[ranger quest]Nice to meet you [Benji]

Daar stond de zwart harige weer op de boot richting Hoenn, want ze ging op reis voor een ranger quest. De derde dat ze zou doen, maar dit keer met een onbekende. Ergens wat ze nogal spannend vond, maar aan de andere kant stond ze ook wel open voor deze nieuwe avontuur. In tegen deel zelfs hoe trots zou haar half zus zijn, dat ze weer alleen naar Hoenn reisde en dit keer zelfs met een vreemde afsprak. Toen ze dat bedacht realiseerde ze zich, dat de blondine misschien met het laatste niet helemaal oke vond. Want de vreemde jongen kon misschien toch een ouwe viezerik zijn dat vieze dingen wou doen met het meisje. Ze schudde gauw haar hoofd om van de gedachte af te raken en probeerde naar het water te kijken om weer te kalmeren. Nee ze had een een foto gezien van de jongen en paar kleine informatie dingetjes gekregen van hem. Iets waar de zwart harige wel blij mee was, maar dat zou misschien ook komen dat het via school geregeld was. Yara nam een diepe zucht en keek even op de holocaster ze zou nog een uur op de boot moeten door brengen, en dan was ze er eindelijk in Hoenn. Op tijd voor het avond eten in het hotel dat ze geboekt had en de volgende dag zou ze op tijd op de afgesproken plek moeten zijn, voor de missie dat voor haar klaar stond.

In de laatste uur dat ze door bracht op de boot heeft ze niet veel gedaan, hier en daar naar buiten gekeken en wat gelezen. En natuurlijk soms een plasje gedaan. Iets wat ze eigenlijk de hele dag al deed op de boot, behalve dat ze een keer eten heeft gekocht op de boot. Iets wat toch wel mocht, aangezien ze op een soort van vakantie ging en daarlangs ook ging werken soort van. Daarlangs was eten toch een belangrijk iets voor haar, dus ze had ook geen andere keuzen .En echt een tijd om voor het vertrek iets te halen of te maken voor onder weg had ze ook niet, tenminste ze had er geen tijd voor genomen. Maar gelukkig was ze er al bijna, tenminste ze kon Hoenn al voor hun zien liggen. Iedere minuut dat voor bij ging waren ze ook steeds dichter bij er en bij er bij de kade. Ze kon haar hotel ook al zien liggen, de hotel dat ze ook gebruikt had toen ze er was voor haar eerste contest. Iets wat ze nu niet meer doet, tenminste iets waar ze niet gauw meer aan mee zal doen. En waar haar focus ook niet meer op ligt, want ze was nu een Rescuer en kon mensen en pokémon gaan helpen. Iets wat beter bij haar lag en iets wat beter voor haar gemaakt was. Een beroep wat echt in haar bloed stroomde, net zoals trainer en gym’s uitdagen in het bloed van Cecille stroomde. Ze pakte haar tas en liep alvast naar de uitgang, wat ze altijd fijn vond, zodat ze juist voor de drukte er vanaf was. De zwart harige hield er niet van als ze tegen haar geduwd word, omdat ze niet snel genoeg liep. Of zelfs mensen die naar voren proberen te komen, soms heeft ze zelfs gewacht tot dat iedereen weg was, maar vandaag deed ze dat niet .Ze ging gewoon alvast voor bij de uitgang staan en maar hopen dat ze niet omver geduwd werd. Gelukkig zat Chiyo veilig in haar bal, dus zij kon niet plat getrapt worden of gestolen. Want zonder Chiyo zal haar leven voor bij zijn, dat niet alleen kan ze ook niet verder met het studeren van Rescuer. Waarschijnlijk moest ze dan helemaal opnieuw beginnen met een band scheppen met een pokémon. Iets waar ze geen problemen mee had natuurlijk, maar echt fijn was anders. Ze had er nu al zo veel tijd in gestoken, dat het zonde was om het allemaal over nieuw te doen. Daarlangs zal ze steeds haar lieve schattige kuikentje missen iets wat ze ook niet wou.

De boot meerde aan bij de kade en de horde mensen stonden nu achter de zwart harige, ze merkte al dat ze ongeduldig aan het wachten was. Iets waar de angst haar al hoog kwam en ergens spijt kreeg van haar keuzen. Maar ze kon nog niet aan lopen want de klep moest nog naar beneden en dan de boom wat om hoog moest. Ze probeerde haar rust weer te vinden maar dat lukte niet, het moment dat de boom om hoog ging schoot ze er van door richting het hotel. Weg van de drukte weg van de stress van anderen vluchten naar haar eigen rust. Eenmaal aangekomen te zijn bij het hotel kon ze haar rust weer vinden, ze werd begroet door de hotel mede werkers dat bij de deur stond, ze zette een vriendelijke lach op haar gezicht en knikte ene beetje met haar hoofd. Zodat ze wisten dat de zwart harige ze gezien en gehoord had. Soms was het zo fijn om zonder woorden te praten, maar bij de balie van de receptie moest ze toch echt wel praten. Ze werd aangesproken en gevraagd waar ze haar mee konden helpen. “Goede dag, ik had hier een kamer gehuurd op de naam Celica,” reageerde ze terug naar de vrouw achter de balie. Ze knikte en begon te tikken in de computer het duurde even dat ze de sleutel kreeg. Daarna kreeg ze nog een paar vragen, over wanneer ze wou betalen nu of achter af, of ze de menu kaarten wou voor de dagen dat ze hier verbleef en of ze haar koffers naar haar kamer gedragen moest worden. Vermoeiend wou e zwart harige niet zuchten dus hielt ze dat in “Doe maar achteraf, en het zou fijn zijn om de menu kaarten te krijgen, en nee dankje het lukt me wel om het zelf naar de kamer te dragen,” reageerde ze terug. Echter hield ze niet van lang antwoorden naar vreemde, maar die mensen konden er ook niks aan doen. En het was het beste om zo duidelijk mogelijk te zijn tegen hun het was tenslotte hun werk. De vrouw knikte begrijpelijk en wenste het meisje een fijn verblijf, ze knikte begrijpelijk met een vriendelijke glimlach weer op haar gezicht. En pakte de sleutel van de balie.

Ze liep richting de lift en drukte op de knop. Gelukkig waren er niet veel meer mensen die er op hoefde te wachten, maar het leek er op dat er wel mensen in zaten al. En daar had ze gelijk in er kwamen veel mensen er uit, die of weg gingen of er nog even op uit gingen. De zwart harige ging aan de kant staan, zodat ze er makkelijk uit konden en ze niet in de weg stond. Nadat de mensen er uit waren stapte ze er in en keek ze op de sleutel waar ze ook al weer moest zijn “420” zei ze zacht, terwijl ze de knop van 4 in drukte. De lift ging gelukkig in een kaar naar de 4e etage, en aan de andere kant van de lift duur wachtte gelukkig ook niemand. Terwijl ze richting haar kamer liep, vroeg ze zich af of ze zou moeten vragen of ze het eten naar haar kamer konden brengen vanavond. Of dat ze toch dapper naar beneden zou gaan. Aan haar lichaam merkte dat ze al flink moe en uit geput was dus het was misschien fijner om op haar kamer te eten met de tv aan.

Een maal bij haar kamer aan gekomen te zijn deed ze de sleutel in de slot, ze maakte de deur open stapte naar binnen. Ze deed de deur dicht eerst en stukje met haar hand en toen met haar rug. Uit geput stond ze tegen de deur aan ze graaide in haar tas naar de pokéball van haar Torchic. Gelukkig had ze hem gauw gevonden en gooide hem naar de grond. De oranje vrolijke pluis bol kwam er vrolijk uit en had al door dat ze in het hotel aan gekomen waren. Een vrolijke blik kwam Yara’s kant op, maar het gezicht van Chiyo veranderde gauw in een bezorgde gezicht. Nadat ze zag dat haar trainster vermoeid uit zag. Ze waggelde met snelheid naar haar trainster en klampte zich aan haar been. Yara lachte en zakte en pakte het kuikentje op en gaf haar een aai “Het komt goed schat, ben alleen een beetje moe,” vertelde ze tegen haar pokémon. Met haar andere arm probeert ze haar tas weer te pakken en verder de hotel kamer in te lopen.

Chiyo zette ze op de bank neer waar ze ook zo zou gaan zitten, daarna liep ze door naar haar bed waar ze haar tas op zette. Ze liep weer terug naar de bank en plofte langs haar pokémon neer. Door de plof op de bank vloog haar Torchic een beetje de lucht in. Geschrokt en wapperend met haar vleugels probeerde ze weer veilig op de bank te landen wat ook lukte. Alleen echt vrolijk was ze er niet mee boos liep ze richting het meisje en begon haar te pikken. “Au Au, oke sorry zal er op letten de volgende keer,” reageerde ze vermoeiend terug. De zwart harige pakte de telefoon en begon de receptie te bellen om te vragen of ze haar eten naar boven wouden brengen naar haar kamer. De vrouw aan de andere kant van de telefoon, zei dat het geen probleem was en dat ze het voor haar deur zouden neer zetten en aan zouden bellen. Zodat ze wist dat het eten er was. Ze legde de telefoon neer een keek hoe laat het was, het duurde niet lang voor dat het eten er zou zijn. Dus ze moest nog even volhouden tot het warm eten er was, daarna kon ze lekker gaan slapen.

Gelukkig duurde het niet lang voor dat het eten er was. Hoe graag de zwart harige enthousiast naar haar eten wou rennen. Ging dat helaas niet en ging het op een slakken tempo. Eenmaal aangekomen te zijn, zagen ze dat er meerdere mensen in haar gang eten wouden op haar kamer. Ze rijde het karretje naar binnen richting de bank en stalde het uit op de tafel dat bij de tv en bank stond. Verbazing wekkend genoeg stond er ook pokémon eten op voor haar pokémon.”Kijk Chiyo er is voor jou ook een feestmaal gemaakt,” zei ze tegen haar pokémon. Natuurlijk had ze het al lang door en stond haar pokémon al vrolijk langs haar op en nieuw te springen. Ze zette haar pokémon op tafel en begon zelf ook te eten aan de maaltijd. Na een tijdje was het op ze zette alles weer netjes terug op de kar en reed die weer naar buiten. Ze zette het al op de zelfde plek neer waar ze net de kar vandaan had. Het leek het makkelijker voor de medewerkers die het zo weer op zouden halen. Ze liep terug richting haar bed, echt de tijd om haar zelf uit te kleden had ze niet. Aangezien ze pass out op haar bed lag te slapen.

Ze schrok wakker van haar pokémon die op eens rare en harde geluiden begon te maken. Maar toen ze haar ogen open deed begreep ze al gauw waarom, het was tijd om op te staan. Ander was ze te laat voor haar afspraak met haar mede ranger. Ze sprong haar bed uit en graaide in haar tas voor een borstel en tandpasta en een tanden borstel. Daarmee rende ze naar de badkamer, ook Chiyo rende gezellig mee. Want ze hield er van als haar trainster druk of gestress was. Maar diep van binnen van de zwart harige er niet zo blij mee, want ze baalde dat ze te moe was gisteren om een wekker te zetten. Nu ze er ook over nadacht, kon ze beter de wekker hebben gezet voor dat ze ging eten. Maar goed daar dacht ze gisteren niet aan, en gelukkig was haar pokémon op tijd wakker om haar op tijd wakker te maken. Ze bedacht zich ook tijdens de tandenpoetsen dat ze was vergeten om tekijken hoe ze naar de missie moest lopen. Ze ging met haar hoofd onder de kraan hangen en begon haar mond te spoelen en haar tandenborstel schoon te maken. Ze ging vlug met haar haarborstel door haar haren, het deed er vrij weinig dat ze pijn voelde door haar klitten. De borstel moest er door heen en ze moest er verzorgt uit zien.

Ze rende weer terug naar haar tas en pakte deo en een parfum fles, de deo deed ze onder haar oksels en de parfum over haar hele kleding. Zodat het helemaal niet meer leek dat ze er een nacht in geslapen had. Daarna pakte ze alles weer in, en twijfelde ze even of ze hier vanavond weer ging slapen, of dat ze haar spullen mee zou nemen. Echt een grote tas was het niet en veel last van het gewicht zal ze niet krijgen. Echt tijd om te twijfelen had ze niet dus gooide ze het over haar schouder heen rende naar de hotel deur. Ze wist dat het geen bende was, want veel tijd en kracht om een bende er van te maken had ze niet. Gelukkig was Chiyo oplettend en druk en rende ze haar trainster achter aan. Ze liep haar kamer uit en deed de deur dicht. Liep richting de lift, maar natuurlijk moest ze daar weer op wachten. Ze was nog nooit zo gestressed geweest voor iets, waarschijnlijk na het eten en als ze aan de wandeling begonnen was ze weer gekalmeerd. Maar ze zag zelf niet in dat ze nog zeeën van tijd had. Na gewacht te hebben was de lift er eindelijk ze sprong er in en drukte op de knop naar de begane grond en op de knop dat de deuren weer dicht gingen. Ze had gelukkig dit keer weer het geluk dat niemand bij haar in de lift hoefde. Eenmaal beneden aan gekomen te zijn liep ze naar het restaurant en sloot aan bij de rij, zodat ze haar ontbijt kon op scheppen. Gelukkig wist ze wat haar pokémon wou hebben, dus hoefde ze haar niet meer op te tillen. Dat scheelde al veel gedoe, gelukkig ging de rij ook snel en had ze zo alles op de dienblad staan wat ze nodig had. Ze had voor haar zelf en haar pokémon pannenkoeken gepakt en voor haar zelf een sapje en voor haar pokémon een bakje water. Eenmaal bij de kassa aangekomen te zijn rekende ze af en liep ze gauw nog naar een twee persoons- tafeltje.
Ze tilde Chiyo op de stoel zodat ze bij haar eten kon en begon zelf ook met eten.

Tijdens het eten keek ze ook meteen even waar ze moest zijn en hoe ze moest lopen. Al gauw merkte ze op dat ze best een flink end zou moeten lopen, hooguit ander half uur tot twee uur. Daarna keek ze hoe laat het was en zag dat het pas negen uur was, als ze tussen tien en half tien vertrok zou ze op tijd zijn. Iets wat een grote opluchting nu was voor het meisje. Waardoor ze gewoon rustig haar ontbijt kon eten, gelukkig was haar stress al eerder weg getrokken dan dat ze dacht. Waar ze natuurlijk enorm blij mee was, anders had ze zich zelf alleen maar nog meer uit geput. Iets wat niet handig was voor deze missie leek haar. Nadat ze klaar was met het ontbijt liep ze met de dienblad richting de balie om haar dienblad er op te zetten. Ze tilde Chiyo op en liep richting de receptie om daar haar kosten te betalen en hun nog een fijne dag te wensen. Daarna liep ze het hotel uit en begon ze haar trip richting Odale Town, waar een mede Ranger genaamd Benji op haar zou wachten.

Eenmaal buiten te zijn met haar pokémon in haar handen liep ze met volle moet eerst richting Rustboro City, daarna volgde ze haar route verder naar Petalburg waar ze even een korte stop maakt. Voor een plas, eet en drink pauze, want dat was soms toch wel nodig en haar armen hadden ook even wat rust nodig. Gelukkig kon Chiyo het laatste stukje naar Odale Town goed zelf lopen, waar door ze haar al niet meer hoefde te tillen. Na de korte pauze ging ze verder en liep haar pokémon vrolijk verder langs haar trainster. De laatste half uurtje, kwartiertje dat ze aan het lopen waren. Waren ze er dan eindelijk, ze pakte het blaadje uit haar tas om te kijken waar ze precies hadden afgesproken. Het stond er op dat ze voor een gebouw moest wachten en er stond we een foto er van op. Maar voor haar gevoel leek alle gebouwen in Odale town op elkaar, ergens raakte ze in paniek en keek angstig ook een beetje om haar heen. Zo dadelijk miste de ze haar missie, omdat ze niet voor het juiste huisje stond ze wist niet echt wat ze moest doen. Ze zag een klein jongetje met krullende haren verder op lopen, het leek haar verstandig om het hem te vragen. Aangezien het er op leek dat hij wel hier uit de buur moest komen. Terwijl ze achter de jongen aan rende bedacht ze zich dat het misschien de jongen kon zijn van de missie. Iets wat ze merkwaardig zou vinden, maar goed. Ze kon zich nog herinneren dat hij ook krullend haar had en het leek haar dat niet veel jongens van zijn leeftijd dat hadden. Of het moest een Hoenn ding zijn dan verbaasde het haar niks. Eenmaal dicht bij de jongen aan gekomen te zijn tikte ze hem op zijn schouder en zei [b]“Sorry dat ik u stoor, maar wilt u me helpen,”[/b[ met puppy oogjes naar de jonge. Ze hoopte maar dat hij het wist, anders had ze nog een groter probleem, en had ze misschien de gene waar ze mee moest samen werken mis gelopen.

De jongen vertelde dat hij het geen probleem vond om haar te helpen, want hij was een ranger, dus hij hielp graag. Een lichtje begon te branden en haal de foto van zijn partner er bij, wie ze vandaag zou ontmoeten. En merkte nu dat hij de gene was waar ze mee mocht gaan samen werken. Voor dat Yara er iets over kon zeggen vertelde hij dat ze hem jij mocht zeggen, aangezien hij nog pas tien was. “Nou ik denk dat we naar de zelfde plek moeten, voor onze missie,” begon de zwart harige. “Ik ben namelijk een ranger uit Kalos en werd hier heen gehaald om met een mede ranger een missie op te lossen,” legde ze verder uit. En reikte de foto van het huisje waar ze heen moest “Kijk hier moet ik heen, jij ook?” vroeg ze hem. “ Owja ik ben trouwens Yara en zestien jaar, aangenaam,” begroete ze de jongen, terwijl ze haar hand naar hem uit stak.

De jonge knikte en niet veel daarna stelde hij zichzelf voor als Benji en schudde haar hand. Hij vertelde op een schuldige manier, dat ze haar naam al wist. Ze hadden namelijk onderzoek gedaan over haar en haar profiel bekeken. Iets wat de zwart harige ook gedaan had, dus ze kon de krullenbol niks kwalijk nemen. Daarna stelde hij zijn partner pokemon voor het wat en Chingling genaam Rogue. Ze vond het lief dat hij zich nog verbeterde, maar iets wat niet had gehoeven voor haar. Want ze begreep wat de jongen bedoelde. “Dit is mijn partner pokemon Chiyo,” vertelde de zwart harige. Chiyo sprong vrolijk in de lucht en maakte nog wat geluidjes. Niet gauw daarna wees de jongen de richting op waar ze heen moesten. Ze knikte en liep alvast richting die kant op.

De zwart harige jonge begroete de Torchic terug, iets wat ze natuurlijk leuk vond en nog vrolijker begon te springen. Het is dat Yara er aan gewend was geraakt, anders lag ze nu op de grond om bij te komen van de schattigheid van haar pokemon. Tegen woordig kon ze gelukkig er beter omgaan. Tijdens de wandeling merkte Benji op dat alles er wel wat oud uit zag, iets wat de zwart harige nog niet was op gevallen. Maar nu ze beter om haar heen keek zag ze het inderdaad ook, instemmend knikte ze in. Maar de grap van de jonge man had ze niet verwacht, en zachte grinnik ontsnapte uit haar lichaam. Al gauw waren ze bij de plek waar ze zouden zijn, op de foto na te kijken hoeft Yara al niet meer. Want ze had de foto zo lang bestudeerd dat ze er nu wel over kon dromen. Ze knikte ja en zei “Dat is hem inderdaad ja.” Ze liep richting de deur klaar om aan te kloppen, alleen ze twijfelde even. Wat als dit niet de goeden huis was, wat als de missie niet echt was maar een grap. Angstig keek ze de krullenbol aan en liet haar hand zakken, ze hoopte maar dat de jongen begreep dat hij mocht aan kloppen. Want de moed in haar was sneller gezonken dan dat de Titanic deed.

Gelukkig begreep Benji dat hij aan moest kloppen, tenminste daar ging de zwart harige maar van uit. Aangezien hij inderdaad aan de deur klopte. Het duurde even voor dat de deur open gedaan werd, maar al gauw werd Yara duidelijk waarom. Aangezien een man op leeftijd met een wandel stok open deed. Toen Benji er over had dat het hier oud uit zag, had hij het vast en zeker niet over de mensen. Zo wel kwam het toevallig goed uit, of hij is al vaker in dit dorp geweest. De krullenbol nam het woord en wenste de man een goeie middag, en vertelde dat ze ranger studenten waren en dat ze een quest hadden over Shellos. De man leek er eerst even over na te denken, hij was nog niet helemaal zeker over de zaak leekt het. De angst steeg een beetje in Yara, maar gauw daarna werden ze naar binnen gewenst. Iets waar de angst niet echt minder van werd. Want zo dadelijk is het de man op leeft tijd een vieze man op leeft tijd. Maar gelukkig zag ze al gauw een ouwe vrouw op de stoel zitten “Goeiedag mevrouw” zei ze met een beverige stem en een vriendelijke glimlach. Ze zag hoe haar echt genoot in de andere stoel ging zitten, en haar man vertelde wat de twee jonge kinderen te doen kwamen. Ze knikte begrijpend en zei gauw “Ga zitten ga zitten, jullie zouden al moe zijn van de reis.” De zwart harige glimlachte haar vriendelijk, en knikte met haar hoofd en ging op een stoel zitten, wat in de kamer stond.

De jongen begon een vraag te stellen aan het echtpaar. Yara merkte al meteen dat Benji veel beter in dit alles was, dan dat zij was. Maar de man vertelde dat er niet veel over te vertellen was. Maar daarna kwam al gauw er uit dat zijn vrouw vond dat Shellos blauw waren, en hij had een roze gezien vroeger. Daarna ontstond er al gauw gekibbel, net het moment dat Yara keek naar zijn team genoot. Merkte ze dat hij al hopeloos naar haar kijk. De zwart harige begreep het en gaf hem een vriendelijke glimlach. Ze wist een ding zeker als ze nu vertelde dat er twee verschillende Shallos waren. Werd zij meegetrokken in de geruzie, iets waar ze niet echt veel zin in had. “Meneer, mevrouw,” begon Yara voorzichtig, zonder enig idee te hebben wat ze wou zeggen. Maar ze hoopte hun aandacht te krijgen. Iets wat wel blijkbaar gelukt was, aangezien ze hun kant op keken. “Zullen wij anders beginnen aan onze opdracht, en dan zien we wie er gelijk heeft goed?” stelde ze voor na dat ze hun aandacht hadden gekregen. De man was er over eens, en de vrouw mompelde meteen “Ik weet toch al dat ik gelijk heb.” Yara keek naar Benji terug naar de man, en stond langzaam op om te laten weten dat ze wou gaan vertrekken .En beginnen met de zoektocht naar de Shallos.

Voor dat ze het huis verlieten vertelde de jongen tegen het echt paar dat ze voor zouden zorgen, dat er einde kwam aan hun discussie. Nadat ze weer naar buiten zijn gelaten en weer buiten stonden. Hoorde ze de zucht van de krullen bol, ze keek even naar hem en hoorde zijn gemompel. Ze knikte ze hadden inderdaad beiden gelijk. “Dat lijkt me wel het beste,” reageerde ze terug op de vraag van Benji. Zijn voorstel om te splitse vond ze ook ene goed idee, maar aan de andere kant ook jammer. Want nu kon ze haar mede Ranger genoot minder goed leren kennen. “Dat is een goed idee, de roze zijn te vinden de weste kant van de zee, en de blauwe aan de oost kant,” reageerde ze terug. “Misschien kunnen we wel samen naar het strand lopen, en vandaar een punt afspreken om elkaar weer te zien als we er een hebben?” vroeg Yara aan de jongen. In de hoop dat hij het goed vond, want de zwart harige was niet alleen bang om te verdwalen, ze had wel zin om hem beter te leren kennen.

De jongen begon te lopen, en leiden de weg iets wat Yara best wel fijn vond. Want de kans dat ze verdwaalde was flink aanwezig. Voor dat de zwart harige kon reageren dat het haar niet echt uit maakte, maar als ze moest kiezen voor blauw wou gaan. Vertelde de jongen dat hij Roze wel een schattige kleur vond. Iets wat Yara eigenlijk helemaal niet verraste in tegen deel had ze het wel verwacht. Benji leek haar al een jongen dat open minded was en aan zijn roze shirt te zien, vond hij het absoluut niet erg om de kleur te dragen. De voorstel van de jongen om tegen de kleur in te gaan, vond ze ook wel een goed idee. “Dat is inderdaad onzin, kleur is niet slacht bepalend. Moet je na gaan dat groen voor apen waren, en oranje voor tijgers,”reageerde ze terug “Maar is goed dan ga ik voor blauw,” vervolgde ze verder met een vriendelijke glimlach.