[Blind Date] Losing my grip in the grey

Zachtjes zingend, was ze haar kleding bij elkaar aan het rapen. Nu was ze ergens best wel blij met haar kleine appartementje dat ze had in Lumiose City. Ze wist dat het gevaarlijk was om te wonen in een stad die was overgenomen door Team Rocket, maar ze voelde zich hier wel veilig genoeg.
Op haar bed lag een brief, waarin alles stond van wat was afgesproken voor vanavond. Ze had zichzelf opgegeven voor een Blind Date en had vandaag alle gegevens opgegeven. De man waarmee ze was 'gepaard' heette Lucian en had haar uitgenodigd voor een etentje in de stad. Lucian klonk als een stoere naam, dus was ze al de hele avond aan het fantaseren wat voor een man ze voor haar neus zou krijgen. Ze glimlachte eventjes, terwijl ze haar kleding uit de kast haalde. "Ahri, wat denk je. De strakke rode jurk, of het korte pakje?" Een Vulpix geeuwde eventjes en deed haar oogjes open. "Ja, aan jou heb ik veel," zuchtte het meisje eventjes. De pokémon negeerde het en ging weer verder slapen. Het meisje zuchtte eventjes en richtte zich weer op haar kast.

Uiteindelijk had ze toch gekozen voor een kort wit pakje. Een korte jurk, met een wit jasje met een diep uitgesneden zwart topje eronder. Een van haar lievelings pakjes om te dragen. Aan haar zijde liep Akali, haar Persian, die rustig om zich heen keek, terwijl ze het restaurant in wandelde. Ze keek eventjes in het rond en werd al snel naar haar tafeltje begeleid. Ze glimlachte eventjes naar de ober, terwijl ze bij het tafeltje ging staan. "Lucian, neem ik aan?" vroeg ze rustig, terwijl ze glimlachte. Ondertussen had Akali een andere pokémon gevonden en blies zachtjes naar de andere Vulpix.

Een glimlach verscheen op haar gezicht, toen de jongen in het Frans tegen haar begon te spreken en daarna vroeg of zij Kimura was. Ze knikte. "Zeg maar Kim, hoor," antwoorden ze daarna vriendelijk. Ze wilde nog even niet gaan zitten, kijken of ze een gentleman aan de haak had weten te slaan die haar stoel zou pakken zodat ze kon gaan zitten. Wel viel het haar meteen op dat zijn aandacht over haar heen gleed, maar dat was ze inmiddels wel gewend. Vaak genoeg kreeg ze te horen dat ze het figuur van een model had en dat het zonde was dat ze daar niets mee deed. Maar nee, Kim wilde het liefste gewoon een trainster zijn en goed voor haar pokémon kunnen zorgen. "Graag," zei ze daarna met een lieve glimlach op haar gezicht, toen Lucian vroeg of ze hulp nodig had met haar jasje. Ondertussen was Akali gestopt met het blazen naar de Vulpix en snuffelde er nu eventjes aan, voordat ze het maar over zich heen liet komen en ging liggen. Al hielt ze haar ogen wel strak gericht op het kleine vurige gevaar.

Haar jasje gleed van d'r schouders en ze legde het rustig in zijn handen. Ze glimlachte eventjes vriendelijk naar de jongen, waarna ze hem bedankte voor het naar achter houden van haar stoel. "Merci," antwoorden ze vriendelijk, terwijl ze ging zitten.
Onder de tafel hoorde ze opeens een blaas toen Akali het duidelijk niet voor had met de Vulpix van Lucian. "Akali, laat dat," siste Kim onder de tafel. De Persian miauwde wat klagend, maar ging uiteindelijk toch maar gewoon liggen, al hielt ze haar ogen wel strak gericht op de Vulpix. "Sorry voor haar, ze heeft een moeilijk karakter als 't gaat om vreemde pokémon," verontschuldigde ze zich bij haar date.

De Vulpix droeg de naam Khaleesi, wat ze een aparte naam vond voor een pokémon, maar goed. Het diertje ging op de schoot van haar trainer zitten en liet 't daar maar bij. Ze wist dat Akali de tafel niet graag zou willen delen, maar ze kon nu gewoon niet anders. Ooit moest ze van dat gedrag af zien te komen. "Gelukkig maar," zei Kim met een glimlach. Ze nam de kaart aan van Lucian en bedankte hem met een simpel knikje. Rustig vouwde ze de kaart open en haar gele goen gleden over de gerechten heen. Er stonden een paar fraaie dingen bij en een paar die ze zeker eens zou willen uit proberen. Maar aangezien het momenteel op de kosten van de man waren, zou ze het maar simpel houden. Ze wilde hem niet op omkosten jagen immers. "Dus, wat voor een persoon schuilt er achter de naam Lucian?" vroeg ze daarna, zonder echt op te kijken van haar kaart. Ze grinnikte zachtjes, terwijl ze hem een knipoog gaf.

Een persoon die van een uitdaging hielt, hè? Moest ze dit opvatten als dat zij zijn uitdaging was, voor wat? Om haar te overwinnen? Dan moest 'ie veel uit de kast halen waarschijnlijk. Toch glimlachte ze liefelijk en richtte zich weer op de kaart. Ze had geen idee wat ze precies wilde hebben, misschien wat kleins, ze moest toch een beetje op d'r figuur letten. Een zacht gegrinnik was te horen, terwijl ze doelbewust haar aandacht op de kaart hielt. Toen haar vraag werd teruggekaatst keek ze op en glimlachte lief. Lucian wist wel met complimenten te strooien zeg, maar dacht hij er iets mee te bereiken? Ze was complimentjes inmiddels wel gewend namelijk. "Een persoon die houd van sterkte en schoonheid," antwoorden ze op dezelfde wijze als dat Lucian voorheen had gedaan. zijn spelletje zou ze ook wel kunnen spelen. "Iets lekkers gevonden?" vroeg ze daarna simpeltjes aan de oudere man voor haar.