Hij had niet zo’n goed moment uitgekozen om de Jagged Pass te beklimmen. Hij wilde graag MT Chimney op en hij wilde wel eens dit pad volgen. Schijnbaar was het gecreeërd door een vulkaan uitbarsting. De lava had het pad gevormd. Hij moest zeggen dat het gesteente er apart uit zag. Op een manier vond hij het wel mooi. Maar hij zou het niet overal willen zien. Pas op dat moment bedacht hij zich pas dat hij al heel erg lang over stenen aan het nadenken was. Ja, stenen. Bij die realisatie vond zelfs hij dat dat te ver ging. Hij was wel eens vaker over onbelangrijke dingen aan het denken, maar zoiets stoms als stenen nog niet. Tenzij je natuurlijk een Geoloog of Paleontholoog bent. Dan zijn stenen weer heel interessant. Vooral lava stenen en wat die verborgen kunnen houden. En die gedachte bracht hem weer bij een onderwerp waar hij wel vaker over nadacht. Fictie dus. Hij dacht na over eventuele Pokémon die miljoenen jaren geleden leefden en waarvan hun botten nu misschien onder zijn voeten verborgen lagen. Botten van nog voordat de vulkaan uitgebarsten was. Ohja, waarom had hij een slecht moment uitgekozen. Nouja, het was dus droogseizoen in Hoenn. En om dan fysieke activiteiten te ondergaan is wel erg veel gevraagd. Niet dat hij niet fit was, maar als muzikant ben je nou eenmaal niet gewend aan bergbeklimmen. Vooral niet als de lucht al zo droog is. Hij had er wel voor gezorgd dat hij de juiste kleding zou hebben voor zo’n trip. Normaal droeg hij vrij nette kleren, maar nu had hij er voor gekozen die niet vies te maken. En dat zou ongetwijfeld gebeuren bij zo iets als dit. Hij leek een beetje op een hiker. Maar dan wel een smalle lange hiker. Blond ook nog. Maargoed, de Jagged Pass dus. Daar liep hij nu, nog niet eens halverwege. Het feit dat hij nu geen instrumenten bij zich had maakte hem wel een beetje nerveus. Eigenlijk was hij nu niet half trainer en half muzikant, maar echt gewoon honderd procent trainer. Hij kreeg een lach op zijn gezicht. ‘Honder procent trainer’. Hij kon het dus wel. Hij was ervaren genoeg om een trainer te zijn. Hij had namelijk ook al weer twee badges binnen gehaald. Dat is niet niks hoor. En nu dat hij er bij na dacht. Het werd maar eens tijd om de volgende uit te dagen. “
Wie was de volgende Gymleader ook alweer? Ohja, Watson. Volgens mij Mauville City. En hij heeft Elektrische Pokémon. Wat kan ik tegen elektrische Pokémon doen eigenlijk? Ik heb alleen Swilly die daar super effectief tegen is. Maar wat nou als hij een magneton heeft? Dan doen zijn aanvallen niets. Oh maar wacht, dan heb ik Mimi nog. Die is super effectief tegen staal. Ja dat zal dan wel goed komen zo. Als het nodig is heb ik Chichi en Atlas nog. Die zijn misschien wel flying type, maar hun andere types zorgen ervoor dat ze niet zo veel last zullen hebben van elektrische aanvallen. Maar dan moet ik wel even een strategie plannen van te voren. Dat lijkt me wel een strak plan nu dat de Gyms pas écht heel sterk gaan worden. Gewoon met kracht ga ik er niet meer door heen komen.” Hij stapte op een ronde steen en verloor zijn evenwicht. Hij viel op z’n rug. Hij liet even een kreet van pijn horen. Toch wel harde stenen hoor die lava stenen. Hij moest er even om lachen. De stenen waren zo onbelangrijk, maar toch kwamen ze steeds terug in zijn gedachten. Hij lag eigenlijk wel lekker. Niet vanwege de ondergrond hoor. Echt niet. Maar vooral omdat hij moe was. Moe in zijn benen. En laten we eerlijk zijn, als je moe bent ligt alles lekker. Mja, misschien sommige dingen niet. Maargoed, hij bleef dus op de grond liggen. De lucht was grijs bruin rood -achtig. As, zand en de zon maakte het tot een soort van Gogh schilderij. De vegen, de deppingen, de strijken. Wat mooi eigenlijk. Hij hield normaal niet zo van dat kleurenpalet, maar nu had het toch wel iets moois. Waarschijnlijk omdat het de natuur zelf was die met dit kunstwerk kwam. Eigenlijk was heel veel dat de natuur maakte een kunstwerk. Al kon hij dat niet zeggen over ALLE dingen. Er waren toch wel een paar mensen die hij toch graag wel eens flink de waarheid zou willen vertellen. Op deze manier was het net een soort spirituele ervaring voor hem. De wereld letterlijk van een ander perspectief zien, zonder zijn oude vertrouwde instrumenten en het leven evalueren. Ofja, in ieder geval de kunst van de natuur. Dat klonk eigenlijk wel mooi vond hij. ‘De kunst van de natuur’. Daar zou hij nog wel eens een goed nummer over kunnen schrijven. Maar dan zou hij er wel zo’n kikke trippy nummer van maken. Met vage basslijnen en en rare achtergrondwaves. Hij wist echt niet hoe hij het anders kon noemen. Psychedelisch? Hij zag het al helemaal voor zich. Zelfs de videoclip. De videoclip die er natuurlijk nooit zou komen. Tijd om op te staan. Hij had al lang genoeg gelegen. Als hij nu niet zou opstaan zou hij daar waarschijnlijk de hele dag nog liggen. Hij had immers wel een doel gesteld. De top bereiken. Hij draaide zich op zijn buik, ging op zijn knieën zitten en stond vanuit die positie op. Hij keek nu naar alle lage stukken land die hij onder zich had gelaten tot nu toe. Hij zag hoe de zon aan het opkomen was. Hoe sommige mensen al druk aan het werk waren. Hoe sommige Pokémon al eens rustig aan hun dag begonnen. Ineens leken alle zaken waar hij zich voorheen druk om maakte niet belangrijk meer waren. Hij kon inzien hoe onzinnig al die politieke problemen waren. En hoe onbelangrijk het eigenlijk is wat je aan hebt, wat mensen van je vinden en of je wel de nieuwste gadgets hebt. Hij slaakte een zucht van opluchting. Hij was helemaal tevreden. Helemaal zen.
Hij liep weer verder. Het pad begon wat ruiger te worden. Schijnbaar was dit niet zo’n vlak stuk. Er lagen een hoop rotsen verspreid over het pad, waardoor het een meer een zigzag pad werd. Verder stonden er hier en daar wat struikjes en waren er wat kuiltjes. Maar door zijn super sweet awesome begrschoenen kon hij wel met de ruige omgeving omgaan. Althans, dat is hoe hij het zelf zag. Op een afstandje zou het nog steeds lijken op een dork die over hete kolen loopt met grote voorzichtige stappen. Hij vond zichzelf een echte reiziger. Misschien maar beter ook. Het leek er op dat hij door zijn vertrouwen erg ver kon komen. Dat heeft men ook wel nodig in het leven. Hij zei zelf altijd: ‘Zelfvertrouwen staat aan de basis van alles in het leven.’ En dit was toch maar weer een mooi voorbeeld van dat die wijsheid ook echt waar is. En uiteindelijk lukte het hem met wat grote stappen, sprongen en zijwaardse bewegingen om langs het ruige stuk van het pad te komen. Hij kwam zelfs aan bij een open stuk. Hij leek op zo ongeveer de helft te zitten. Hij had wat spullen meegenomen voor een eventuele pauze en deze plek leek ideaal. Het was open, het was vlak en genoeg stenen om op te kunnen zitten. En om het onafhankelijke trainer gevoel te versterken besloot hij om toch minimaal één van zijn tot nu toe verzamelde team met het te laten picknicken. Dan kon hij namelijk weer eens een keer zien wat de andere kant van trainer zijn is. Het daadwerkelijk zorgen voor je Pokémon. Hij liet zijn rechter hand in zijn broekzak dalen en pakte daar een Pokéball uit. Die van Chichi. Hij drukte op het knopje en liet de Pokéball in zijn hand vergroten alvorens hij zijn kleine Emolga tevoorschijn liet komen. Ze moest even schakelen. Ze was ineens in een omgeving waar ze dus echt nog nooit was geweest. Dus ze keek een beetje verdwaasd om zich heen. Maar toen ze haar trainer zag staan verscheen er weer een glimlachje op haar gezicht. Ze maakte even een pirouetje en rende toen naar Jean-Pierre toe om hem een dikke knuffel te geven. Vooral omdat hij het al een tijd niet meer over trainen had gehad en dat vond ze wel fijn. Ze ging ervan uit dat dit weer gewoon een leuk uitje zou zijn, waar specifiek zij aan mee mocht doen. En toen viel het haar pas op. Wat had hij voor rare kleren aan? Ze begon te lachen. Hij zag er ook eigenlijk echt wel belachelijk uit zo. Het stond hem dus echt totaal niet. Hij kon maar beter weer zijn jasjes enzo aan doen. Dat stond hem dan toch net weer even iets beter. Hij had ook eigenlijk helemaal niet de bouw om te gaan bergbeklimmen. Dat soort piano mensen zijn wel eens vaker wat smaller. Er waren zeker uitzonderingen, maar Jean-Pierre was er in ieder geval al geen. Hij zette Chichi weer op de grond. “
Ik zal toch echt even bij mijn tas moeten kunnen.” Hij haalde zijn rugzak van zijn rug af en zette deze op de grond. Vervolgens haalde hij er een grote doek uit en swierde er even mee. Hij tolde ook even met het doek alvorens hij het op zijn schouders legde en met zijn voeten een paar korte trappen op de grond te maken. Net alsof hij een mexicaanse danser was. “
Whatcha!” Zei hij terwijl hij zijn ogen deels dicht deed. Dit soort dingen waren niet raar voor Jean-Pierre. En daarom ook niet voor zijn Pokémon. Die waren dat wel gewend van hem. En Chichi in het speciaal vond het erg leuk als hij dit soort dingen deed. Ze begon daarom ook te klappen voor hem en op en neer te springen. “
Emolga!” Riep ze om de boodschap nog even duidelijker te maken. Vervolgens pakte hij het doek weer met beide handen en liep een rondje om Chichi heen terwijl hij het doek in diezelfde cirkel langs haar liet gaan. “
Nu heb jij ook een introductie gehad.” Zei hij met een glimlach. Nu begon Chichi zelfs te giechelen en maakte een buiging. Ze was eigenlijk vergeten hoe silly hij kon zijn als hij niet bezig was met trainen. Of überhaupt met Pokémon gevechten. En op dat moment zwaaide hij het doek voor zich uit in de lucht en liet het dalen, zodat het mooi vlak op de grond zou liggen. Chichi rende al meteen weg om wat steentjes te zoeken om die op de hoeken van het doek te leggen. Zo zou de wind het in ieder geval al niet wegblazen. Toen ze terug was had haar trainer al verschillende plastic bakjes en plastic zakjes met eten uit zijn tas gehaald. Ook het drinken stond al klaar. Samen legde ze de verzamelde steentjes op de hoeken van het doek en begonnen te eten. “
Mooi hè?” Zei Jean-Pierre uitkijkend naar de grond onder de berg. Hij was natuurlijk een beetje biased door zijn spirituele ervaring van net, maar Chichi vond het eigenlijk niet zo mooi. Ze vond dat de omgeving hier maar vieze kleuren had. En boven anderen zijn vond ze ook niet zo speciaal. Dat deed ze altijd al als ze aan het vliegen was. Maar om beleefd te zijn keek ze toch maar met haar trainer uit in de verte. Ze nam een hapje van haar Pokévoer en smulde het lekker weg. Ze wilde eigenlijk gaan dansen in plaats van rustig zitten. Maar ze wist dat ze haar trainer dan zou afleiden en ze wist ook dat hij dit soort momenten erg mooi en belangrijk vind. Ze kon straks ook nog wel gaan dansen. Geen probleem. Op dit soort momenten vond ze het wel jammer dat ze niet kon praten zoals de mensen dat konden. Ze had hem eigenlijk wel willen vragen waarom ze hier waren. Waarschijnlijk zou ze dan een antwoord krijgen zoals: ‘Ik wilde het gewoon eens zien.’ Daar kende ze hem dan ook wel weer goed genoeg voor. Misschien hoefde ze wel helemaal geen mensen taal te spreken om met haar trainer te communiceren, bij nader inzien. Het was wel goed zo.
Toen ze uiteindelijk klaar waren met uit rusten draaide Jean-Pierre zich naar zijn Pokémon. “
Zeg,” Begon hij. “
Het wordt binnenkort weer tijd om de volgende Gym uit te dagen.” Chichi kreeg een geschrokken uitdrukking. “
Maar deze keer ben jij een van degene die minder hoeven te trainen.” Dat zei hij omdat hij natuurlijk allang wel had gemerkt dat Chichi daar niet zo veel aan vond. Hij moest haar toch echt wel even geruststellen daarvoor. “
Maar je bent wel nodig.” Ze trok haar lippen op. Ach, het was in ieder geval iets. De druk zou deze keer niet vooral bij haar liggen. Net zoals dat de vorige keer was bij haar en Atlas. Dat was eigenlijk helemaal geen fijn gevoel. Dit kon Jean-Pierre aan haar gezicht aflezen. “
Misschien had Lorro het daarover al die tijd terug.” Hij krabde even op zijn hoofd. “
Ik bedoel, ze lijkt het gelukkigst als we gewoon rustig aan het reizen zijn en leuke dingen gaan doen. Maar Colin vind het dan juist wel weer heel leuk om te vechten. Ach, daar moet ik nu niet te veel over nadenken. Dat zien we dan wel weer.” Dat was zo’n beetje zijn levensmotto. Maargoed, ze vervolgde hun pad dus verder naar de top van de berg. Chichi hoefde natuurlijk niet te lopen. Dat zou ze nooit volhouden met haar korte beentjes. En vliegen was niet echt een optie, zo langzaam als dat Jean-Pierre liep kon ze niet blijven vliegen. En boven hem cirkelen is zo ongezellig. Dus voor de rest van de klim bleef ze op zijn schouder zitten. Het pad was sinds de open plek minder stijl geweest. Maar dan wel weer kronkeliger. Het was echt moeilijk te zien wat er zich om de hoek zou afspelen. Geheel willekeurig rende er ineens een hele groep Ponyta de hoek om vlak voor zijn neus. Als hij ook maar één stap meer naar voren had gestaan was hij vertrappeld geworden. “
Waar konden die nou zo hard voor weg aan het rennen zijn?” Dacht hij toen het weer rustig op het pad was. “
Naar beneden rennen is logisch, maar ik vond ze toch wel erg hard rennen.” Chichi merkte al dat haar trainer weer vast zat in zijn gedachten en trok even aan zijn haar. “
Auw!” Riep hij boos naar Chichi. “
Ohja, we moeten verder ja.” Ze had het best wel op een lievere manier willen oplossen, maar ze kon er op het moment even geen bedenken. Hij wilde net een stap zetten toen hij iets hoorde rommelen. Stijf van de stress sprong hij op een van de rotsen die ergens lagen op de weg. Het was een enorme ronde boulder die van de berg af rolde. Gelukkig stond hij berschermd. De boulder knalde tegen verschillende rotsen op en snelde vervolgens langs hem naar beneden van het pad af. “
Arme Ponyta..” Hier zat een luchtje aan vond hij. Zo makkelijk kon die boulder toch niet van de berg af rollen ineens. Chichi leek te begrijpen dat JP ergens aan aan het denken was, dus ze trok deze keer maar even niet aan zijn haren. En na een tijdje voorzichtig de berg op te hebben gelopen kwam hij weer bij een open plek uit. Deze was wel wat kleiner dan de vorige, maar hij had zo het idee dat hij de boosdoeners van het voorval had gevonden. Er stonden twee Manky’s zich namelijk te beschreuren van het lachen. Hij zag ook een dikke tak liggen op de grond in de buurt van hen. Dat impliceerde al dat de Manky’s met die tak die boulder in beweging hebben gebracht om de groep Ponyta bang te maken. Dat kon hij natuurlijk niet onbestraft laten. En hij beval zijn Emolga om Thunder Shock te doen naar de Manky’s toe. Ze sprong van zijn schouder af en vloog een stukje voordat ze haar Thunder Shock uitvoerde. De Manky’s waren niet zo sterk nog en zagen in dat ze in het nadeel waren van een Flying type die ook nog eens een stuk sterker was dan hen. Het heeft geen nut om Pokémon uit te dagen van een trainer. Die zijn vaak wel erg sterk. En dus nadat ze de elektrsiche schok hadden ervaren sprongen ze in een willekeurige boom en vandaar naar een stuk klipwand dat onbereikbaar zou zijn voor een mens. En via die weg klommen ze via de bergrand naarboven. “
Prima gedaan.” Zei hij nog vriendelijk tegen zijn Emolga, maar diep van binnen had hij die twee mormels een beter lesje willen leren. En uit het niets sprong er een Spoink op het toneel. Die schoot een paar Psy Beams naar de snotapen. Letterlijke snotapen zelfs. Maar het wilde helaas niet lukken om ze te raken. Ze konden wel echt erg snel klimmen. Dat moet ook wel als je een aappokémon bent. En bij het zien van de Spoink in actie werden zijn ogen groter en begonnen ze te twinkelen. Hij mompelde: “
Die wil ik ook.” Hij ging rechtop staan van achter een struikje uit en stapte naar voren. Hij salluteerde en zei: “
Geachte Spoink, bij deze daag ik u uit tot een gevecht met als doel u te vangen en toe te voegen aan mijn Pokémon team.” De Spoink keek hem serieus aan en knikte. Het leek er een beetje op alsof twee ridders elkaar net hadden uitgedaagd tot een duel. In zekere zin was dit ook wel een duel. Maar in dit geval was het beoogde doel iemand vangen. En ridders werden vroeger over het algemeen niet gevangen in een Pokéball na de duels. Maargoed, de Spoink ging ervoor klaar staan en Jean-Pierre riep Chichi naar zich toe. Die hoefde even niet te vechten. In plaats daarvan liet hij Swilly verschijnen. Al vrij snel was het voor de Piloswine duidelijk dat hij moest vechten. Het ging er meteen hard aan toe.
vs
Hij had geleerd van zijn vorige gevechten dat je het beste zo snel mogelijk kon beginnen met aanvallen. Dat dacht hij in ieder geval. “
Blizzard!” De Piloswine begon meteen met het schudden van zijn vacht, waarmee hij van achter hem een heftige sneeuwstorm naar de mannelijke Spoink toe liet komen. Door de grootte van de aanval kon de Spoink nergens meer naartoe en werd geraakt. Als een tegenaanval besloot de Spoink om Spywave af te vuren op Swilly. Uit de parel op het hoofd van de Spoink kwam een golvende stroom van psychische energie in verschillende kleuren. Het was onvoorspelbaar of de aanval Swilly van links of recht zou raken, dus Jean-Pierre moest kiezen. “
Naar rechts!” Maar helaas sprong de Piloswine recht in de Psywave. Hij zag zijn kans en in al zijn Spoinkheid sprong hij op de pas geraakte Pokémon af om hem een Zen Headbutt te verkopen. De Spoink werd helemaal paars en kwam in de richting van Swilly. “
Ontwijk en dan Thrash!” Riep Jean-Pierre, maar omdat Piloswine nu wat groter was, met dezelfde korte benen, lukte het hem niet om op tijd weg te komen en werd ook door deze aanval weer geraakt. Maar Swilly houdt altijd zijn hoofd koel en besloot gewoon om zijn Thrash aanval te doen. Hij stampte de Spoink, trapte, sloeg met zijn slagtanden en gaf kopstoten snel achter elkaar en de mannelijke Spoink was helemaal flabbergasted. Zo’n aanval was niet niks van zo’n zware Pokémon. Jean-Pierre kon zien dat de parel op de Spoink’s hoofd weer oplichtte, maar hij kon niet op tijd zijn Spybeam uitvoeren, want Piloswine was nogsteeds bezig met Thrashen. Daarmee maakte hij nog een hit op de Spoink met zijn Thrash. Dat ging lekker zo, maar toen Swilly zijn aanval wilde vervolgen maakte de Spoink een wanhopige poging om over hem heen te springen. En op wonderbaardelijke wijze lukte het. Swilly plofte op de grond en zijn aanval miste. Maar de Spoink kon nu zijn Psybeam uitvoeren. Vanuit de parel schoot hij een krachtige krullende straal van gele en paarse kleuren naar Swilly toe. Die werd in zijn rug geraakt. Na de inslag schudde de Piloswine zijn vacht weer om de aanval metaforisch van zich af te schudden. Misschien maar beter ook dat zijn aanval afgekapt werd, anders was hij misschien wel confused geraakt. Dan waren ze nog verder van huis geweest. “
Gebruik nu je Ice Fang Swilly!” Riep Jean-Pierre vlug. De Spoink was misschien wel ontsnapt aan de Thrash, maar hij had niet ver weg genoeg kunnen springen om op een veilige afstand te staan. Swilly hoefde maar één stap te zetten en liet zijn tanden bevriezen. Vervolgend beet hij de Spoink zijwaards. Het psychische biggetje liet even een kreet van pijn horen. Het was ook eigenlijk best wel logisch dat zo’n klein beestje hier veel pijn van zou hebben. Het leek er namelijk niet op dat de Spoink veel defense zou hebben. Maargoed, het paarse biggetje had er natuurlijk niet zo veel zin in om nog veel langer vast te zitten zijn Swilly’s ijzige greep, dus hij gebruikte Power Gem. Hij liet allemaal doorzichtige amber kleurige steentjes boven zich vormen en stuurde ze toen af op Swilly. Die had natuurlijk niet gezien wat er boven zich gebeurde en kon er niets tegen doen. Zelfs Jean-Pierre was te laat met reageren. Hij werd dus geraakt en liet daarom los. Vervolgens sprong de Spoink met een paar sprongen naar een veilige afstand. Ze stonden nu weer op hun startposities. Dit zag Jean-Pierre als een mooie kans. “
Gebruik Icy Wind!” Riep hij. Een ijskoude wind blies er vanuit de Piloswine’s mond naar de Spoink toe, maar de wind blies erg langzaam en de Spoink kon makkelijk met een normale sprong voor de wind uit springen. Vervolgens kreeg de Spoink een paarse gloed over zich heen en zijn ogen kregen een roze kleur. Hierna vormde zich een bal energie voor het biggetje en schoot hij vanuit daar een Psy Shock. De groen, blauwe, paarse straal schoot tegen Swilly op en raakte hem op zijn hoofd. Dat had hem flink pijn gedaan, maar gelukkig stond hij altijd stevig op zijn poten en maakte daarmee duidelijk aan zijn trainer dat hij door kon vechten. Het werd nu tijd voor drastische maatregelen. De Spoink had misschien wel meer schade genomen dan Swilly, maar ze moesten nu niet gaan verslappen. Het gevecht was nog steeds op een punt dat het beide kanten op zou kunnen gaan. Maar Jean-Pierre had alweer een idee. “
Gebruik eerst Blizzard en vervolgens Flail.” Swilly maakte een soort oerkreet om aan te geven dat hij zich vol voor de aanval zou geven, hij rende op het beestje af en maakte weer een sneeuwstorm. Wederom stond het beestje te dicht bij om de aanval te kunnen ontwijken en werd geraakt door de Blizzard. Jean-Pierre had gehoopt dat de Spoink bevroren zou raken, maar dat gebeurde helaas niet. En gelukkig was Swilly het plan nog niet vergeten en begon hij met zijn Flail de Spoink flinke klappen te geven door zijn slagtanden heen en weer te bewegen. De Spoink werd eigenlijk een beetje vastgezet tussen beide tanden, omdat hij als een soort pingpongball tussen de tanden heen en weer werd geslagen. Jean-Pierre zag dat de situatie er voordelig uit zag en riep: “
En doe nu Ice Fang!” De Piloswine stopte met zijn Flail en liet een laag ijs over zijn tanden heen komen. De Spoink was bezig met zich te herstellen van de schok van net, maar kon zich niet op tijd herpakken. Swilly had hem wederom vast met zijn ijzige beet. Hij had al weer flink wat schade opgelopen, maar dit leek er toch echt voor te zorgen dat de Spoink aan het einde van zijn latijn was gekomen. Hij schreeuwde het uit van de pijn. “
Spoi!!” En in een laatste poging om weer los te komen gaf hij Swilly een psychische kopstoot met zijn Zen Headbutt, waardoor Swilly naar achteren geschoven werd. De Spoink was nog wel aan het hoppen nu, maar echt aanzienlijk minder hoog dan voor het gevecht. “
Maak het af met Mud Slap!” En Swilly gooide met zijn poot een hoop modder in het gezicht van het psychische biggetje. Dat leek hem wel genoeg. Hij pakte snel een Pokéball uit zijn broekzak en gooide die naar de Spoink toe.
~ 4067 woorden
Moves hit:
Blizzard
Thrash (2x)
Ice Fang
Blizzard
Flail
Ice Fang
Mud Slap
