Keigoede topictitel

Er was iets spannends aan het bezoek aan het laboratorium van de professor. Tiffany was niet het soort persoon om nerveus te worden als ze zich moest bewijzen, maar het leek er toch op dat het nare gevoel haar deze keer bereikt had. Ra stond naast haar en bestudeerde haar. Hij voelde haar emoties natuurlijk door hun sterke band – en omdat Tiffany nou niet bepaald de meest subtiele persoon ter wereld was. Zachtjes duwde hij zijn kop tegen Tiffany’s schouder, want haar hoofd bereikte hij nauwelijks. Hij was écht een kleintje. Niet meer zo’n kleintje als toen hij een Charmander was, maar als je hem naast een Charizard van een normale grootte zette was hij echt zielig klein. Nou was Tiffany ook lang voor een meisje en zorgde dat er ook weer voor dat hij er kleiner uit zag, maar zelfs als ze tien centimeter korter was was het bijna lachwekkend. Tiffany zou er echter nooit om lachen. Hij was haar trouwe partner geworden en ze wist niet wat ze zonder hem moest doen.

Dat was waarom ze nu besloten had om de keystone op te halen bij de professor. Ze had nog niet heel veel andere Pokémon waar ze haar tijd aan besteedde, dus de band tussen haar en Ra was optimaal. Om nog maar niet te beginnen over zijn evolutie van niet eens zo heel lang geleden. Hij leek zo in zijn sas te zijn met zijn nieuwe, grotere vorm, en het deed haar zoveel goeds om te weten dat dat mede dankzij de training was die zij hem had gegeven. Rangers mochten dan wel zo veel mogelijk vreedzaam te werk gaan, maar zo nu en dan was het handig om een krachtpatser naast je te hebben staan en Ra voldeed daar zeker aan. Zijn grootte maakte niet uit voor zijn kracht. Hij was gewoon compact.

“Zullen we dan maar?” Tiffany gedroeg zich behoorlijk nonchalant. Ra wist wel dat ze zich niet helemaal okay voelde, maar dat betekende niet dat de mensen in het laboratorium dat ook moesten weten. Die moesten de indruk hebben dat het helemaal top was tussen haar en haar Charizard, wat ook zeker het geval was. Met een goedkeurende brul van Ra zette Tiffany dan eindelijk voet richting de ingang en duwde ze de deur open. De balie viel haar meteen op, dus ging ze daar zo snel mogelijk op af. Ra volgde haar op de voet.

“Yo. Waar moet ik zijn om een keystone aan te vragen?” De dame achter de balie kreeg niet eens de kans om te vragen of ze Tiffany ergens mee kon helpen. Haar blik gleed van de brunette naar het oranje monster achter haar voor ze zich herstelde en de instructies gaf. “Loopt u maar mee,” sprak ze terwijl ze opstond van haar stoel. Tiffany wierp een laatste blik op Ra voor ze de dame volgden, alsof dit hun laatste moment samen zou zijn. Gelukkig was dat niet zo. Zelfs als ze de keystone niet mochten hebben, zou ze hem als partner houden. Misschien dat ze de steen nog eens kon krijgen met Mut – al had ze lang niet zo’n goede band met de Flaaffy als met Ra.

De dame opende een deur verderop in een gang en liet vervolgens de deur open staan voor Tiffany. “De professor is hier. Succes,” glimlachte ze de brunette toe. Tiffany wuifde het nonchalant weg. “Dat heb ik niet nodig!” Ondanks dat ze zich wat ongemakkelijk voelde werkte haar ego nog op de volle honderd procent. Dat veranderde niet toen ze de professor in het zicht kreeg. De man was wat onhandig aan het stoeien met een Mudkip. Het leek haast alsof hij met de Pokémon aan het spelen was, maar dat was wel erg onprofessioneel voor iemand met zo’n titel…

“Yo!” De man schrok op, alsof hij de deur niet open had horen gaan. Hierdoor kreeg de Mudkip een voordeel en wist hij zich uit de greep van Professor Birch te verlossen. De kleine water Pokémon rende naar Tiffany toe en verborg zich achter haar benen. Laatstgenoemde volgde het wezen met haar blik, zich afvragend waarom het dacht dat zij hem veiligheid zou brengen. Natuurlijk deed ze dat, want ze was niet voor niets een Ranger, maar het was toch een punt waar ze zich even over verwonderde. “Ah! Kom je hier voor een keystone, toevallig?” De blik van de Professor was al op Ra gevallen en die brulde instemmend. Tiffany viste de Mudkip ondertussen van de grond en hield het beestje in haar armen. “Jazeker. Wat is de bedoeling?” Een vrolijke fonkeling was te zien in haar ogen. Of het kwam omdat ze nu een Pokémon vasthield of omdat het moment nu zo dichtbij was wist ze niet, maar de zenuwen waren al bijna verdwenen. Toch besloot ze om de Mudkip terug te geven aan de professor. Hij had er vast meer aan dan zij. “Nou, vertel eens wat over jou en je Pokémon. Ik neem aan dat je hem voor je Charizard wil? Heb je al de Mega Stone?” Tiffany schudde haar hoofd. “Daar heb ik helaas het geld en de tijd nog niet voor gehad. Ik ben namelijk een Ranger, dus veel van mijn tijd zit in het redden van mens en Pokémon. Ik ben er natuurlijk wel voor aan het sparen, want wat kan nou beter de mensheid beschermen dan een Mega Charizard?” Ze grijnsde breed bij de gedachte. Ook Ra leek dit wel een leuk idee te vinden. De professor knikte enkel. “Oké. En hoe lang heb je hem al? Jullie hebben zo te zien een prima band.” Tiffany’s grijns werd alleen maar breder door zijn woorden. “Dat klopt, al heb ik hem eigenlijk nog niet zo lang. Ik kreeg hem als Charmander om mijn Ranger opleiding te beginnen. Sindsdien is hij altijd bij me – en ook al twee keer geëvolueerd. Hij is eerder een beste vriend voor me dan een Pokémon. Gevechten met hem zijn leuk, maar alle andere manieren van samenwerken zijn misschien nog wel veel leuker.” Opnieuw knikte de professor. Tiffany keek hem verwachtingsvol aan. Was dit genoeg informatie? Had ze hem overtuigd om haar de keystone te geven?