Traded Away.

Met een zwaar geïrriteerde blik keek een jonge vrouw naar het bord dat voor haar neus te vinden was. Ze draaide enkele keren met haar vork in de spaghetti, voor ze opnieuw haar blik op de jongeman richtte, wie zich voor haar neus bevond. Haar blauwe ogen leken geen moeite te doen enige emotie te onderdrukken, waardoor de jongen wat zenuwachtig om zich heen keek, de irritatie bijna zelf voelend. Allison weigerde echter weg te kijken. Dit was niet de eerste keer dat een Team Rocket-lid haar onder vier ogen wilde spreken. Vaak weigerde ze, maar ze had besloten dit aanbod aan te nemen, simpelweg omdat hij haar zou trakteren op eten. En, ongeacht wat haar veel te slanke postuur zou doen denken, hield ze van eten. Niet zomaar een beetje. Haar liefde ging door haar maag. Als iemand ooit iets van haar zou willen, zou deze haar mee uit eten moeten nemen en het daar vragen. Op een volle maag was ze in een veel beter humeur dan normaal.
Ze nam rustig een hap van de Spaghetti Carbonara. Langzaam verdween de irritatie uit haar ogen en genoot ze van het heerlijke eten. Arceus, wat hield ze hiervan.
‘Ik wilde… Graag vragen of je eens… Echt met me uit wil,’ sprak de jongen twijfelend. Met nog een hap eten in haar mond keek de jonge vrouw naar de jongen. Even liet ze de woorden tot zich doordringen en kauwde ze rustig door, om de hap pasta door te slikken. Durfde hij nou serieus te vragen of… Dacht hij nou werkelijk waar dat…
Nog voor ze er zelf over na had gedacht, lag het complete bord pasta carbonara op het hoofd van de jongen en droop het spul langs zijn gezicht naar beneden. Ze leunde over de tafel heen, haar blik streng. “Waag het niet ooit te denken dat zoiets ook maar mogelijk is,” beet ze hem toe, voor ze zich omdraaide en weg liep.

Met een diepe zucht was de jonge vrouw aangekomen in de geheime basis van Team Rocket. Ze herinnerde zich dat ze had afgesproken met een andere Team Rocket Grunt. Ze was benieuwd wat deze van haar wilde. Als deze hetzelfde zou vragen als de vorige, was het een vork die in zijn hoofd zou belanden en dit zou er heel wat minder prettig uit zien.
Met haar Tepig aan haar voet liep ze door naar de jongen, die daar stond te wachten. Dat ze hem lang had laten wachten kon haar eigenlijk vrij weinig schelen. Ze had immers hiervoor ook een afspraak gehad en die liep wat uit, omdat ze hierna alsnog zelf eten ergens had moeten halen.
“Hallo, Ethan,” sprak ze rustig. Ze was benieuwd wat er was.

Nog steeds voelde ze de irritatie van het missen van haar Pasta Carbonara. Op zich was ze een vrij rustig type, het soort meisje dat rustig bleef tot je een bepaalde grens over ging. Vanaf dan was het vluchten of sterven. En Pasta Carbonara lag héél ver aan de verkeerde kant van de grens. Als je haar eten verpestte, was dit één van de ergste dingen die er was. Vooral als het heel lekker eten was. De jongen zou dus nooit vergeven worden. Misschien dat ze hem zelfs zou verbannen uit het team. Of ze zou hem allemaal rotklussen laten doen zoals het schoonmaken van de Team Rocket wc’s. Oh, ja, dat was een fantastisch idee! Waarom had ze daar nou niet eerder aan gedacht?

‘Heya ~’ klonk er en ze keek de roodharige jongen wat ongeïnteresseerd aan. Oh, ja. Ze was nu hier.
De jongen zei iets voor haar te hebben en haalde een Dark Ball tevoorschijn, waardoor onmiddelijk interesse op haar gezicht te vinden was. Een Dark Ball betekende dat hij iets had gevangen. Dit moest wel iets leuks zijn…
Toen een Charmander aan zijn voeten verscheen, vergrootte ze haar ogen en zakte ze door haar knieën, waardoor ze hurkend op de grond kwam, de Charmander aankijkend. Hij vertelde dat hij hem had gestolen en aan haar kwam geven, omdat hij de Pokémon niet hoefde. Een Charmander! Het was een levensechte Charmander. Als ze ergens een fascinatie voor had, waren het immers vuur-starters. Charmander, Cyndaquil, Tepig, Fennekin… Vooral die vier hadden haar absolute liefde. Ja, als iemand die wist te stelen hadden ze direct wat pluspunten verdiend.
Kalm ging ze weer recht staan en keek ze de jongen aan. “Dus… Ethan was het,” sprak ze met een kalme glimlach. Alsof ze nu bevestigde dat zijn naam belangrijk genoeg zou zijn om te onthouden. “Hoe kom je eraan?” vroeg ze. Een Charmander met deze capaciteit stelen leek haar geen simpele klus, al wist ze wel dat hij een waterpokémon had…

De jongen zei haar te hebben gezegd dat ze hem moest onthouden en ze glimlachte lichtjes. “Ik zal mijn best doen,” zei ze rustig. Het was lastig om haar interesse te wekken, maar het leveren van een Charmander van dit level was toch wel iets wat pluspunten leverde.
De jongen legde uit een blonde trainster tegengekomen te zijn en haar verslagen te hebben. Vervolgens meldde hij dat zij er meer zou kunnen dan hij en hij hield de Pokéball naar haar toe. Heel even twijfelde ze, maar ze pakte het ding met beide handen aan en keek er met een kleine glimlach aan.
“Dit is… Goed. Heel goed, zelfs,” sprak ze. “Ik denk dat een Charmander flink wat oplevert… Vooral als we het naar een Charizard kunnen brengen,” zei ze toen. Ja, als ze het nou zou laten evolueren en één van de gestolen Mega Stones zou gebruiken… Een Mega Charizard zou klauwen vol met geld opleveren. Op die manier hoefde ze zich er ook geen zorgen over te maken dat Giovanni ontevreden was over haar. Nee, in tegendeel zelfs. Ze zou duidelijk maken dat hij de juiste keuze had gemaakt.
“Ik ben benieuwd naar wat je nog meer in petto hebt,” sprak ze, haar blik licht vernauwd. Ja, ze was eerlijk benieuwd. Misschien kon ze hem ook wel eens wat belangrijkere klussen gaan geven…