[ET - first round] Averill Stanwick VS Ragya Airon

Het was tijd voor iets anders dan een alledaagse missie om mensen te hulp te schieten en het was achteraf het idee van Agami geweest om zich daarvoor in te schrijven. Het scheen een tournament te zijn die het begin van het voorjaar aan duidde en daarmee eigenlijk het kurkdroge seizoen. Daarin was het de bedoeling om met behulp van twee willekeurig uitgekozen Normal type Pokémon een gevecht te houden met andere kandidaten, waarbij een uiteindelijke winnaar zou resulteren. Zodoende had hij zich maar ingeschreven en wist hij al gegarandeerd dat hij te maken zou hebben met als het ware ‘gereserveerde’ Pokémon die hem totaal vreemd waren maar niet wantrouwend zouden reageren. Dat was althans zijn blik erop, nadat hij zich ingeschreven had en op wacht werd gezet en zijn blik langs de andere deelnemers liet langsgaan. De geuren van de Normal type’s kwamen hem dan niet bekend voor, terwijl hij de soorten wel herkende wat hem enkel de keer overkwam dat hij voor de eerste keer voet had gezet in Kalos. Een grijns sierde echter op zijn gezicht toen hij de twee Pokéball’s in handen kreeg. Hij nam even een moment om naar de twee voorwerpen te kijken waar zijn partners zouden zitten, waarmee hij zou vechten in de tournament. De jongen klapte deze met een grom open en uit het verblindende licht verschenen twee Pokémon; een Herdier en een Happiny.

De eerste Pokémon was een getemde hondachtige Pokémon bekend om zijn geweldige zintuigen die met die van een Mightyena rivaliseerde. Echter was hij nog bekender om zijn hoede gedrag en zijn koppige en trotse karakter. Direct staarde de Pokémon hem aan, eerst wantrouwend, waarna Averill ook voorzichtig voorover boog om diens geur op te nemen. Verrast door het gedrag van Averill stapte hij naar achteren met een wantrouwende blik in zijn ogen, totdat de jongen ‘sprak’. De Happiny daarentegen volgde hun beide bewegingen op haar hoede en blies uiteindelijk haar wangen op ter teken van tegenzin. De Pokémon stond bekend als de baby vorm van Chansey, een zéér getemde Pokémon die vooral hielp met het genezen van andermans wonden en in het wild het niet meer zou uithouden. Hun ronde lichaam zou tegenwerkend werken en bovendien waren ze met hun kleine ledematen niet tot veel toe in staat. Echter had hij net zoals met Elai als Magikarp-zijnde hoop in de Happiny om te vechten op een manier wat haar zou uitkomen. “De naam is Averill en ik zou graag jullie namen willen weten,” gromde hij uiteindelijk tegen de twee, waarop de Happiny’s verbaasd open trok en de Herdier kort en bondig antwoordde met ‘Rogue’. Automatisch gleden hun blikken naar de Happiny die er niet veel van wilde weten en betweterig wegkeek wat enkel de Herdier agiteerde. Direct trok hij zijn oren naar achteren en zijn mondhoeken omhoog, gereed om zijn tanden te zetten in dat eivormig mormel. Gelijk ging de samenwerking niet bepaald naar wens en Averill plaatste zichzelf tussen de twee en greep zwijgend hun poten vast. “Wij zijn een team en zal ik jullie twee helpen te bewijzen dat hoe anders we ook zijn, we altijd in iets overeenkomen,” zei hij tegen de twee en het was helaas weer de Happiny die ogen rollend wegkeek en de Herdier weer et dat gebaar agiteerde. Hij zakte maar door zijn knieën en drukten hun poten tegen elkaar aan en vervolgens op de plek waar hun harten zouden moeten zitten. “Voel je dat? Dat is het hart en die delen wij drieën. En het is het teken dat we alle drie levende organismen zijn… met een naam?” Dat laatste sprak hij op een meer plagerige toon uit en uiteindelijk lokte dat toch tot een aanvaardbaar antwoord. ‘Carla’. Enigszins een glimlach op hun gezichten getoverd kreeg hij spoedig te horen dat hij zich bij een strijdveld moest melden met de twee.

Zonder langer te wachten liep hij met de twee naar het strijdveld waar hij al direct de sterke geur van een Persian en Kangaskhan rook; twee zeer gevaarlijke Pokémon bomvol spierkracht. De katachtige had een sterk jachinstinct en beschikt over lenigheid en scherpe klauwen en goed ontwikkelde zintuigen. En boven alles was deze snel. De andere Pokémon was daarentegen trager en voornamelijk gespierd om haar kind te beschermen en het enige voordeel was dat hij zelf bevriend was met een Kangaskhan en haar kind. Zo had hij ten minste een vermoeden over tot waar ze toe in staat waren maar het leek er hoe dan ook op dat deze strijd pittig zou zijn, zeker gezien Herdier de snelle was en Happiny daarentegen niet. Hoewel… “Carla, neem plaats naast Rogue,” gromde Averill zacht en met een boel tegenzin liep ze het strijdveld op met de hondachtige aan haar zijde. De twee deelden een neutrale blik, voordat ze zich richtte op de twee flink boven hen torende Pokémon. Hij moest slim wezen met hoe hij die twee zou moeten verslaan, zeker met twee kleinere Pokémon, maar ze hadden vooralsnog genoeg voordelen. Toen pas was zijn blik op de menselijke tegenstander gegaan en lichtelijk beschaamd dat hij zich volledig had laten leiden door strijdlust stak hij het veld over om haar de hand uit te steken. “Ik heet Averill, en ik hoop een geweldige strijd tegen je te kunnen leveren,” Na hopelijk een naa terug gegeven te hebben en een handdruk liep hij weer naar zijn eigen helft toe, wachtend op het startsignaal. Een scheidsrechter verscheen bij hun strijdveld en maakte al een beginsignaal, waarna hij gelijk zijn lichaam aanspande. “Rogue, gebruik je Work up en sleur Carla met behulp van je Bite recht op de Persian af!” gromde Averill al automatisch, zijn prioriteit op de katachtige leggend. Verward van een dergelijk opgave spande de Herdier maar zijn spieren aan, voordat hij zijn tanden voorzichtig in het plukje van de Happiny zette en deze met veel moeite van zich af wierp. “Het komt goed Carla: Gebruik je Sweet Kiss en probeer hem om te laten gaan van je charme!” Dit scheen te werken op de Happiny die aangestuurd door het woord ‘charme’ haar lippen al getuit had, met een alerte en verafschuwde Herdier achter haar.

tag: - | words: 1023 | notes: -

Zo leerde hij dus weer een nieuwe naam, geur én mede menselijke soortgenoot kennen Ragya, een roodharige dame die vele Pokémon geuren met zich meedroeg, zowel bekende als onbekende. Als hij geen gevecht had moeten voeren had hij veel meer willen vragen, zeker gezien hij zeker nieuwsgierig was naar welke Pokémon ze dan al had gezien. Aan de hand van de geuren mocht hij enkel schattingen maken, zeker gezien er een pittige geur om haar heen hing van diverse Fire types. Echter stond hij binnen enkele tellen aan zijn kant van het strijdveld met twee Normal type’s, waarmee hij nooit eerder gestreden had maar toch vertrouwen in had. Een buitenstaander zou een Herdier en Happiny onderschatten maar hij had geloof in ze, omdat iets als aanvallen niet alles was in een gevecht als deze. Hun hadden zeker voordelen en daarmee maakte hij gebruik van Happiny’s flinke gewicht om haar als een raket met Rogue’s spierkracht recht op de Persian af te vuren. Gespannen volgden de twee de bewegingen van zowel hun tegenstander als Carla en direct drong een voordeel tot hem door. Grommen. Ze sprak bevelen uit en daarmee kon hij achterhalen wat haar aanval zou zijn, terwijl de meeste Trainers zijn gegrom identificeerde als vreemd gemompel, natuurlijk! Met een uitdagende grijns zag hij dat de Persian de op hem af schitende Happiny met haar tuitende lippen afremde met een eenvoudige Fake Out. De katachtige klapte met zijn klauwen en een flink luchtstoot vuurde Carla direct terug richting de Herdier, terwijl de Kangaskhan inmiddels naderde met een Bite. Hij zou eerst Carla uit deze situatie moeten redden maar op het laatste moment om de Kangaskhan toch te verzwakken óf de Persian. “Rogue, gebruik je Roar!” Met gegroeide vastberadenheid om zijn weerloze partner te helpen kuchtte de Herdier eerst, voordat hij luid gromde tegen de Kangaskhan in een poging de Bite daarmee te stoppen of minstens af te remmen. Dat was één ding, maar nou werd het tijd om een ander probleem gelijk op te lossen. “Draai rondjes, Carla en gebruik je Charm!” De Happiny vloog nog even door de lucht en was niet in staat daadwerkelijk rondjes te maken, enkel toen ze op de grond beland was en haar frons onderdrukte dat haar zoen niet geaccepteerd werd, haar charme liet zien. Gelijk wierp ze zoenen op de duo af in een poging hun aanvalsniveau omlaag te halen, waarna Averill zijn blik weer richtte op de Herdier, wetend dat hij nog geen fysieke schade gericht had, maar.. geduld was een schone zaak. “Carla, Rogue… Laat je van je beste kant zien,” Vastberaden snoof het duo.

tag: - | words: 434 | notes: -