What's that?

Het was nog niet zo lang geleden dat Kenneth een Skarmory had weten te bemachtigen. “Hij is een prima aanwinst voor het team,” Dacht hij. “Het is altijd goed om een Pokémon achter de hand te houden die kan vliegen. Zou ik op zijn rug kunnen vliegen? Dat gaan we uitproberen.” Hij pakte de Pokéball van de metale vogel en liet Hermes er uit. Hij was daarvoor nog niet uit zijn Pokéball geweest en keek Kenneth daarom ook raar aan. Kenneth stopte de Pokéball weg en zei met een monotone stem: “Je bent nu mijn Pokémon Hermes. Ik wil eens zien hoe goed je lan vliegen met iemand op je rug.”
Een paar testvluchten later kwam Kenneth tot het besluit dat Hoenn niet per se de enige plek hoefde te zijn waar hij een kijkje zou nemen. Hij was nog niet echt gaan praten met andere mensen, maar hij had wel opgevangen dat een hoop mensen naar Kalos zouden vertrekken. Dit bracht hem het idee om op z’n minst even een kijkje te gaan nemen daar.
In de tijd dat Kenneth en Hermes naar Kalos waren gevlogen had Kenneth eigenlijk geen woord gesproken tegen hem. Uiteindelijk waren ze in Shalour City aan. Dat had hij gelezen op een bordje. Kenneth was hier nog nooit geweest en dacht: “Klein stadje. Aan de kust. Koud. Beter dan regen in ieder geval.” Hij wierp een blik naar zijn Skarmory en vroeg: “Wat vind je?” De Skarmory keek hem met een nietszeggende blik aan en keek eens in het rond. Daarna liet Hermes duidelijk merken dat hij het niet zo speciaal vond. “Je bent schijnbaar niet zo’n prater. Ik ook niet.” Het was pas op dat moment dat het Kenneth opviel dat er een enorme toren in Shalour City stond. “Hoe is me dat nog niet eerder opgevallen? Was ik afgeleid? Waardoor zou ik afgeleid zijn geweest? Misschien het weer?” Daar had hij wel een punt. Het was misschien geen regen, maar het was wel koud. Hij had eigenlijk altijd wel zijn sjaal en lange jas aan maar toch. Hij was nogsteeds naar de toren aan het staren en dacht verder. “Nee, het weer kan het niet zijn. Het is niet alsof ik nog nooit een winter heb meegemaakt. Het enige ECHTE verschil is de Hermes. Achja, de toren is toch veel interessanter. Wat zou het zijn?”

"Isobel!" piepte ze naar haar nieuwste aanwinst. De kleine Eevee danste voor haar uit, glipte elke keer tussen haar handen door als Meadow haar greep. Het mormeltje bleef kort staan bij een mand met een baby en staarde erin, gefascineerd. Dat was wanneer de trainster van het kleine vachtbolletje het bij de lurven greep en optilde. Terwijl ze dit deed bleef Isobel doodstil hangen, over haar schouder starende naar de baby, tot ze een hoek omgingen. Toen ging ze spartelen. "Isobel," zeurde Meadow, stiekem genietend van de naam uitspreken. Ze was trots op de naam die ze had gekozen. De Eevee worstelde nog even en hing toen stil. Toen ze dit bleef volhouden ontvouwde het jonge meisje haar armen een beetje. Ja, done. De Eevee sprong weg, niet goed gepland waar ze heen ging. Het vachtbolletje landde pontificaal op de rug van een grote metalen vogel.

De vogel was zo groot! Meadow keek naar het beest, niet goed wetende wat het was. Mam had zo'n pokemon niet. Ze kon zo echt niet bij Isobel, hoor! Gelukkig was het de jongen die naast de vogel liep die de Eevee pakte, met twee handen. Hij strekte het jonkie voor zich uit. Wauw, hij was ook al zo lang. Toen hij vroeg aan het vachtbolletje wat het was en wat het daar deed giechelde Meadow een beetje. "Ze gaat geen antwoord geven hoor," legde ze de jongen uit, alsof hij iets niet begreep wat zo simpel was als abc. "en ze is een Eevee, ze heet Isobel," verklaarde het donkerharige kind vervolgens, met beide handen reikend naar haar pokemon.

Hij was hardop aan het nadenken. Ja ja, ze trapte er mooi niet in! Ze grijnsde licht, en verder hield ze haar mond. Vooral toen ze Isobel terugkreeg knikte ze blij. "Niet meer wegspringen," sprak ze de kleine pluizebol toe. Toen richtte ze haar helderblauwe blik weer omhoog. Hij stelde zich voor als Kenneth. Een glimlach vormde zich om haar lippen. "Ja, leuk je te ontmoeten. Ik ben Meadow," glunderde ze, de hand aannemend en redelijk stevig - voor hoever dat kon met een kinderhand - schuddende. De vogel had een kleine buiging gemaakt. Blijkbaar heette deze Hermes. Als antwoord maakte de jonge trainster een kleine buiging terug. Het meisje keek neer op haar Eevee. "Isobel kennen jullie al, maar zij is dus mijn Eevee," Als kleine hallo piepte het vachtbolletje haar naam. De tienjarige deed een korte stap naar achter. Dan deed het minder pijn aan haar nek om hem aan te kijken. "We gingen naar de toren daar," Het meisje wees omhoog naar de top van de toren. Ze was van plan hem helemaal te beklimmen.

Hij wilde wel met haar mee, want ja, hij was ook wel benieuwd naar dat vreemde hoge geval midden in de stad van Shalour. Zijn Skarmory had er maar weinig zin in zo te horen, dus die koos ervoor niet mee te gaan. Meadow wist dat Isobel vooral veel zin had om zichzelf te verlossen van haar trainster in die toren, dus liet ook de jonge meid haar pokemon verdwijnen. In plaats van de enthousiaste en vooral onafhankelijke Eevee koos ze ervoor de geduldige en vriendelijke Jolteon uit zijn bal te vissen. Hij verscheen met een stevige uiting van zijn naam. "Dit is Matthew, Kenneth. Dit is Kenneth, Matthew," stelde ze de twee snel voor. De Jolteon liet zijn naam nog eens vallen, voordat hij zijn trainer volgde. Ze kreeg een soort compliment van de oudere jongen. Verrast keek de jonge trainer opzij. "Nou... Bedankt," knipperde ze. Snel bekeek ze hem nogmaals. "Ik vind je haar grappig. Op de positieve manier," Je. Had ze hem u moeten noemen? Oeps.