electabuzz en kwam hij met een harde plof op de grond terecht. “..quuiil” gromde Riku terwijl hij trillend overeind kwam maar de Electabuzz scheen nergens last van te hebben. Kenta beet nerveus op zijn onderlip toen hij zag dat Riku moeite had met het overeind komen. “Haha, kijk nou eens hoe zwak, hij kan geen eens mijn Electabuzz aan.. leuk geprobeerd, joch,” grijnsde de jongen tegen Kenta. “Cyndaquil..” Riku kreeg tranen in zijn ooghoeken bij het horen van die woorden waarna hij door zijn pootjes zakte. Het was waar.. hij was niet sterk genoeg. Hij had het niet in zich om Kenta op deze manier te kunnen helpen. Ondanks dat de jongen wel in hem geloofde, geloofde hij niet in zichzelf. “Riku! laat hem kletsen..! Je bent niet zwak!” riep Kenta ineens onverwachts waardoor de kleine muis opkeek. “.. ik weet dat je die Electabuzz aan kan.. ik en Makoto geloven in je.”
Riku krabbelde overeind waarna hij even een blik wierp op de kleine Pichu die hem aankeek vanaf Kenta’s schouder. Hoe kon die jongen nog in hem geloven als hij geeneens schade kon toebrengen bij die Electabuzz.. dat was toch ook de rede geweest waarom hij nooit was gekozen in het lab? Wat kletste hij nou die Electabuzz zou wensen dat hij nooit geboren was. Als Kenta zo in hem geloofde dan kon hij toch gewoon die Pokémon neerhalen? Riku balde uit woede nog eens zijn vuisten waarbij de vlam op zijn rug ook heviger begon te branden en hij met een zelfverzekerde blik naar de Electabuzz staarde. Vervolgens zette de Cyndaquil zich af tegen de grond waarna de vlam op zijn rug het lijfje van Riku omringde. De Pokémon rende vervolgens met een hoop snelheid richting de Electabuzz. De gele Pokémon keek verschrikt op toen de Cyndaquil op de Elektrische Pokémon in beukte. Electabuzz zakte even in elkaar door de plotselinge aanval van Riku die zich van de Pokémon had afgezet en nu in de lucht een soort van zweefde. “Riku doe snel je Ember nog een keer!” riep Kenta naar zijn Cyndaquil die knikte en zich naar beneden liet vallen. Hij sperde zijn bek open waarna er een krachtigere Ember op de Electabuzz neerstreek die het uitkermde van de pijn. Kenta grijnsde licht toen hij besefte wat Riku zonet had uitgevoerd.. een Flamewheel. Hoe bedoelde je zwak huh? De trainer van Electabuzz gromde gefrustreerd waarna hij kwaad zijn hand balde tot een vuist. “Shock Wave!” Electabuzz kwam tot hun grote verbijstering overeind die vervolgens een grote golf aan schokken op Riku afstuurde. Dit kon de kleine Cyndaquil niet ontwijken maar kwam ondanks alles toch weer overeind en keek met priemende ogen naar Electabuzz. “Riku, gebruik je Smokescreen nog eens!” riep Kenta vervolgens naar zijn partner die opkeek en knikte. Riku kwam in beweging en opende voor de zoveelste keer zijn bek waaruit een zwarte rookgordijn langzaam over het strijdveld verspreidde. De jongen grijnsde breed bij het zien van de verbijsterde gezichten van de Electabuzz en zijn trainer, maar het was blijkbaar geen verrassing voor die twee. De jongen riep een bevel naar zijn Pokémon die al in beweging kwam waardoor Kenta al breder begon te grijnzen. “Riku nu doe je Flame Wheel!” brulde hij vervolgens naar zijn Cyndaquil. Zodra de Electabuzz zijn Thunderpunch uitvoerde sprong Riku snel naar achteren waarna zijn lijf weer werd omringd door vlammen. Zo snel als dat zijn korte pootjes hem konden dragen beukte hij met volle snelheid in op het gezicht van de Electabuzz. Deze viel naar achteren maar hierdoor zag Riku zijn kans om het af te maken. De Cyndaquil sperde opnieuw zijn bek open toen hij opmerkte dat Electabuzz een poging deed om overeind te komen. Een straal withete vlammen ging recht op de elektrische pokémon af. Deze kreeg de volle lading toen de Ember een voltreffer maakte waardoor de Electabuzz neer ging en Riku hijgend op de grond neerplofte enkel strak starend naar de Electabuzz die niet meer overeind scheen te komen. De rookwolk verdween langzaam door de wind die opstak zodat het zichtbaar werd wat er gaande was.
Kenta die in spanning af had zitten wachten totdat er een teken van leven zichtbaar werd. En dat Electabuzz verslagen op de grond lag had zelfs de elfjarige enorm verrast. De oudere jongen gromde nijdig terwijl hij een dodelijke blik wierp op de Gligar die zich achter Kenta bevond. De jongen ging zodanig voor hem staan dat die arrogante kwal er niet bij zou kunnen komen. “..hmpf, hou dat stomme beest maar.. ik vind wel een ander,” gromde hij vervolgens en liet zijn Electabuzz toen terugkeren in diens Pokéball. De oudere jongen beende vervolgens weg waarna Kenta hem triomfantelijk na begon te grijnzen terwijl Riku zich bij hem en Gligar voegde. “We hebben het geflikt!” grijnsde Kenta waarbij hij zijn armen spreidde waar de Cyndaquil op reageerde door in zijn armen te springen. “..wacht maar totdat Cecille hoort wat we hebben meegemaakt,” voegde hij er aan toe met een grijns. Riku grinnikte kort waarop Kenta zich vervolgens tot Gligar richtte. Wat moest hij nu in hemelsnaam met een Gligar? “Wat wil je nu eigenlijk doen?” vroeg Kenta aan het paarse wezentje die even opkeek en vervolgens haar schouders ophaalde. De Pokémon wist overduidelijk niet wat er nu moest gaan gebeuren dus de jongen besloot al snel naar die groep Gligar te zoeken. Het was misschien niet geheel een waterdicht plan omdat die trainer haar waarschijnlijk opnieuw zou vangen maar de wilde Gligar konden haar wel leren zich te verdedigen. “Goed we zoeken naar die groep Gligar en dan ga je met hen mee, oké?” legde hij vervolgens aan de Pokémon uit die even vertwijfeld knikte. Kenta ging haar vervolgens voor waarbij Gligar hem dicht op de voet volgde. Hoelang het ongeveer duurde dat wist Kenta niet maar het begon al aardig te schemeren toen hij in de verte een grote paarse vlek zag opdoemen. De jongen was enigszins opgelucht dat hij de groep Gligar had weten te vinden aangezien hij nu niet meer echt zat te wachten op een Pokémon erbij. Hij had al genoeg aan zijn huidige Pokémon. Desondanks deed het hem wel enigszins een beetje pijn dat hij haar zou laten gaan.. er was een soort van band ontstaan en Gligar moest daar misschien ook wel over denken. Maar het was goed zo.. ze ging een nieuw leven tegemoet bij deze groep Gligar. “Nou daar ga je dan,” sprak hij vervolgens tegen het paarse wezentje dat opkeek maar de jongen zag dat er tranen in haar ooghoeken vormde. Nee.. niet dit alsjeblieft. Kenta zuchtte eventjes terwijl hij een blik uitwisselde met Riku en Makoto die inmiddels ook een droevige uitdrukking op hun gezicht hadden. “..dag Gligar,” mompelde Kenta vervolgens terwijl hij zijn hand omhoog stak en liep vervolgens van haar weg om terug te gaan naar de stad. Makoto volgde hem met moeite op de voet waarbij de Pichu nog een blik wierp op de Gligar. Deze had inmiddels tranen over wangen lopen toen de elfjarige jongen wegliep van haar.
---terug in Kiloude City---
“..hoe bedoel je er rijden geen treinen meer richting Lumiose City!” Kenta keek boos naar de conducteur die hem zonet had vertelt dat er geen treinen meer reden naar de hoofdstad van Kalos. “..kun je niet lezen knul? Morgen ochtend vroeg vertrekt de eerste trein weer,” gromde de Conducteur tegen de jongen die hem enkel kwaad aan staarde. Zwaar zuchtend beende Kenta weg van het perron terwijl hij maar naar een Pokémon Center zou gaan zoeken. Hij had het station nog niet verlaten toen hij heel onverwachts een geluid boven zijn hoofd hoorde. Zijn Pichu en Cyndaquil die aan weerszijden van hem stonden keken ook omhoog terwijl een wel bekende paarse gestalte voor de voeten van de jongen landde. “Gligar! Gli!” riep Gligar vrolijk uit en klampte haar scharen om zijn been vast. “Hé ik dacht dat jij daar bleef in die groep..” begon de knul verbaasd waarna hij de paarse Pokémon van zijn been af probeerde te halen maar ze hield stand door haar grip te verstevigen om zijn been. “..laat me been los wil je!” riep hij naar de Pokémon die uiteindelijk los liet. “Gliiii” jammerde ze en ging vervolgens door haar knieën terwijl ze smekend haar scharen naar voren stak. Oh nee, daar wilde hij absoluut niet aan beginnen.. nee nee! Hoe Kenta ook protesteerde Gligar bleef in die houding zitten waardoor de jongen toch wel medelijden met haar kreeg. Hoe had hij haar uberhaupt kunnen vinden?
Toen Gligar geen gehoor kreeg besloot ze zelf maar de touwtjes in handen te nemen door tegen hem aan te springen zodat de jongen omviel. Kenta verwachtte dit echter niet en viel met een flinke klap op zijn rug op de grond waardoor de Pokémon nu vrij spel had. De jongen echter wist al meteen wat ze van plan was en probeerde haar uit alle macht weg te houden bij zijn lege Pokéballen door zijn armen tegen haar lichaam te duwen. “..ga..terug.. naar.. je.. groep..” sputterde Kenta tussen zijn tanden door naar de Pokémon maar deze was niet van plan om op te geven. Het tweetal rolde uiteindelijk naar de zijkant waarbij Kenta hard op zijn schouder terecht kwam maar er liet ook een Pokéball los. Nog geen seconde nadat dit gebeurde verstijfde zowel de jongen als de Gligar terwijl Riku en Makoto droogjes toekeken. “NEE JE DOET HET NIET!” brulde Kenta naar de Gligar die vervolgens losliet en op de Pokéball af hupte. Met haar schaar drukte ze met een triomfantelijke grijns op de knop waarna Gligar werd opgezogen door de rode straal. Stomverbaasd van wat er zonet gebeurde keken Kenta, Riku en Makoto toe hoe de Pokéball op de grond bleef wiebelen. Gligar hoort in het wild bij haar teamgenoten niet in een kleine Pokémon gevangenis tenminste sommige Pokémon ervoeren het niet zo maar de jongen zag ze liever vrij. In dit geval hun natuurlijke habitat want hij had niet voor niets zoveel moeite gedaan om haar vrij te pleiten en daarbij had hij al genoeg Pokémon om voor te zorgen. De jongen hoopte zo dat de Pokéball open zou klappen want nog een lastpost daar had hij absoluut geen zin in. Kenta kruiste zijn vingers terwijl hoopte en smeekte dat ze gewoon terug naar haar familie zou gaan en niet bij hem bleef hoewel hij eerst wel een Gligar had willen vangen.. maar hé hij kon toch altijd nog van gedachte veranderen toch?
