Okay okay, hupsakee, het bos in, ga gedwee. Dat is eigenlijk helemaal niet waar. Yancy had deze Quest zien staan op het Ranger Net. Normaal maakte hij zich uit de voeten zodat niemand hem kon vertellen dat hij het moest doen. Maar deze keer was hij niet geheel onexpres in de buurt gebleven van de Rangers met een managementfunctie. Hij voelde er niet veel voor om zelf naar iemand toe te stappen en te zeggen dat hij de Quest wilde doen. Maar hij vond het ook niet vervelend dat iemand naar hem toe was gestapt en hem had gezegd de Quest te moeten doen. Die Yancy toch. Het is me er eentje. Trotser dan normaal liep hij in de richting van de afgesproken locatie. Waar ging het vandaag om? Kinderen. Eigenlijk ging het om het begeleiden van kinderen die Berry’s gingen plukken in het bos. Maar Yancy keek niet verder dan het woord ‘kinderen’. Kinderen helpen. Het was een ding geworden waar Yancy zich heel comfortabel bij voelde. Hiervan wist hij zeker dat hij het daadwerkelijk kon doen. Hij had al veel kinderen geholpen de afgelopen tijd. Vandaag ging lekker makkelijk en rustig worden. Dat hoopte hij tenminste. Die garantie is er eigenlijk nooit met Rangerwerk. Eenmaal daar zag hij de groep al staan. Er stonden drie volwassenen bij een groep van ongeveer twintig kinderen. Het was één papa en er waren twee mama’s. Althans, Yancy ging er voor het gemak even van uit dat deze volwassen daadwerkelijk ouders waren. Een van de kinderen zag hem al aan komen lopen. Hij was goed te herkennen. “Kijk! Daar is de Ranger!” Riep ze hardop. Yancy zwaaide alvast eens naar haar, vervolgens naar de rest van de kinderen, en toen naar de ouders. Een flink gedeelte van de kinderen zwaaide al enthousiast terug en de ouders deden een wat rustigere begroeting. Het waren dus niet zo van die uitbundige ouders hier. Geen punt. Yancy was allang blij dat hij nú al kon zien dat het goed ging komen vandaag. Kijk maar eens naar hoe de kinderen nu al op hem reageren. Glameow in ‘t bakkie. Toen hij voor de groep stond zei hij: “Ik ben helemaal klaar om Berry/s te plukken! Jullie?” De kinderen begonnen al luid ‘ja’ te roepen. Een van de ouders leek deze actie niet helemaal te waarderen echter. “Oh Ranger.” Yancy keek opzij, terwijl hij zijn vuisten in zijn heupen plaatste, als de superman pose. “We moeten je eerst nog wat dingen vertellen.” “Oh.” Zei Yancy toen hij zich zijn fout realiseerde. “We lopen allemaal met een groepje van vijf kinderen mee. We blijven in de buurt van de paden. En om vier uur ontmoeten we elkaar allemaal weer hier, voor appelsap en wafels.” “Gotcha.” Zei Yancy al knippend in zijn vingers. De vrouw pakte een lijstje en riep om welke kinderen bij welke ouder gingen meelopen. Yancy’s groepje was: Mina, Josef, Casey, Demitri en Kiki. “Kom maar mee kinders! Op naar avontuur!” De vrouw van eerder scherpte haar keel. “Ik bedoel.. op naar de Berry’s!” De andere groepen waren al weggelopen. “Even kijken of ik het nog weet hoor. Jij bent Josef. Jij bent Kiki. Ik zie daar Mina en Casey. En jij bent Demitri.” In één keer goed! Zelfs de kinderen waren onder de indruk. Ohja, even voor de duidelijkheid. De kinderen waren tussen de zes en de acht jaar allemaal. En allemaal hadden ze zo’n schattig klein rieten mandje bij zich om de bessen die ze gingen plukken in te verzamelen. Ook hadden ze allemaal tuinbroeken aan en laarzen. Ze moesten er natuurlijk wel voor zorgen dat hun normale kleren niet te vies zouden worden. Je weet maar nooit in Hoenn. Dus ze liepen het pad op. Voor zover hij had begrepen zouden ze makkelijk de struiken met bessen kunnen vinden aan de kant van de weg. En anders moesten ze een stukje van het pad af. Hij besloot dat als hij dat moest gaan doen hij wel iedereen bij elkaar zou houden. Gewoon voor het geval dat. Yancy liep achter het groepje aan. Zo kon niemand achterop raken en verdwalen. Zo na een minuutje of vijf begonnen de kinderen gezamenlijk een liedje te zingen. Het was een van die liedjes die kinderen wel vaker zongen als ze eens een reisje maakten of een uitje hadden. Yancy echter niet. Die kende dat soort liedjes niet. Hij kende wel de klassiekers zoals: we zijn er bijna en een potje vet. Maar wat deze kinderen nu aan het zingen waren.. Het was een grapliedje. Ze zongen over iets.. en dan leek het er bijna op alsof ze een vies woord gingen zeggen, en dan zongen ze weer ineens snel over iets anders. Yancy vond het wel leuk. Het gaf hem een apart gevoel. Hij moest deze kinderen nu echt verzorgen en steunen. Hij moest echt op ze letten. Maar hij was er niet bang voor. Hij maakte zich er ook geen zorgen over. Hij vond het alleen maar leuk. Maar hoe kon dat ook anders? Kijk ze eens leuk samen zingen. Zou hij ooit een papa worden? Een goede papa? Hoe zou zijn vrouw van later eruit zien? Zou hij een leuk iemand vinden? Ze moet natuurlijk wel leuk met kinderen zijn. Dat wist hij zeker. Verder hoefde ze eigenlijk alleen maar lief te zijn. Maar terug naar de kinderen waar hij daadwerkelijk op dit moment voor moest zorgen. “Okay jongens en meisjes. Ik zie daar wat struikjes verderop!” Meteen begonnen de kinderen naar de struikjes te renen. Yancy schrok. Wacht.. wat gebeurde er? Hoe had hij dat gedaan!? Dat was niet de bedoeling. Blijf bij me! Hij rende achter ze aan. “Zo is het ver genoeg Mina! Josef jij ook!” Hij klonk helemaal niet meer als zichzelf en dat vond hij eigenlijk niet zo leuk. Ze luisterden wel allemaal naar hem en stonden hem nu aan te staren. “Jullie mogen beginnen hoor.” Zei hij glimlachend. Ze waren zo.. braaf. Helemaal niet zoals hij zelf was vroeger. Toch wel een beetje raar. Maar wie was er raar. De kinderen hier of hijzelf? Ueh.. denken doet pijn. Hij ging op een metertje afstand staan en ging maar gewoon op ze letten als een trotse papa Yancy. Dit trotse gevoel was hem echter niet lang gegund. Hij hoorde wat zachte passen achter zich en draaide zich om. Daar stond een Absol. Yancy keek geschrokken. Hij wist wat de verschijning van een Absol kon betekenen. Kalm blijven. De kinderen wisten er misschien niks van, en dan kon hij ze langzaam en kalm naar veiligheid brengen. Niks aan het handje. “Hey kijk! Het is de rampenpokémon.” Hoorde hij Demitri achter zich zeggen. Okay.. nieuw plan. “Iedereen achter me gaan staan.” Zei hij tegen de kinderen. Ze waren gelukkig braaf genoeg om meteen naar hem te luisteren. Hij keerde zich weer naar de Absol. “Als jij weet waar de rampen zijn..” Zei hij terwijl hij zijn Styler pakte. “.. dan weet je ook waar ze niet zijn.” Zei hij terwijl hij zijn Styler naar de Absol schoot. “Breng ons daar naartoe!” Riep hij wanhopig toen hij trachtte een eerste cirkel om de Absol te maken. Maar de Absol sprong eruit en Yancy moest opnieuw beginnen. Op dit moment begon het keihard te regenen. Natuurlijk.. regenseizoen. Yancy maakte weer een zwaai en probeerde een Cirkel te trekken. Absol had even snel een blik geworpen op de lucht. Die fractie van een seconde zorgde ervoor dat Yancy’s eerste cirkel een succes was. Yes! Okay en nu doorzetten! “Sol!” “Wat doet die nou?” Vroeg Casey. “Ik ben de Absol om hulp aan het vragen. Maar hij is snel.” Dat was hij inderdaad. De Absol maakte een hoge sprong en landde achter Yancy en de groep kinderen. Snel liet Yancy zijn Styler die kant op gaan. Hij vond dat de Absol iets te dicht bij de kinderen stond nu. Yancy schudde zijn hoofd. Het moest maar.. Hij gooide met zijn vrije hand een pokeball op en liet Boko tevoorschijn komen. “Help me even bij deze capture man.” Eerst kreeg Yancy nog een flinke klap in zijn gezicht van Boko, en toen liep Boko op de Absol af. Alsof de regen niet genoeg was.. begon het nu ook nog te hagelen. Wat een ramp. De korte afleiding die Boko’s onverwachte hagel verzorgde gaf Yancy de kans om de tweede cirkel rondom de Absol te maken. “Absol!” “Snover!” De Absol sprong omhoog en probeerde een Night Slash op Boko uit te voeren. Maar Boko sloeg hem opzij met een Wood Hammer aanval. Dit was Yancy’s kans voor zijn laatste cirkel. De capture was een succes. De Absol kalmeerde, en Boko liep naar Yancy toe. Uit een reflex schoot Yancy even de verdediging in toen Boko naast hem stond, maar er gebeurde niks. “Absol. We moeten hier weg. Breng ons alsjeblieft naar een veilige plek.” De Absol knikte. Snel tilde Yancy Mina en Josef op. Die zette hij op de rug van de Absol. Hij zette Casey op zijn schouders en tilde Demitri en Kiki onder zijn armen. “Go!” En met z’n allen rende de achter de Absol aan. Toevallig bracht de Absol hen naar de plek waar ze elkaar allemaal later weer zouden ontmoeten om vier uur. Op dat moment hoorde ze het. Achter hen.. op de plek waar ze eerst nog bessen aan het plukken waren.. vielen er een aantal bomen om. Waarschijnlijk dode bomen. Hij zette de kinderen weer op de grond en zei: “Nu goed naar Boko luisteren. Absol en ik gaan de anderen waarschuwen.” Het werk van een Ranger was niet gedaan totdat hij zeker wist dat iedereen onder zijn bescherming in veiligheid was. Yancy was niet de beste Ranger. Maar de basisregels kende hij als geen ander. Mekkerman had ze talloze keren aan hem geciteerd. Vervolgens rende hij naar de andere wegen waar hij de andere ouders met kinderen naartoe had zien lopen. De eerste twee groepen waarschuwen ging nog makkelijk. De vader en een van de moeders waren al op weg naar de afgesproken plek. Maar die laatste.. die wat Yancy aan het begin alles had uitgelegd.. Waar was zij nou? Die waren veel te ver het bos in gegaan. Waarom? Ze rende dieper het bos in en hoorde een gil. Toen ze in de richting van de stem renden zagen ze dat de moeder en de vijf kinderen die ze bij zich vast in de modder zaten. De regen had een, al erg modderig, stuk grond, nog drappiger gemaakt. “We komen niet los Yancy!” Riep een van de kinderen. De moeder zat tot aan haar knieën in de modder en de kinderen tot aan hun heupen. Wat nu!? Hoe moest je dit oplossen? Yancy stond maar een beetje verstijfd te staren naar de situatie. Hij voelde zich helemaal nutteloos. Hij had niet gemerkt dat de Absol verdwenen was. “Kom op Ranger! Dit is je werk!” Riep de vrouw streng. Dat was eigenlijk helemaal niet netjes om te zeggen. Maar laten we haar maar vergeven, omdat ze in paniek is. Ineens tikte de Absol hem aan. Hij keek opzij. De Absol had een aantal lianen verzameld. “Oh.. juist..” Zo vlug als hij kon knoopte hij de lianen aan elkaar met een knoop die hij van Bill had geleerd. Ja.. soms leerde Yancy nog wel eens dingen. Het ene uiteinde nam de Absol in zijn bek en Yancy nam het andere einde. Ze gingen allebei aan een kant van de modderpoel staan. Zo werd de liaan gespannen over de hele modderpoel. De kinderen en de vrouw grepen de liaan en trokken zichzelf allemaal langzaam uit de modder. Yancy keek nog even naar de overkant. De Absol was druk bezig zijn kant van de liaan gespannen te houden, zodat ze de groep konden redden. Apart hoe zo’n rampenpokemon ook zo’n reddende engel kan zijn. Het gaf hem hoop voor zichzelf. Nadat iedereen eenmaal uit de modder was regende de modder ook snel weer van hun kleren af. Yancy bracht de groep naar de ontmoetingsplaats. Gelukkig. Iedereen was weer samen en veilig. “Thanks Absol.” Zei hij glimlachend tegen het beestje. En hij brak de capture. “Okay gezien het weer moet het moes maken even op zich wachten. Kom, iedereen terug naar Fortree City.” De ouders voelden zich wat verslagen en konden al makkelijker Yancy als hun leider accepteren. Met Snover aan zijn zijde, achter de groep aan, begeleidde Yancy iedereen terug naar de stad. Hij bleef de hele weg zenuwachtig totdat hij iedereen thuis had gebracht. En zelfs toen was hij nog nerveus over iets dat hen thuis zou kunnen overkomen. Hij wreef met zijn hand over zijn voorhoofd. Deze stress kon hij echt niet aan hoor.. Huh.. oh de Absol had hen nog achtervolgd. Eigenlijk wilde hij geen rapport doen bij de Base over deze Quest. Hij wist dat hij het goed had gedaan en iedereen in veiligheid had gebracht.. maar.. hij wist het eigenlijk niet. Hij zag er gewoon tegenop.
