It feels like Home[+Cooper Brimstone]

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Tick. Tock. Tick. Tock. Vermoeid wreef Cooper in zijn ogen. Hij was al de hele ochtend bezig geweest met trainen, iets waar hij nu duidelijk het resultaat van voelde. Cooper had het altijd zo heldhaftig gevonden om naar te kijken, al die strand trainingssessies die je altijd in series zag. ‘Een goede oefening’ was wat ze het noemde. Cooper noemde het liever ‘een hel voor zijn benen’. Zijn kuiten en hielen voelden aan alsof ze in de fik stonden, en als de zee niet zo zout was, dan zou hij hem waarschijnlijk allang leeg hebben gedronken. In plaats daar van deed hij zich nu maar te goed aan de fles water die hij mee had genomen. Hij had zijn Pokémon willen trainen voor de volgende gym, maar in plaats daar van had hij enkel zichzelf getraind, als je het überhaupt al zo zou kunnen noemen. Alhoewel hij er nog steeds vrij zeker van was dat simpelweg rennen toch echt wel een goede training was, al helemaal als het in zand was, had hij bedacht dat zijn Pokémon vandaag een rustdag verdienden. De volgende gym… Als het maar even kon, dan wilde hij hem zo snel mogelijk achter de rug hebben. Hij wilde het liefst alle gyms zo snel mogelijk achter de rug hebben, maar met de tijd die hij nu nog over had, leek het hem nogal onredelijk om te denken dat het mogelijk zou zijn om dat als doel te hebben. Dat betekende echter niet dat hij niet zou proberen om er alsnog zo veel mogelijk uit zou dagen. Als zijn Pokémon al uit zouden zijn gebrand voordat hij ook maar de derde gym uit zou dagen, dan zou hij dat natuurlijk nooit kunnen bereiken. Geluk, dat was wat hij nodig had, en niet zo’n klein beetje ook. Voor nu zou hij eerst uitrusten, want hij was op van het rennen. Met een luide kreun liet hij zich op zijn kont op het zand vallen. Cooper veegde het zweet van zijn voorhoofd af met de mouw van zijn trainingspak. Bah, hij zat helemaal onder het zweet, wat goor. Het was nog een nieuw pak ook.

Haahh… Wel, misschien had hij al behoorlijk wat geluk gehad. Hij was gezond, had een stel Pokémon waarvan het grootste deel hem niet haatte, hij kreeg een hoeveelheid zakgeld waar iemand normaal alleen maar van zou durven dromen, en hij… Wel, hij moest toegeven dat hij tot nu toe behoorlijk wat aardige mensen had ontmoet. Hij had eigenlijk geluk dat hij überhaupt al zo ver was gekomen als dat hij nu was. Hij klaagde over dat hij moest trainen voor de volgende gym, terwijl hij eerlijk gezegd al blij moest zijn dat hij het voor elkaar had gekregen om de eerste twee te verslaan. Tussen hemzelf gezegd en gezwegen, was hij niet bepaald de meest fantastische trainer, hoe geweldig hij zich ook voor mocht doen tegen anderen. Aahh… Of hij nou twee gyms had verslagen of drie… Het was een getal dat niet meer uit zou maken als hij eenmaal bij Brimstone’s zou werken. Cooper haalde diep adem en liet zich achterover in het zand vallen. Wel, misschien maakte het wel een klein beetje uit. Voor hem maakte het in ieder geval uit. Als iemand hem vroeg waarom hij een beslissing maakte, kon hij altijd nog pochen met zijn badges. “Zou iemand met twee badges een verkeerde beslissing maken? Ik dacht van niet,” mompelde Cooper. Hij grinnikte kort. Als het eenmaal zo ver was, dan zou hij meneer Brimstone zijn. Hij zou een salaris krijgen. Nee, beter nog, hij zou zijn salaris kunnen gebruiken om dingen te kopen. Tuurlijk, dat kon hij nu ook, maar het was nu technisch gezien het geld van zijn ouders dat hij uit gaf. Hoe graag hij hun geld ook uit gaf aan nutteloze dingen… het zou waarschijnlijk vele malen beter voelen als hij zijn eigen geld uit zou kunnen geven aan nutteloze dingen. Cooper veerde overeind. Ah, shit. Hij zat alweer te klagen, of niet soms? Hij sloeg met zijn handen op zijn wangen, alsof hij zichzelf wakker wilde maken. Hij had zichzelf er de laatste tijd al veel te vaak op betrapt dat hij dagdroomde over hoe goed of slecht hij het eigenlijk wel niet had.

Verdorie, dit was niet de Cooper die hij was. Dit was niet Cooper de Geweldige. Nee, dit was eerder Cooper de Zeur, en als er een Cooper was die hij niet wilde zijn, dan was het wel Cooper de Zeur. Zeuren hielp misschien bij zijn moeder, maar hier? Nee, hier hielp het niet. Vastbesloten hees hij zichzelf weer overeind. Hij had zo graag volwassen willen worden, zo graag volwassen willen zijn, maar nu? Nee. Volwassen Cooper was een irritante zeurkous. Cooper klopte het zand van zijn kont af. Arceus, wat was hij eigenlijk wel niet voor pisbaby. Alleen al het idee dat hij over een paar maanden iets moest doen waar hij tegenop zag, was al genoeg geweest om er voor te zorgen dat hij plotseling al zijn zijlen bij had willen stellen. Damn, hij wist dat hij niet de slimste was, maar sinds wanneer was hij dom genoeg om te denken dat alles plots zou veranderen als hij zich ‘volwassen’ zou gedragen? “Jetpack,” zei Cooper tegen de Hoppip die zich bovenop zijn hoofd bevond. “Wil je alsjeblieft mijn ass kicken als het er op lijkt alsof ik weer van plan ben om volwassen te willen worden?” vroeg hij aan zijn Pokémon. De Pokémon maakte een bevestigend geluid, waarop Cooper zijn hand op hief om zijn partner te kunnen aaien. “Mooi zo,” zei Cooper. Hij zette zichzelf langzaam in beweging. Een douche, dat was wat hij nu nodig had, want anders zou hij straks behoorlijk gaan stinken. Hij had nog nauwelijks honderd meter gelopen, toen hij op het strand iemand zag zitten die hem om de een of andere reden behoorlijk bekend voor kwam. Waarom? Hij had eerlijk gezegd geen flauw idee. “Jetpack, ken ik hem ergens van?” vroeg Cooper aan zijn Pokémon. De Hoppip snoof zachtjes. “Ja… zoiets vermoedde ik al,” antwoordde Cooper, die zich af vroeg of hij de zwartharige jongen moest begroeten. Wel… heel veel zou het toch niet kwaad kunnen als hij ietsje langer zou wachten met douchen? “Yo! Hey, jij!” begroette Cooper de jongen.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Een grijns verscheen op Cooper’s gezicht toen de jongen hem terug groette. Phew, hij had gelukkig niet een compleet onbekende begroet. Sterker nog, de zwartharige jongen had zijn hand naar hem opgestoken, wat Cooper zag als een uitnodiging. Een uitnodiging voor een high five. Cooper hief zelf ook zijn hand op, en kwam de hand van de jongen tegemoet voor een high five. ”Nice,” zei hij met een goedkeurend knikje. Iedereen die hem begroette met een high five, was in Cooper’s boekje een goed persoon. ”Kenn..n.. was het toch?” vroeg Cooper, die niet direct de naam van de jongen wist te herinneren. Het was in ieder geval iets geweest dat daar op leek. ”Van toen in Coumarine City, right? Met Cecillame?” vroeg Cooper, die met enige trots de nickname van het blonde meisje gebruikte in plaats van haar daadwerkelijke naam. Hij kon zich nog half herinneren hoe hun eerste ontmoeting was gegaan, waardoor hij zich voor nam om deze keer zijn best te doen om een iets betere indruk achter te laten. Zolang het beeld dat iemand van hem had nog niet helemaal verpest was, deed hij maar al te graag zijn best om bestempeld te worden als iets anders dan Pooper.