Onrustig keek Lynn naar haar handen, die voor een gedeelte in verband gewikkeld waren. Haar brandwonden waren niet eens zo ernstig geweest, maar de zusters van het Pokécenter hadden pas naar die van Zara willen kijken zodra ze ermee ingestemd had ze te laten behandelen. Zara. De zusters hadden ook gezegd dat ze zich geen zorgen hoefde te maken om de Liepard, maar toch kon Lynn niet anders dan ongerust zijn. Ze had nog maar zelden meegemaakt dat een van haar Pokémon meer dan een korte heelbeurt nodig hadden om weer op te knappen, zoals Atlas en diens ex-tegenstander, de Ponyta, hadden gekregen. De Pokéballs van beiden waren alweer in haar bezit, nu Zara nog. Voor de zoveelste keer in het afgelopen kwartier, liet de Trainer haar blik gaan naar de deur gaan waarachter haar maatje verdwenen was. Hij ging niet net op dat moment open om een weer kerngezonde Zara te onthullen, vrolijk miauwend en klaar om zich in het volgende avontuur te storten, zoals ze gehoopt had. Lynn zuchtte even en liet haar blik afdwalen. Bij toeval zag ze hierdoor nog net hoe iemand die zich ook in de wachtkamer bevond snel zijn ogen afwendde. De persoon had naar haar zitten staren. Lynn ging vluchtig de andere wachtenden af en zag dat sommigen van hen ook plots wegkeken. Oh. Ongemakkelijk richtte Lynn zich weer op haar handen om de blikken niet te hoeven zien. Hoewel ze er niet bepaald blij mee was, begreep ze wel waarom ze aandacht trok; je alledaagse Trainer kwam niet binnengestormd met een bijna bewusteloze, geburnde Liepard, verbrande handen, met roet bedekte benen – de vuuraanvallen die Atlas hadden geraakt, hadden een fijn laagje van het zwarte spul op zijn lichaam achtergelaten, waar Lynn in gezeten had toen ze op de Carracosta naar het Pokécenter geracet was – en ogen vol onderdrukte paniek. De medewerker van de Friend Safari had zelfs een nog ongewonere aanblik gehad vanwege Atlas, die met zijn hoofd gebogen zijwaarts door de deur van zijn werkplaats had moeten schuifelen om erdoor te passen en Lynn te kunnen achtervolgen. Een kleine, wrange glimlach vormde zich om de lippen van het meisje. De aanblik die de prehistorische Pokémon geboden had, zou misschien grappig te noemen zijn, mits je het verhaal erachter wegliet. Het verhaal dat alle betrokkenen beschadigd had. Zelfs haar vest, dat Lynn al meerdere jaren volledig intact had weten te houden, was na de aanvaring in de Friend Safari niet ongedeerd gebleven. De vele gaten die erin gebrand waren toen Lynn het kledingstuk gebruikte om Zara op te tillen, maakten dat het ding niet langer te gebruiken was. Ze had altijd al haar bezittingen in het vest meegedragen, wat verklaarde waarom haar broekzakken momenteel zo uitpuilden; nog een klein iets dat haar net onderscheidde van degenen die zich met haar in deze ruimte bevonden.
Voetstappen die haar kant op kwamen, haalden Lynn uit haar gedachten. Toen ze opkeek, keek ze in het vriendelijk glimlachende gezicht van een rozeharige zuster, die haar een Pokéball aanreikte. Zara's Pokéball. Lynn nam de capsule aan en klemde hem in haar handen, de pijnsteekjes die dit veroorzaakte negerend.
"Dankuwel." De dankbetuiging werd weggewuifd, waarna de zuster begon te spreken. Ze vertelde dat Zara weer in orde was, maar wel rust nodig had en daarom het beste in haar Pokéball kon blijven. Lynn knikte en stond op zodra de zuster door een deur verdwenen was. Nu haar team weer compleet was, kon ze niet wachten om deze ruimte, met daarin mensen die haar met hun gestaar ongemakkelijk maakte, te verlaten. Met enkele stappen was ze de schuifdeuren uit, die geruisloos achter haar dichtgingen.
Ze liep al even rond toen Lynn plots halthield, niet zeker over waar ze eigenlijk naar op weg was geweest. Haar voeten hadden haar naar de Friend Safari gebracht, maar ze had weinig zin om daar weer naar binnen te gaan. Nu alle spanning en ongerustheid zo langzamerhand van haar afviel, begon ze pas te merken hoe moe ze was. Ze voelde de sterke drang om Kiloude City voorlopig achter zich te laten en gewoon de trein terug te nemen. Lynn zuchtte en veegde haar pony uit haar gezicht. Waarschijnlijk was dat het beste. Ze was hier immers heen gekomen om haar team – en dan vooral Zara, die het van alle teamleden het ergste te verduren had gehad in Hoenn – met het bezoek te helpen te ontspannen, en dat zat er niet in zolang de Liepard in haar Pokéball moest blijven. Tijd om te gaan, dan maar. Lynn stond op het punt om zich om te draaien en naar het station te lopen toen een deur openging en een 'Wacht!' te horen was. Met een kleine frons richtte Lynn haar aandacht op waar het geluid vandaan gekomen was, en zag hoe een man op haar afsnelde. Het duurde even voordat ze hem herkende als de medewerker die haar toegang tot de Friend Safari had verschaft, en haar en Atlas ook weer had zien vertrekken. Dat verklaarde alleen niet waarom hij haar staande zou houden. Toen de man bij haar aangekomen was, vroeg Lynn dan ook:
"Is er.. Iets waarmee ik u kan helpen?" Waarschijnlijk besefte de man nu pas dan zijn verschijning Lynn verbaasde. Zijn mond vormde een 'oh', snel opgevolgd door enkele ontkenningen, waarna gevraagd werd naar wat ze in de Friend Safari meegemaakt had. Ah. Ja, voor deze man moest haar verschijning en die van haar teamleden erg verwarrend zijn geweest. Dat hij speciaal daarvoor naar buiten rende, begreep ze echter niet. Er was dan ook een kleine frons op haar gezicht te vinden toen ze antwoordde:
"We stuitten op een kudde Ponyta die ons gezelschap niet echt konden waarderen en mijn Liepard aanvielen. Ze is alweer opgelapt, alleen heeft ze wat rust nodig." Toen ze naar de man probeerde te glimlachen, zag Lynn iets van schuldgevoel in zijn ogen. Ze zag ze verontschuldigingen al aankomen voordat ze daadwerkelijk uitgesproken werden, en wuifde daarom met haar hand.
"Er was niets gebeurd als ik anders gehandeld had." Ze meende wat ze zei. Ze had Zara in haar Pokéball kunnen doen toen ze niet mee wilde komen of kunnen besluiten weg te gaan nadat ze gezien hadden hoe de Mudkip behandeld werd, maar dat had ze niet gedaan. De man knikte, maar leek het zichzelf toch tot op zekere hoogte aan te rekenen. Plots lichtte zijn gezicht op. Het aanbod dat volgde, had Lynn niet verwacht. Ze mocht, als ze dat wilde, een tweede keer de Friend Safari betreden, zonder dat er enige kosten en dergelijke aan verbonden waren. Om de slechte vorige ervaring goed te maken. Lynn was van plan om vriendelijk te bedanken en haar weg naar het station te vervolgen, maar iets hield haar tegen. Ze had nog steeds een Ponyta bij die, zo was wel gebleken, erg gesteld was op haar kudde en de veiligheid daarvan en die ze bovendien niet eens had willen vangen. De Fire-type had veel schade gedaan, maar dat betekende niet dat Lynn het wezen haar goede leven wilde ontnemen. Bovendien zou het niet veel tijd in beslag nemen, toch?
"Graag," sprak ze.
Met de Pokéball van de Ponyta in haar hand, keek Lynn om zich heen. Ze stond precies waar ze eerder deze dag had gestaan en over een veld vol Ponyta had uitgekeken, maar het uitzicht was niet hetzelfde gebleven. De kudde Ponyta waren uit het landschap verdwenen, wat het opvallend incompleet maakte. Misschien waren ze naar een ander gebied vertrokken, bedacht Lynn zich, al was ze niet echt tevreden met die uitleg. Het leek haar onlogisch dat een groep Pokémon zo territoriaal als de Ponyta geweest waren, hun gebied nu zomaar verlieten. En toch kon ze geen andere verklaring bedenken, wat ook betekende dat ze de rest van de Friend Safari af zou moeten zoeken om ze terug te vinden. Wel, nu ze er toch was.. Ze had nog lang niet alles van deze plek gezien, al zag ze opgeven en zo snel mogelijk in bed kruipen ook wel zitten. Even dacht Lynn na, waarna ze haar Pokédex tevoorschijn haalde en naar de tijd keek. Als ze over een uur nog niets gevonden had, sprak ze met zichzelf af, zou ze het opgeven en op een andere manier de Ponyta een goed thuis geven. Na nog even over het graslandschap uitgekeken te hebben, stopte ze het apparaat en de Fire-types Pokéball weer terug in haar broekzakken en zette zich in beweging.
| ENCOUNTERED ENCOUNTERED |  | ENCOUNTERED ENCOUNTERED |
Na een tijd rondgelopen te hebben zonder ook maar een glimp van vurige manen te zien of gehinnik te horen, begon het Lynn te dagen. Er was wel nog een andere verklaring; misschien waren de Pokémon alweer veranderd. Misschien verschilden de wezens die je tegen kon komen niet alleen per Trainer, maar ook per bezoek. Haar vermoeden werd niet veel later bevestigd. Ze was aangekomen in een heideachtig gebied dat in tweeën gesplitst werd door een kleine, kronkelende rivier. Lynn had goede hoop gehad voor dit gebied, aangezien het soortgelijk was aan de plaats waar ze de kudde Ponyta in eerste instantie aangetroffen had, maar werd bij aankomst teleurgesteld. Voor de zoveelste keer. Ze zuchtte. Hoe lang liep ze nu al? Met een plof nam ze plaats op één van de rotsen die op de oever van het riviertje lagen alsof ze er door een achteloze reus op gestrooid waren, om vervolgens haar Pokédex in de hand te nemen en deze open te klappen. Uit de tijd die in de hoek van het scherm te vinden was, kon ze afleiden dat ze al ongeveer drie kwartier op zoek was. Ze had nog een kwartier, als ze zich aan haar eigen regels hield. Het meisje was al half opgestaan en had haar hand met daarin de Pokédex al naar haar broekzak gebracht, toen het apparaat zijn voor Lynn welbekende registratiepiep liet horen. Verward fronste ze. Het ding had het spoor van een Totodile opgevangen terwijl het ding naar de rots wees waar ze zonet op gezeten had. Die had zich de vorige keer niet in haar Friend Safari bevonden, toch? Ook nu zag ze het wezentje nergens, echter. Nu had ze geen haviksogen, maar Lynn dacht een Pokémon zo kleurrijk als het exemplaar op het scherm van haar Pokédex wel te kunnen spotten. Nog nooit had haar Pokédex haar gefaald, echter.. Was het apparaat dan nu stuk aan het gaan? Voor zover ze zich kon herinneren, had ze er niets anders mee gedaan dan normaal. Hm. Zichzelf in stilte voor gek verklarend, liep Lynn een rondje om de steen. Niets. Ze speurde het heidegras in de buurt af. Niets. Ze wierp een blik op de overschaduwde ruimte tussen de steen en de grond en aarzelde. Het was het enige dat overbleef. Op haar hoede zakte Lynn door haar knieën, haar ogen samenknijpend om ze te dwingen sneller vormen in het donker te onderscheiden. Daar, vanuit het meest achterste hoekje, keek een paar ogen haar aan.
En ze keken op hun hoede. Lynns blik verzachtte, redenerend dat haar plotse entree en plof op de rots de jonge Totodile nogal verrast hadden. Dat was niet haar bedoeling geweest.
"Hallo daar, kleine meid," sprak ze vriendelijk terwijl ze op de zanderige oever ging zitten en iets naar achteren schoof om de Totodile wat ruimte te geven. Even leek het erop dat het wezentje niets zou doen, maar uiteindelijk zette ze dan toch enkele stappen naar het licht, wat Lynn een beter uitzicht op haar turquoise lichaam en lichtblauwe vinnen bood. Wacht. Dat klopte niet. Fronsend hief Lynn haar Pokédex en hield deze naast het wezentje voor haar, dat haar kopje vragend scheefhield. De kleuren verschilden. Ze had niet lang nodig om te beseffen wat dit betekende; ze was haar eerste shiny Pokémon tegengekomen. Lynn glimlachte naar de Totodile. Ze was niet het soort persoon dat shinies beter achtte dan de normale variant, maar was de wereld wel dankbaar dat ze in ieder geval zoiets zeldzaams een keer in het echt mocht zien. Voorzichtig klopte ze op de grond voor haar, de muis van haar hand ontziend omdat daar de brandwonden zaten. De aandacht van de Totodile werd getrokken door het witte verband en de Pokémon waggelde naar voren, haar terughoudendheid meer achter zich latend met ieder stapje dat ze zette. Toen ze eenmaal bij Lynns hand aangekomen was – die de Trainer voor het wezentje uitgestoken hield zodra ze gezien had dat het verband haar interesse gewekt had – boog ze zich iets voorover om eraan te kunnen ruiken. Lynn kon zich alleen maar voorstellen hoe vreemd een geur als dat van verband en brandwondenzalf voor een wilde Pokémon moest zijn. Ze kon dan ook heel goed begrijpen waarom de Totodile haar neus optrok maar tegelijkertijd ook de onbekende geur beter op leek te willen snuiven. De zwartharige grinnikte en liet haar hand besnuffeld worden. Net dwaalden haar gedachten af naar dat het een welkome afwisseling was dat een Pokémon uit de Friend Safari haar niet probeerde aan te vallen, toen ze zag hoe de Totodile haar bek opende, waardoor haar scherpe, felwitte tanden zichtbaar waren.
"Ho, ho, ho, ho!" Met reflexen waarvan Lynn niet wist dat ze ze had, trok ze haar hand terug en schoof tegelijkertijd op haar kont naar achteren. Kaken klapten dicht op de plek waar Lynns hand zich net bevonden had. Verward en geschrokken door deze plotselinge reactie, keek de Totodile haar aan. Had ze iets verkeerd gedaan? Lynn zuchtte. Ze had het nooit voor elkaar kunnen krijgen om lang boos te blijven op jonge Pokémon, en bovendien leek het wezentje zich er niet van bewust te zijn dat bijten haar veel pijn gedaan zou hebben.
"Helende brandwonden bijten is, uh, geen goed idee. Mensen bijten in het algemeen niet, eigenlijk." De 'oh' was duidelijk van het gelaat van de Totodile af te lezen voordat ze ernstig knikte. Lynn glimlachte. De ogen van het wezentje lichtten op, en het volgde moment waggelde ze doelbewust op Lynns rechterhand af, deze in haar pootjes nemend. Hoewel Lynn niet wist wat de Pokémon van plan was en daarom ook niet wist of ze dit wel kon vertrouwen, trok ze haar hand niet los. Toen een Water Gun haar hand en de brandwonden daarop met veel kracht raakte, had ze daar meteen spijt van. Met een vloek bracht Lynn haar hand uit de waterstraal. Geschrokken sprong de Totodile achteruit, zich er al van bewust dat dit niet uitpakte zoals ze in gedachten had gehad. De spijt was duidelijk in haar ogen te zien. Het intense, brandende gevoel maakte dat Lynn voor enkele momenten alleen in stilte pijn kon lijden, haar hand tegen haar lichaam gedrukt. Toen die fase eenmaal voorbij was, was de Totodile bijna in tranen. Oh nee, nee, dat was niet de bedoeling.
"Hey, het is niet erg!" Sprak Lynn snel, alle pijn uit haar stem verbannend.
"Je kon het niet weten." Dapper weerstond de Totodile een snik. Lynns hart brak.
"Kom hier, jij." Met haar minder pijnlijke hand, trok de Trainer het wezentje tegen zich aan voor een onhandige, troostende knuffel. Al snel voelde ze dat twee korte pootjes zich ook om haar sloten – voor zover dat lukte, in ieder geval – en kon ze desondanks de nu zeurende pijn weer vertederd glimlachen.
Geduldig wachtte Lynn totdat het gesnik helemaal over was, de Totodile al die tijd lichtjes tegen haar aangedrukt houdend. Het leek erop dat het jonge wezentje meer van de Water Gun en diens gevolgen geschrokken was dan degene die de waterstraal te verduren had gekregen. Lynn liet de Pokémon los en leunde iets achterover zodat ze gemakkelijker in de oogjes van de Totodile kon kijken.
"Is alles weer goed?" Er werd geknikt, waarop Lynn glimlachte.
"Luister, ik waardeer het gebaar, maar gebruik je tanden en vaardigheden voortaan maar alleen in gevechten, oké?" Weer een knikje, dit keer met opgetrokken schouders. Oogjes werden afgewend. Oh nee, de gemoedstoestand van de Totodile dreigde weer bergafwaarts te gaan. Snel pijnigde Lynn haar brein voor manieren om de jonge Pokémon weer op te vrolijken. Maar één idee kwam in haar op. Als deze Pokémon van bijten en met moves gooien hield, zou ze een kleine krachtmeting vast wel leuk vinden, niet?
"Zou je anders nu een oefengevecht willen houden?" Probeerde Lynn. Haar blik vond die van de Totodile opnieuw. Ze meende voorzichtig enthousiasme voor het idee in die rode blik te bespeuren. De aanmoedigende glimlach op Lynns gelaat, leek het wezentje te overtuigen. Ze knikte instemmend. Goed, oké. Fantastisch. Aan de plotselinge gemotiveerdheid van de Totodile kon Lynn definitief zien dat haar vermoeden juist was geweest.
"Goed," grijnsde Lynn, een Pokéball van haar riem halend,
"laten we dan gaan." Toen ze weer stond, volgde de Totodile haar naar een minder met rotsen bezaaid stuk van de oever, waar Lynn de capsule opgooide en weer ving.
Pan materialiseerde, een ontspannen grijns op zijn gelaat, zoals altijd. De Gengar had eerst op zijn rug in de lucht gehangen, maar draaide zich nu zo dat hij de Totodile beter kon bekijken. Het wezentje deinsde niet achteruit bij het zien van haar toekomstige tegenstander, zoals andere jonge Pokémon wel eens gedaan hadden, maar liep juist dichterbij om aan de Ghost-type te kunnen ruiken. Lynn wachtte totdat de twee Pokémon klaar waren met elkaar begroeten en klaarstonden voordat ze sprak, haar ogen op de Totodile gericht:
"Wil jij beginnen?" Het wezentje knikte enthousiast.
| FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT |  | V.S. | | FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT |
De jonge Totodile kwam in beweging. Zo snel als haar korte pootjes haar vooruit konden laten gaan, holde ze op Pan af, haar bek wijd opengesperd. Op hetzelfde moment dat ze de lucht in sprong, riep Lynn:
"Omhoog!" Meteen verwijderde de Gengar zich nog enkele meters van de grond, hiermee voorkomend dat zijn tegenstander haar tanden in hem zette. Lynn stond op het punt om, nu de eerste schade omzeild was, het commando voor een tegenaanval te geven, toen Pan in zijn gezicht geraakt werd door een Water Gun. Zowel Lynn als haar Pokémon waren verrast; dit zou een grotere uitdaging worden dan gedacht. Dat was geen slecht iets, echter. Opnieuw sprong de Totodile omhoog om een poging te doen zich vast te bijten in Pan. Lynn wist nu wat ze beter kon doen dan Pan de aanval laten ontwijken.
"Shadow Punch!" De Gengar creëerde wat afstand en hief zijn vuist, die omhuld was door een wolk schaduwen. De donkere materie trok plots samen om Pans vuist, een soort handschoen van schaduwen vormend. De vuist-replica schoot naar voren, recht op de Totodile af. De jonge Pokémon reageerde door haar eigen aanval af te blazen en zo snel als de zwaartekracht dat toestond naar de grond te duiken. De Shadow Punch boog moeiteloos van zijn baan af om de Totodile te volgen, en raakte haar hard. Het wezentje plofte neer in het zand.
"Nu, Shadow Claw!" Vanaf enkele meters boven de grond, richtte Pan zijn poten naar beneden. Platte, intens donkere klauwen schoten eruit en bewogen zich naar het zand. Nadat ze daar eenmaal contact mee hadden gemaakt, gleden de klauwen over de grond zoals schaduwen dat deden wanneer de positie van de zon veranderde. De Totodile was inmiddels opgekrabbeld en probeerde met een Water Gun te voorkomen dat de aanval haar bereikte, maar slaagde daar niet in. Even kromp ze ineen toen de klauwen gemaakt van schaduw haar een klap verkochten, maar meteen daarna sprong ze met hernieuwde kracht op haar tegenstander af. Pan, die deze snelle reactie niet verwacht had, wist niet op tijd te reageren. De tanden van de Totodile boorden zich met veel kracht in zijn been en de Gengar schoot reflexmatig verder de lucht in, wild met zijn been schuddend. Zijn tegenstander liet niet los. Het liefste wilde Lynn er zo snel mogelijk voor zorgen dat Pan de supereffectieve aanval niet meer hoefde te verduren, maar dit was een uitgelezen moment om veel schade te kunnen doen.
"Payback, Pan!" De Gengar dwong zichzelf om stil te hangen in de lucht en sloot zijn ogen. Toen hij deze weer opendeed, gloeiden ze rood op. Met veel kracht haalde Pan naar zijn tegenstander uit. De jonge Totodile liet een kleine kreet horen toen de klauwen van de Gengar haar raakten, maar hield zich dapper aan haar tegenstander vast. Lynn zag dat Pan het moeilijk had onder de supereffectieve aanval, maar wist ook dat hij dit voorlopig nog kon verduren. Het gaf genoeg tijd voor een tegenaanval, die er hopelijk ook voor zou zorgen dat de Gengar snel van zijn tegenstander verlost zou zijn.
"Thunder!" Pan hief zijn poten, zijn ogen op de lucht gericht. Een gerommel was te horen, en het volgende moment pakten donkere wolken zich boven het tweetal Pokémon samen. De Totodile bleef aan Pans been hangen. Bliksemschichten lichtten de wolkenkluwen van binnenuit op en schoten toen, gebundeld tot één grote bliksemschicht, naar beneden. Nu liet de Totodile wel los – Pan schoot meteen naar achteren, blij om verlost te zijn – maar ze had te laat gehandeld. De bliksem sloeg op haar in en liet haar voor een moment verstijven.
"Snel, Shadow Ball!" Vervolgde Lynn, hopend gebruik te kunnen maken van de tijdelijke immobiliteit van haar tegenstander om wat extra schade te doen. Meteen bracht Pan zijn poten voor zijn gezicht bij elkaar en concentreerde zich. Ertussen ontstond een kleine flard schaduw, die al snel rond begon te tollen en uitdijde totdat het de grootte van een voetbal bereikt had. Op dat moment bracht Pan zijn hand naar achteren en gooide. De blob van schaduw zeilde nog door de lucht toen diens doelwit weer in beweging kwam. De jonge Totodile schudde kort met haar kop voordat ze haar bek opende, een waterstraal creërend. De Water Gun doorboorde het hart van de donkerpaarse bal, die in flarden uiteenviel zonder schade te doen. Daar stopte de straal niet, echter; deze schoot door naar Pan. Lynn reageerde zo snel als ze kon.
"Wijk uit!" De jonge Trainer klemde haar kaken op elkaar toen ze zag dat ze te laat geweest was. Haar Pokémon probeerde het commando nog op te volgen, maar was niet snel genoeg; de waterstraal raakte hem vol in zijn gezicht en ontnam hem voor enkele seconden het zicht. Hier maakte de Totodile handig gebruik van door snel haar tegenstander te naderen en deze te bijten. Deze keer hield ze niet langer vast dan nodig, echter, misschien uit angst dat ze dan weer niet snel genoeg zou kunnen reageren op een tegenaanval. Hierdoor kon Pan redelijk snel bijkomen van de aanval, wat betekende dat zijn tegenstander zich nog niet erg ver van hem had kunnen verwijderen. Nog niet; de jonge Pokémon zou daar snel verandering in brengen. Lynn wist wat ze moest doen om dat te voorkomen.
"Shadow Ball!" Een intens donkere blob vloog op de Totodile af, die het afstand maken voor een moment staakte om het ding onschadelijk te maken. Precies zoals Lynn verwacht had.
"Nu Lick!" Terwijl de Totodile nog bezig was met het aan stukken rijten van de Shadow Ball, schoot Pan naar voren, zijn tong al uitgestoken. De aanval kwam onverwachts voor zijn tegenstander, die achterover in het zand viel, maar daarna meteen weer op probeerde te krabbelen. Dat ging niet zo gemakkelijk, echter; de bewegingen van de Totodile waren plots nogal schokkerig, wat deze opgave aardig wat moeilijker maakte. Nu de Water-type minder goed zou kunnen uitwijken, wist Lynn wat te doen.
"Pan, Thunder!" Het inmiddels bekende gerommel maakte opnieuw zijn entree, en iedereen die zich op het moment in de Friend Safari bevond en omhoog keek, kon ziet dat er een kleine, donkergrijze dot donderwolken in de lucht te vinden was. De bliksemflits die door dit fenomeen geproduceerd werd, sloeg onverbiddelijk op de Totodile in.
Uit de keel van de jonge Pokémon ontsnapte een piep terwijl ze ineenkromp. Lynn zou het geïmproviseerde strijdveld opgerend zijn en Pan gecommandeerd hebben om het gevecht om die piep, maar op dat moment stond de Totodile weer op, een gemotiveerde blik in haar kraaloogjes. Zij wilde doorgaan. Plots waren de bewegingen van het wezentje niet meer haperend en raakte een Water Gun haar tegenstander. Pan liet een lichtelijk verontwaardigd geluid horen toen hij zijn Trainer erop betrapte dat ze naar de Totodile was blijven kijken om te zien of ze echt in orde was, in plaats van hem een commando te geven. Lynn grijnsde haar verontschuldiging en richtte haar aandacht weer op het gevecht. De Totodile had duidelijk besloten haar oude techniek weer te gebruiken en stormde op Pan af, haar tanden ontbloot. Dit keer zou Lynn de aanval geen kans geven.
"De grond in en Shadow Ball!" Als er iets was waar Lynn graag gebruik van maakte in gevechten met Pan, was het dat hij als Ghost-type door oppervlakken kon gaan die voor andere Pokémon ondoordringbaar waren. Zo schoot de Gengar nu recht omlaag, zonder afgeremd te worden door het feit dat de grond zich daar bevond. Verward naderde de Totodile de plek waar haar tegenstander verdwenen was, waar ze – eenmaal aangekomen – onderzoekend aan de grond snuffelde. Even gebeurde er niets, totdat er een paarse bal gemaakt van schaduwen naar de Totodile gegooid werd van achteren. Alert draaide het wezentje zich om en speurde het zand achter haar af. Opnieuw kreeg ze een Shadow Ball in haar rug geworpen. En nog eens. Geagiteerder deze keer draaide de jonge Pokémon zich weer om. Deze keer was ze snel genoeg om te zien hoe twee puntige, paarse oren de grond in verdwenen. Met een indrukwekkende duik overbrugde de Totodile de afstand tussen haar en haar verdwijnende tegenstander in erg korte tijd, waarna ze haar tanden stevig in één van de oren zette. Een gedempte uiting van pijn was te horen voordat Pan een stuk verder uit de grond schoot. Hier maakte de Totodile handig gebruik van door haar pootjes stevig in het zand te planten en haar tegenstander uit het zand te trekken.
"Shadow Claw!" Uit de klauwen van Pans ene poot schoten bladen in de donkerste kleur, waarmee de Gengar naar zijn tegenstander uithaalde. De Totodile liet los om de aanval te kunnen ontwijken, maar was hier net iets te laat mee; de klauwen schampten haar alsnog. Het duurde niet lang, of ook Atlas werd geraakt door iets. In zijn geval waren het alleen geen klauwen, maar een waterstraal onder hoge druk. Lynn zag dat haar Pokémon het water van zijn gezicht wilde vegen, en wist dat de Totodile dat moment zou kiezen om een volgende supereffectieve Dark-type move te gebruiken. Daarom greep ze in.
"Laat je niet afleiden, Pan! Naar achteren!" De Gengar weerstond de drang om zijn poten naar zijn gezicht te brengen en zweefde vlug enkele meters naar achteren terwijl een set kaken op elkaar klapte op de plek waar hij zich eerst nog bevonden had.
"Dark Pulse!" Vanuit Pans lichaam golfde vlagen donkere materie, die zich over het gebied om hem heen verspreidde. Zijn tegenstander, die zich in dit gebied bevond, deinsde eerst geschrokken achteruit bij het zien van het donkere spul, maar herpakte zich al snel. Gebruikmakend van enkele Water Guns maakte ze een pad door de Dark Pulse, dat ze vervolgens betrad om op haar tegenstander af te kunnen snellen. Lynn merkte op dat de Totodile nu niet uit zou kunnen wijken zonder zichzelf daarmee schade toe te dienen, en besloot hier gebruik van te maken.
"Shadow Ball!" Pan bracht zijn poten naar voren en vormde een schaduwblob, die hij met veel kracht het door de Totodile gemaakte paadje in slingerde. De jonge Pokémon zag de aanval pas toen het al te laat was. Ze probeerde nog om zich om te draaien en terug te rennen, maar werd desondanks door de donkerpaarse bal geraakt. Tegen de tijd dat het wezentje weer op haar pootjes stond, was het zwarte spul dat de Dark Pulse voortgebracht had, verdwenen, en had ze weer alle bewegingsruimte. De Totodile maakte hier gebruik van door vanaf verschillende plaatsen Water Guns op haar tegenstander af te schieten. Net nadat de eerste doel raakte, riep Lynn:
"Pan, omhoog!" De Pokémon reageerde snel, gretig om buiten de vuurlinie te komen.
Gebruik nu je Night Shade!" De Gengar bracht één van zijn poten naar de zijkant van zijn hoofd en maakte oogcontact met zijn tegenstander. Hij grijnsde, en de Totodile kromp in elkaar. Meteen had Lynn spijt van dat ze om deze aanval gevraagd had, een aanval die de tegenstander een verschrikkelijk beeld liet zien. Voor de tweede keer tijdens het gevecht overwoog Lynn om het af te blazen. Voor de tweede keer toonde de Totodile dat ze volhardend was, en stormde ze onder het slaken van een strijdkreet op Pan af. De Gengar werd voor de zoveelste keer gebeten en liet een boos geluid horen.
"Houd haar daar en gebruik Thunder!" Pan reikte naar beneden en klemde de Totodile die aan zijn been had gehangen tussen zijn poten. Het wezentje kronkelde en schoot een Water Gun in zijn gezicht, maar de Gengar liet niet los voordat de aanval ingeslagen was. Met een plofje landde de Totodile in het zand. Haar tegenstander nam afstand. Geschrokken keek Lynn naar het wezentje, dat roerloos bleef liggen. Was ze uitgeschakeld? Dat was niet haar bedoeling geweest; ze had het wezentje alleen een uitdagend gevecht willen bieden. De Pokémon had er wel al aardig vermoeid uitgezien voordat ze neerviel, echter..
Lynn had zich geen zorgen hoeven ze maken. Ze wist niet waar de Totodile de energie vandaan haalde, maar het volgende moment stond ze weer op haar pootjes, en het moment daarna hing ze alweer aan Pans been. Het had Lynn wel doen beseffen dat ze niet lang meer door moest gaan, echter, en daarom besloot ze er een einde aan te breien.
Lick!" De Totodile liet zich vallen om de tong van haar tegenstander te ontwijken, maar haar bewegingen waren sloom vanwege de lange tijd dat ze al bezig was met vechten en de haar al toegedane schade. De aanval wierp haar enkele meters verder in het zand, waar Pan meteen naartoe zweefde om boven de Totodile te kunnen gaan hangen, waarvoor hij gestraft werd met een Water Gun. Ook Pan was zeker niet meer in topconditie, merkte Lynn. Het was genoeg zo.
"Nog een laatste Shadow Claw, Pan." De Gengar haalde uit, maar mikte niet helemaal goed, waardoor de aanval maar weinig schade deed. Lynn verliet voor het eerst sinds het begin van het gevecht de plaats waar ze stond en liep op de twee Pokémon af. De Totodile had hijgend in het zand gelegen, haar pootjes uitgespreid, kijkend naar een naar haar terug grijnzende Pan, maar richtte nu vragend haar blik op Lynn. De Trainer had een grote glimlach op haar gezicht toen ze bij het tweetal stopte.
"Goed gedaan, jullie allebei." Ze knielde bij de Totodile neer en vervolgde:
"De Trainer die jou besluit te vangen, weet niet half hoe goed die keuze is."| END END END END END END END | | V.S. | | END END END END END END END |
Verward keek de Totodile haar aan. Lynn fronste. Zag ze nou.. Teleurstelling in de ogen van het wezentje? Waar die reactie vandaan kwam, begreep ze niet. In de hoop verheldering te krijgen, richtte Lynn haar blik op Pan. Ook de Gengar keek haar verbaasd aan. Toen deze zag dat zijn Trainer het nog niet doorhad, zweefde hij naar hij toe en tikte op de broekzak waar Lynn tijdelijk haar lege Pokéballs in gestopt had. Oh. Lynn verplaatste haar blik weer naar de shiny Totodile, die haar kopje verdrietig gebogen had.
Oh. De jonge Pokémon dacht gevangen te worden door haar. Misschien had ze daar zelfs wel op gehoopt, was ze daar blij mee geweest. En zij had die hoop net hardhandig de grond in geboord. Langzaam stond de Totodile op en begon weg te strompelen, haar staart sleepte over de grond. Pan stak troostend zijn poten naar het wezentje uit, maar ze negeerde hem. Lynn voelde zich vreselijk. Dit kon ze niet doen. Even aarzelde ze nog, maar al snel hakte ze de knoop door. Ze stond op.
"Wacht!" Met enkele passen was ze bij de Totodile. In eerste instantie probeerde de jonge Pokémon om haar heen te lopen, maar toen Lynn zich voor haar in het zand liet ploffen, bleef ze dan toch staan.
"Hé.." De Trainer probeerde oogcontact te maken. De Totodile weigerde om haar blik van het zand tussen haar voeten te halen. Lynn haalde diep adem.
"Het spijt me, ik wist niet dat je meegenomen wilde worden. Door mij." Iets viel in het zand. Lynn staarde naar waar het gevallen was. Was dat een traan? Oh, ze was verschrikkelijk. Voorzichtig legde ze haar hand op het kopje van de Totodile. Even verstarde het wezentje, maar het volgende moment had de jonge Pokémon zich tegen haar aan gedrukt. Verrast sloeg Lynn een arm om de Totodile voordat ze vervolgde:
Je bent een geweldige Pokémon en ik zou je met alle liefde aan mijn team toevoegen, maar het kan niet." Ze had niet genoeg geld om nog een Pokémon te onderhouden, noch de ogen om deze in gaten te kunnen houden en beschermen. Dit wezentje verdiende meer dan haar.
"Maar, ik kan wel iets anders doen. Ik kan je vangen en dan mijn uiterste best doen om het beste thuis mogelijk voor je te vinden, met een goede Trainer en vriendelijke teamgenoten waartegen je nog vele oefengevechten kan houden." Met haar vrije hand reikte Lynn in haar broekzak, een Pokéball tevoorschijn halend.
"Het is misschien anders dan je in gedachten had, maar weet dat je daar waarschijnlijk veel beter terecht bent dan mij. Dat ik je voor mezelf gevangen had als dat de betere optie geweest was." Ze haalde haar arm van de Totodile af, die enkele stapjes naar achteren zette. Enkele tranen dreigden nog te vallen, maar het leek alsof het wezentje al minder verdrietig was dan eerst. Voorzichtig veegde Lynn de tranen weg en stak vervolgens de Pokéball naar het wezentje uit.
"Wat zeg je ervan?" De jonge Totodile keek van de Pokéball naar haar en weer terug.
"Ik zal je Trainer mijn Holo Casternummer geven, dan kan ik regelmatig vragen hoe het met je gaat," beloofde Lynn. De oogjes van de Totodile begonnen te schitteren, wat Lynn als een teken zag om de Pokéball zachtjes tegen haar snuit te drukken. Het wezentje werd door een rode straal opgeslokt en de capsule sloot zich. Lynn strekte haar hand uit zodat het ding genoeg ruimte had om te wiebelen, en wachtte in stilte af.
