Joef kot toe faait for jor raait!

Het was een uiterst zonnige middag en de zonnestralen landde zachtjes op Jean-Pierre’s gezicht. Het was tijd om naar Dewford te gaan. Na al het uitstel zou hij dan eindelijk de tweede Gym gaan uitdagen. Ze hadden ondertussen wel al hard getrained dus dat had hij mee. Ook had zijn zelfvertrouwen een boost gekregen na alle ongelukkige momenten in Kalos. Hij stond dus zelfs nog sterker in zijn schoenen dan hij al dacht. Maar nu ook als trainer dus. Hij had zijn schoenen en sokken uit gedaan en zijn broekspijpen omhoog gevouwen. Ook had hij een t-shirt met korte mouwen aan gedaan. Het was niet echt wat hij normaal aan zou hebben, maar vandaag ging hij een tijdje over het water reizen en hij zou het jammer vinden om zijn goede kleren in het zoute water te dompelen. En eerlijk gezegd hoef je niet netjes te zijn om je badge op te halen. Nette manieren zijn daarentegen wel gepast.
Hij blies de knal gele opblaasbare band op en liet Colin uit zijn Pokéball. Hij pakte het touw dat hij had meegenomen en zei: “Ik ga dit touw aan je vastmaken Colin.” Waarop Colin reageerde met een geschrokken blik en een voorzichtige stap naar achteren. Jean-Pierre moest er om lachen. “Geen zorgen ik doe je geen pijn. Ik doe dat alleen maar zodat jij me kan meenemen naar Dewford.” Hij wees naar de gele band die op de grond lag. “Daar ga ik op zitten en zo kun jij me over het water meenemen.” Colin leek nog steeds niet zo zeker over het plan. Maar hij had in ieder geval het vertouwen in zijn trainer weer terug.
Hij maakte het touw losjes vast aan Colin en stevig vast aan de gele band. Ze liepen beide het water in en toen ze ver genoeg waren ging Jean-Pierre op de band zitten. Nu kon Colin daadwerkelijk zwemmen en dat vond hij eigenlijk wel fijn. Het was fijn weer, het water was helder en het leek alsof ze geen enkele zorg in de wereld hadden.

Ze waren al een tijdje op weg en Jean-Pierre besloot om zich even in te smeren. Ondertussen was de zon namelijk wel erg hard gaan schijnen en hij had geen zin om de Gym te gaan bevechten als een rode.. uh.. Crawdaunt. Hij pakte de fles zonnebrand creme en smeerde zich in op iedere mogelijke onbedekte plek. Dit was ook het moment dat het hem op viel dat er een Remoraid langs hem aan hen aan het zwemmen was. “Oh wat leuk. Colin kijk eens. Die Remoraid brengt ons een bezoekje.” Colin draaide zijn hoofd kalmpjes. Hij was namelijk een beetje duf geworden van het gebrek aan intellectuele uitdaging vandaag. Hij zag de Remoraid zwemmen, maar het boeide hem niet zo veel. Het was maar een visje eigenlijk. Hij draaide zijn hoofd terug naar voren en keek weer even duf als voorheen voor zich uit. Nog geen drie seconden later keek hij toch maar weer terug met een geschrokken blik. “Wat is e..” Jean-Pierre kon zijn vraag niet eens afmaken, want Colin begon opeens verschrikkelijk hard te zwemmen. Hij viel bijna van de band af, maar hield zich stevig vast. Hij draaide zijn hoofd voorzichtig naar achteren proberende niet in het water te vallen en toen zag hij het pas. “Een Sharpedo!” Dat had hij goed gezien. Er zwom een Sharpedo razendsnel achter de Remoraid, die ondertussen naast Colin kon zwemmen, aan. Het was nou niet bepaald een Pokémon die er erg aardig uit zag. En deze al helemaal niet. Alleen al bij de gedachte aan de tanden van zo’n beest kregen ze al rillingen.
Ze zwommen harder en harder. Maar de Sharpedo was sneller en begon ze in te halen. De Sharpedo kwam nu heel kortbij. Jean-Pierre probeerde naar voren te leunen om niet vast te komen te zitten in de bek van het beest. En toen de Sharpedo bijna bij ze was, zwom hij keihard verder. Vreemd hoor. Althans, het werd hem duidelijk waarom die dat deed toen hij naar achteren keek. Hij zag een grote boze Gyarados achter hen aan zwemmen! Het beest brulde hard en raasde achter de Sharpedo aan. Hij zwom dus langs JP en Colin. En daarmee liet hij ze stomverbaasd achter. Al die commotie om niets. De twee dreven nu eigenlijk stil op het water. Kijkend naar hoe het drietal Pokémon de zee onveilig aan het maken waren. Jean-Pierre liet een diepe zucht vallen en zei: “Ik weet niet wát daar gebeurde, maar ik ben blij dat we er van af zijn.” Ook Colin liet heel duidelijk blijken dat hij blij was klaar te zijn met de situatie.

Niet lang na het voorval vonden ze een zandbank en besloten om Colin daar even te laten uitrusten. Nu konden ze ook even wat eten en drinken. Dat hadden ze wel verdiend. Ofja, Colin natuurlijk meer dan zijn trainer, maargoed. Na een prettig intermezzo vervolgde ze de waterige reis maar weer. Het duurde niet lang voordat ze de kust van Dewford konden zien.
Hoe korter ze bij de kust kwamen, hoe hoger de golven werden. Het begon ineens knap lastig te worden om op de band te blijven zitten. Totdat er helaas één golf te groot was en over het paar heen kwam. Jean-Pierre viel in het water. Eigenlijk vond hij dat nog niet eens zo erg. Hij had toch al kleren aan gedaan die nat mochten worden. Hij vond het gewoon vervelend dat het nu langer zou duren om bij de kust te komen dan verwacht. Het lukte hem om weer bij de band te komen en hield het vast. Vervolgens zei hij tegen Colin dat hij verder kon zwemmen en dat hij zich gewoon maar aan de band zou vasthouden.
Eenmaal aangekomen op de kust van Dewford liet Jean-Pierre zijn kleren even drogen door in de zon te gaan staan uitkijkend op de zee. Hij had Colin maar weer teruggestuurd naar zijn Pokéball. Hij mocht wel even wat rusten nu vond hij.

Een half uur later stond hij voor de Gym. Het zou het nu echt doen. Ieder moment. Ja hoor. Nu dus. Helemaal. Achja, hij bleef dus nog ongeveer een half uur staan zijn moed te verzamelen. Of het nu kwam doordat hij nog niet zo vaak in Dewford was geweest of dat hij nu echt moest laten zien dat het kiezen voor trainer zijn in plaats van muziekant de beste keuze was, maar zenuwachtig was hij in ieder geval. Uiteindelijk liep hij dan toch maar naar binnen. Met een soort idee van ‘gewoon doen’. Het zag er weer allemaal net zo officieel uit als in Rustboro.
Hij liep naar de scheidsrechter toe en vroeg aan hem of hij de Gymleader kon uitdagen. De scheidsrechter gaf een klein knikje en verdween in een deur ergens achterin de Gym. Niet lang daarna kwam hij terug samen met Brawly. De Gymleader. Maar wat er toen gebeurde had JP niet verwacht. “Yo! Zwembanddude!” Hoe noemde hij hem nou? En hoe wist hij dat eigenlijk? “Ik was aan het surfen en zag wat geels in de zee. Voor zover ik weet zijn er geen ronde gele waterpokémon. Maar ik realiseerde me al snel dat het een mens moest zijn in een band. Welkom.” Dit allemaal zei hij met een brede glimlach en een uiterst relaxte houding. Hij was er even stil van. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen daarop. “Dude relax. Je wilt me uitdagen toch? Dan doen we dat toch gewoon.”
Hij werd naar de ene kant van het veld begeleidt en Brawly ging aan de andere kant staan. De scheidsrechter windde er gen doekjes om en begon meteen met het verplichte voorpraatje. “Brawly wordt uitgedaagd door Jean-Pierre. Een Gymleader mag zijn Pokémon niet wisselen. Ik wens u een prettige wedstrijd.”
Brawly pakte zijn eerste Pokéball en liet er een Machoke uit komen. En hierop reageerde Jean-Pierre met het te voorschijn laten komen van Chichi. “Ik wens u een prettige wedstrijd.” Zei hij toen. “Van ’t zelfde dude.” Antwoordde Brawly.


En alsof er een knop omgezet was maakte Jean-Pierre de eerste zet. “Doe Electro Ball!” Chichi vloog de lucht in en schoot een ball van elektriciteit in de richting van de body builder Pokémon. Het raakte. En hard ook. Schijnbaar was Machoke geen snelle Pokémon. Maar hij leek er alsnog relatief weinig door gedeerd te zijn. Nu hij dan toch bezig was zei hij: “En een Nuzzle!” De kleine gele Pokémon maakte een duikvlucht en voerde haar aanval uit. Weer raak en de Machoke was nu ook duidelijk paralyzed [PAR]. Ineens kreeg Brawly een grijns op zijn gezicht en zei: “Karate Chop en Low Kick.” De Machoke sloeg Chichi, die nu vlak bij hem was, op de grond met Karate Chop en trapte haar naar achteren met een Low Kick. Bewust van de schade besloot Jean-Pierre om hard terug te pakken. “Acrobatics!” De Emolga herstelde zich weer. Ging staan en vloog op de Machoke af en voerde haar aanval uit. In tha face! Mooi. “Revenge!” Riep Brawly uiterst tactisch. Maar de Machoke kon zich niet bewegen door de paralyses. Dit was een kans die Jean-Pierre maar al te graag wilde pakken. “Acrobatics!” Riep hij. En weer voerde Chichi de aanval perfect uit. De Machoke begon alweer eens moeilijk op zijn te kunnen staan. Maar Brawly bleef kalm en beval zijn Pokémon om Vital Throw Hij pakte de eekhoorn achtige Pokémon op en gooide het keihard op de grond. Ouch. Dat deed pijn. Althans. Dat had het moeten doen. Fighting type aanvallen doen niet verschrikkelijk veel tegen een Emolga. Jean-Pierre was het zat om zijn Pokémon rondgeslingerd te zien worden en beval haar om een, wat hij dacht, laatste aanval uit te voeren. “Heel origineel! Acrobatics!” Chichi krabbelde op van de grond. Vloog in de luchte en cirkelde een paar keer om de Machoke heen voordat ze de aanval uitvoerde. De Machoke, die toch al moeilijk kon blijven staan, viel op de grond en de scheidsrechter hield zijn vlaggetje omhoog. “Machoke is uitgeschakeld. Chichi wint!”
Brawly kreeg een glimlach. Waarschijnlijk van trots. Hij was een toffe gast. En beide pakten ze een nieuwe Pokéball. Ja je hoort het goed. Dit was altijd al het plan geweest. Hij zou nu Atlas inzetten tegen de tweede Pokémon van Brawly en pas als het echt nodig was zou hij Chichi weer inzetten. Zo veel kon zij per slot van rekening nou ook weer niet hebben.


“Dragon Pulse!” Riep hij meteen. Atlas deed zijn mond open en er kwam een enorme elektrische schok uit en ging op de Hariyama af. Raak. De Hariyama schoof een beetje naar achteren maar bleef op zijn voeten staan. “Onze beurt.” Zei Brawly. “Force Palm!” De Hariyama rende op Atlas af en raakte hem met de Force Palm. Atlas voelde er weinig van, maar werd wel Paralysed [PAR]. “Nu Belly Drum.” En de Sumo Pokémon begon te trommelen op zijn buik. Het was duidelijk te zien dat het hem pijn deed, maar de Pokémon kreeg ook een motivatieboost en daarmee een boost in zijn kracht. “Atlas! Doe Dragon Breath!” Maar hij bleef stil staan op de grond, omdat hij niet kon bewegen. “Smelling Salts!” Riep Brawly. De Hariyama liep naar de wolken Pokémon toe en voerde zijn aanval uit. Atlas kreeg een flinke klap en viel bijna achterover. Het enige voordeel was dat zijn paralyses gestopt was door de aanval [PAR stop]. Ook nu had Jean-Pierre geen zin om lang te gaan staan wachten. “Disarming Voice en dan Sky Attack!” Atlas vloog omhoog en maakte een zielig geluidje. De Hariyama kreeg een zielige blik in zijn ogen en legde zijn handen op zijn hoofd. Hierna begon de Altaria te gloeien en maakte een soort snoekduik en deed Sky Attack op de nietsvermoedende Pokémon. “Nu Peck!” Riep Jean-Pierre vervolgens. Maar Brawly was hier al op voorbereid en zei: “Fake Out.” Het gezicht van Atlas werd een soort sandwich tussen de tweed handen van de Hariyama en kon even niks doen. “Seismic Toss.” De Hariyama pakte de Altaria vast en gooide het het tegen de muur met genoeg kracht om de aarde te laten bewegen. Bij wijze van spreken dan hè. Het bleef even stil. Beide Pokémon konden vrijwel niks meer hebben. De trainers keken elkaar aan. De spanning was om te snijden totdat Brawly de stilte doorbrak met: “Arm Thrust!” Waarop Jean-Pierre reageerde met “Ontwijk en doe Sky Attack!” De Hariyama rende snel naar de vogel toe en de Altaria maakte aanstalte om te vliegen. Het was op het nippertje, maar het ontwijken was net gelukt en de Hariyama sloeg tegen de muur. Daar zat dus nu een gat in. De Altaria maakte aanstalte om een duikvlucht te maken en Brawly riep: “Ontwijk!” Atlas begon te gloeien en de Hariyama keek hem strak aan. De Altaria was klaar en vloog op hem af en de Hariyama kon het ontwijken. Atlas knalde bijna op de grond maar met een kunstige stuurbeweging kon hij zichzelf in de lucht houden. Het was wederom stil. Beide Pokémon zagen er nog meer moe uit na deze plotselinge uitspatting van extra moeite. En pas toen kreeg Jean-Pierre een metaphorische gloeilamp boven zijn hoofd. Hij was het verkeerd aan het aanpakken. Hij vocht niet meer zoals voorheen. Maar dat zou hij nu veranderen. “Sing en dan Sky Attack.” Zei hij kalmpjes. De Altaria, die nogsteeds aan het vliegen was, begon aan zijn aria en suste de Hariyama in slaap [SLP]. Tot irritatie van Brawly die zijn hele plan al in duigen zag vallen. De Pokémon Gloeide op, verzamelde energie en vloog op de slapende Pokémon af en raakte hem met Sky Attack.

Na de aanval werd Hariyama wakker en gooide Atlas op de grond met een Vital Throw. “Is die nou nog niet klaar?” Dacht Jean-Pierre. “Laten we dan maar iest anders proberen.” “Dragon Breath!” De zangvogelpokémon, die nu op de grond lag, deed zijn bek open en schoot een sterke luchtstroom van draken adem op de Hariyama af. Het had niet zo’n prettige geur en de Hariyama zette een paar stappen naar achteren. “Disarming Voice!” En wederom maakte de Altaria een zielig geluidje. En ook nu weer kreeg de Hariyama een blik van schuld. Maar Brawly zag het alweer gebeuren dat zijn Pokémon beweegingsloos zou blijven staan en riep snel: “Doe Arm Thrust! Nu!” De Hariyama rende naar de vogel, die nog steeds op de grond stond, toe en sloeg hem, en nog eens, en nog eens. Drie Hits. Dit was geen doen zo. Vond Jean-Pierre. “Vlieg de lucht in!” En met een sierlijke beweging steeg Atlas de lucht in en cirkelde boven de Hariyama. “Doe Peck!” Vervolgens vloog de Altaria op de Hariyama af en Brawly zei: “Ontwijk en doe Arm Thrust.”  De Altaria was net bij hem, maar de Hariyama zette een stap opzij en sloeg de vogel op zijn rug de grond in, en nog eens, en nog eens, en nog eens. Vier hits. “Sing!” Riep Jean-Pierre vervolgens. De zielig op de grond liggende Pokémon zong de sumo Pokémon in slaap [SLP]. “En nu Peck!” En met al zijn macht gaf hij de Hariyama een mep met zijn snavel. Maar hij werd weer wakker. “Whirlwind.” Zei Brawly. Hier had JP nog niet van gehoord. Wat was dat. Maar hij zou er gauw genoeg achter komen. Hariyama blies Atlas terug zijn Pokéball in en zonder daar enige controle over te hebben kwam er een andere Pokémon uit één van de andere Pokéballs. Oh jee. Het was Mimi die er uit kwam.


“Wat was dat?!” Schreeuwde Jean-Pierre. “Als een Pokémon Whirlwind gebruikt, dan wordt de tegenstander terug naar zijn Pokéball gestuurd,” Begon Brawly. “en vervolgens komt er een andere Pokémon uit een willekeurige Pokéball.” Dat vond hij maar flauw. Maar ach. Zo kon hij ook nog wel winnen. Hariyama had al flink wat klappen gehad. Vooral een hoop super effectieve klappen. En Mimi was nog totaal ongedeerd. “Fire Fang!” Riep hij. En de mond van de Charmander begon te vlammen. Ze rende naar de Hariyama toe om hem te bijten. “Ontwijk en doe Force Palm.” Ook nu kon de Hariyama de aanval met gemak ontwijken door een stap opzij te maken en maakte van het gezicht van Mimi een sandwich [PAR]. “Doe Dragon Rage! Nu!” Maar de kleine Charmander kon zich niet bewegen. “Smelling Salts.” Zei Brawly vervolgens en met een keiharde klap werd Charmander naar achteren gelanceerd. Dat was pas een enorme klap zeg. Ze verloor de paralyses [PAR stop]. “Flame Thrower!” Riep Jean-Pierre en Mimi schoot een krachtige straal van vuur op de Hariyama af. Het raakte. “Nu Flar Blitz!” En de Charmander hulde zichzelf in een laag van vuur en rende keihard op de Hariyama af. Brawly Beval hem nog om te ontwijken. Maar de Hariyama was nu toch wel echt heel erg uitgeput en kon op tijd in beweging komen. Hit.