Late night walking. [&CERYS ITARAI]

Rook welde op uit het topje van Soul’s sigaret terwijl hij door de donkere straten van Santalune City wandelde. Het was diep in de nacht. Het moest ongeveer twee uur zijn en dat was te horen. De cafeetjes die tot laat open bleven waren gevuld met gasten en buiten stonden mannen te lachen, te roken, dronken te zijn, te kotsen of meisjes na te fluiten. Soul was wel aan het roken, maar had geen drank op, was niet aan het lachen, voelde zich niet misselijk en had nog net genoeg respect voor het vrouwelijk geslacht om dat soort dingen niet te doen. Natuurlijk rolde hij wel met zijn ogen als ze iets doms zeiden of sloeg hij hun als ze echt vervelend deden, maar om een meid uit te gaan fluiten op straat? Nee, tot dat niveau verlaagde hij zich niet. Wat was daar nu de lol aan? Je moest een dame geen reden geven om kwaad op je te worden. Uiteraard gaf hij elke dame zowat de reden om kwaad op hem te worden, maar dat kwam dan eerder omdat zij een kort temperament hadden dan dat het echt aan hem lag. Hij was dan ook onschuldig. Hij grinnikte om zijn eigen gedachten. Zijn Houndoom liep naast hem en keek wat verveeld naar de mannen terwijl hij zo nu en dan een beetje vuur uit zijn bek liet ontsnappen. Misschien zou het leuk zijn als ze een grap uithaalden. Een Houndoom met Mega Evolution en een Flamethrower zou precies zijn wat de mannen nodig hadden. Alsof Houndoom begreep wat er in het hoofd van zijn trainer om ging keek hij opzij en grijnsde. Soul schudde zijn hoofd. Nee, tot dat niveau wilde hij zich ook niet verlagen. En zonder aandacht aan de fluitende mannen te besteden liep hij op zijn gemak weer verder door de straat waar het niet verlicht werd. Een knipperende lantaarnpaal leerde hem dat hier ooit wel licht had geschenen. Dit was echt zo’n typisch steegje dat je in een horrorverhaal tegenkwam. Hij vond het leuk hier. En dus leunde hij tegen de muur aan, nam nog een trekje van zijn sigaret en keek vervolgens naar de hemel waar de maan stond. Prachtig.

Het was laat in de avond en voor zover ze had gezien was zij nog een van de enige die zich op straat bevond. Met forse passen liep ze verder, wetend dat het niet echt bepaald heel veilig was voor haar zo laat. Ze had geen Pokémon op zak meegenomen en ze moest toegeven dat er zich op het moment aardig wat dronken mannen op straat bevonden. Niet dat ze bang voor ze was, dat zeker niet, maar oppassen was voor nu nog toch niet zo'n heel slecht idee. Met haar handen in haar winterjas gestopt liep ze verder, de fluitende mannen compleet negerend. Het liefst zou ze ze aanvliegen om te laten zien dat ze niet het geschikte type voor hun was, maar daarvoor waren het er veel te veel. Als ze het erop zou wagen om er een één een klap te verkopen, kreeg ze er op z'n minst drie andere bovenop. Onbewust versnelde ze haar pas toen ze lang een grote kroeg met allemaal dronken mensen liep. Bang? Misschien toch wel een heel heel klein beetje. Waar was dan ook dat verdomde hotel waar ze voor vannacht een kamer had gehuurd? Vloekend keek ze om zich heen, waarna haar blik viel op een donker steegje voor zich. Oh Arceus nee toch... Het was nu kiezen tussen weer langs de kroeg met dronken mensen of het niet verlichtte straatje dat haar sneller bij het hotel zou brengen. Uiteindelijk besloot ze toch maar voor het straatje te gaan, want ach ze kon als iemand haar wilde aanraken diegene alsnog een klap verkopen. Na even diep adem te hebben gehaald liep ze het straatje in om haar looppas weeral iets te versnellen. Doordat ze niet goed oplette tijdens het bijna rennen had ze niet door dat er zich in het straatje een ander persoon bevond. Pas toen ze dichtbij genoeg was zag ze twee schimmen tegen de muur aan. Als ze het goed had waren de schimmen van een persoon en van een Pokémon, maar helemaal zeker was ze hierover ook niet. Twijfelend liep ze verder de kant op van de twee om ze beide te negeren. Als dit maar goed ging komen...

Op het feit na dat er verderop een stel irritante mannen stonden die tegen de muren aan het plassen waren en een wedstrijdje om het hardst roepen deden, was het hier best wel aangenaam. De huizen in het steegje waren zo hoog dat de wind geen schijn van kans had om er echt hard doorheen te komen. Slechts een koel briesje zorgde er voor dat een paar plukjes van zijn blonde haren even uit zijn gezicht gewaaid werden, maar vervolgens vielen ze weer netjes op hun plaats. Het was niet dat Soul zijn uiterste best deed om zijn haren te fatsoeneren ’s morgens, maar op de één of andere manier bleven ze wel altijd perfect op hun plaats hangen. Soul zelf boeide dat vrij weinig, maar hij had van aanstellerige Rangers in de Ranger Base gehoord dat hij zo blij moest zijn met zijn haar en dat hij het zijn hele leven moest koesteren… Stelletje dramaqueens. Als er één type was waar hij niet op viel, dan waren het wel de meisjes die letterlijk flipten als één lok per ongeluk te ver opzij waaide door de wind. Of meisjes die elke dag hun hele make-up doos op hun gezicht smeerden. Soul schrok op uit zijn gedachte door een alerte reactie van Salamence. Zowel de jongen als de Pokémon draaiden beiden hun hoofden naar het figuur dat lichtelijk aarzelend naar hun toe gewandeld kwam. Soul klakte afkeurend met zijn tong toen hij zag dat het een dame was. Het was niet dat hij echt bezig was met zijn veiligheid, maar zelfs hij zou als dame twee keer overwegen of hij zich wel op straat wilde vertonen als zo’n ongure types buiten waren. ‘Je kunt gerust passeren hoor, ik doe je niks,’ zei hij sarcastisch tegen de dame. ‘Ook raad ik je aan om in het vervolg een Pokémon naast je te laten lopen. Dat houdt ze een beetje op afstand.’ Hij klakte nogmaals afkeurend met zijn tong, maar dat kwam omdat hij een groep mannen verderop luid hoorde fluiten. Dat ze dat meisje toch eens met rust lieten. ‘Verder wens ik je veel succes op je weg naar waar je ook moet zijn,’ zei hij doodleuk alsof hij niet in de gaten had dat ze bang was. Want ze moest het niet gaan ontkennen, het viel gewoon op dat ze bang was. Aan het snelle rennen en haar twijfelachtige reactie bij hem en zo.

Alert hield ze haar blik op de jongen gericht om uiteindelijk maar twijfelend zijn kant op te lopen. Ze moest eerst langs hem om bij het hotel te komen en zin om weer helemaal terug langs de kroeg met de dronken mannen te gaan had ze niet. Toen ze eenmaal dichtbij genoeg stond keek ze even naar de jongen en zijn Pokémon die beide tegen de muur stonden aangeleund. Wat deed hij hier zo laat in de avond nog op zo'n plek? De blonde jongen zag er naar haar mening namelijk niet echt bepaald dronken en vies uit, maar je wist maar nooit. Uit het niets begon de jongen doodleuk met zijn tong te klakken, waardoor ze uit reflex gelijk enkele stappen achteruit zetten. Waar was ze überhaupt mee bezig? Zo kwam ze juist over als een zwak iemand die niet voor zichzelf kon zorgen. Nadat ze enkele stappen achteruit had gezet hoorde ze hoe de jongen sarcastisch tegen haar zei dat ze hem gerust zonder problemen kon passeren. Alsof zijn sarcastische opmerking de gehele situatie beter ging maken, want nu durfde ze al helemaal niet meer langs hem heen te lopen. Dat werd dus terugkeren naar de kroeg met de dronken mannen. Nogmaals klakte de jongen met zijn tong waarna hij haar advies gaf over dat ze het beste een Pokémon naast zich kon hebben lopen. Tsk, alsof ze dat nog niet van plan was. Het probleem was echter dat ze nog geen Pokémon had en die pas later van de organisatie zou krijgen. Net toen ze haar mond wilde opentrekken om te zeggen dat ze die niet had, bedacht ze zich. Als ze ging zeggen dat ze geen Pokémon bij zich had wist hij dat ze geen andere bescherming had, dus besloot ze haar mond maar te houden en verder niks te zeggen. Ze wilde zich net omdraaien om weer van hem weg te lopen, maar hoorde in de verte hoe enkele mannen aan het fluiten waren. Over een timing gesproken. Een diepe zucht verliet haar lippen toen ze zag dat de jongen van plan was om haar alleen te laten. Ach, hij was dus blijkbaar net zo'n gentleman als Lucian. "Aw kom op. Je gaat me toch niet alleen laten in dit straatje met die gozers?" Oké misschien ging hij dat wel, maar ze kon het alsnog proberen, right? "Anyways, weet jij misschien waar het hotel is?"

Aan de ene kant was hij echt wel bereid om haar aan haar lot over te laten, maar aan de andere kant hield iets in hem zich tegen. Wat nou als Fever niet overleden was, zij was rond de leeftijd van dit meisje en zij had hier gelopen? Had hij dan niet gewild dat een random kerel haar beschermd was? Hij klemde zijn kaken hard op elkaar. Daar ging hij weer. Als Fever dit, als Fever dat… wanneer ging hij eens stoppen met situaties te vergelijken met zijn overleden zusje? Dit was niet Fever en Fever zou ook niet terugkomen. Ze zou niet weten hoe het was om rond de achttien te zijn en nagefloten te worden door oude mannen, want ze was dood. En als ze niet dood was geweest, dan had Soul haar persoonlijk ’s avonds naar elke plek geëscorteerd. Want hij wist zeker dat hij Fever niet aan haar lot zou overlaten. Maar waarom deze dame dan wel? In één opzicht leek ze even weerloos als Fever. Natuurlijk was het een volwassen vrouw en kon ze waarschijnlijk wel voor zichzelf opkomen, maar vrouwenkracht was nog altijd niet te vergelijken met die van de mannen. Als er drie mannen op haar zouden duiken was het een verloren zaak. ‘Dat was ik wel van plan,’ zei hij bot op haar woorden, maar je kon duidelijk aan zijn stem horen dat hij zichzelf niet geloofde. Hij probeerde nonchalant te zijn door zijn sigaret uit zijn lippen te halen, de rook de nacht in te blazen en een beetje as naar beneden te doen dwarrelen door een tikje op de voorkant van het ding te geven. Salamence daarentegen liet zijn bezorgdheid wél blijken. De Pokémon vond het overduidelijk geen correct idee dat ze dit vrouwelijk schoon alleen zouden achterlaten en keek zijn trainer daarom ook verwijtend aan. Soul onderdrukte een zucht. Hij wist zeker dat als hij Houndoom naast zich had gehad dat deze had niks had kunnen schelen. De Pokémon gaf enkel om Soul en zichzelf en dat was het. Bij haar vraag keek hij op. ‘Ligt er aan welk hotel je zoekt,’ zei hij schouderophalend. ‘Volgens mij zijn er hier meerdere. Ik dacht drie om precies te zijn. Of was dat in Lumiose City?’ Typisch hem om zoiets weer door elkaar te halen. Soul keek op toen hij het gefluit hoorde naderen en greep zijn Key Stone vast. ‘Wat staat er tegenover als ik je zou helpen?’ Hij legde nadruk op ‘zou’ en keek haar fronsend aan.

Ze bevond zich in een onbelicht straatje samen met een jongen die haar van plan was achter te laten in haar lot. Ze had geen Pokémon op zak meegenomen en er zwierven allemaal dronken mannen op straat rond. Wat een asshole was de gozer zeg, hij was waarschijnlijk zelfs nog erger dan Lucian. Niet veel later hoorde ze in de verte enkele mannen naar hun fluiten om te zien hoe ze half strompelend het straatje in kwamen gelopen. Hoopvol keek ze de jongen aan om zielig aan hem te vragen of hij echt van plan was om haar alleen met de mannen achter te laten. Misschien waren de woorden van zonet wel een grap geweest en meende hij er geen enkele zak van. Na haar gestelde vraag bevestigde de jongen bot dat hij daadwerkelijk van plan was om haar alleen te laten, maar ergens kon ze horen dat hij aan zijn eigen woorden begon te twijfelen. Ha zie je wel! Ze had hem met haar charmes echt wel op andere gedachtes weten te brengen. Kort richtte ze haar blik op het groepje mannen die steeds dichterbij kwamen om daarna weer naar de jongen te kijken. Zijn Pokémon leek wel om haar veiligheid te geven, want deze keek zijn trainer duidelijk heel afkeurend aan. "Volgens mij bedoel je Lumoise, aangezien ik hoorde dat er hier maar één hotel is." Wat boeide het hotel in zo'n situatie als deze eigenlijk nog? Ze moest er eerst voor zorgen dat ze niet aangerand ging worden, pas dan zou ze naar het hotel toe kunnen.  Uiteindelijk kwam het lang verwachte aanbod om hulp van de jongen, waardoor Cerys een flauwe grijns niet kon onderdrukken. Haar charmes hadden gewerkt hoor! "Ik zou je kunnen bedanken?" Veel had ze de jongen niet te bieden aangezien ze bijna blut was. "Ik ben muntjesloos, maar een drankje of zo kan nog net wel," mompelde ze hoopvol. Nu maar hopen dat haar o zo fantastisch aanbod werd goedgekeurd.

Soul wierp een blik op de mannen die strompelend het steegje in kwamen gewandeld en snoof onmerkbaar afkeurend. Zag ze eens lopen. Ze konden nauwelijks rechtstaan, spraken onsamenhangende woorden en deden dan alsnog alsof heel het steegje van hun was en elke vrouw voor hun knieën moesten vallen. Het was het soort type waar hij een hekel aan had. Een inwendige dan toch, want zijn gezicht was uitdrukkingsloos. Het moest namelijk niet zo zijn dat hij elke zielige meid ging helpen die alleen verdwaald was geraakt in een steegje, hoewel het daar de laatste tijd wel op begon te lijken omdat zijn Salamence was geëvolueerd terwijl hij een meisje had proberen te beschermen. Hij wist dat een Houndoom die verder was geëvolueerd in dit geval wel eens leuk kon worden omdat dronkaards meestal nergens bang voor waren. Ze dachten dat ze alles aan konden en gingen misschien ook letterlijk proberen om zijn Houndoom aan te vallen. Hij wist dat de Pokémon het niet kon appreciëren en hij had eigenlijk ook wel zijn middelen nodig om zijn frustratie en verdriet uit te werken net zo zeer als het meisje zijn bescherming nodig had om veilig naar haar hotel te geraken. Wat trouwens maar één was omdat ze in Santalune City waren. Lumiose City was dus de stad met de meerdere hotels. Oké, die ging hij onthouden, maar eerst even iets anders. Bij haar aanbod snoof hij luidop, maar dat was meer om haar bang te maken dan dat hij het echt meende. ‘Dat is niet goed genoeg,’ zei hij doodleuk en hij keerde zich weer naar de muur terwijl hij zijn Key Stone losliet. Hij gaf snel een knipoogje naar zijn Salamence om aan te duiden dat hij een grapje maakte en de Pokémon hield zijn afkeurende gedrag in, maar keek nog altijd gealarmeerd naar de kerels die dichterbij kwamen. Soul liet even een stilte vallen om het op het meisje in te laten werken en zette zich toen weer af van de muur. ‘Relax, het was maar een grapje,’ zei hij vervolgens. ‘Ga achter me staan.’ Maar dat was niet meer nodig, want hij ging zo voor het meisje staan zodat de kerels haar dankzij zijn brede schouders moeilijker konden zien. ‘Ga, Houndoom,’ zei hij kalm terwijl hij zijn Pokémon tevoorschijn liet komen. ‘Dit wordt amusant,’ mompelde hij toen hij de mannen zag naderen. Gingen ze iets doms doen of gingen ze afwachten?