Na vandaag zou het eindelijk voorbij zijn.
Eindelijk zou hij deze rot stad achter zich kunnen laten. Nou ja, rot stad. Het was niet zozeer dat Shalour City zo’n verschrikkelijke stad was. Nee, hij moest zelfs toegeven dat hij van de stad zelf hield. Alhoewel hij toen hij klein was vrijwel nooit tijd in de stad zelf had mogen besteden – tenzij het aan de hand van zijn moeder was – had hij dat wel altijd gewild. Shalour City was de stad geweest waar hij van gedroomd had. De stad die hij altijd had gezien als een of ander avontuur, als een schat die hij moest vinden, was langzaam overgenomen door de schaduw waarvan het nu voelde alsof die er overheen hing. Elke keer dat hij aan de stad dacht, voelde het alsof hij er langzaam door gevangen werd. Hij hield van de stad, maar haatte hem tegelijk ook. De stad… Hij zou hem over ongeveer een half jaar meer dan genoeg zien. Hij zou de stad niet meer uit kunnen. De stad, die hij ooit zo graag had willen ontdekken, zou veranderen in een gevangenis. Cooper had wel geprobeerd om zo veel mogelijk van de stad te genieten voor zolang als het nog had gekund. Hij had genoten van de chocomel in een van de beste cafés, en had het zelfs voor elkaar gekregen om daar een vriend te maken. Nou ja, vriend. Waren ze nu vrienden? Hij vond het moeilijk om te zeggen. Niet omdat hij de jongen niet had gemogen, maar omdat hij niet zeker wist wanneer hij iemand als zijn vriend moest beschouwen. Had hij tot nu toe eigenlijk wel vrienden gemaakt? Of waren het nog steeds niets meer dan kennissen, waarbij hij gewoon af en toe er van genoot om ze weer te zien?
Of hij het nou voor elkaar had gemaakt om vrienden te maken of niet – het maakte nu nog weinig uit. Zijn hele bezoek aan de stad was verpest toen hij een enkel dagje naar huis was gegaan. Hij had zijn moeder een bezoekje willen brengen, al was het maar om haar te laten zien hoe goed het nu met hem ging. Het bezoekje… ah, het was goed begonnen, maar was oh zo snel in een regelrechte hel veranderd toen zijn vader eerder thuis was gekomen dan gepland. Zijn vader was natuurlijk weer aardig genoeg geweest om hem er aan te herinneren dat hij zijn tijd verspilde – en ergens had hij ook gelijk gehad. Het voelde op het moment alsof hij de afgelopen paar weken verspild had. Alhoewel hij zijn tijd zo veel mogelijk had besteed aan het trainen van zijn Pokémon om ze voor te bereiden op de gym, voelde het alsof het veel te lang had geduurd voordat ze er daadwerkelijk klaar voor waren. Hij wilde zo snel mogelijk weg uit Shalour City, en dat zou pas echt kunnen als hij de badge eenmaal had behaald. Om zijn kans om de badge in één keer te behalen zo groot mogelijk te maken, had hij deze keer daadwerkelijk een plan samengesteld. Wat voor plan? Wel, het hield voornamelijk in dat hij wist welke Pokémon de Gymleadster zou gebruiken. Aan de hand daar van, had hij natuurlijk uitgekozen welke Pokémon hij zou gebruiken. Dat was het. Dat was zijn hele plan. Hij had natuurlijk nog wel wat verder kunnen plannen, maar hij was beter in het ter plekke bedenken van dingen.
“Okay, daar gaan we dan!” zei Cooper zelfverzekerd tegen zijn Hoppip, die zich zoals altijd aan zijn haar vast had geklampt. Cooper duwde de deuren van de gym open, en… de inrichting van de gym was nog erger dan de vorige. Het was deze keer geen klimwand, nee, het was een skatebaan. Eigenlijk, nee. Dit was helemaal niet erger, maar vele malen beter. Sterker nog, dit was zijn moment om te schijnen. Dit was
precies het soort moment waar hij heelys voor had gekocht. Een plotselinge skatebaan? Dit was zijn ding. Ha, en de verkoper had hem nog raar aangekeken toen hij ze gekocht had. Wat een loser. Hij klikte de hieltjes van zijn schoenen uit, zette zich flink af, en rolde van een schuine helling af om wat vaart te krijgen. Stalen pijpen waarvan het waarschijnlijk de bedoeling was dat je er over heen zou grinden, leidden naar de Gymleadster toe. Over de stalen pijpen heen grinden kon hij waarschijnlijk niet met zijn heelys, maar dat was eigenlijk helemaal niet nodig. Slim als hij was, gebruikte hij één van de stalen pijpen als een evenwichtsbalk, om zo regelrecht naar de Gymleadster heen te trippelen. De Gymleadster had hem gadegeslagen, en staarde hem aan alsof hij een enorme puist bovenop zijn voorhoofd had.
“Dat telt, right?” vroeg Cooper, die niet veel zin had om weer terug te moeten gaan. Hij zou het natuurlijk wel doen als het moest, maar als hij het aandoen van skeelers zo kon voorkomen – hij kon namelijk absoluut niet skeeleren – dan was hij er tevreden mee.
“Weet je wat? Sure. Ik hou wel van iemand die de regels breekt,” antwoordde de gymleadster met een geamuseerde grijns. Cooper knikte dankbaar. De Gymleadster ging naar de plek toe vanaf waar ze haar Pokémon zou commanderen – blijkbaar wilde ze er geen gras over laten groeien, en wilde ze zo snel mogelijk met het gevecht beginnen. Dat vond Cooper natuurlijk geen probleem, want hoe sneller hij klaar zou kunnen zijn met het gevecht, hoe eerder hij was kon uit Shalour City.
“Hawlucha, laat zien wat je kan!” kondigde de gymleadster haar Pokémon aan. Ze gooide de Pokéball in de lucht, waarna de vogelachtige Pokémon er met een luid, trots gekraai uit kwam. Hawlucha… Hawlucha… Dat was de Pokémon die deels flying type was, right? Dat moest wel, want hij had immers veren. Okay, hij wist
precies wie hij moest gebruiken tegen de Hawlucha.
“Jeep, ga!” riep Cooper, die de Pokéball van zijn Pachirisu de lucht in gooide. De roze Pachirisu materialiseerde uit de Pokéball, waarna hij gedesoriënteerd om zich heen keek. Van alle plaatsen waar hij had verwacht te zijn, had hij een Pokémon gym absoluut niet verwacht.
“Ik vertrouw op je, okay, Jeep? We weten beide dat die Hawlucha in het niets valt vergeleken met jou!” moedigde hij zijn Pachirisu aan. Cooper deed er nog een extra schepje bovenop, en stak zijn duim op naar zijn Pokémon. Deze keek een paar seconden naar Cooper’s hand, voordat hij snoof, en zich omdraaide naar zijn tegenstander.
“Een shiny, huh?” zei de gymleadster, die hoorbaar onder de indruk was. Cooper fronste. Shiny?
“Uhh… Ik borstel haar bijna iedere dag, als dat is wat je bedoelt?” antwoordde Cooper twijfelend. De gymleadster grinnikte kort. Had hij soms iets grappigs gezegd? Wel, dat maakte voor nu niet meer uit, want ze gebaarde dat hij als eerste mocht beginnen. Okay. Adem in, adem uit. Daar gingen ze dan.
“Pachirisu, gebruik je Charm!” beval Cooper zijn Pokémon. De Pachirisu keek pissig achterom naar Cooper, die zelf alleen maar reageerde door nu
allebei zijn duimen op te steken. Iedereen had een plan, totdat ze recht in hun gezicht werden geslagen. Er voor zorgen dat de klap zo zacht mogelijk was, leek hem dan ook niet meer dan redelijk. Duidelijk geïrriteerd door wat zijn trainer van hem vroeg – Jeep wilde absoluut niet worden neergezet als de schattige Pokémon – draaide hij zich terug om naar zijn tegenstander. Een paar seconden gingen voorbij, waarna aan de pure horror op het gezicht van de Hawlucha te zien was dat Cooper’s Pachirisu had gedaan wat er van hem werd gevraagd. Aan de zachte giechel te horen, scheen de Gymleadster de Charm heel wat meer te waarderen dan beide Pokémon. Zij snapte het tenminste. Als je schattig was, dan moest je dat in je voordeel gebruiken.
“Hawlucha, gebruik je Bounce!” riep de blondine. De Hawlucha schudde met zijn hoofd om de horror die de Charm van de Pachirisu was van zich af te zetten, waarna hij zichzelf in de lucht lanceerde. Okay, dit was het moeilijke deel. Jeep kon de lucht niet in, dus ze moesten een manier vinden om hem daar te raken terwijl Jeep op de grond bleef. Gelukkig voor hen, wist Cooper deze ene keer precies wat ze moesten doen.
“Jeep, gebruik nu je Swift!” beval Cooper. De Pachirisu liet een geïrriteerd geluid horen, maar deed alsnog wat haar trainer van haar vroeg – alhoewel het wel wat aan de late kant was. De Hawlucha, die blijkbaar fantastische beenspieren had, had het plafond weten te bereiken, vanaf waar hij zich nu af zette, of met een rotvaart op de Pachirisu af te vliegen. Een salvo aan kleine sterren kwam hem tegemoet, maar ondanks dat ze hem raakten, was het bij lange na niet genoeg om hem te stoppen. Als een ware rugby speler tackelede de Hawlucha de Pachirisu, om hem hierbij hard tegen de grond aan te smijten. Een kreet van pijn en woede verliet Cooper’s Pachirisu. Ah, shit. Dat was absoluut niet goed. Het stof dat de aanval van de Hawlucha trok op, en een veeg van vuil was duidelijk zichtbaar achterop de rug van de Pachirisu. Hè, nee… Dat was niet goed. Straks moest hij dat er weer helemaal uitwassen… Veegden ze de vloer hier soms nooit? Of veegden ze de vloer alleen maar aan met hun tegenstanders?
Wacht eens, voor nu was het misschien wel goed.
“Oh nee, Jeep! Je hele rug is nu vies!” zei Cooper, die zijn best probeerde om te doen alsof het einde van de wereld aan was gebroken omdat zijn Pachirisu vies geworden. Cooper vond het misschien niet leuk om zijn Pokémon schoon te moeten maken, maar het was absoluut niet het einde van de wereld. De Pachirisu piepte woedend, direct op het vuil reagerend door een aanval af te vuren, zelfs voordat Cooper hem ook maar een opdracht had kunnen geven. De Pachirisu gebruikte haar Spark, om zo de Hawlucha – die nog niet de kans had gekregen om weer wat afstand tussen de twee te creëren – meteen te elektrocuteren als straf voor het bevuilen van zijn vacht.
“Ga zo door, Jeep! Laat hem zien wat er gebeurt met Pokémon die je vacht vies maken! Gebruik je Electro Ball!” moedigde Cooper zijn Pokémon. De Pachirisu tjiepte iets bevestigends naar zijn trainer, waarna hij zichtbaar elektriciteit verzamelde in een gele bal. De Pachirisu liet vervolgens een kwade kreet horen, waarna hij zijn staart gebruikte als een knuppel waarmee hij de elektrische bal naar de Hawlucha toe schoot. De Hawlucha, die nog aan het bijkomen was van de Spark, werd volop geraakt door de bal en liet nu zelf een kreet van pijn horen.
“Hawlucha! Kan je door?” vroeg de gymleadster aan haar Pokémon. De Pokémon kraaide, maar hij klonk alsof de afgelopen twee elektrische aanvallen hem behoorlijk wat pijn hadden gedaan.
“Hmm… Hawlucha, gebruik je Roost!” riep de gymleadster naar haar Pokémon. Cooper fronste. Wat was Roost in Arceus naam voor een aanval? Ging Hawlucha iets roosteren? Nee, blijkbaar niet, want de Pokémon ging op de grond zitten en sloot zijn ogen. Wel, als hij toch stil stond, dan moesten ze hem aanvallen nu het nog kon!
“Jeep, gebruik je Quick Attack!” beval Cooper zijn Pokémon. Zijn Pachirisu, die de Hawlucha nog lang niet had vergeven voor het bevuilen van zijn vacht, stoof op volle vaart op de Hawlucha af. Hard beukte de Pachirisu tegen de Hawlucha aan.
“Heh! Goed gedaan, Jeep!” complimenteerde Cooper zijn Pokémon. Dat had hij echter iets te vroeg gezegd, want in tegenstelling tot wat hij had verwacht, leek de Hawlucha er zelfs iets beter uit te zien dan daar voor.
“Hawlucha, gebruik je Aerial Ace!” beval de gymleadster haar Pokémon.
Een witte gloed kwam van het lichaam van de Hawlucha af, die op de Pachirisu af sprong en hem hard beukte. Zijn Pachirisu liet een kreet van pijn horen, alhoewel die kreet net zo goed had kunnen zijn omdat hij opnieuw zijn vacht had bevuild. Welke van de twee het ook mocht zijn, de Pachirisu wilde zijn tegenstander er maar al te graag voor terug pakken.
“Jeep, gebruik je Quick Attack, gevolgd door je Spark!” riep Cooper naar zijn Pokémon. De Pachirisu liet dat geen tweede keer zeggen, en stoof nu weer zo snel mogelijk op de Hawlucha af. Voordat deze kon reageren op de Pachirisu, beond deze zich al recht voor hem. De Pachirisu, van wiens lijf de elektrische vonken af spatten, beukte de Hawlucha nu zo hard als hij maar kon terug, in een poging om hem ook maar een beetje terug te kunnen pakken voor zijn nieuwe carrière als bezem. Voor nu omarmde hij het hele bezem zijn, want hij zou de vloer aanvegen met de Hawlucha.
“Jeep, gebruik je Electro Ball voordat hij zich kan herstellen!” riep Cooper naar zijn Pokémon. De Pachirisu reageerde direct op de woorden van zijn trainer, en verzamelde zoveel elektriciteit als hij maar kon in één grote, elektrische bal. Zo hard als hij maar kon zwiepte hij met zijn staart tegen de bal aan, om hem zo regelrecht tegen de borstkas van de Hawlucha aan te smijten. Cooper grijnsde trots. Van zo dichtbij moest dat absoluut pijn hebben gedaan.
De laatste Electro Ball was duidelijk teveel voor de Hawlucha, want hij zakte door zijn knieën heen en viel bewusteloos neer op de grond.
“Yes!” gilde Cooper, die de overwinning onderstreepte door met zijn vuist in de lucht te stompen. Zelfs zijn Pachirisu, die normaal niets van hem moest hebben, vierde met hem mee door ook met zijn eigen pootje in de lucht te stompen. Jeep was viezer dan Cooper hem ooit had gezien, waardoor hij zelfs
extra trots op zijn Pokémon was.
“Wat denk je er van, Jeep? Wil je door gaan?” vroeg Cooper aan zijn Pokémon. Jeep was misschien wat minder goed tegen andere Fight type Pokémon, maar zolang zijn Pokémon nog wilde vechten, wilde hij daar van profiteren. De Pachirisu dacht kort na, voordat hij uiteindelijk naar zijn trainer knikte. Hij wilde verder. De Gymleadster haalde diep adem en liet haar Hawlucha terug keren.
“Je hebt goed gevochten. Rust nu maar lekker uit,” prevelde ze zachtjes tegen de Pokéball. De blondine haalde diep adem, waarna ze een tweede Pokéball tevoorschijn halen.
“Je hebt Hawlucha misschien weten te verslaan, maar ik weet zeker dat het je minder makkelijk af gaat met mijn volgende Pokémon! Ga, Lucario!”Lucario was dus hun tweede tegenstander? Okay, dit konden ze.
“Jeep, gebruik je Quick Attack!” beval Cooper. Een snelle aanval, dat was het beste om mee te beginnen. De Pachirisu stoof op de Lucario af, maar iets scheen niet helemaal te kloppen, want in plaats van zich voor te bereiden op een impact, keek de Lucario achterom, wachtend op een bevel van zijn trainer.
“Lucario, Extreme Speed!” beval deze. Net voordat de Pachirisu de Lucario raakte, kwam deze eindelijk in beweging. Als in een flits bewoog de Lucario, bijna te snel om nog te kunnen volgen. De Pachirisu raakte enkel lucht, terwijl de Lucario zich nu achter hem herpositioneerde. De Lucario zette een snelle stap naar voren toe, en bracht zijn ellenboog neer op de rug van de Pachirisu. Hard smakte de wit met roze Pokémon neer op de grond. De Lucario liet het daar niet bij, en viel direct weer aan door de Pachirisu hard in zijn zij te trappen terwijl deze nog op de grond lag.
“Lucario, maak het af met Aura Sphere!” riep de Gymleadster. Cooper gilde, maar kon niets doen terwijl de Lucario een helder blauwe energiebal creëerde, die hij zonder genade op de Pachirisu af vuurde. Het knaagdier liet een laatste kreet van pijn horen, voordat het duidelijk was dat het over was. In wat niet meer had geleken dan een paar seconden, had de Lucario het voor elkaar gekregen om de Pachirisu uit te schakelen.
Cooper liet zijn Pachirisu terug keren. Hij vloekte inwendig. Cooper had zijn Hoppip willen gebruiken in deze gym, puur omdat ze een Flying type was, maar Jetpack inzetten tegen zo’n Pokémon? Nee, dat wilde hij niet. Jetpack was sterk, maar… Het risico nemen dat ze gewond zou raken? Dat wilde hij niet.
“Het spijt me, Jetpack, maar… Je zal deze keer weer uit moeten zitten,” zei Cooper tegen de Pokémon bovenop zijn hoofd. Hij voelde hoe de Pokémon zachtjes aan zijn haar trok, duidelijk gefrustreerd door zijn beslissing. Jetpack… ze begreep het vast wel. Ze had tenslotte met haar eigen ogen gezien wat die Lucario alleen al met zijn Pachirisu had gedaan. Iedereen had een plan, totdat ze een klap in hun gezicht kregen. Wel, dat was nu zijn nieuwe plan. Hij zou het plan van de Gymleadster verpesten door zijn Monferno op te dragen om hem eens een échte klap in zijn gezicht te geven. Niet een achterbaks ellenboogje in de rug, maar een klap die hij over een paar dagen nog na zou voelen. Rocket kon dat. Rocket kon slaan, en hard ook. Heck, als Rocket nu nog niet goed was in het uitdelen van klappen, dan was al hun training voor niets geweest.
“Rocket, ga!” riep Cooper, die de Pokéball van zijn Monferno in de lucht gooide. De Monferno materialiseerde voor zijn trainer, waarna hij lichtelijk verbaasd om zich heen keek. Hij bevond zich in een gym, terwijl zijn trainer hem duidelijk had gemaakt dat hij niet van plan was geweest om hem te laten vechten. De Monferno keek vragend naar zijn trainer, die hem verontschuldigend aan keek.
“Je… je bent niet boos, right, Rocket?” vroeg Cooper, die het absoluut niet zou kunnen gebruiken dat zijn Pokémon zou weigeren om te vechten. De Monferno keek kort naar zijn tegenstander, voordat hij zijn trainer beantwoordde door hem een thumbs-up te geven. Nah, hij was niet boos. Als er iets was dat hij was, dan was het wel blij. Hij was teleurgesteld geweest toen zijn trainer hem had verteld dat hij niet in de volgende gym zou hoeven te vechten. Hij gaf het niet graag toe, maar als er iets was waar hij trots op was als het aan kwam op het zijn van een deel van Cooper’s team, dan was het wel het feit dat hij de Pokémon was die Cooper gebruikte als hij in het nauw zat. Niet Scooter, niet Truck, maar hem. Als Cooper wilde dat hij tegen een Lucario vocht, dan zou hij dat doen ook.
Toen eenmaal duidelijk was dat zowel Cooper als zijn Pokémon er klaar voor waren, besloot de gymleadster om het gevecht weer op gang te brengen.
“Lucario, gebruik je Quick Attack!” besloot ze. De Lucario stoof op volle vaart op de Monferno af, en begon het gevecht officieel door hem een harde beuk in zijn maag te geven. Cooper snoof beledigd. Geen Extreme Speed? Dacht ze dat haar Lucario zo snel genoeg was? Sure, hij was super snel, maar dat betekende niet dat hij Rocket niets terug kon doen!
“Nogmaals, Quick Attack!” riep de blondine weer. Oh, nee, nu onderschatte ze hem toch echt.
“Rocket, snel! Gebruik je Mach Punch!” riep Cooper. De Monferno liet dat zich geen tweede keer zeggen. Terwijl de Lucario weer op hem af stoof voor een tweede beuk, herpositioneerde hij zich. Een witte gloed verscheen om de hand van de Monferno heen en met een triomfantelijke brul stootte hij zijn arm uit naar de plek waar hij de Lucario verwachtte te zien. Raak. De Monferno had misschien zelf geen vaart gehad, maar de snelheid van de Lucario was meer dan genoeg geweest om het alsnog te laten voelen alsof hij tegen een muur aan was gerend. Zijn stoot was echter niet perfect geweest – hij had de snuit van de Lucario enkel weten te schampen. Dat was echter genoeg geweest, want daarmee had hij er voor gezorgd dat de Lucario zijn aanval niet volledig uit had kunnen voeren.
Eenmaal dichtbij veranderde het in een heel ander gevecht. Voordat de Lucario ook maar een bevel hoorde, besloot hij al in de aanval te gaan. De Lucario probeerde de Monferno in zijn gezicht te trappen, maar deze kon zichzelf nog net op tijd verdedigen door zijn armen kruislings voor zich te houden. De Lucario hield het echter niet bij een trap, maar gebruikte het momentum dat hij al had. Hij balanceerde zich terug op het been dat hij zojuist al gebruikt had en draaide zijn lichaam zodat hij over kon gaan op een roundhouse kick, waarmee hij de schouder van de Monferno behoorlijk hard wist te raken. Deze siste van de pijn, maar had geen tijd om er van bij te komen, want de Lucario had zijn been inmiddels teruggetrokken, en probeerde nu om zijn tegenstander nogmaals van voren te trappen. Voordat de Lucario hem kon raken liet hij zich naar voren vallen, waardoor het been van de Lucario over hem heen vloog. Enkel omvallen was natuurlijk niet zij bedoeling – nee, dan zou hij hulpeloos op de grond komen te liggen. De Monferno bracht zijn hoofd naar zijn borst, en veranderde zijn val in een koprol, waardoor hij eindelijk dicht genoeg bij de Lucario kwam om hem te kunnen raken. Van zo’n afstand zou het onmogelijk zijn om hem hard genoeg te kunnen trappen. De Lucario, die natuurlijk niet op zijn achterhoofd was gevallen, wist dit ook. De Monferno haalde uit naar de maag van de Lucario, die hij wist te raken voordat de Lucario de kans kreeg om van hem weg te springen.
“Lucario, gebruik je Aura Sphere!” riep de Gymleadster. Alhoewel het duidelijk was dat de Lucario niet zonder problemen weg had weten te komen na de stomp in zijn maag, had hij geen enkel probleem met het afvuren van een Aura Sphere. Een halve seconden lang verwachtte de Monferno dat zijn trainer hem op zou dragen om de Aura Sphere weg te slaan, zoals hij ook in de vorige gym had moeten doen, maar het bevel van zijn trainer bleef gelukkig uit – blijkbaar had Cooper geleerd van wat er tijdens het vorige gymgevecht was gebeurd. Doordat de Monferno had gewacht op het bevel van zijn trainer, had hij echter geen kans gehad om de Aura Sphere te ontwijken. Hard raakte de energie bal de Monferno tegen de schouder waar hij zojuist al een trap tegen had gekregen. Dit was geen geval van het vergeten van je plan omdat je in je gezicht werd geslagen. Nee, dit was een kwestie waarbij het onmogelijk was om een nieuw plan te verzinnen, puur omdat er steeds een nieuwe klap aan kwam.
“Rocket, gebruik je Flame Wheel!” riep Cooper, die zich kon herinneren dat Lucario niet bepaald goed was tegen Fire aanvallen, naar zijn Pokémon.
De Monferno snoof luid. Dat hoefde hij zich geen tweede keer laten zeggen. Hij sprong vooruit, en veranderde zichzelf al koprollend in een gigantische vuurbal, die regelrecht op de Lucario af ging.
“Lucario, stop hem met je Bone Rush!” schreeuwde de gymleadster. Terwijl de Monferno op hem af kwam, creëerde de Lucario een lichtgevend, lichtgroen gekleurd bot. Net voordat de Monferno zijn tegenstander kon raken, hield de Lucario het bot als een schild voor zich, dat er nog net voor kon zorgen dat de Flame Wheel gestopt werd.
“Rocket, Ember!” riep Cooper, die hoopte om op deze manier alsnog wat schade aan te kunnen brengen. Nu ze nog dichtbij genoeg waren om de aanval te laten raken, vuurde de Monferno een Ember af. Het werkte, maar niet langer dan een paar seconden. Nu hij zich focuste op het uitvoeren van een andere aanval, zag de Lucario zijn kans om hem te raken. Hard mepte hij de Monferno met het bot tegen zijn schouder aan.
“Rocket, Mach Punch!” riep Cooper. Elke aanval die ze op de Lucario af konden vuren, was een aanval die raak moest zijn. Een aanval die miste, was een kans voor de Lucario om er zelf een af te kunnen vuren.
“Counter!” riep de Gymleadster. Shit.
De Monferno kreeg het voor elkaar om zijn Mach Punch te landen, recht in het gezicht van de Lucario, maar werd minder dan een halve seconde later geraakt door de Counter aanval van de Lucario, die hem een harde trap in zijn zij gaf. Alle schade die hij de Lucario aan had gedaan met zijn eigen aanval, werd de Monferno nu dubbel terug aangebracht. Pijn schoot door zijn zij heen. Deze Lucario… Zijn reactie vermogen leek vele malen hoger te zijn dan het reactie vermogen van de Monferno. Elke aanval die hij deed, werd gelijk beantwoord met een aanval die vele malen sneller, en vele malen pijnlijker was. De Monferno sprong achteruit, in een poging om snel wat afstand tussen zichzelf en de Lucario te kunnen creëren.
“Laat hem niet weg komen! Quick Attack!” riep de Gymleadster. Ze kregen geen enkele seconde rust. Geen enkel moment om adem te halen. De Lucario… hij was simpelweg sterker dan Cooper’s Monferno. De Monferno was nog nauwelijks geland na zijn sprong, of hij werd al omver gebeukt door de Lucario. Cooper balde zijn handen tot vuisten. Was dit het? Had hij een vergissing gemaakt toen hij de gym uit had gedaagd? Had hij… had hij Rocket niet moeten gebruiken? Hadden ze meer moeten trainen? Deze Lucario… het voelde alsof het niet eerlijk was.
Cooper ontmoette de blik van zijn Pokémon, die hijgend op de grond lag nadat hij omver was gebeukt.
“Rocket… Misschien moeten we…” begon Cooper twijfelend. Zou het beter zijn om het gymgevecht voor nu af te blazen? Om later terug te keren? De Monferno sloeg gefrustreerd met zijn vuist op de grond. Hij was blij geweest toen Cooper er voor had gekozen om hem te laten vechten. Zijn trainer… hij twijfelde aan hem. De Monferno snoof, en hees zichzelf overeind. Cooper had hem ooit oh zo trots ‘One Punch Mon’ genoemd, maar nu? Zijn klappen… het voelde alsof ze veel minder schade aanbrachten dan normaal gesproken. Nee. Dit was niet hoe dit gevecht had moeten geen. Sterker nog, dit was ook niet hoe het zou gaan. Dit gevecht was nog niet over. Het was nog
lang niet over. Als het aan hem lag, dan was het zelfs nog maar net begonnen. De Monferno liet een luide brul horen, waarna een helder, wit licht van hem af kwam. De ledematen van de Pokémon groeiden, en zijn lengte werd hoger. Met een tweede brul kondigde hij het einde van zijn evolutie aan, en stopte hij met gloeien. Triomfantelijk trommelde de Infernape op zijn borstkas.
Dit was waar het gevecht zou beginnen.
Met open mond had Cooper naar zijn Monferno gestaard. Rocket… Rocket was geëvolueerd! De Infernape had zijn hoofd naar zijn trainer toegedraaid, een blik gevuld met determinatie sierde zijn gezicht. Cooper wilde naar zijn Pokémon toe rennen om hem te omhelzen, maar herinnerde zich toen dat ze midden in een gymgevecht zaten, en dat het dus waarschijnlijk niet was toegestaan.
“Rocket! We gaan zijn ass kicken, in alle vormen van het woord!” sprak Cooper zijn Pokémon toe. De Infernape grijnsde. Natuurlijk gingen ze dat. Hij was niet voor niets geëvolueerd. Cooper keek naar de Gymleadster, die braaf had gewacht tot zijn Pokémon klaar was met evolueren. Een grijns van oor tot oor stond op het gezicht van de vrouw – blijkbaar was ze al even opgewonden over de evolutie als Cooper zelf. Wel, ze was immers een Fighting Type gymleadster – zoiets viel ergens ook wel te verwachten van haar.
“Een Infernape! Dat is nog veel beter! Denk maar niet dat we ons nog inhouden, toch, Lucario?” glunderde de blondine. Haar Lucario knikte stijfjes.
“Laten we er een schepje bovenop doen! Lucario, Extreme Speed!” riep de gymleadster. Een Quick Attack was blijkbaar niet meer snel genoeg.
“Rocket, Flame Wheel!” riep Cooper. Het was weer precies zoals ze begonnen waren. De Extreme Speed was echter een extra hindernis. Ondanks Rocket’s evolutie, was hij bij lange na nog niet snel genoeg om de Extreme Speed bij te kunnen houden, en dat besefte Cooper volledig. Rocket zou absoluut geraakt worden, dus als dat al ging gebeuren, dan was het maar beter als de Lucario ook zou branden. De Lucario was al van zijn plek verdwenen, toen de Monferno net begon aan de koprol die hem zou veranderen in de vuur versie van Sonic. Het was al te laat voor de Lucario om te stoppen. Hard beukte de Lucario in op de Infernape, die nog maar net genoeg tijd had om zich in de eerste vlammen te hebben gehuld. Kreten van pijn en frustratie waren hoorbaar van beide Pokémon.
“Rocket, Close Combat!” riep Cooper. Dit was het. Dichterbij dan dit zouden de twee Pokémon niet bij elkaar komen.
Zo hard als hij kon begon de Infernape in te stompen op elke vrije plek van het lichaam van de Lucario. De Gymleadster riep iets naar haar Pokémon toe, maar wat het was geweest was niet te verstaan boven de kreten van woede van de Infernape heen. In tegenstelling tot hun eerste close range gevecht, was de Infernape deze keer degene die in het voordeel was. Terwijl hij de vorige keer weinig meer had kunnen doen dan zich verdedigen, was hij deze keer de Pokémon die de klappen uit deelde, terwijl de Lucario enkel zijn best kon doen om zo veel mogelijk van de stoten te blokkeren met zijn armen. Wel, hij ging zijn gang maar. Morgen zou hij nog wel merken hoeveel pijn zijn armen wel niet zouden doen na het incasseren van zoveel klappen. Dat zou hem nog wel leren om zo belachelijk snel te zijn. Een glass canon, dat was wat ze allebei waren. All-in, final destination, fox only. Dat was hoe het nu voelde, en alhoewel de Lucario er qua uiterlijk meer op leek, was de Infernape op het moment de Fox die aan de winnende hand was. De Lucario was niets meer dan een Wolf, die niet meer terug zou keren in een volgende game van de Smash Bros franchise.
Plots snapte de Infernape het. Hij snapte waarom de Lucario niets terug deed. Hij had eindelijk door wat de Gymleadster tegen haar Pokémon had gezegd. Het was voor de Lucario niet nodig om iets anders te doen dan zichzelf te verdedigen.
Counter. Nadat hij klaar was met zijn barrage aan aanvallen, zou de Lucario zijn Counter gebruiken. Cooper, die wel had gehoord wat de Gymleadster tegen haar Pokémon had gezegd, vloekte van binnen. De Infernape wilde niet stoppen met zijn aanvallen, maar met elke klap die hij uitdeelde, begonnen zijn armen zwaarder te voelen. Alhoewel de Lucario met elke klap die hij ontving zichtbaar meer moeite had, werd het moeilijker en moeilijker om het tempo vol te houden. Een laatste klap, en dat was het. De Lucario grijnsde neerbuigend, en gebruikte de aanval waar hij al die tijd op had zitten wachten. Zijn Counter. Voor elke klap die de Infernape aan hem uit had gedeeld, pakte hij hem nu dubbel terug. Dit was het. Het was gedaan met de Infernape.
De Lucario zakte na zijn aanval op zijn knieën, maar de Infernape viel neer op de grond. Rocket had verloren. Hoe hard hij zojuist ook had gevochten, het was niet hard genoeg geweest. Cooper staarde seconden lang naar zijn Pokémon. Rocket, de Pokémon die hij met trots zijn sterkste aanwinst noemde, had verloren. Zijn Hoppip trok zachtjes aan zijn haar, waardoor Cooper door kreeg dat hij iets te lang naar zijn Pokémon had zitten staren. Ze hadden het niet eens voor elkaar gekregen om de Lucario uit te schakelen. Was het nog wel mogelijk om de gym te verslaan? Hij liet zijn Pokémon terug keren in zijn Pokéball.
“Sorry, Rocket. De volgende keer… De volgende keer gaat het ons lukken, okay?” prevelde hij tegen de Pokéball. Of zijn Pokémon hem kon horen wist hij niet, maar het was in ieder geval zijn eigen belofte. De volgende keer zouden ze winnen. Cooper haalde diep adem. De Lucario was inmiddels weer opgestaan, maar veel meer dan dat leek hij op het moment niet te kunnen. Hij zou het nu op kunnen geven, maar hij had op het moment nog één Pokémon over die hij kon gebruiken. Nooit geschoten was altijd mis.
Hoe moe de Lucario ook scheen te zijn, Cooper wilde zijn Hoppip nog steeds niet inzetten. Nee, hij zou gaan met de andere Pokémon waarvan hij vooraf al had besloten dat hij hem zou gebruiken – zijn Drifblim. Hij had de Pokémon nog niet erg lang, maar als het goed is zou hij het dankzij zijn type behoorlijk goed uit moeten houden tegen de Lucario.
“Dirigible, maak het gevecht af!” riep Cooper, die de Pokéball van zijn derde Pokémon in de lucht gooide. De Pokéball hoefde de grond niet eens te raken, of de Pokémon, die nog het meest weg had van een luchtballon met tentakels, kwam er al uit gesprongen. De Pokémon draaide een sierlijke pirouette in de lucht, waarna hij met zijn slingerachtige armen flexte. Dat was vast positief bedoeld.
“Dirigible!” riep Cooper naar zijn Pokémon. Deze draaide zich sierlijk om naar de lucht, zich afvragend waarom zijn trainer hem in Arceus’ naam zo’n vreemde naam had gegeven. Cooper was misschien niet meer zo heel zeker van hun overwinning, maar dat hoefde zijn Pokémon natuurlijk niet te weten.
“We zijn misschien nog niet zo lang een team, maar we gaan dit winnen, afgesproken?” sprak hij zijn Pokémon toe. Cooper hield zijn arm in de lucht voor een motiverende high five, en zijn Drifblim kwam naar hem toe gezweefd om zijn high five te beantwoorden met een klets van een van zijn slierten. Nice. Aan teambuilding zou hij in ieder geval niet veel meer hoeven te doen met Dirigible.
“Okay, Diri! Gebruik je Gust!” beval Cooper, die niet meteen alles dat zijn Pokémon kon wilde laten zien. Gust zou dan ook een prima aanval zijn om mee te beginnen. Een blauwe gloed verspreidde zich over het lichaam van de Drifblim heen, waarna de lucht om hem heen begon te draaien, sneller en sneller, totdat hij omgeven was door een ware tornado. De Drifblim zwiepte met zijn armen, en stuurde de tornado op de Lucario af. Deze hield zijn armen voor zich in een poging om zich nog enigszins te verdedigen tegen de aanval, maar het mocht geen baat hebben. De Close Combat van zijn vorige tegenstander had hem genoeg uitgeput om er voor te zorgen dat hij op het moment niets meer had gekund behalve rechtop staan. Nee, Rocket had niet gefaald toen hij ten onder was gegaan na de Counter van de Lucario. De Lucario viel op de grond, gevloerd door de enige aanval die de Drifblim uit had hoeven voeren. Terwijl de gymleadster haar Pokémon liet terugkeren, maakte Cooper’s Drifblim een aantal vreugdes pirouettes in de lucht. Een trotse grijns was op Cooper’s gezicht verschenen. Misschien had hij toch een betere kans om te winnen dan hij gedacht had! Ze hadden al twee van de Pokémon weten te verslaan!
De Gymleadster fronste, het leek bijna alsof ze bezorgd was over de uitkomst van het gevecht. Cooper snapte niet helemaal waarom, want ze hadden tenslotte allebei nog een Pokémon over. Ah, misschien was haar Lucario wel haar sterkste Pokémon, en had het vooruitzicht van een gevecht tegen een Drifblim haar gewoon bang gemaakt. Cooper begreep het wel – hij vond zijn Drifblim ook best wel eng, misschien zelfs wel even eng als de Croagunk die hij ooit had gehad. De high five van zijn Drifblim was echter stukken beter dan die van de Croagunk, aangezien zijn hand meestal nog een paar uur lang pijn deed nadat hij de Croagunk er een had gegeven.
“Goed gedaan, Diri!” complimenteerde hij zijn Pokémon. Cooper hief zijn hand weer op voor een high five, die de Drifblim vrijwel direct beantwoordde met een klap van een van zijn tentakels.
“Twee gehad, nog maar een te gaan!” riep Cooper uit. Zijn Drifblim knikte enthousiast, en deed een knappe poging om zijn trainer een thumbs up te geven. Nooit, maar dan ook nooit had Cooper gedacht dat het gebruiken van zijn Drifblim zo’n enorm succes zou zijn. Ze zouden dit gewoon kunnen winnen.
“Mienfoo, ga!” riep de gymleader, aankondigend wat haar derde en daarmee ook laatste Pokémon zou zijn.
“Okay, Diri, begin met een Shadow Ball!” riep Cooper, die door wilde gaan met het momentum dat ze niet hadden. De Drifblim bracht zijn vier armen bij elkaar, en creëerde een grote, paars met zwarte energie bal, die hij vervolgens naar de Mienfoo toe lanceerde alsof het een of andere raket was. Zo snel als een raket bleek de aanval helaas niet te zijn, want nadat de gymleadster naar haar Pokémon riep dat hij de bal moest ontwijken, sprong de Mienfoo behendig opzij, er zo voor zorgend dat de bal hem niet raakte. Hij had misschien niet dezelfde snelheid als de Lucario, maar hij was zeker niet langzaam.
“High Jump Kick!” riep de Gymleadster. Zonder te aarzelen sprong de Mienfoo de lucht in, recht op zijn tegenstander af. Ondanks dat de Drifblim het voordeel van het luchtruim had, was het moeilijker dan gedacht om zo’n soort aanval te kunnen ontwijken. Gewoon aan de kant zweven had natuurlijk gekund, maar zowel Cooper als zijn Pokémon hadden daar niet aan gedacht. Aan de kant zweven bleek gelukkig ook niet nodig te zijn geweest. Op het moment dat de Mienfoo de Drifblim raakte deukte deze in, om de Mienfoo vervolgens weer weg te lanceren alsof hij een trampoline was. Even hard als hij aan was komen vliegen, crashte de Mienfoo weer op de grond. Ai, dat moest pijn doen.
“Cool,” fluisterde Cooper. Hij had nooit geweten dat hij zijn Drifblim als een trampoline kon gebruiken. Okay – focussen nu. Gedachten aan wat hij kon doen met een springkussen als Pokémon leidden hem alleen maar af van het gymgevecht.
“Diri, gebruik je Astonish!” riep Cooper. Hij was benieuwd naar de Astonish van zijn Drifblim. Als de high five niet het enige was dat de Drifblim met zijn voormalige Croagunk gemeen had, dan kon het alleen maar fantastisch zijn. De Drifblim opende zijn mond, en een geluid dat alleen maar beschreven kon worden als het liefdeskind van een opera zangeres en een screamo zanger kwam er uit. Arceus, dit was fantastisch. Het was niet bepaald zijn muzieksmaak, maar dat maakte het er niet minder op.
“Mienfoo, gebruik je Swift!” riep de Gymleader toen haar Pokémon eindelijk bij was gekomen van het verschrikkelijke geluid. De Mienfoo vuurde een salvo aan sterren af, maar deze ondergingen hetzelfde lot als dat de Mienfoo niet lang daarvoor was ondergaan. Ze kaatsten van de Drifblim af, alsof het niets meer dan vliegen waren. Cooper zou het bijna oneerlijk gaan vinden.
“Diri, gebruik je Phantom Force!” riep Cooper naar zijn Pokémon. Deze zwaaide maakte vervolgens een pirouette, waarna hij in het niets verdwenen leek te zijn. Waar zijn Pokémon naar toe was? Cooper had geen flauw idee. Het maakte hem eerlijk gezegd ook bar weinig uit, zolang hij maar weer tevoorschijn kwam. Dat deed de Drifblim dan ook. Hij verscheen plotseling weer, maar nu bevond hij zich plotseling recht achter de Mienfoo. Voordat deze kon reageren op zijn tegenstander, mepte de Drifblim hem hard in zijn rug.
“Constrict!” riep Cooper naar zijn Pokémon. De slierten van de Drifblim strekten zich uit naar de nog kwetsbare Mienfoo, en wikkelde zich om zijn lichaam heen. Verstikkend, dat was hoe de zogenaamde knuffels van Cooper’s Pokémon voelden. Cooper kon uit ervaring spreken, en had nu zelfs bijna medelijden met de Mienfoo. Bijna.
“Ga naar het hoogste punt dat je kan bereiken, en smijt hem dan op de grond!” riep Cooper naar zijn Pokémon. De Drifblim gehoorzaamde braaf zijn trainer, en klom nog wat hoger de lucht in, totdat zijn haarwolk – of wat het ook mocht zijn – het plafond raakte. De Mienfoo deed alles wat hij kon om los te komen, maar het mocht geen baat hebben. De greep van zijn tegenstander was te sterk.
De Drifblim maakte oogcontact met zijn trainer, die een kort knikje gaf. De Drifblim gebruikte zijn Astonish nog een keer op de Mienfoo, aangezien zijn Astonish veel effectiever zou zijn als hij de kans kreeg om recht in iemands oor te gillen, waarna hij de Mienfoo naar de grond toe smeet. Of het gezicht van horror voordat de Mienfoo de grond raakte was door de Astonish of doordat hij misschien hoogtevrees had, zouden ze waarschijnlijk nooit te weten komen. Misschien was het wel een combinatie van beide. Hard kwam de Mienfoo neer op de grond.
“Diri, gebruik je Shadow Ball!” riep Cooper naar zijn Pokémon. De Mienfoo had de aanval daarstraks misschien weten te ontwijken, maar nu hij net op de grond neer was gekomen, leek het Cooper vrij onmogelijk voor de Pokémon om de aanval opnieuw te kunnen ontwijken. De Drifblim bracht zijn vier armen bij elkaar, en creëerde een grote, paars met zwarte energie bal, die hij vervolgens op de Mienfoo af schoot. Cooper grijnsde triomfantelijk toen de bal zijn doel wist te treffen. Ha, dat zou hem leren om zomaar een aanval van Dirigible te ontwijken!
Het was echter nog niet voorbij, want de Mienfoo probeerde inmiddels weer om op te staan.
“Diri, gebruik je Stockpile!” beval Cooper. Het was tijd om een poging te doen om er een einde aan te maken, en dat kon alleen maar met een grote klapper. Een paarse gloed verspreidde zich over het lichaam van de Drifblim, waarna hij zijn armen flexte alsof hij een of andere body builder was. Het had waarschijnlijk een beter effect gehad als hij zichtbare spieren had gehad, maar op deze manier vond Cooper het ook wel iets hebben.
“Gebruik nog een keer je Stockpile!” riep Cooper. De Mienfoo sprong weer de lucht in in een poging om iets aan de Stockpile te doen, maar het was tevergeefs: deze keer herinnerde de Drifblim zich dat hij het kon ontwijken door simpelweg opzij te zweven. Dit was het.
“Okay, Diri, probeer om het af te maken met je Spit Up!” riep Cooper, die met zijn vuist de lucht sloeg alsof hij degene was die de aanval afvuurde. De Mienfoo was nauwelijks weer op de grond geland, of de Drifblim vuurde zijn aanval al af. Hij opende zijn mond, en vuurde een witte lichtstraal af die veel te groot leek om ooit uit de kleine mond van de Drifblim te zijn gekomen. Hopend dat dit het einde van het gymgevecht zou kunnen zijn, balde Cooper zijn handen tot twee vuisten. Zou dit het kunnen zijn?
* 
* 
* 
* 
* 
