♪The sound of pokemon♪

Ze steunde met haar hoofd tegen het touw van de schommel. Ze zette zichzelf elke keer lichtjes af als ze bij de grond kon, waardoor de schommel steeds door bleef zwieren. Er lag een verveelde blik in haar amberbruine ogen. Wachten duurde zo langs als je ergens naar uitkeek. Morgen was het dan eindelijk zo ver, maar tot die tijd moest ze zich nog thuis vermaken. Ze zuchtte zachtjes terwijl haar blik naar Wooper gleed, die probeerde haar aandacht te trekken. Hij liep de hele tijd langs de heg van de tuin te paraderen. “Nu even niet oké.” Snauwde ze iets harder dan dat ze eigenlijk bedoeld had. Wooper stopte daarom ook meteen en verschool zich onder de heg. Oeps… Ze remde af met haar voeten en sprong van de schommel af. Haastig liep ze naar de rand van de tuin en duwde de bladeren aan de kant. “Sorry.” Mompelde ze berouwvol. Meteen kwam er weer een brede glimlach om zijn gezicht terwijl hij uit de bosjes sprong bovenop haar. Ze had het niet aan zien komen waardoor ze samen met hem op de grond tuimelde. Ze schoot in de lach en duwde hem van haar af. Haar blik gleed naar het raam, waar haar moeder door naar buiten stond te kijken. Die keek snel weg alsof ze niet al een hele tijd stond te kijken, wat haar dochter aan het doen was. Jessica kon soms heel erg overbezorgd zijn, maar daar was ze straks vanaf. Dan vertelde niemand haar meer wat ze moest doen. Ze liep naar het midden van de tuin en knielde naast de stapel blokken neer, waar ze eigenlijk veel te oud voor was. Maar de blokken waren van haar zus geweest. Dus er moest ook echt niemand aanzitten, dat mocht zij alleen. Haar moeder had bijna alles van hun samen weggegooid, dus de blokken waren één van de weinige dingen die ze nog had. Ze stapelde ze op elkaar toen ze haar vader thuis hoorde komen. Ze krabbelde overeind en rende naar het hekje van de achtertuin. “Pap!” Riep ze blij toen ze de oprit opstoof. Ramon zette de koffer neer en tilde haar op. ‘Hallo lieverd, ik wilde het niet missen. Dat mijn dochter haar eerste pokemon mag ophalen.’ Ze grinnikte en drukte een kus op zijn wang. Toen zette haar vader haar neer, pakte de koffer op, en ging haar voor naar binnen.

Ook Wooper glipte door de deuropening, voordat ze hem dichtdeed. Die zachtjes aan de broekspijp van Ramon begon te trekken. ‘Ah die Wooper.’ Lachte hij voordat hij Jessica omhelsde. Eefje bleef iets wat ongemakkelijk staan. Misschien moest ze haar ouders nog eventjes alleen laten. “Ik ga nog eventjes naar buiten.” Zei ze dan ook. Ze deed de deur weer open, liep de oprit af, het dorp in. Meestal mocht ze niet al te lang wegblijven, maar als het nog licht was mocht het wel een tijdje. Als ze maar niet bij het bos in de buurt kwam, het bos was verboden gebied. Al wist ze dat haar ouders dat vanaf morgen lost moesten laten, want dan moest ze wel. Ze hoopte dat ze dat zouden kunnen en niet steeds ongerust zouden zijn. Ze hees zichzelf op een bankje in het park en keek naar de fontein. Het water maakte een kletterend geluid, wanneer het op het stilstaande water terecht kwam. Haar blik gleed naar de lucht waar een paar butterfrees overvlogen. Ze zuchtte opnieuw terwijl ze haar knieën optrok op het bankje. Ze wilde het zo graag, maar toch was ze wel een beetje onzeker. Ze was niet veel buiten het dorp geweest. Ze kende de rest enkel van de kaarten en van de foto’s van haar vader. Ramon reisde veel en bracht altijd foto’s mee naar huis. Dus ze had het precies in haar hoofd, maar toch. Het was allemaal wel heel spannend. Zou ze de juiste pokemon uitkiezen en zouden ze vrienden worden. Wooper was haar vriend, maar eigenlijk was hij van haar vader. Al speelde ze altijd met hem. Wooper zou niet meegaan. Dus moest ze nieuwe vrienden zoeken. Hij zou bij haar moeder blijven en ze hoopte dat haar vader dan ook wat meer thuis zou zijn. Ze was bang dat Jessica anders eenzaam werd. Er stond een ernstig fronsje in haar voorhoofd, dat waren zorgen waar een kind van elf zich eigenlijk nog niet druk over hoorde te maken. Haar jeugd was echter niet zo vanzelfsprekend geweest, dus zulke gedachten gingen wel degelijk door haar heen.

Ze werd weer uit haar overpeinzingen getrokken toen er mensen langs kwamen. De meesten kende ze wel en die knikten vriendelijk naar haar. Ze keek of er ook kinderen uit de buurt bij waren die haar misschien af konden leiden, maar dat was niet het geval. Nog een zucht verliet haar keel terwijl ze op haar wangen begon te zuigen. Stom… Ze kon natuurlijk opstaan en naar het buurjongetje gaan, maar eigenlijk had ze daar geen in zin. Ze had nergens zin in, ze wilde gewoon dat het een dag later was. Al wist ze dat ze nog een hele middag en avond moest wachten. Eigenlijk moest ze ook naar huis gaan, ze zag haar vader niet zo heel vaak. Nou had ze juist de kans om hem te zien en dan ging ze weg. Ze wist niet wat ze wilde. Haar emoties waren dubbel, ze was blij en bang tegelijkertijd. Ze wist dat haar nieuwsgierigheid het toch wel ging winnen en ze wel zou gaan. De blik in haar ogen ging naar de bossen achter de laatste rij huizen naast het park. Ze wist precies de weg die ze gefietst hadden, ze wist precies welke bloemen de vrouw met het bruine haar die dag in haar bloempot voor de deur had gehad. Tot het moment dat ze bij het bos aangekomen waren, vanaf daar wist ze het niet meer. Het was frustrerend en het frustreerde haar nog steeds elke dag. Geschrokken wende ze haar blik van het bos af toen ze het idee kreeg dat iemand naar haar keek. Kwam dat omdat ze het alleen maar dacht of was dat ook echt zo?

[Topic mag gewoon SPT worden als je wilt hoor. Ik post nu nog zo om haar karakter een beetje vorm te geven, maar dan ga ik ook SPT door. Kijk maar eventjes. Voor Floyd en open]