Leaving everything behind en starting a new life

Vlammen laaiden op uit het gebouw dat eens zijn thuis was. Er waren overal vlammen, maar toch werd hij er op een manier door aangetrokken. Op de een of andere manier leek hij er niet aan te kunnen ontsnappen. Er was ook geen uitweg te vinden, maar toch gaf hij niet op. Hij liep stug door op zoek naar iets. Ook al wist hij niet helemaal waar hij naar op zoek was. Het enige wat hij kon doen was doorlopen en hopen dat het allemaal goed zou komen. Plotseling hoorde hij de stem van zijn zusje zijn naam schreeuwen en instinctief begon hij in die richting te lopen. Als zijn zusje in de problemen zat zou hij haar koste wat het kost redden. Hij liep door en het leek erop dat de vlammen intenser werden, maar dat maakte hem niks uit. Het enige doel dat hij nog voor ogen had was om zijn zusje te redden.
Plots leek het erop dat hij haar zag liggen en hij liep wat sneller. Alleen hoe meer hij dichterbij probeerde te komen, hoe verder hij van haar wegging. Het leek erop dat hij haar maar niet kon bereiken, terwijl hij er toch echt zijn best voor deed. Hij moest en zou haar namelijk redden. Plotseling sprong er een muur van vlammen tussen hem en zijn zusje op en hij deed nog een laatste poging om naar haar te komen, maar al snel bleek dat dat geen optie was. Hij besefte zich nu alleen wel dat hij zichzelf ook nog moest redden. De vlammen waren ondertussen groter geworden en hij keek paniekerig om hem heen. Hoe zou hij hier uitkomen? Hij kon nu toch niet doodgaan? Dat mocht niet. Hij keek nog wat om hem heen tot hij eindelijk een opening leek te zien tussen de vlammen. Snel rende hij erop af, maar vlak voordat hij er doorheen wilde gaan werd het pad gesloten en kwamen de vlammen ook dichter op hem af. Hij kon de hitte ervan al voelen, maar vlak voordat de vlammen hem raakt werd alles zwart voor zijn ogen.

Badend in het zweet werd hij wakker en hij moest een paar keer met zijn ogen knipperen voor hij besefte dat er geen vlammen meer om hem heen waren. Voorzichtig ging hij overeind zitten en hij merkte dat hij nog steeds aan het trillen was door de sensatie van de nachtmerrie. Hij had deze nachtmerrie nu al best vaak gehad sinds hij was vertrokken uit Hoenn. Eigenlijk kon je wel zeggen dat hij er elke nacht last van had en elke keer was het weer net wat anders. Hij liet zijn hoofd even op zijn handen vallen en hij begon zachtjes te snikken. Hij kon nog steeds niet helemaal beseffen dat zijn ouders en zijn zusje waren omgekomen in die brand en dat hij er niks aan had kunnen doen. Het enige wat hij erdoor voelde was intense verdriet, maar eigenlijk liet hij het aan niemand zien. De enige die ervan wisten waren de twee pokemon die met hem mee waren gekomen naar de Kalos regio. Zijn starter Treecko en zijn zusjes Dratini. Ze had hem tenslotte me haar laatste woorden gevraagd om voor haar Dratini te zorgen en dat deed hij dan ook. Het maakte hem niet uit dat de Dratini hem veel te veel liet denken aan zijn zusje, het was tenslotte wel de pokemon van zijn zusje geweest.
Hij draaide zijn hoofd even en keek naar de twee pokemon die hem beide met hun ogen aan zaten te kijken. Het was duidelijk dat ze bezorgd om hem waren, maar hij schudde zijn hoofd. ”Het gaat wel.” Hij wist dat het een leugen was, maar hij kon geen zwakte tonen naar anderen. Ook niet naar zijn pokemon als hij het kon vermijden. Hij wist dat ze bezorgd om hem waren, maar hij wilde liever dat ze hem gewoon met rust lieten. Hij was nu tenslotte onderweg naar de Kalos regio om het allemaal achter hem te laten en het maakte hem dan niet uit hoe lang het zou duren. Hij zou er een eigen leven opbouwen en dan zou hij nooit meer terug hoeven naar de plek waar het allemaal was gebeurd.
Hij sloeg de dekens aan de kant en stapte uit het bed. Hij liep naar het raam toe en keek erdoor naar buiten. Het leek erop dat er nog steeds geen land in zicht was, maar als het goed is was het plan wel dat ze vandaag aan zouden komen in Kalos en dat hoopte hij ook. Hij was het namelijk een beetje zat hier op de boot en had al wel zo’n beetje alles gezien wat er te doen was. Hij pakte zijn broek en trok deze aan, waarna hij een shirt koos en deze ook aantrok. Hij pakte ook de laatste dingen in zijn tas, waarna hij de Treecko en Dratini terug deed in hun pokeballen. Het was namelijk verstandiger om ze in hun pokeballen te houden, vooral wanneer ze aan zouden komen, want dan zouden ze anders misschien verdwalen of andere personen in de weg lopen en dat was iets wat hij niet wilde hebben. Treecko was namelijk wel gewend aan reizen, maar Dratini was er totaal niet aan gewend, dus het was gewoon verstandig om het op deze manier te doen. Hij deed de deur van zijn kamer open en zette een stap naar buiten. Het leek erop dat er niemand anders in de gang was en dat vond hij wel fijn. Hij wilde namelijk liever niemand tegenkomen nu hij net had zitten huilen. Ook al had hij wel zijn best gedaan zodat het niet echt goed zichtbaar meer zou zijn. Hij liep door de gang terwijl hij zijn hand op zijn tas hield, want hij wilde er zeker van zijn dat hij er nog steeds zou zijn als hij het dek op ging.
Het duurde niet lang voor hij op het dek was en hij de frisse wind kon voelen. Er stond namelijk wel aardig wat wind, maar gelukkig niet zoveel dat hij weggeblazen zou worden. Hij liep naar de reling toe en keek even in de richting van waar het land straks zou moeten verschijnen, maar zag er nog niks. Hij vroeg zich eerlijk gezegd namelijk wel af hoe lang het nog zou duren, maar daar zou hij vanzelf wel achter komen. Als hij namelijk nu een vlieg-pokemon had gehad, dan kon hij die vooruit sturen, maar die had hij niet, waardoor hij dus gewoon moest afwachten tot hij een teken van land zou zien. Hij richtte zijn blik even op het water onder hem, maar daar was ook niet veel te zien.
Plots hoorde hij een geluid boven hem en hij keek omhoog om een paar Wingulls te zien vliegen. Hij kende de pokemon nog wel van toen hij uit de Hoenn regio was vertrokken, daarom had hij de vogel ook meteen herkend. Het enige wat hij pas na een tijdje besefte was dat als er een Wingull was er als het goed is ook land in de buurt zou moeten zijn. Hij richtte zijn blik weer naar de voorkant van de boot en merkte dat er nu inderdaad wat te zien was aan de horizon dat leek op wat land. Als het goed is zou het nu dus niet meer lang duren en dan zou hij eindelijk van deze boot af kunnen. Het duurde hem namelijk allemaal veel te lang en er waren ook al een aantal dagen versteken op deze boot, waardoor hij eigenlijk al de hele boot van top tot teen zo’n beetje kende. Nu was het gelukkig alleen nog maar een kwestie van de laatste afstand af te leggen en dan zou hij eindelijk aankomen in Coumarine City. Dat was tenslotte de bestemming van deze boot.
Na nog ongeveer een uur varen was de boot dan eindelijk aangekomen in Coumarine City. Hij wachtte geduldig tot de er een weg was gemaakt naar het vasteland en liep toen de boot af naar de steiger waar de boot was aangemeerd. Hij strekte ook even zijn lichaam uit toen hij weer vaste grond onder zijn voeten voelde. Het was namelijk toch wel weer wat anders dan om de hele dag op een boot te zijn. Nu moest hij alleen nog wel gaan bepalen wat hij zou gaan doen. Hij had besloten om een breeder te worden en dat zou betekenen dat hij dus ergens een eigen fokkerij zou moeten oprichten, maar hij was nog niet van plan om overhaaste beslissingen te maken, want wie weet wat er zou gebeuren als hij verkeerde beslissingen zou maken. Hij wist dat hij in ieder geval wel zou kunnen breeden met zijn Treecko en Dratini en dat het dan ook misschien verstandig was om in die egg-group te blijven. Dus misschien zou het dan ook handig zijn als hij wat meer pokemon uit die egg-group zou vangen.
Hij stopte even met er verder over na te gaan denken, want als hij zo doorging zou hij hier waarschijnlijk de hele dag blijven staan en dat was natuurlijk niet de bedoeling. Hij twijfelde even of hij zijn Treecko al vrij zou moeten laten, maar besloot toen toch om hem nog maar even in zijn pokebal te houden. Het zou beter zijn om eerst een plek te vinden waar hij rustig zou kunnen gaan zitten, want hij had tenslotte net een lange bootreis achter de rug en dan zou hij later ook nog wat in dit stadje kunnen gaan kijken. Hij zette een paar passen en keek ondertussen wat om hem heen. De nachtmerrie van de afgelopen nacht spookte nog steeds een beetje door zijn hoofd, maar hij probeerde er zoveel mogelijk niet aan te denken. Dat had hij tot nu toe steeds gedaan en het was tot nu toe ook nog goed gegaan, dus het leek hem ook maar beter om zo door te gaan. Hij haalde even een keer diep adem en sloot zijn ogen waarna hij de adem uitblies en zijn ogen weer opende. Hij moest op dit moment even kalmeren en als hij dat deed, dan zou het wel goedkomen. Niemand mocht namelijk weten hoe hij zich echt voelde van binnen, dan zou het namelijk wel goedkomen. Ze zouden er anders alleen maar naar gaan vragen en daar had hij nou net geen zin in.
Na even gerust te hebben had hij toch maar besloten om het stadje te gaan bekijken. Het was een havenstad net zoals de stad waar hij vandaan kwam, maar daar wilde hij liever niet aan denken. Dit was dus ook een stad die hij beter zo snel mogelijk achter zich kon laten, want anders zouden er alleen maar herinneringen terugkomen en dat wilde hij niet hebben. De stad leek dan wel totaal niet op zijn geboorteplaats, maar toch hadden ze allebei een haven, waardoor het toch wel wat op Slateport City leek. Hij liep wat verder en merkte dat hier best wel veel kraampjes stonden. Het enige wat er wel was, was dat hij niet echt wat nodig had, waardoor het meer nutteloos voor hem was. Als hij nu nog een trainer was, dan zou het handig kunnen zijn, maar voor een breeder waren de meeste dingen nutteloos.
Het was eigenlijk nog steeds wel wennen dat hij nu als een breeder moest gaan denken. Hij was tenslotte een trainer geweest voor drie jaar en had zijn rug gekeerd naar de breeders, maar hij was toch maar een breeder geworden voor zijn zusje die het niet had kunnen worden, ondanks dat ze het wel had willen zijn. Ze was ook nog veel te jong geweest om te sterven en hij had zijn best gedaan om haar te redden, het was alleen niet genoeg geweest. Misschien als hij een waterpokemon had gehad was het anders afgelopen, maar die had hij niet gehad en daar kon hij nu ook niks meer aan doen. Hij had alleen wel gemerkt dat hij door het incident een trauma had opgelopen voor vuur en dat hij er nu een angst voor had ontwikkeld. Hij had dus ook geen idee hoe hij tegen een vuurpokemon zou reageren of tegen een vuuraanval in ieder geval. Waarschijnlijk zou dat niet goed aflopen. Hij liep nog een tijdje door tot hij een bankje had gevonden waar hij weer op kon zitten en hij ging er dan ook op zitten, waarna hij zijn Treecko uit zijn pokebal liet. De Treecko was overduidelijk blij dat hij uit de pokebal mocht en klom al snel naast hem op het bankje waarna hij naast hem bleef staan kijken naar het water.