[TR vs Rangers] Nathan vs Tiffany

Tiffany kon het niet uitstaan dat de Charizard tegenover hen nog zo energiek was. Natuurlijk had ze last van de klappen die ze gehad had, maar Ra kon zichzelf niet eens overeind hijsen en zij kon verdomme nog een Focus Blast afvuren! Wacht, misschien was het slim om daar iets tegen te doen voordat ze boos werd. “Flame Burst!” Het enige doel wat Tiffany in gedachten had was het zorgen dat Ra geen schade meer kreeg. Het voordeel van aanvallen op afstand was dat de kans er mee groter was dat het niet zou raken. De aanvallen raakten elkaar, en hoewel de Flame Burst duidelijk minder kracht bevatte was de explosie minder gevaarlijk voor Ra dan als de Focus Blast hem volop geraakt had. In plaats van een tweede zet te gebruiken, koos Tiffany er voor om Ra’s energie te sparen en zijn aanvallen puur te gebruiken voor counter effect. Ze kon het alsnog niet laten om iets naar de overkant te roepen, naar de achterbakse kwal die zijn Pokémon Ra zo had laten toetakelen. “Wij kunnen dit zo nog uren volhouden, hoor!” daagde ze hem uit. Ra liet een instemmende grom horen, al was het duidelijk dat uren misschien wat overdreven was.

Natuurlijk werd haar uitdaging beantwoord met een andere uitdaging. Daar had Tiffany helemaal geen problemen mee, want als hun tegenstander zich gewonnen had gegeven nadat de brunette had aangegeven nog wel even door te kunnen vechten had ze het eerlijk waar nogal saai gevonden. Het zou uiteraard geen probleem zijn geweest als Team Rocket een stel laffe honden bleken te zijn, maar ze vond het ook niet erg dat de organisatie haar daadwerkelijk uitdaagde om sterker te worden. Dat was eigenlijk precies wat ze nodig had om haar baan als Ranger te willen houden.

Ra had precies hetzelfde. Het kon hem niet schelen dat zijn level veel lager was dan dat van de andere Charizard, hij wilde haar verslaan. Zelfs toen ze op hem af kwam met een Slash brandde zijn haatvuur zo sterk dat hij zijn bek al met vlammen vulde voor ze ook maar halverwege was. Natuurlijk besefte hij zich dat vuur haar minder zou doen dan een aantal van zijn andere aanvallen. Dat haalde echter niet weg dat het zijn element was en dat hij er makkelijk op terug viel wanneer het hem uit kwam.

“Dragon Rage om haar weg te duwen!” droeg Tiffany op, haar hand wijzend naar de Mega Charizard Y. De vlammen in Ra’s bek kleurden paars en hij stond op het punt om aan te vallen, toen er plots een golf van pijn over hem heen leek te gaan en zijn kop naar beneden zakte. De emotie die Tiffany had overspoeld toen haar partner naar de grond was geslagen keerde terug, maar sterker. Ze gokte dat hij zo boos was geworden dat het hem fysiek leegzoog en dat was precies wat hij nu niet nodig had gehad. Hij deed zijn best om zijn kop alsnog omhoog te tillen om de aanval uit te voeren, maar Tiffany zag direct dat dat er nu niet in zat. Hij had nog iets meer tijd nodig. Als deze aanval hem niet raakte, kon hij misschien alsnog de Dragon Rage klaarspelen.

Zodra het idee in haar op kwam voerde ze het uit. Ze had werkelijk geen flauw idee of ze snel genoeg was om Ra voorbij te sprinten. Daar kon ze waarschijnlijk haar dans trainingen voor bedanken, want het lukte haar voordat haar partner door de aanval geraakt werd. Ze stopte niet voor hem, maar liep in plaats daar van die laatste paar stappen door die ze nog kon halen voor ze in contact kwam met de andere Charizard. Op dat punt hield ze haar armen gespreid, alsof ze het monster een knuffel wilde geven. In werkelijkheid maakte ze zich zo breed mogelijk, zodat de impact het hardst zou zijn en de Charizard hopelijk genoeg vertraagd werd om Ra niet meer te raken. Waar ze daarbij niet aan had gedacht, was dat de draak ook nog klauwen had. Klauwen die waren uitgestoken voor een aanval. Klauwen die zodanig scherp waren dat ze met gemak door mensenvlees konden scheuren.

Ze schreeuwde niet, omdat de lucht uit haar longen werd geperst door de impact. Degene die geluid maakte was de Charizard achter haar, wie enorm geschrokken was door de roekeloze poging van Tiffany om hem te redden. Dezelfde geschokte blik als zij eerder in haar ogen had gehad was nu te zien in die van Ra, terwijl zijn kijkers vluchtig heen en weer bewogen tussen de brunette en het deel van haar rechterarm wat met gemak van de rest van haar lichaam af werd gescheurd. Het lichaamsdeel viel met een dof geluid op de grond en rolde een meter of twee verder, terwijl de rest van Tiffany slechts één meter over de grond schuurde. Als ze niet in ademnood was geraakt door de klap was ze doodstil blijven liggen. Het gebrek aan lucht zorgde er voor dat ze harder ademde dan ooit tevoren, ondanks de pijn die aangaf dat ze mogelijk ook een paar ribben had gekneusd. Ze wist alleen niet of ze met haar overgebleven hand naar haar borst of naar de gesneuvelde arm moest grijpen. Dat tweede werd haar keuze, al was het maar om een halfbakken poging te doen om het bloeden tegen te houden.

Met tranen in zijn ogen duwde Ra zichzelf omhoog. Dat hij pijn leed scheen hij te vergeten. Tiffany beschermen was nu belangrijker. Zij had immers hetzelfde voor hem gedaan. Hij kreeg het nog niet voor elkaar om op te stijgen, maar hij kon wel zijn vleugels gebruiken voor een Air Slash recht op de andere Charizard af. Dit ging gepaard met luid, emotioneel gebrul. Waarschijnlijk iets in de trant van ‘Hoe durf je haar dit aan te doen!’ en ‘Je gaat er aan, vies monster!’, maar dat zou alleen zijn doelwit kunnen verstaan.

Op dit moment dacht Ra niet meer na over de eerlijkheid van het gevecht. Hij wilde Tiffany beschermen en hij vond dat dat alleen kon door een grotere hoeveelheid aanvallen af te vuren. Daarom volgde niet lang na de Air Slash een Flame Burst en kwam hij daarna nog eens op haar af met een Shadow Claw. Het vergde veel energie, maar hij zou alles doen om de brunette in veiligheid te stellen. Hij durfde haar niet zo goed op te pakken, echter, dus was zijn enige optie om de andere Charizard weg te jagen. Na de Shadow Claw ging hij beschermend voor haar staan, diep, waarschuwend grommend. Wat hem betreft was het gevecht over. Hij deed zijn best om het niet te laten merken, maar hij was ook aan zijn einde. Eén rake klap en hij was neer – daarom had Tiffany hem beschermd. Daarom was ze nu bijna heel haar rechter onderarm kwijt.

De brunette kreeg maar half mee wat er gebeurde. Alles duizelde door de pijn, het gebrek aan lucht en het bloedverlies. Ze herkende de brullen van Ra echter uit duizenden en probeerde zijn naam te zeggen, maar het werd niet meer dan een mislukte kreun. Hoe het haar lukte om te focussen wist ze niet, maar tegen de tijd dat ze het voor elkaar gekregen had stond Ra voor haar. Hij beschermde haar zoals zij hem had willen beschermen. Grappig dat hij zo veel klappen kon doorstaan en nog steeds op beide poten stond, en zij na één stoot al het gevoel had dat ze dood ging. Toch wilde ze niet stoppen met vechten. Arm kwijt of niet, Team Rocket moest gestopt worden. Ze waren er nu nog, dus konden ze Mossdeep nog terug pakken. Ze had alleen nog even nodig tot ze zich weer op haar benen kon zetten.

Ra’s gebrul hield haar wakker. Een andere beredenering kon ze niet maken. De rillingen die door haar lichaam trokken als hij zijn stem liet horen wakkerden het strijdvuur ook in haar aan. Het kostte haar enkele minuten voor ze de connectie had gemaakt, maar toen die er was was alles weer logisch. Even leek het alsof haar vuur doofde en ze flauw zou vallen, maar de kracht van haar partner Pokémon vloeide in haar over en gaf haar de moed om zichzelf alsnog overeind te duwen, al was het maar op haar achterwerk, haar hand nog steeds geklemd om het overblijfsel van haar rechterarm.

Ze kon nog net zien hoe de twee Charizard hun klauwen tegen elkaar aan sloegen,  wat resulteerde in een indrukwekkende combinatie van kleuren. Het deed Ra pijn, maar zijn motivatie om Tiffany te blijven beschermen was zo groot dat hij zichzelf waarschijnlijk de dood in zou werken als het langer door ging. Dat was niet goed en Tiffany wilde eigenlijk het liefst een andere Pokémon er bij halen, maar gezien ze haar handen vol had was dat op het moment niet een mogelijkheid. Het maakte het niet beter dat haar verwonding blijkbaar mensen motiveerde om zich bij Team Rocket te voegen. De versterking die zij nodig had gehad aan haar kant, verscheen in de vorm van een Nidoking aan de kant van de tegenstander. Blijkbaar had Tiffany heel wanhopig naar deze Pokémon gekeken, want de eigenaresse van het beest lachte haar spottend uit. De brunette probeerde haar boos aan te kijken, maar doordat ze nog steeds pijn had kwam dat niet echt indrukwekkend over. Ze moest het op het moment van haar woorden hebben.

Die woorden had ze gemakkelijk gevonden toen het Team Rocket lid besloot om haar uit te dagen. Zelfs half stervend werd ze hier kwaad van. Met al haar kracht vormde ze een comeback luid genoeg om door de andere partij gehoord te worden. “Waag het niet om credit te claimen voor mijn heldendaad. Ik laat jullie hier niet mee weg komen.” Ze had geen moeite om Team Rocket verder uit te dagen. Als het moest zou ze haar andere arm ook opofferen. Het liefst sprong ze opnieuw de strijd in, maar toen ze de melding op haar Styler  ontving dat de Rangers moesten terugtrekken besefte ze zich dat dat misschien het beste was. Voor Ra. De overname was al compleet, dat was er omgeroepen. Het was slimmer om terug te trekken en een nieuw plan te verzinnen dan alle Rangers zich uit te laten putten.

“Ra?” De kracht die ze net had verzameld raakte op. Ra draaide zich meteen om bij het horen van haar stem en strekte zijn klauwen naar haar uit om haar op te tillen. Hij hoorde het gepiep van het apparaatje ook en wist wat het betekende. Zelfs als Tiffany nu nog tegen besloot te stribbelen zou hij niet luisteren en haar terug naar de base dragen. Dat deed ze echter niet, want hij had haar voeten nauwelijks van de grond gekregen of ze bezweek al onder het bloedverlies. Zijn Mega vorm verdween voor hij zo hard hij kon met zijn vleugels sloeg en het strijdveld achter zich liet.