Lotad

Het liep al wat tegen de avond toen Jean-Pierre en Swilly aan het water zaten ten westen van Oldale Town. Hij had daar die middag een optreden mogen geven in een cafeetje en was nu, samen met Swilly, aan het relaxen aan het water. Hij had een lekker sommetje geld verdiend en hij mocht daar zelfs een gratis maaltijd nuttigen. Ook Swilly had vandaag zijn deel van aandacht gekregen. Blijkbaar was de baas van het café helemaal weg van Swinubs. Hij had er zelf nog nooit eentje kunnen vangen, omdat hij nooit tijd had om zijn café achter te laten. Best zielig eigenlijk als je er over nadenkt. Maar desalniettemin gaf het Jean-Pierre weer een nieuw idee voor een nummer. Het zou gaan over de drukte van het leven en hoe je hetgeen dat je eigenlijk zoekt kan mislopen daardoor. Verplichtingen kunnen soms fijn zijn, maar in het nummer zou naar voren komen dat mensen toch echt wat vaker hun eigen behoeftes zouden moeten vervullen. Het water had deze avond iets mysterieus. De zon scheen zodanig op het water dat het leek alsof het een pad maakte. “Hoe mooi zou dat zijn,” Dacht Jean-Pierre. “een pad over het water gemaakt door de zon dat je over alle wateren van Hoenn zou kunnen laten lopen. Maar een pad gemaakt door zon en water is een regenboog en dat is zelfs nog mooier. Een regenboog over het water waarmee je over alle wateren in Hoenn kon lopen. Prachtig.” Super, direct weer een nieuw idee voor een nummer. “Maar dit nummer wordt waarschijnlijk wel een kinder nummer. Waarschijnlijk zullen volwassenen er niet veel om geven, maar kinderen zullen het prachtig vinden.” Dacht hij verder.

Hij droomde verder over hoe de regenboogweg over het water hem naar Kalos zou kunnen brengen en hij dacht over alle nieuwe pokémon die hij daar tegen zou kunnen komen, alle nieuwe steden die hij nog nooit had gezien. Hij had namelijk niet veel meer onthouden van alle steden daar buiten Lumiose City. Eigenlijk zou hij wel weer graag eens terug gaan. Hij herinnerde zich nog goed hoe de sfeer daar was. Altijd druk, mooie lichten, veel straatartiesten en de heerlijke geur van alle bakkerszaakjes in de stad. Hij bedacht zich net dat Swilly nog nooit in Lumiose City was geweest. Net zoals eigenlijk iedere andere pokémon die hij had. Dat is wel jammer eigenlijk. Op dat moment werd hij vastbesloten om ooit weer terug te keren. Hij moest en zou zijn team laten zien waar hij origineel vandaan kwam. Swilly was ondertussen korter naar het water toe gelopen en bekeek zichzelf eens goed in de weerspiegeling van het water. Hij maakte een paar gekke bekken en stak zijn tong uit tot er plots, uit het niets, een Lotad zijn kop boven het water uitstak. Swilly schrok zich een hoedje en zette een stap terug. Hij twijfelde even en zette vervolgens weer een stap richting de Lotad. “Lotad” Zei de Lotad rustig naar Swilly. En Swilly reageerde daarop met “Swi-Swinub.” Het was een schattig aanzicht zo deze twee relaxte pokémon die schijnbaar een gesprek aan het voeren waren. “Waar zouden ze het over hebben?” Dacht Jean-Pierre. “Misschien hebben ze het over wat ze vandaag allemaal hebben gedaan of over wat ze vandaag allemaal hebben gegeten. Misschien zijn ze elkaar wel sterke verhalen aan het vertellen. Ik zou het echt heel grappig vinden als Swilly de Lotad een verhaal aan het vertellen zou zijn over dat hij een Blaziken helemaal in zijn eentje zou hebben verslagen. Neh, waarschijnlijk is Swilly gewoon aan het vertellen over de beste plekjes om in de zon te liggen of welke plekjes het fijnste zijn om in te slapen. Maar de Lotad dan? Wat zou die aan het vertellen zijn? Misschien is hij Swilly wel aan het uitleggen hoe mooi alles onder water is of over welke pokémon daar allemaal leven. Hoe dan ook, het lijkt erop dat deze twee elkaars gezelschap wel waarderen.” Plots sprong Swilly in het water en de Lotad leek blij. Met veel moeite kon Swilly boven blijven en zwom achter de Lotad aan. De Lotad was allerlei leuke cirkels en andere vormen aan het maken in het water en Swilly deed vrolijk mee. De Lotad ging kopje onder, dus Swilly ging kopje onder. De Lotad zwom vervolgens naar de kant en ging naast Jean-Pierre zitten. “Lotad Lotad.” Zei die. Ook Swilly kwam uit het water en schudde zich droog. Hij ging aan de andere kant zitten van Jean-Pierre en zei: “Swinub Swinub.” “Zijn jullie een spelletje aan het doen ofzo?” Zei Jean-Pierre glimlachend. De Lotad reageerde niet echt en liep naar Swilly toe en zei: “Lo-Lotad Lotad Lo.” Swilly knikte instemmend en de Lotad liep weer richting het water. De Lotad dook in het water en verdween onder water. Jean-Pierre keek naar Swilly en zei: “Je bent gewoon zomaar vriendjes aan het maken hier. Wat leuk zeg. Waar hadden jullie het over?” Swilly keek hem eventjes aan kreeg een grijns op zijn gezicht. Hij ging voor Jean-Pierre staan en zei: “Swi-Swinub Swi-Swi Swinub.” Hij liep in het rond, maakte sprongetjes en maakte koprollen. Jean-Pierre begon hardop te lachen. “Je bent en blijft een clown. Maar ik ben bij dat je het zo leuk hebt gehad. Het is altijd fijn om nieuwe vrienden te maken. Ik vind dat je zoveel mogelijk vrienden moet maken. Zo verspreid je vrolijkheid en vertrouwen.” Swilly keek hem aan en knikte instemmend.

Ze bleven nog eventjes aan het water zitten. “Een liedje over de aparte ontmoeting van een Swinub en een Lotad zou ook wel leuk zijn, denk je niet?” Vroeg hij aan Swilly. Swilly keek hem aan met een blik van “Dude, nee.” Hij moest lachen door de onverwachte reactie van Swilly en zei: “Nou, ik geloof dat het toch maar weer eens tijd wordt om naar huis te gaan.” Hij stond op en pakte Swilly op. “Je zal vast moe zijn van het zwemmen he. Ik draag je wel naar huis.” Ze draaide zich met hun rug naar het water en stonden stil met hun ogen wijd open. Er stond een gestalte voor hen in de schaduw. Het was groot genoeg om een mens te zijn, maar de vorm van het hoofd klopte niet. Bijna angstaanjagend was het. “Wie ben je en wat kom je hier doen?” Zei hij streng. Het gestalte reageerde niet. Het bleef stil. Jean-Pierre en Swilly durfde beide niets te zeggen en niet te bewegen, totdat het gestalte uiteindelijk in beweging kwam. Het stapte in de verlichting van een lantaarnpaal.

Onder het licht van de lantaarnpaal kwam een persoon tevoorschijn. Het was een volwassen man met een sombrero die dezelfde kleur en vorm had als de sombrero van een Lotad. Verder had hij een masker voor zijn ogen en een zwarte cape aan. Ook had hij een sikje. “Majn naam..” Sprak de mysterieuze man. “iis Lorro en iek ben hierr, omdat majn Lotad maj had verrteld ovèrr jou. Haij verrtelde dat ik jou moest gaan testen.” De lage stem en de rollende ‘r’ waren al genoeg om indruk te maken. Laat staan het feit dat hij iets vaags verteld over zijn Lotad en een test. “Ik begrijp je niet.” Zei Jean-Pierre. “Verklaar je nader.” Het bleef weer even stil. Uiteindelijk werd de stilte gebroken met de woorden: “Het iis siempel. Iek stuurr majn Lotad op zoek naar trainèrrs. Daarna daag iek ze uit voor een gevecht om te zien of ze wel goed voorr hun Pokémon zorrgen.” Jean-Pierre kreeg een boze blik in zijn ogen en zei: “Oh dus jij denkt dat niet goed voor mijn Pokémon zorg? Dat is belachelijk!” “Nou..” Zei de gemaskerde vreemde. “Dan zul jij geen prroblemen hebben met majn uitdagiing!” Hij wierp zijn cape in de lucht en knipte in zijn vingers. Vervolgens kwam de Lotad van net tevoorschijn en ging voor de gemaskerde vreemdeling staan. “De regels zullen siempel zajn. We gebrruiken ieder drie Pokémon. We mogen niet wisselen tussendoor. ” Sprak Lorro.

Met een korte zucht gooide Jean-Pierre zijn hoofd naar achteren en zei: “Volgens mij ga je ons niet met rust laten totdat we je uitdaging hebben aangenomen hè, of niet soms?” “Sii.” Zei Lorro. Hij draaide zich ongemakkelijk naar Swilly en vroeg: “Wil jij beginnen Swilly?” Swilly draaide zich naar de Lotad, toen weer naar zijn trainer, toen weer naar de Lotad en toen weer naar zijn trainer. Vervolgens gaf hij hem een goedkeurend knikje.

“We nemen je uitdaging aan.” Zei hij rustig. Hij gaf een teken aan Swilly dat hij naar voren kon lopen. Eigenlijk had hij hier helemaal niet zo veel zin in, maar hij wilde ook heel erg graag naar huis. En misschien is het zelfs wel zo dat hij twijfels heeft over of hij wel goed zijn team zorgt. Maar het maakte niet meer uit. De uitdaging was geaccepteerd en het was Go-Time! “Baj deze wil iek het gevecht officieel opènen.” Zei Lorro. “Mooi, succes.” Zei Jean-Pierre.


Lorro opende sterk en beval zijn Lotad direct om Mist te gebruiken en daarna Bubble Beam. De mist rees langzaam van lucht naar beneden om Swilly heen. Het was al donker, maar nu was er ook al mist. De Lotad opende zijn mond en schoot bubbles richting Swilly. Jean-Pierre wist door deze snelle opening niet wat hij moest doen en vreesde al dat Swilly het niet lang zou redden. Hij bedacht zich immers nu pas dat hij geen rekening had gehouden met de Type-Advantage van de Lotad. Jean-Pierre sloot zijn ogen in afwachting van een pijnlijke kreet van zijn Pokémon, maar.. hij hoorde niets. Hij opende zijn ogen. De Lotad had gemist. Natuurlijk. Die kan in de mist ook niets zien! “Dat kunnen we misschien wel gebruiken.” Dacht hij. “Kent Swilly Eartquake of Magnitude? Nee. Jammer.” Dacht hij verder. “Dan maar..” “Powder Snow!” Swilly hoorde de stem van zijn trainer en richtte zich op de plek waar het licht vandaan kwam. De laatste plek waar hij de Lotad had gezien was daar. Tot hij plots een kleine schaduw kort naast hem zag lopen. De Swinub twijfelde geen moment en stuurde zijn Powder Snow die richting in. Door een piepgeluid van de Lotad was het duidelijk dat de aanval zijn doel had bereikt. Ook de twee trainers waren hiervan op de hoogte “Doe Mud Bomb!” Zei Jean-Pierre. “Gebrruik je Nature Power!” Riep Lorro. Het leek alsof de schaduw niet meer bewoog en Swilly schoot zijn Mud Bomb gewoon richting de schaduw en zag aan het uiteenspatten van zijn Mud Bomb dat het was gelukt. Maar de schaduw bewoog nogsteeds niet. Huh? Misschien had hij de Lotad kunnen bevriezen met zijn Powder Snow? Swilly liep korter naar hem toen om eens te kijken. En dat was een fout. Hij keek de Lotad nu recht in zijn ogen aan en de Lotad keek terug met een geniepige blik. Hij was helemaal niet bevroren. En hij voerde zijn Nature Power uit. Deze veranderde in Stun Spore. Swilly had geen tijd om te ontwijken en was nu verlamd [PAR]. “Goed werk Eduardo!” Riep Lorro. “Nu wordt het tijd om die mist weg te halen! Doe Mist!” Eduardo deed wat hem gezegd werd en de mist ging weg. Jean-Pierre kon nu pas zien dat zijn Swinub verlamd was. Hij zag namelijk wat korreltjes van de Stun Spore op Swilly’s rug. “Doe Bubble Beam!” Riep Lorro weer. “Ontwijk het!” Probeerde Jean-Pierre nog, maar Swilly kon zich niet bewegen en werd geraakt door de Bubble Beam. Dit was toch echt wel een flinke klap voor de Swinub. Hij zag er al vrij moe uit. Niet lang na die hit riep de gemaskerde vreemdeling: “Mega Drain!” De Lotad maakte even gebruik van de schijnlijke verlamming van Swilly om goed voor hem te gaan staan. En net voordat Eduardo iets kon doen riep Jean-Pierre: “Ontwijk en doe Ice Shard!” Het werkte. De Mega Drain mistte en de Ice Shard raakte zijn doel. De Lotad leek het zeker te voelen, maar nog altijd was het Swilly die er meer uitgeput uit zag. Beide trainers keken strak en serieus naar het gevecht. Hier was sprake van 100% concentratie. Dat is ook de reden waarom het hen niet opviel dat ze tegelijkertijd riepen: “Mega Drain!” “Endure![b]” Je kan misschien al raden wat hier gebeurde. De Mega Drain van Eduardo raakte, maar Swilly bleef staan door zijn uitstekend getimede Endure. Na het hele gebeuren kon Swilly eigenlijk nog maar net op zijn pootjes blijven staan. “[b]Maak het af met Bubble!” Zei Lorro en Jean-Pierre reageerde hierop met: “Endure!” Maar helaas, Swilly kon werom niet door zijn Paralyse breken. De Bubble raakte en Swilly was verslagen.

Jean-Pierre zuchtte en keek omlaag. “Je hebt in ieder geval je stinkende best gedaan.” Zei hij. Hij pakte een Pokéball en liet Swilly terugkeren. Uit de volgende Pokéball die hij pakte kwam Swuff. “Ik weet dat jij meer voordeel hebt door je flying type, dus ik hoop dat het helpt.” Dacht hij.


“Eén overwinning voor maj, nu nog twee te gaan.” Zei Lorro op een arrogante manier. Maar Jean-Pierre wist beter. Hij moest gewoon het hoofd koel houden. Dat hielp meestal wel tijdens het vechten. “Gebruik Sing en dan Peck.” Zei hij tegen Swuff. De Swablu vloog omhoog en begon te zingen. Het was duidelijk dat het effect had. De ogen van de Lotad gingen langzaam dicht en hij begon te slapen [SLP]. “Ga niet slapen!” Riep Lorro geïrriteerd. Maar het haalde niets uit hij bleef doorslapen. Het was nu vrij spel voor Swuff. Een super effectieve Peck op de al flink verzwakte Lotad zorgde voor de overwinning van Swablu deze ronde. Lorro pakte zijn Pokéball en liet Eduardo terugkeren. “Je hebt waardig gestreden Eduardo.” Zei hij tegen zijn Pokéball. Hij keek naar Jean-Pierre en zei: “Het lijkt errop dat je deze ronde wiint, maar wiin je de volgende ook?” Hij pakte een nieuwe Pokéball. Deze keer kwam er een Lombre uit. “Hector, Laat maarr eens zien waar wat je kan.” Hij keek Jean-Pierre strak aan en zei kalm: “Hierr stopt het.” “Arrogantie staat je niet goed Lorro, probeer eens wat anders.” Zei Jean-Pierre. Dat was eigenlijk pas eens de eerste keer dat hij iemand uh.. soort van.. beledigde.


“Begin maar eens met Fury Swipes.” Zei Jean-Pierre. Swuff vloog omhoog in een boog en daalde om de Fury Swipes te landen. Lorro riep: “Ontwijk en doe Bubble Beam!” Hector wist de aanval van de Swablu maar net te ontwijken met een rol en schoot een Bubble Beam in zijn richting. Raak. Swuff verloor zijn balans en viel op de grond. “En nu Fury Swipes[u]!” Hector sprong richting Swuff en de [u]Fury Swipes (x3) raakte hem recht in zijn gezicht. “Zo wordt het niks,” Fluisterde Jean-Pierre. “Probeer Sing nog maar eens!” De Lombre was eindelijk van Swuff afgegaan en hij begon te zingen. Ook dit werkte weer. Lombre viel in slaap [SLP]. “En nu Peck!”. De Swablu vloog naar de slapende Lombre en begruikte Peck, dit raakte uiteraard. En de Lombre bleef doorslapen. “Als het niet gebroken is, probeer het dan niet te repareren. Nog eens Peck!”. Hierop volgende weer een fixe klap met Peck waardoor de Lombre uit zijn slaap ontwaakte. “Dat werd tijd.” Zei Lorro. “Gebruik Fury Swipes!” Lombre maakte zich klaar om uit te halen. “Ontwijk!” Swuff vloog net op tijd de lucht in en de Fury Swipes van Lombre miste. “Take Down!” Riep Jean-Pierre. Swuff vloog nog hoger de lucht in, maakte een paar cirkels. Waarschijnlijk om intimiderend over te komen en dook met een vaart omlaag. “Van dit soorrt waaghalserrij hoevèn waj niets te hebben! Ontwijk!” En Lombre sprong opzij voor Swablu hem kon raken. Het kostte veel energie en moeite maar Swuff kreeg het voor elkaar om niet de grond in te storten. Hij kon zich weer herpakken en steeg weer tot een veilig niveau in de lucht. Dit brak Lorro’s focus op het gevecht even en met een lichtelijke hint van verbazing zei hij: “Jouw Pokémon luisterren goed naarr je. Zelf baj roekeloze acties, maarr betekènd dat ook dat jij goed voorr zè zorrgt? Iederreen kan iemand latèn luisterren. Dat gèbeurrd niet altajd op een mooie manier. En ik zou..” Sprak Lorro, maar hij werd onderbroken door Jean-Pierre: “Het spijt me verschrikkelijk dat ik je monoloog zomaar onderbreek hoor, maar het is in mijn ogen niet relevant voor de situatie waarin wij ons nu bevinden. Mijn Pokémon en ik willen namelijk graag naar huis toe gaan. We hebben veel gedaan vandaag en zijn moe, dus als we het gevecht voort zouden kunnen zetten zouden wij dat erg prettig vinden.” Waarop een niet zo blij kijkende Lorro reageerde met: “Oké, zoals jaj wilt. Bubble Beam!” Lombre, die toch al weer wat moeilijker op zijn benen kon blijven staan, schoot zijn Bubble Beam De lucht in richting Swuff. “Ontwijk, en maak het af met een Peck!” Swuff maakte een zijwaardse beweging om de aanval te ontwijken. Daarna vloog hij met een halve bocht naar Hector en raakte hem met zijn Peck in zijn zijde. Lombre viel op de grond en stond niet meer op. “Deze ronde is van mij,” Begon Jean-Pierre. “Maar ik zal geen vervelende opmerkingen maken. Dat doet een heer niet.” Lorro liet Hector weer terugkeren naar zijn Pokéball. En stopte deze weg. “Mijnheerr, u heeft majn ogen geopend. U heeft maj iets geleerrd ovèrr majn manieren. Het spajt maj, maar ik hebt u nooit gevraagd naar uw naam.” Nou, dat was best wel vreemd om te horen ineens. Dat vond Jean-Pierre ook. Nogal verbaasd reageerde hij met: “Mijn naam is Jean-Pierre. Verder nog iets dat u wilt weten?” “Nee meneer Jean-Pierre, bedankt voorr dè les overr majn manierren. Iek wilde u nog zeggen..” Ondertussen pakte hij zijn volgende Pokémon. “Iek had niet verrwacht dat u zo verr zou komen. U leek maj niet geschikt als trrainerr.” Hij friemdelde even aan zijn hoed. Hij haalde zijn kin omhoog en zei: “Latèn waj zien of iek gelijk hèb. Ik wens u ook succes.” “Wat is dit nu weer?”Dacht Jean-Pierre. “Is dit psychologische oorlogsvoering?” Maar zijn gedachtes werden abrupt onderbroken toen Lorro zijn laatste Pokémon uit zijn Pokéball liet komen. Een Ludicolo. “Diit iis Rafeal.” Zei Lorro. “Haj iis de laatste Pokémon die ik diit gevecht zal inzetten.”


“Oei, die Ludicolo is wel echt een grote jongen. Dat wordt oppassen.” Dacht hij. Hij keerde zijn blik naar Swuff. “Nee hè, hij ziet er eigenlijk best moe uit. Ik denk dat die bijna-crash toch wel erg veel energie heeft gekost. We gaan er gewoon het beste van maken.” “Originaliteit is ver te zoeken. Doe Sing!” Op dit moment kreeg Lorro een gemene grijns op zijn gezicht. “Uproar.” Zei hij rustig. Swuff maakte zich ondertussen al klaar om te gaan zingen. Hij vloog weer de lucht in en maakte zijn snavel open wanneer plots de Ludicolo lawaai begon te maken en het gezang van Swuff helemaal doorbrak. Swuff viel zelfs op de grond door de het lawaai. Uproar blijft immers een aanval. “Dat iis prrecies waarr waj hem moeten hebben.” Zei Lorro. “Hydro Pump”. Bij het horen van die woorden werden de ogen van Jean-Pierre spreekwoordelijk zo groot als schoteltjes en viel zijn kaak bijna op de grond. Nee hè, dat is een van de sterkste Water aanvallen. Maar de Ludicolo liet zich niet stoppen door wat Jean-Pierre ervan te zeggen zou hebben. Hij voerde de aanval gewoon uit. Hij schoot zijn Hydro Pump op Swuff en het had zoveel kracht dat de aanval de Swablu tegen een boom aan wierp. Swuff viel vervolgens weer op de grond en stond niet meer op. Uitgeschakeld. “Kom op meneerr Jean-Pierre! Onthul uw laatste Pokémon!” Om de een of andere reden was de moeheid en de irritatie bij Jean-Pierre verdwenen. Sinds die nette woorden die Lorro nu in de mond nam was het ineens een stuk aangenamer om te vechten. Hij had zelfs niet meer de behoefte om zich te bewijzen. Hij had nu gewoon plezier in het vechten zelf. Hij wist wel dat hij een trainer was in plaats van een coördinator. Hij pakte een Pokéball en liet Chichi eruit komen.


“Double Team en Electro Ball.” Zei hij tegen Chichi. Chichi was de gene van het team die nog het meeste energie over had. Ze was eigenlijk sowieso wel degene van het team die vaak het energiekst was. Ze rende naar de Ludicolo toe en deen Double team. Toen ze hem ogenschijnlijk mooi omsingeld had deed ze Electro Ball. Lorro riep nog: “Spring omhoog!” maar Emolga’s zijn nu eenmaal sneller dan Ludicolo’s. Dat kwam ook wel goed uit, want de Electro Ball kwam extra hard aan, vanwege het snelheidsverschil tussen de twee Pokémon. Echter was dit nog lang niet genoeg om zo’n tank als Ludicolo te verslaan. Rafael ging verder met Uproar. Hij maakte zo’n lawaai dat Chichi haar pootjes in haar oren stopte. Jean-Pierre kon zien dat het pijn deed. “Vlieg omhoog en doe Pursuit!” Chichi vloog de lucht in. Het leek erop dat Rafael klaar was met lawaai maken “Latèn waj eens een Ice Beam proberèn.” Nog voor Chichi de kans kreeg om goed gericht haar aanval uit te voeren begon Ludicolo zijn Ice Beam al op Chichi te schieten. Ze kon ze allemaal ontwijken. Ze was namelijk heel behendig in de lucht. “Probeer korter bij te komen!” Riep Jean-Pierre. Tussen de ijssttralen door probeerde Emolga korter bij haar tegenstander te komen. De allerlaatse kon ze nog nét op het nippertje ontwijken, maar het was gelukt. Haar aanval raakte de Ludicolo, die nog altijd niet veel leek te merken van de aanvallen van Chichi. “Hydro Pump” Werd er aan de andere kant van het veld gezegd. Chichi was nu erg kort bij en er was geen mogelijkheid dat ze nu nog kon ontwijken. Ze werd geraakt door de Hydro Pump van Rafael. Het deed wel pijn en ze werd op de grond gegooid, maar water had nu eenmaal niet zo veel effect tegen haar. “Spark!” Riep haar trainer. Ze schudde het water van zich af en rende vervolgens op de Ludicolo af en deed haar Spark aanval op hem, succes. Het leek er eindelijk op dat de Ludicolo wat pijn begon te ervaren. “Dit begint er op te lijken. Genoeg ontwijken en blijven aanvallen, dan lukt het wel.” Dacht Jean-Pierre. “Ice Punch.” Zei Lorro. “Huh? Nu ook al Ice Punch?” Rafael greep Chichi vast met de ene hand en met de andere maakte hij een vuist. “Probeer je los te maken met ene Nuzzle!” Riep Jean-Pierre bij dit aanzicht. Maar het maakte niet veel verschil. Rafael was al begonnen met zijn aanval en Chichi wel in ‘koele’ bloede geslagen met een Ice Punch. Het werd helemaal duidelijk hoe verschrikkelijk veel impact die aanval wel niet op Chichi had. Het was super effectief. “Double Team en Thunder Shock.” Hiermee probeerde hij zijn Pokémon enigsinds veilig te stellen. Ze vormde weer een cirkel om Rafael heen en Lorro zei: “Hier hebben wij ook wel een antwoord op hoor! Uproar!” De Emolga kreeg nog de kans om haar Thundershock uit te voeren, maar het was niet genoeg om de Ludicolo te verslaan. Ludicolo begon weer lawaai te maken met zijn Uproar en Chichi moest weer haar pootjes in haren oren doen van de pijn, maar deze keer totdat ze omviel. Ook Chichi was uitgeschakeld. Lorro had gewonnen.

Beide trainers lieten hun Pokémon terugkeren. Lorro liep rustig naar Jean-Pierre toe totdat hij recht voor hem stond en zei: “Jaj bent gezakt voorr dè test. Verwacht maj weerr te zien in dè toekomst.” En met dat liep hij het donker van de nacht in. Hij had nog heel veel vragen, maar voor nu zat er eigenlijk maar één ding op. Hij zou het dichtsbijzijnde PokémonCentre moeten bezoeken om zijn Pokémon te helen.
Eenmaal aangekomen bij het PokémonCentre begon hij nog eens na te denken over wat Lorro allemaal bedoelde met ‘goed voor je Pokémon zorgen’. Ging het erom dat ze op hem zouden moeten kunnen vertrouwen tijdens gevechten. Dat ze geen pijn zouden hebben? Dat ze zouden winnen? Moest hij beter op ze letten buiten gevechten? Dacht hij niet genoeg aan de behoeftes van zijn Pokémon? Hij bedacht zich maar dat hij het de volgende keer maar eens zou moeten vragen.