Rhythm of the falling rain

<sub>Lex was met haar witte tas om zich heen in het dorpje aangekomen. Uit nieuwsgierigheid was ze naar deze plek gegaan. Tot nu toe had ze het niet gedurfd om in haar eentje naar andere plekken te gaan, maar nu had ze zich over de angst heen gezet. Ze had immers haar pokémon om haar te beschermen toch? Al waren dat nog niet de sterkste, dat had ze wel door. Het meisje had wat lopen huppelen door de smalle straatjes en glimlachte soms naar de mensen die hier ook liepen, die er niet veel waren omdat het immers niet zo'n groot dorp was. Heel veel interessante dingen waren er niet geweest, maar ze kon in ieder geval het dorpje op de lijst zetten met 'steden' die ze had bezocht. Het pad waar ze op liep ging ineens het dorp uit naar een stel struiken en vooral een open plekken. Ze zag geen wilde pokémon, maar dat was ook niet perse haar plan geweest. Voor de zekerheid stak ze haar hand wel in haar tas om zo snel mogelijk Petal eruit te kunnen laten wanneer nodig. Ja, ze was te wantrouwend maar dat zat in haar karakter.
Ze kon rustig doorlopen tot er ineens geritsel in een bosje iets verder klonk. Lex negeerde het na even gekeken te hebben. Het was aan het waaien, dus  was niet raar. Bij die gedachte stapte ze verder en trok haar jas nog iets beter dicht voor de best koude wind. Daarnet had het nog geregend en je zou denken dat het niet snel meer zou regenen, maar toch begon er weer regen uit de hemel te vallen. Met een wat boze blik keek ze omhoog naar de wolken. Waarom? Met een zucht draaide ze zich weer om. In het dorp kon ze misschien onderdak vinden. Zodra ze haar ogen op het pad richtte stond er echter iets anders. Een grote Bouffalant stond daar. Het leek bijna alsof er rook uit zijn neusgaten kwam. Wat geschrokken bleef ze staan en probeerde met voorzichtige bewegingen een pokéball in haar tas vast te pakken. Bij het geluid van de tas kwam er echte een ontevreden geluid uit de pokémon voor haar. Na het geluid sprong het beest naar voren, recht op haar af. Lex sprong opzij en bij het opzij springen vloog haar tas de andere kant uit. Ze had Petal eruit moeten laten eerder. Het meisje probeerde haar evenwicht te houden, maar ze was van het pad gesprongen en daardoor viel ze voorover op haar knieën. De regen zorgde waarschijnlijk alleen maar voor meer stress bij beide Lex en de Bouffalant. Het draaide zich naar haar en keek haar boos aan. Wat nu? Alsof alles even op pauze was keken de twee elkaar aan. Je hoorde de ademhaling van beide en de regen op de grond vallen, verder was het stil.

OOC -- + Lucian Lannister</sub>

Ineens hoorde ze wat op het pad. Ze durfde haar hoofd niet te bewegen aangezien de pokémon haar nog recht aankeek. "Judith!", werd er geroepen en door de regen kon ze er alleen maar uithalen dat het een mannelijke stem was. Een Pupitar kwam achter de Bouffalant uit en het kreeg de aandacht van de boze grote Pokémon. Gelijk toen de ogen weggleden van haar kroop ze zo snel mogelijk achteruit en ging voorzichtig staan. Het werd geraakt door een Dark Pulse en Lex sprong daarbij naar haar tas om hem snel om haar schouder te slaan. Ze pakte een pokéball uit haar tas. Liet er nog geen pokémon uit. Die van haar waren niet erg sterk het zou geen nut hebben, het was inmiddels gewoon een reflex geworden. Ze had nog tijd om over het pad te rennen zodat ze aan dezelfde kant stond als de jongen die zijn pokémon zonet in het spel had gegooid. Kort schoten haar ogen naar de ander, maar ze zag alleen een achterhoofd. Moest ze helpen? Moest ze iets doen?

Het gevecht ging door en zij bleef met de pokéball in haar hand staan. Petal was nog niet nodig en ze betwijfelde of hij ooit nodig zou zijn. Lex bleef staan kijken voor het geval dat ze toch wat moest doen. Ze wist inmiddels van zichzelf wel dat ze niet zo'n sterke trainer was, maar goed. "Nog een Dark Pulse, probeer hem bij zijn benen te raken!" Haar ogen stonden gespannen naar het beest te kijken, terwijl ze het hoorde. Die stem herkende ze. Ze was bijna niet uit haar stadje geweest sinds ze hier woonde, hoe kon ze iemand kennen? Een ander iets greep echter haar aandacht. De Pupitar begon te gloeien en het duurde niet lang voordat er met een brul een Tyranitar stond in plaats van de Pupitar. Lex kreeg een warme glimlach op haar gezicht, maar die verdween toen de Bouffalant weer op de Tyranitar afging -met blijkbaar de naam Judith-. Ze haatte het dat ze niks kon doen eigenlijk en alleen maar kon blijven staan. Ze keek naar het gevecht voor haar, hopend dat het goed zou komen. De pokéball hield ze wat voor haar gezicht. Soort bescherming leek het. Al deed het helemaal niks.