I hear a voice: This is your destiny

Hij keek machteloos, terwijl de deur precies voor haar dicht viel. Er klonk gegil, duidelijk dat er iets aan de hand was. Hij wilde haar helpen, hij greep naar de deurklink en probeerde de deur te openen, maar de deurklink gaf totaal niet mee. Waarom gaf het niet mee? Hij haalde paniekerig adem en voelde tranen langs zijn wangen glijden. Nee, waarom moest het weer gebeuren? Hij keek naar de andere kant, hij was bij zijn vrienden, beetje te 'chillen'. Waarom was hij daar? Sukkel! Ga naar huis! Hij moest naar huis! Hij zag hoe hij gebeld werd... Hij keek naar de deur, waar rook onder de deur vandaan kwam, waarop Bryan op de deur begon te bonken, alles proberende om deze houten deur te breken. Maar nee, het leek niet te werken. Hij pakte zelfs een bijl, maar het leek net alsof deze deur gemaakt was van een andere stof dan hout. Alsof het hout erop geschilderd was. Het leek wel een deur van staal, platinum, niemand kon er doorheen. Niemand kon haar helpen. Een schreeuw van een man was hoorbaar. Een schreeuw van een jongen was hoorbaar. Het verscheurde hem. Hij werd van ze af gescheiden, terwijl er in de andere kamer iets gebeurde. Hij kon er niets aan doen. Hij kon niet helpen. Hoe moest hij helpen?! "Help!" klonk er angstig, meerdere malen. "Help ons dan!" Bryan trilde even en probeerde binnen te komen. Hij probeerde het, maar het was echt alsof er niks kon gebeuren met deze deur.. Opeens opende de deur, waardoor hij naar binnen rende en zowat verstijfde van schok. Voor zich zag hij het brandende huis... En zichzelf, die naar binnen probeerde te komen, gestopt door de politie en brandweer, jankend. Hij draaide zich om, om Lyan afgevoerd te zien worden door de ambulance. Een andere wagen, de lijkenwagen, twee lijken met een witte laken eromheen. Hij slikte even en keek naar de omgeving die langzaam veranderde en hij niet snapte waarom. Voordat hij het wist stond hij op het politiebureau, waar hij in het laboratorium de lijken van zijn vader en moeder moest bekijken en bevestigen dat zij het waren. Hij zag zichzelf in elkaar zakken, op de grond, al huilend, schreeuwend. Weer veranderde het beeld, dit keer het ziekenhuis... Hij hoorde vage stemmen, waarna hij de deur open deed en hem met de dokter zag. Hij legde hem uit dat Lyan voor de rest van zijn leven blind was... etcetera.. Bryan zat weer te janken daar... En toen hij naar Lyan ging... Jankte hij niet meer. Hij zette een glimlach op zijn gezicht, probeerde er het beste van te maken. Hij wilde er alles aan doen om Lyan gelukkig te maken. Dat had hij aan zichzelf beloofd en tot op de dag van vandaag hield hij zich eraan.

Hij kwam hijgend en zwetend overeind toen de luide wekker van hem ging. Vijf uur in de ochtend, het was tijd om te werken. Hij zuchtte even en kleedde zich even rustig aan, waarna hij ontbijt maakte voor zichzelf en eventueel ook Lyan, als hij zijn nest uit zou willen komen. Hij krabbelde even over zijn achterhoofd, waarna hij zijn jas aandeed en naar de ponyta's liep om ze te voeren. Zo... Hij aaide Levi even met een glimlach, waarna hij een kus op de snuit van de ponyta zette en hij ze allemaal begon te borstelen. Hij deed de ochtenden altijd, lang slapen kon hij toch niet. Toen dat gebeurd was, besloot hij de mest uit de weides te halen, zodat het beter oogde dan anders. Zo... Wat nu? Hij wreef even over zijn hoofd... hm... Hij zuchtte even en zadelde Levi op, waarna hij besloot om even een buitenrit te gaan maken. Het was immers nog vroeg en Lyan was waarschijnlijk toch nog niet wakker... Dus veel maakte het toch nog niet uit. Het was mooi nu... De zon was inmiddels aan het opkomen, waardoor een roze-oranje lucht nu aan het opzetten was. Het was altijd een mooi gezicht. Hij glimlachte breed en begon te galloperen op de ponyta, het was... vrijheid. Geen werk, geen stress, geen druk... Het was gewoon hij en Levi. Hij kreeg al snel een dunne, omgevallen boom in de gaten, waardoor hij de ponyta aanspoorde om eroverheen te gaan springen, wat met gemak ging door de dikte van de boom. -Dit was immers een klein, dun boompje- Hij klopte op de hals van de ponyta, als beloning voor de hengst voor zijn werk. Hij glimlachte even en knuffelde de ponyta... Hij was echt gek op hem. Hij had hem nog niet zo lang, maar tja... Het klikte gewoon zo erg tussen hen. Hij wist niet wat hij zonder het beestje moest doen als hij eerlijk was. Sure, andere ponyta's hadden dit ook gekund, maar hij had niet het gevoel met Casey, bijvoorbeeld, dat deze hem echt begreep, zoals Levi dat deed. En oke, het kon een lastbak zijn, vooral tegenover mensen die hij niet vertrouwde. En hij leek heel ijzig en koeltjes... maar hey, het was een goedzak. Zodra hij je vertrouwde dan. Maar eigenlijk was hij zelfs dan niet zo erg. Hij deed zijn werk wel gewoon goed, dat wel, maar hij zou niet uit zichzelf zomaar iets doen bij die persoon zoals hij bij hem deed. Zelfs over Lyan leek de ponyta het nog niet helemaal te weten. Hij zuchtte even en krabbelde over zijn eigen achterhoofd, waarna hij naar de zonsopgang keek. Lyan zou inmiddels wel wakker zijn... maar ach... Hij zou het gewend moeten zijn dat hij dit deed. Dit deed hij vooral als hij zich niet helemaal goed voelde en hij moest zeggen, dit voelde beter dan alles wat hij anders had geprobeerd. Hij begon terug te rijden naar de ranch, het groen hier was mooi... De zonsopgang was mooi... Hij aaide Levi even rustig over zijn huid, die warmte uitstraalde... Hij glimlachte even en vervolgde zijn weg naar huis. Het was wel leuk om te zien... Soms vlogen er pokémon voorbij, soms zag je ze achter de struiken... Of in een boom. Hij was het gewend en hij glimlachte en zwaaide ook altijd naar de pokémons. Hij had toch geen... tja... Hij wist zelf ook niet hoe hij het moest beschrijven. Het had geen nut? Het was niet... fijn? Hij wist het zelf ook niet echt. Wat hij vroeger als het leukste evenement ever zag, was nu niet meer dan een... Hindering voor hem? Misschien was dat wel omdat hij ouder was dan toen. Misschien was het wel omdat hij nu wat meer had meegemaakt dan het kleine kind dat hij eerder was. Misschien had het ongeluk hem zodanig veranderd dat hij anders tegen het leven keek? Nou ja, dat sowieso wel, maar op de manier dat hij naar pokémon keek bedoelde hij eerder. Hij zuchtte even en stapte in het centrum van zijn shiny ponyta af, waar hij de hengst even aaide en zijn hoofd tegen de nek van de pokémon hield. Hij was warm... En zo... Tja... Zacht... Vertrouwelijk. Naast Lyan, was Levi waarschijnlijk het meest belangrijk in zijn leven geworden, in zo'n korte tijd. Naja, zijn andere pokémon waren ook belangrijk, maar hij had gewoon niet dezelfde bond met hen als met Levi... Lyan had waarschijnlijk nu wel problemen thuis, of niet? Dingen als koken... Schoonmaken... Daar had Lyan gewoon veel problemen mee. En dat vond hij best wel... zielig. Hij had zoveel medelijden met zijn grote broer, die nu ook heel anders tegen het leven aankeek. Maar weer anders als dat van hem, terwijl hij alleen maar wilde dat hij een betere band kreeg met zijn broer... Naja... Tot nu toe hadden ze wel een betere band dan ooit tevoren- wat ze konden herinneren dan van vroeger. Hij keek glimlachend op en drukte een kus tegen de nek van de ponyta, waarop deze even brieste en zijn neusje tegen zijn wang duwde. Aw... Echter leek de hengst echter ergens van te schrikken, waardoor Levi even gespannen rond zich keek en trilde. Thank Arceus dat de hengst redelijk schrik-vrij was. Hij zuchtte even en probeerde de hengst te kalmeren. "Rustig maar jochie..." murmelde hij tegen de hengst, die even nerveus rond hen keek. Heh... "Wat is er mis Levi?" vroeg hij even zachtjes aan de Ponyta, waarna deze zich plotseling lostrok om weg te rennen. Levi! Nee! Hij begon achter de hengst te rennen, die zat te steigeren tegenover een persoon. Een man om precies te zijn. Bryan pakte de teugels van de ponyta en keek naar de man. "Sorry! Ik weet niet wat hem bezielt!" verontschuldigde hij de man meteen. "Levi! Rustig!" sprak hij tegen de Shiny Ponyta, die luid hinnikte en weer steigerde. Wat bezielde Levi? Zo had hij nog nooit tegenover een persoon gedaan! Toen de politie opeens in beeld kwam knipperde hij verbaasd, waarna de ponyta stopte met steigeren en de Politie de man opeens in de boeien sloeg... Wat? "Arceus, dankuwel." sprak een politieagent tegen hem, wat had hij precies gedaan dat hij bedankt werd? Uhm... "Zonder uw Ponyta hadden we hem nooit te pakken gekregen." sprak de man, waarop Bryan even glimlachte. "Bedank mij maar niet, bedank hem. Hij heeft alles gedaan." sprak hij met een glimlachje tegen de politie agent, waarop de politie agent uit zijn tas een stukje wortel haalde en aan de ponyta gaf. "Nou... Dankjewel dan." sprak de man met een glimlach, waarop Bryan even glimlachte en de ponyta aaide... Heh... Oke... Nou, had hij weer een verhaal om te vertellen aan Lyan. Ookal zou hij het waarschijnlijk niet willen horen, als hij eerlijk was dan tenminste. Als hij het zou vertellen zou hij waarschijnlijk gewoon een droog antwoord krijgen van de jongen. Hij begeleidde Levi naar een stuk gras, waarop de Ponyta meteen begon te grazen en Bryan de hengst aaide. "Sorry dat ik aan je twijfelde jongen." sprak hij met een zachte glimlach, waarna hij ging zitten en hij weer een neusje tegen zijn wang voelde en hij de hengst rustig begon te aaien, waarop Levi zijn ogen genietend sloot. Eigenlijk moest hij terug gaan naar Lyan... Straks zou hij weer vallen, of ergens tegenaan lopen... Of het huis af branden... Hij werd er nu alweer bezorgd om, hij was altijd bezorgd om Lyan. Hij kon er niks aan doen, hij leek gewoon zo hulpeloos. Dat was hij natuurlijk niet... Maar hij wilde er gewoon alles aan doen om Lyan bij zich te houden. Om Lyan geen pijn te laten lijden. Hij wilde dat de jongen blij was.. Al was dat nog niet gebeurd en dat wist hij zelf ook wel... De jongen leek tenminste niet zo... zo... Blij. Hij was eerder narrig dan blij, hoeveel hij de ander ook probeerde op te vrolijken... Sigh... Het was lastig om de ander op te vrolijken, een compliment accepteerde de jongen niet en zowat over alles waar hij over zou praten, boeide de jongen niet zo en leek het alsof de jongen hem zowat haatte. Hij wist het ook niet meer, als hij eerlijk was. Het was zo moeilijk. Hij moest bijna alles in zijn eentje doen, maar wat er ook was, hij wilde de jongen niet alleen laten. Al dacht hij bijna altijd, wat als hij op de plaats van Lyan had gezeten? Had de jongen dan ook voor hem gezorgd zoals hij dat altijd voor hem had gedaan? Had de jongen hem aardig behandeld en zou hij dan... chagrijnig worden? Bitter, ijzig, duidelijk dat hij nergens meer om gaf? Want dat gevoel had hij soms bij Lyan, als hij eerlijk was. Hij legde zich neer op het gras, waarop Levi de wacht voor hem leek te houden als een soort schild.. Hm.. De zon was lekker warm. Misschien iets te warm... maar ach, het was best lekker. De zachte wind door zijn rode haren, de warme zon op zijn gezicht... Yeah, dit was leven. Dit was echt... één van de beste dingen die een mens kon doen. Als hij eerlijk was dan tenminste en dat was hij eigenlijk best wel vaak als hij er zo overna dacht. Maar eh, wat maakte het uit. Eerlijk zijn gaf niet veel problemen en dat wist hij ook wel. Hm, hij zou wel gewoon genieten van het zonnetje. Voor even was het niet erg... Het meeste kon Lyan toch wel zelf... stiekem. En hij had al ontbijt voor de jongen gemaakt, dus zo'n groot probleem zou het waarschijnlijk toch niet zijn.

Het was zo overheerlijk rustig hier, tenminste, tot Levi een andere pokémon leek te spotten. Hij kwam even overeind, vooral toen de Shiny Ponyta begon te briezen en met zijn hoef over de grond begon te schrapen. Oh Arceus, nee. Hij keek even naar de pokémon. Een Quilava... Een Fire starter uit Johto toch? De evolutie van Cyndaquil. "Apollo kom terug!" klonk er van een jongen verderop, waardoor Bryan even overeind kwam en het gras van zijn kont af sloeg. Zo, zag hij er weer wat beter uit, non? Hij aaide Levi even rustig om de hengst te kalmeren, waarna hij een bes uit zijn zak haalde en deze voor de Quilava hield. Hij was het gewend om met pokémon te werken en dat was ook wel duidelijk te zien door zijn manier van omgang. Vooral omdat hij niet vecht-gericht was maar meer... Gezelschapsdier-gericht.

De quilava leek helemaal niet geïnteresseerd in zijn berry, maar in plaats daarvan sprong de Quilava eerst op hem, om vervolgens op de rug van Levi te springen, waardoor Levi even verbaasd knipperde maar braafjes bleef staan. Tja, Levi was immers opgeleid als een ponyta om op te rijden. Er kwam een andere jongen erbij, die de quilava er al snel af tilde. "Sorry voor Apollo's gedrag," klonk er met een zucht van de jongen af, waardoor hij even grinnikte en zijn hoofd schudde. "Maakt niet uit, ik ben dit wel gewend." sprak hij met een glimlachje tegen de jongen.