Geloof me, ik ben een bakker

Manolo stond net zo hard te popelen op deze middag als zijn metgezel van vandaag. Hij had er eigenlijk totaal geen zin in om de mentor uit te hangen, want dat betekende dat hij dingen moest doen en als hij ergens niet goed in was, wel, dan was het wel dingen doen. Manny speelde met de peuk tussen zijn tanden en nam vervolgens een hijs. Hopelijk was deze gast een redelijk man en had hij dingen snel door, want hij was niet bepaald goed in uitleggen en wilde niet teveel moeite doen. Misschien kon hij hen er wel onderuit lullen. Zeggen dat ze iets gedaan hadden terwijl ze in feite niks hadden uitgevreten. Manolo vond een gesprek niet erg – het was puur en alleen het feit dat hij iemand moest begeleiden dat hem niet aan stond.

Couriway Town lag niet bepaald in de buurt. In tegenstelling tot andere mensen, echter, kon hij vals spelen. Hestia bleef dan ook vlak naast haar trainer om hem eventueel weer te teleporteren als er iets misging. Manolo ademde een laatste hijs van zijn sigaret in en liet het stompje op de grond vallen, waarna zijn blik op een man met een motor viel. Was dat zijn ‘leerling’? Daar kwam hij maar op twee manieren achter en de tweede zou teveel tijd en energie kosten. Daarom stapte hij naar voren en stak zijn hand begroetend op. “Yo,” begon hij. “Ben jij de astronaut die training nodig heeft?”

Om nog enigszins een teken van beleefdheid te tonen, stak Manolo zijn hand naar de man uit, welke zijn opmerking leek te begrijpen, want hij reageerde erop. Niet alleen met woorden, maar ook lichamelijk. Manny merkte al meteen op dat het geen grappenmaker was – of dat hij in ieder geval niet gediend was van grapjes. Inwendig zuchtte hij al. Nog zo iemand die het niet kon verdragen. Hoeveel van dat soort liep er nou al niet bij Team Rocket rond? Zelden vond hij iemand die zijn humor met hem deelde. Om toch een aangename middag tegemoet te gaan, nam hij zichzelf voor om zich serieuzer op te stellen. Vlak daarna verscheen er een schepsel die hij alleen op foto’s had gezien; een zogenaamde fossielpokémon. Manolo keek verbaasd op. Dat kon geen wilde zijn, want die beesten werden bewust tot leven gewekt door de mensen en niet door de natuur. Alsof ze zich geroepen voelde kwam de trainer van de Archeops al tevoorschijn.

Manolo besteedde geen aandacht aan het gekrijs. Het was vreselijk en verdiende daarom zijn aandacht niet, dus sloot hij er zich voor af. Waar hij wel aandacht aan schonk was de nieuwkomer. Ze oogde erg onschuldig, ondanks dat ze met een prehistorisch wezen rond liep. Blijkbaar trok hij gewoon onschuldige blondjes aan. Hij grijnsde en floot vervolgens onder de indruk. “Die kom je niet elke dag tegen,” sprak hij, knikkend naar de Archeops, terwijl hij zijn blik liet rusten op het meisje. “Zo’n karakter hebben is eigenlijk niet handig voor zo’n beest. Je weet maar nooit wat je ermee aantrekt,” voegde hij er nonchalant aan toe. Team Rocket zou vast wel zoiets aan hun collectie toe willen voegen – mits de dame die tegenover hen stond niet al van Team Rocket was.

Het was duidelijk dat de prehistorische vogel wel blij was met zijn compliment. Dat had hij ergens ook wel verwacht, want het leek hem een redelijk trots beest. Manolo schonk echter niet al teveel aandacht aan de zeldzame pokémon. Ondanks dat hij deel was van Team Rocket en moest denken aan het verzamelen van zeldzame wezens, voelde hij er vrij weinig voor om een regenboogvogel meteen te proberen te jatten. Buiten dat het prehistorisch was, had het nog niet veel bijzondere kenmerken laten zien. Manny keek op toen hij de reactie van de blondine hoorde. Wacht, wat? Hij kreeg nu gemixte signalen… Dit meisje was niet zo makkelijk te lezen als de gemiddelde persoon. Ze noemde Team Rocket uit eigen initiatief, wat niet zo heel bijzonder hoefde te zijn aangezien ze nou eenmaal een naam hadden, maar… Was het veilig om er vanuit te gaan dat ze van de organisatie was? Ze had wel een zeldzame pokémon waar niet iedereen zomaar aan kon komen. Een fossiel was bijna net zo goed te bemachtigen als het spotten van een legendarische pokémon.

Manolo gaf geen antwoord. Hij hield zijn blik op de blondine gericht, maar was tegelijkertijd ook in gedachten verzonken. Deed ze expres alsof ze nergens van wist? Het was wel een goeie dekmantel. Manny besloot dat hij nog niet kon oordelen en focuste zich daarom uiteindelijk weer op het gesprek. “Ja,” loog hij per direct tussen zijn tanden door. Hij wilde er nog een heel geloofwaardig lulverhaal aan hangen toen zijn kameraad begon te spreken. Manolo richtte zijn amberkleurige ogen op de man. Wilde hij er nou echt zo makkelijk onderuit komen? Als deze meid echt van Team Rocket was, dan had ze hele goeie connecties, anders kwam ze niet zomaar aan dat beest. Wie weet was ze er wel op uit gestuurd om hen in de gaten te houden. Misschien was dit wel een test. Manny kon zich dat niet veroorloven.

“En dan niet meer naar huis kunnen, zeker?” reageerde hij meteen verontwaardigd. Een stukje meer dramatisch dan nodig was, maar hij moest het wel goed overbrengen natuurlijk. “Ik weet al wat je probeert te doen. Omdat ik nog geen motor heb wil je niet met me rondhangen, want ik ben de broekie van de bende…” Manolo keek de man met een frons aan. Hopelijk wist hij met zijn blik over te brengen dat opsplitsen nu geen goed idee was. Ze hadden allebei een ‘missie’ gekregen en die moesten ze wel volbrengen, of ze dat nu wilden of niet. De jongeman richtte zich toen even op de blondine. “No offense, zo’n mooie dame laat ik natuurlijk niet in haar eentje staan,” voegde hij er met een knipoog aan toe.

Zijn kameraad speelde dan toch in op de leugen die Manolo hier neerzette, wat betekende dat hij toch iets door moest hebben. Of het nou alleen door Manny’s blik was gekomen was een raadsel, maar er klopte gewoon iets niet aan die dame en hij wilde liever het zekere voor het onzekere nemen. Straks was hij zijn plek in Team Rocket nog kwijt – en dat was iets wat hij wilde voorkomen. Manolo grijnsde naar de jongedame toen ze hem een compliment gaf, zelfs al hield hij in zijn achterhoofd dat hij alles behalve een gentleman was. Het was allemaal maar toneel. Blijkbaar niet alleen van zijn kant, maar daar had hij al eerder op gegokt. Manny keek toe hoe de blondine haar prehistorische pokémon terugkeerde en een Mightyena tevoorschijn haalde – waardoor geen van hen meer hoefden te twijfelen aan het gezelschap. Hm.

De toon van de jongedame werd scherper toen ze hen praktisch opdroeg om te vertellen wat ze hier echt deden. Het gaf Manolo het gevoel alsof hij een nietige onderdaan was en zij de hoge baas. Misschien was dat zelfs nog wel het geval. Ze had in ieder geval ervaring met de leiding nemen, kon hij meteen horen, want zoiets koste wel wat oefening om onder de knie te krijgen. Terwijl hij zelf in gedachten verzonk over de rang die de dame kon hebben, gaf zijn mannelijk gezelschap antwoord op het bevel. Het was een antwoord die hij zelf niet beter had kunnen verwoorden, al had hij het zelf misschien niet met zo’n houding gepresenteerd. Manny wist echter zelf nog niet zeker of de dame een hogere rang had dan hemzelf, dus waarschuwde hij nog niet. Dat was sowieso niet echt zijn stijl.

Zeker weten deed ze niet. Dan nam ze nu een redelijk risico, maar ze had vast kennis van Team Rocket als ze zo op hen af was komen stappen. Manolo maakte er dus geen opmerking over en hield zijn aandacht strak op de blondine gericht. Hij vermeed geen oogcontact toen ze dichterbij kwam. Niet omdat hij geen angst kende, maar omdat hij weigerde zich als een mindere te voelen – zelfs als hij een lagere rang had. Dat kwam voornamelijk door zijn eigen trots om wie hij was; niet omdat hij een hekel aan de mensheid had. De blondine liet hem verder met rust en stapte op zijn collega af. “Eigenlijk wel,” merkte hij simpelweg op toen ze vroeg of ze net waren aangekomen. Hij hield verder nog even stil wat hun bedoeling hier was, want hij had verder geen flauw idee wie ze was en waarom ze dat zou moeten weten. Totdat ze haar naam noemde. Manolo vloekte in zijn gedachten. Alle puzzelstukjes vielen toen op zijn plek.

Theodore Harvey, werd er door zijn collega gesproken. Manny keek de man even aan voor hij zijn blik op Riddle vestigde. “Manolo Suarez,” stelde hij zichzelf voor. Een vriendelijke glimlach stond nu op zijn gelaat, hoewel zijn blik serieuzer stond dan normaal gesproken bij die uitdrukking hoorde. Dit was namelijk wel zijn baas. En hij had met haar staan flirten. Manolo kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Als Riddle hem niet levend velde, dan deed de andere hoge pief het wel. “We zijn hier inderdaad niet voor patrouille,” legde hij uit. Hij overdreef zijn speelsheid nu niet meer, maar hij was niet van plan om volledig serieus te blijven. Dat verpestte de sfeer als je het hem vroeg. “Meer een mentordagje.” Manolo keek naar Theodore. Hij had eigenlijk geen flauw idee wat hij daarvoor moest doen. Als hij had geweten dat Riddle hen zou vergezellen, had hij beter zijn best gedaan om iets uit te stippelen.