Good old times, ay?

Met een kalme blik begon het meisje haar banaan te pellen. Vandaag leek het rustig te zijn in huis. Ze was er alleen. Riddle niet thuis, vast weg voor werk en haar ouders waren nu ook al een tijdje weg. Alhoewel ze wel had gehoord dat ze binnenkort weer thuis zouden komen. Met een zucht nam ze een hap van het gele fruit die ze nu deels gepeld had, waradoor het eetbare gedeelte zichtbaar was geworden. Ze nomde even op het stukje dat in haar mond lag, wat een zacht gevoel was op haar tong. Al snel slikte ze het door, waarna een zucht van haar lippen gleed. Goed dan Tawn... Wat kon je doen vandaag? Wat... Met een zucht leunde ze naar achter op de bank, waarbij de banaan haar mond zo weer binnen viel, waradoor ze snel terug een stukje eraf brak en er verder aan nomde. Het was een heerlijke smaak. Alhoewel het wel verschilde bij haar. Ze kauwde er kalm op en slikte het door na een tijdje. Nathan... Die naam schoot plots door haar hoofd heen toen ze dacht aan hoe stil het wel niet was. alhoewel hij niet vaak te vinden was in het huis was het wel opgevallen. Ze waren uit elkaar of niet dan. Het leek erop dat de twee zussen nu beide singles waren. Niet dat je Tawn hoorde klagen. Jongen gaven haar enkel problemen, dat had ze al vaak genoeg gezien. Soms was het gewoon beter te bedenken dat ze zelf een gast was... Soms droomde ze daar zelfs van een dude te zijn. Maar ergens, iets diep in haar, kon ze dat gewoon niet zijn. Niet Tawn. Met een zucht nam ze nog een hap van het gele fruit... Het was heerlijk, maar dat had ze zo al gezegd in haar kop. Whatever het was haar kop of niet dan? Ze draaide zich wat op de bank en nomde kalm verder aan de banaan. Banaan was wel lekker ja. Met een luide zucht sloot ze haar ogen... Tot ze opeens een sleutel in het slot hoorde schuiven. Meteen schoot ze op, onhandig en helemaal niet goed georiënteerd viel ze om, naast de zachte bank natuurlijk. De banaan vloog daardoor door de kamer heen en lande met het eetbare bananenvlees face first op de grond, waardoor het nu overal lag. Langzaam keek de paarsharige op... een licht beschaamde blik in haar ogen bij het zien van hoe de schil daar lag, met al de bananendrek van dien ernaast. Ze wreef even over haar achterhoofd heen, toen over haar gepijnigd voorhoofd, voordat ze overeind kwam en kalmpjes naar de keuken liep om een schoteldoek erbij te nemen. Ondertussen konden haar oren wel het geluid van de sleutel verder horen. Hoe deze werd omgedraaid en al snel waren de rest van de geluiden van de deur te horen. Een klink, het gekraak, het gezwaai. bekende geluiden voor degene die woonden, of tenminste veel tijd doorbrachten in dit huis. tawn was darabij een observerend persoon en had meteen de specale geluiden van de deur opgemerkt en opgenomen in haar kop, waradoor ze meteen wist dat het de voordeur was waarmee gewerkt werd. Er waren momenteel maar vier mensen met een sleutel van de voordeur en dat waren haar ouders, Riddle en zichzelf. Verder wist Tawn niet echt wie nog meer. Mocht Nath er een hebben had Riddle deze zeker afgepakt, haar kennende uiteraard. Ze knipperde kalm, haalde kort een hand door haar haren en rende terug de woonkamer in. Ze bukte bij de kapote banaan neer en begon het op te ruimen. Ze leek het rustig te doen... Maar oude herinneringen kwamen boven waaien toen ze niet een, maar twee paar voetstappen hoorde. Wat dus betekende... Waarschijnlijk mam en pap. Nou 'mam' en 'pap' voor haar. Tawn had geen echte ouders, maar dat zouden vele haar verwijten. Ze wist uit wie ze was gekomen en wie er haar had opgevoed maar ze voelde zich nergens thuis. Daarbij was haar verleden al genoeg voor haar om gene vertrouwen te hebben in mensen die zichzelf 'ouders' noemde. Voor tawn was het haast een vloekwoord. Z ehaalde trillerig adem... enn toen ze plots een zucht hoorde, eentje die niet was ontstaan van haar mond, kon ze niet anders dan opkijken naar degene die dat had gedaan.
Haar moeder.
Ze trilde even en legde de schoteldoek neer waarna ze even haar hoofd lichtjes liet hangen, hierbij respect tonende voor haar moeder en vader. DEgene die haar leven hadden gegeven, zo bleek het op papieren en zoveel meer. Maar geloofde ze daar echt in? Om eerlijk te zijn niet... Nee. "heb je dat nu weer vuil kunnne krijgen, Ts..." klonk er zuchtend van de vrouw. Ze keek op. Ze was duidelijk geïrriteerd door iets. "OOk een goedendag... Moeder..." klonk er enkel simpel van de paarsharige dochter. Ze was de jongste van het koppel. Daarbij was ze afgestaan voor een bende kindermishandelaars. Ze wist dat er geen echte liefde was in eender welk familielid van haar. Ze knipperde even en keek naar haar vader, die haar enkel met enige minachting kon aankijken. Wat was er met deze atmosfeer? Ze trilde even toen ze zich iets herinnerde...

Mam? "Wat is er schat?" Voor ze het wist was ze terug 'thuis'. Wel meteen staarde ze naar haar handen, die opeens weer zo klein waren, als dat van een jong kind. Ze slikte even... Maar haar acties had ze niet onder controle. Het leek alsof alles al uitgestippeld was, voordat ze zelfs hier was gekomen. Was dit dan wel veilig? Iets in haar zei van nee... Maar aan de ander kant. Haar blik vesrchoof van de handen naar de rest van de ruimte... een micro voor haar... "Je gaat toch wel zingen, schat?" klonk er feller van de vrouw af. Maar... Mijn keel doet zo'n pijn. "Je gaat zingen... Zingen tot je doodvalt..." klonk er plots valser dan tevoren. "Nutteloos wezen dat je bent, je bent niks waard voor me, hoor je me!" klonk er. De ogen schoten heen en weer, toen pas zag ze de gestalte van de vrouw die ze ooit mama had genoemd. Deze vrouw had niks meer van zich laten weten... Niks meer en toe-

"Tawnee, wil je eens voortmaken, die banaan gaat zichzelf nie opkuisen!" klonk er opeens van een zwaardere stem. Ze trilde, keek op en zag de blik van haar vader. Wel meteen knikte ze even, licht gejaagd over hoe hij had gesproken naar haar toe. Ze slikte, legde haar handen op de paarse vod en begon verder met het kuisen van de vloer, die dus bedekt was met bananavlees. Ze slikte even en keek lagzaam op toen het bananadrekje aan haar doekje ging... Het was opgekuist... eindelijk. Met een zucht kwam ze overeind waarna ze de vod gewoon zo in de prullenbak gooide, geen nut meer inziende van het ding nu het helemaal naar de knoppen was door een stuk fruit. Hoe kon dat zelfs... Ze draaide even haar hoofd en keek kalm naar buiten via het keukenraam, voordat ze niet al te zacht aan de kanten werd geduwd door haar moeder, die bij de frigo wilde komen. "H... hey!" zei tawn, meteen van haar stuk gebracht door licht ruige behandeling die ze helemaal niet had verdiend. Volgens haar dan. Ze stond er maar en dan werd ze zo behandeld? Wat voor bullshit was dat nu weer? Die moeder reageerde niet eens. Ze deed het ding open, nam een fles water en stapte weg van de koelkast zodra ze hem terug had gesloten. Daarna draaide de dame zich om, schonk ze zicgzelf een glaasje water in en dronk ze deze even leeg voordat ze kalm het doorzichtige ding neerzette en even een stilte liet vallen in de keuken. Met een priemende blik, maar een licht onzeker houding bleef Tawn staren naar de rug van haar moeder, aangezien deze haar blijkbaar niet meer wilde aankijken. Dat was natuurlijk ook heel erg fijn voor het paarsharige meisje. Dit leek haast alsof ze ergens teleugesteld in was. "Heb ik je iets mis-" Wel meteen draaide de vrouw zich fel om, ee, boze blik in haar ogen, waarna een hand naar haar gezicht vloog en ze zo een klap ving.

Pats. Langzaam legde ze haar handje op haar kaak terwijl ze even het gesnik van haar vader hoorde. "Dit is voor je eigen bestwil Tawnee!" Het jonge meisje keek even langzaam op. Waarom doe je dit papa? Waarom ik? Wat heb ik jou ooit mis gedaan? Ze voelde haar ogen waterig worden, maar ze wilde niet janken. ze was geen klein kind meer... right? Ze slikte even terwijl haar adem stokte. "Wat doe je nou?" klonk er plots van dat monster af. Haar oogjes keken even op. Maar voor ze iets kon doen voelde ze plots hoe een plank tegen haar buik werd geslaan. Ze klapte ineen en zakte door haar beentjes. Nu pas had ze door dat ze weer kleiner leek te zijn. Ze had geen besef, geen echte grip, op wat echt was nu. Dit was niet... echt right? Ze kreeg een klap in haar gezicht en de ijzeren smaak van bloed vulde haar mond, net zoals de smaak zich had verspreid... de smaak van het fruit, dee banaan... Was dit daarom? Nee deze ouders wisten niet eens van dit ding af. Dit was nooit gebeurd hier. Haar adoptieouders begonnen plots keihard te gillen, terwijl alles zwart werd voor haar ogen.

Haar hand rustte op haar kaak terwijl haar ogen groot stonden en ze langzaam in beweging kwam. Met een ietwat verbaasde en geschokte blik keek de paarsharige naar de vrouw die haar zonet een mep had verkocht. "Je bent een verdomde mislukking hoor je me! Een mislukking!" Waar kwam dat opeens vandaan. Ze streek met haar vingers langs de ppijnlijke kaak heen, maar haar moeder greep haar haren vast en trok haar naar beneden. "Jij lui ding, je doet ook nooit iets eh! Je hebt geen discipline, noch talent of wat dan ook!" siste ze. "En waarom hebben we je ook alweer binnen genomen? Idk, want we hadden je weg gedaan omdat je een kutkind bent! Al van je geboorte al! Sterf gewoon!" Klonk er terwijl haar haren eindelijk uit de greep van deze feeks waren. Ze sprong naar achter en wreef over haar hoofd heen. De walm van alcohol had haar eindelijk tot zinnen gebracht. Was ze dronken? Had ze teveel gedronken? Waarom had ze dat gedaan? Was er een geldige reden vo- En opeens kreeg ze een vuist in haar gezicht. Wel meteen tuimelde ze naar achter. "Of ik maak je zelf van kant," klonk er van de, ja, dronken vrouw. "Mislukt kind dat je bent, kan je niet wat meer op je fucking zus gaan lijken?" klonk er grommend van haar terwijl ze een stamp in haar buik kreeg... Ze klapte ineen... net als de plank toen en voelde plots een voet in haar gezicht. Auw... Auw. "I... Ik heb no-" En nog een stamp in haar gezicht. "Shut the Muk up kindje," zei ze even. "Mislukte misbaksels en ongewilde kinderen mogen niet praten, capiche?" klonk er plots honend van een mannen stem. "Je bent niet nuttig, begrepen sweetheart?" klonk er sissend terwijl ze weer een stamp in haar buik kreeg... Auw... Ze probeerde trillend weg te komen van de voeten van de twee mensen, maar er leek geen ontsnappen aan. Ze kon niks beginnen ook... Nu ze weer stil lag en enkel de gebeurtenissen tweemaal ervaarde... In haar hoofd en hier... Dit was net als toen. Al die jaren geleden. Toen ze al geen jeugd had en er niks was voor haar. Toen was ze ook al een mislukking. Ja... dat wist ze...

"Ka je dan ook niks goeds doen!" klonk er lachend van de vrouwenstem af. "En jij moet mijn dochter voorstellen. ha-ha! Zels een dakloze zou alles beter kunnen dan jij! Je bent zo lelijk, talentloos en gewoon een complete mislukking" de slagen kwamen zelfs niet meer hard aan. Was ze gevoelloos ervoor geworden op dat moment in haar leven? Geen idee... Geen idee... Geen idee. Ze hoorde een klok tikken, dat geluid herkende ze maar al te goed. Het was een van die dingen die haar kalm kreeg in situatie zoals deze. Toch? Kalm... Kalm... Ze was nie mislukt... RighT? Een schop tegen haar knie aan en ze zakte in elkaar. Ze voelde het steeds weer en gilde, of ze probeerde. Haar mond was open terwijl er geen geluid uit kwam. Wat moest ze nu doen? Niemand kwam haar helpen. Niemand kon haar horen.

"Mislukt, fout, error, niemand, sterf, kutkind, feeks, teef, verwend nest ... !"

Tik-tok. De woorden bleven maar langs haar oren binnenkomen. Maar in haar gedachten en in haar herinneringen leek ze in vrede weg gezonken te zijn. Dit terwijl haar dronken ouders verder gingen met een kind een lesje voor te leggen. Over hoe geweldig Riddle wel niet was en hoe z emeer op haar moest gaan lijken in de plaats van een verwend kind dat heel de dagen niks anders deed dan niks doen. Ze moest iets doen om het te veranderen. Ze moest van hen. Maar het kwam niet binnen, niet bij Tawn, niet bij haar, nee. Zij had haarzelf afgesloten. Elke stamp had ze al eens gevoeld. elke slag had al eens een blauwe plek achter gelaten... En elk woord had al een litteken gemaakt. Maar hoe vaker het gebeurde, hoe moeilijker het te genezen was.

...

Een hand klemde zich rond de kuit van de vrouw, die meteen zo werd gedwongen om te stoppen met aanvallen. Ze was uit balans nu, zeker omdat ze al wat ophad en viel daardoor om... Zo lag niet alleen de paarsharige, maar nu ook zij op de grond. De vrouw kreunde maar keek al snel fel op, haar ogen spraken boekdelen, ondanks dat haar hersens niet zuiver genoeg waren om iets helders te verwerken. de man keek meteen licht geschokt neer op zijn vrouw, warana hij half jankend bij haar neer ging bukken en een over dramatische pose aannam. De hand die zich rond de kuit, of eerder enkel, van de vrouw had geklemd werd eindelijk gelost en zonder veel boetjes of batjes kwam de jonge vrouw overeind. Verbazend genoeg een onschuldige lach op haar gezicht. Ze veegde even haar broek af, die nu onder wat vuil zat. Daarna grinnikte ze even en ging ze op het aanrecht zitten, haar armen werden tegen haar benen gezet terwijl haar rode ogen nieuwsgierig gericht stonden op de vrouw en de man, die nu beide op een lager niveau dan haar zaten. Ze zette haar benen even tegen de keukenkast aan, legde haar handen naar achter en nam houdvast bij iets voordat ze wat naar voren leunde en even haar hoofdje kantelde. en opeens... Lichte haar oogjes wat op. "Oh Tacey knows!" zei ze plots. Haar stem klonk opgewonden, vreugdevol, helemaal niet zoals men zou verwachten van een mentaal gebroken kind die zojuist haar hele verleden van pijn had herleefd.
En opeens vloog een van haar handen van achter haar rug. "Ik kan misschien niet spelen zoals grote zus! Maar mama en papa weten wel dat Tacey heel goed is in tikkertje!" Klonk er even waarna ze plots van de kast sprong. "Tacey houd van tikkertje," zei ze plots waarna ze opeens naar de twee toeschoot en het mes zo op hun afging.... Maar deze net naast ze in de grond plantte. Nog steeds een grijns op haar gelaat, terwijl haar hoofd naar beneden gericht was. Haar paarse haren vielen langs haar hoofd heen, waarna ze opeens kalm opkeek en ze even met een schattige glimlach keek naar de twee ouders die zojuist de shock van hun leven hadden gehad. "Het is niet leuk als Tacey geen uitdaging heeft," zei ze even waarna ze een pruillipje kreeg en even zuchtte. Ze stond op en rekte zich uit waarna ze zich even omdraaide en de keuken uitwandelde alsof er niks aan de hand was. Helemaal niks. "Als mama en papa vinden dat grote zus Riddle o zo goed is dan snapt Tacey het niet hoor," klonk er even terwijl ze stopte bij een pot met koekjes en deze vastnam. Met al haar macht probeerde ze deze open te krijgen. "Tacey is altijd sneller geweest dan grote zus Riddle," mompelde ze even waarna ze haar kaken wat opblies en in de zetel ging zitten, enkel en alleen om het gevecht met de koekjesdoos verder te zetten. Verdomme ga open. Ze trok eraan, zette haar tanden erop en probeerde het zelfs door erop te springen, maar niks leek die verdomde doos open te krijgen. ZE GING GV- oh het was open. Wel meteen veranderde haar boze, haast woeste gezicht naar dat van een onschuldig blij kind... Waarna ze kalm op de koekjes begon te nommen met een gezicht die tevredenheid uitstraalde. "Tacey houd zoveel van deze koekjes," zei ze even lachend terwijl ze de pot hugde en verder nomde. Chocolate chips cookies. Tawn haatte dat soort koekjes voor dood. Ze haatte werkelijk alles wat een beetje zoet was en ze had een grote hekel aan chocola. Tenzij het die tijd van de maand was. Hoe dan ook, zou ze nooit zeggen dat ze ervan hield... Right? Het kind keek even op en zuchtte even waarna ze de pot achter zich gooide en de inhoud, na de landing op de grond, overal rondvloog en de halve woonkamer vuil maakte. De vrouw daarintegen was tevreden met nog twee koekjes die ze in haar mond had. Ze stak haar hand op en lachte. Vlug at ze de koekjes op voordat ze rechtsprong in de zetel en even een hand voor haar voorhoofd hield. "Tacey word beter dan grote zus! Haha!" zei ze even terwijl ze een hero pose aannam. De onschuldige glimlach stond opnieuw op haar lippen... Tot deze langzaam vervaagde en een valse grijns haar lippen al snel sierde. Ze sprong van de bank af en rende opgewonden rond waarna ze zonder iets te zeggen de deur uitliep... Zo de straat op... Weg van die dingen haha. Wat een fucking losers. Ze konden niet eens deftig tikkertje spelen. Het was gewoon niet te geloven hoe stom al die mensen wel niet waren. Hmpf.