My slides know what you did in the dark [+Connor]

Een vermoeide zucht gleed over Connor’s lippen terwijl de Pokémon die ze uit hadden gedaagd wegrende. Of nou ja… uit hadden gedaagd? Het was eerder dat de Pokémon hun was komen lastig vallen en dat Pikachu hem boos had gemaakt door zijn elektrische aanvallen te gebruiken. Connor had vervolgens Umbreon tevoorschijn gehaald omdat hij dacht dat het wel een goede training zou zijn voor haar. Het was maar een geluk dat hij Pikachu bij zich had gehad, want de Pokémon leek haast te sterk te zijn voor Umbreon. Ondanks dat de Umbreon zichtbaar verbeterde in haar aanvallen, was het te merken dat ze met een sterkere tegenstander te maken hadden gehad. Gelukkig had Connor vijf andere teamleden die van een hoger niveau waren dan Umbreon, maar hij had het enkel bij Pikachu kunnen houden. Deze hing moe over zijn schouder en het begon al laat te worden. En dus had Connor besloten om naar het Pokémon Center te gaan. Hij wilde daar dan ook naartoe lopen toen zijn Umbreon, welke met een trotse houding naast hem liep, opeens zijn aandacht trok door aan zijn broekspijp te trekken met haar tanden. ‘Umbreon, laat dat,’ gromde Connor. ‘Je weet dat ik dat niet fijn vind.’ Maar Umbreon bleef aan zijn broekspijp trekken en dus moest Connor zijn blik wel opzij werpen. En door wat hij daar zag wist hij niet goed of hij in lachen uit moest barsten, medelijden moest krijgen of dat hij gewoon neutraal moest blijven. Het streed allemaal om een plekje in zijn binnenste terwijl Connor een stapje naar voren deed zodat hij vast kon stellen dat hij wel degelijk kon vaststellen wat hij zag. Hoe kon een jongen van een leeftijd die ongeveer aan die van hem grensde zo vast blijven zitten in een glijbaan? En nog een belangrijkere vraag: wat deed de jongen op die glijbaan? Als Connor ergens geen behoefte meer aan had, dan was het wel om van een glijbaan te gaan. En zijn gedachten zorgden ervoor dat de eerste emotie het won van de strijd. Connor barstte in lachen uit en hield zijn handen tegen zijn buik geklemd om de pijnlijke steken tegen te gaan. Hij lachte net zo hard tot er tranen in zijn ogen verschenen waren. Uiteindelijk hield hij op met lachen en kwam dichter naar de jongen toe. ‘Hulp nodig?’ vroeg hij grijnzend. ‘Of zit je daar lekker?’ Hij kon er niks aan doen dat hij de jongen pestte met het feit dat hij zichzelf dit aan had gedaan, maar toch gaf hij een wenkje naar Umbreon. Hij dacht niet dat zijn kleine Growlithe er iets aan kon doen en Poliwhirl en Pidgeot zouden hem alleen maar pijn doen. Roselia wilde hij vanwege haar mislukte charmes niet in zijn buurt hebben zodat hij niet de hele avond gedoe met haar zou hebben en dus was Umbreon de enige optie. De Pokémon sprong handig de glijbaan op en plaatste zich achter de jongen waarna ze tegen zijn rug begon te duwen met haar lijf.

Connor zette zijn handen in zijn zij terwijl hij toekeek hoe Umbreon haar best deed om de jongen vooruit te duwen met haar lijf. Blijkbaar was haar duwen niet sterk genoeg, want de jongen gleed slechts enkele centimeters vooruit. Connor zuchtte omdat hij geen andere optie zag, maar stopte met de Poké Ball van Pidgeot tevoorschijn halen toen hij de jongen hoorde praten. ‘Nyomy?’ vroeg hij verbaasd. Wat was dat nu weer voor een Pokémon? Hij kende de Pokémon van Kalos natuurlijk ook nog niet allemaal, maar van die Pokémon had hij echt nog nooit gehoord. Net toen hij het op wilde zoeken in zijn Pokédex, begon hem iets te dagen toen de jongen het had over een paarse slijm-Pokémon. Ja, hij had al wel gehoord over dat ding en wist ook dat dat ding te vinden was ergens rond Lumiose City, maar bij welke route ook alweer? In principe maakte het voor nu niet zo veel uit. Hij zou die Pokémon later wel op kunnen zoeken, eerst moest hij de jongen… Connor’s mondhoeken trokken zich tot één streep toen de jongen voorover tuimelde en niet al te hard op de glijbaan terechtkwam. Hij siste zachtjes tussen zijn tanden door, maar kon het niet laten dat hij even moest grinniken omwille van het hilarische zicht. Want kom op zeg, hoe was dit nu mogelijk? Ten eerste als het feit dat de jongen vastzat in een glijbaan en dan ten tweede het feit dat hij zo terechtkwam ondanks dat Umbreon zacht aandeed met haar duwen. Deze laatstgenoemde sprong geschrokken van de glijbaan af en ging naast de jongen staan om te kijken of hij in orde was, maar Connor wuifde het weg. Zo te zien had de jongen de klap overleefd en dat was het enige dat telde. Hij draaide zijn hoofd even kort weg toen hij naar de jongen keek wiens hoofd vol zand zat. Hij moest zichzelf echt dwingen om zijn lach in te houden. ‘Kom op man,’ sprak hij ongelovig. ‘Hoe kun je nu in godsnaam vast komen te zitten in een glijbaan?’ Hij fronste terwijl hij zijn ogen over de jongen zijn postuur liet glijden. De jongen leek helemaal niet dik te zijn en leek ongeveer hetzelfde postuur als hem te hebben, hoewel Connor misschien net iets groter was dan de jongen. En om te bewijzen dat de jongen zijn theorie niet klopte van het vastzitten, besloot Connor om ook een keer van de glijbaan te gaan. ‘Ik zal je laten zien dat je echt in alle posities van de glijbaan kunt gaan en dat je nog steeds niet vast kunt komen te zitten,’ legde hij aan de jongen uit terwijl hij naar de glijbaan wandelde. In plaats van zoals ieder ander op een normale manier vooruit naar beneden te gaan, keerde hij zijn rug naar zowel zijn Umbreon als de jongen toe. Hij zette zijn zitvlak stevig op de glijbaan neer en begon zich naar achteren te wurmen. Hij merkte opeens dat het wel erg krap was hier, maar wilde nog steeds zijn bewijs leveren aan de jongen en ging daarna nog maar naar achteren toe. Zijn zitvlak kwam vast te zitten tussen de twee zijkanten van de glijbaan en tot overmaat van ramp verloor hij zijn evenwicht waardoor hij op zijn kop hing. ‘Misschien had je toch gelijk,’ zei hij, de jongen ondersteboven aankijkend. ‘Oh shit,’ zei hij toen hij merkte dat hij wat verder weg schoof. Plotseling voelde hij gewicht aan zijn schoenen en tilde zijn rood wordende hoofd met alle moeite op om te zien wat er gaande was. Zijn veters zaten vast tussen de spleetjes van de planken die gevestigd waren om de glijbaan staand te houden. Greattt.

Het was op zijn zachtst gezegd gênant te noemen hoe hij hier nu ondersteboven hing, zijn veters vastzittend tussen de planken. Op zijn hardst gezegd was het gewoon vernederend en Connor wilde dat hij dit nooit had uitgeprobeerd. Niet alleen had de jongen gelijk gekregen, maar was hij ook nog eens tot in de diepste punten vernederd. Hier zou zelfs na zes maanden nog om gelachen kunnen worden. Reden genoeg om de jongen vanaf nu ook te vermijden. Zodra ze van elkaar weggingen, zorgde Connor er gewoon voor dat ze elkaar nooit meer tegenkwamen. En dat kon best makkelijk in zo’n grote regio als Kalos. Desnoods zou hij zijn twee verdiende badges in het water gooien en naar Hoenn verhuizen, maar deze jongen wilde hij niet meer zien. Dit was echt erg, zelfs voor hem. ‘Dat zou wel handig zijn ja,’ mopperde hij toen de jongen hem zelfs aanbood om hem los te maken. Connor had dan ook niets anders verwacht, want hijzelf kon het niet. Pikachu was tijdens zijn domme stunt van zijn schouder gesprongen en stond onderaan de glijbaan naar hem te kijken, zijn pootjes tegen zijn buik houdend en zijn oortjes naar opzij bewegend. Zijn vreemde blik gaf aan dat hij niet snapte wat zijn trainer bezielde en Connor voelde eigenlijk alleen al de drang om in lachen uit te barsten door de blik die zijn maatje hem toewierp. Zijn rood was inmiddels zo rood als een tomaat geworden, maar hij betwijfelde of je dat goed kon zien in het donker. Natuurlijk was er wel straatverlichting, maar die hadden zo’n aparte schijn op je dat blozen waarschijnlijk niet eens te zien was. Zijn rode ogen keken de jongen aan terwijl hij met moeite zijn hoofd optilde om te zien of het al lukte. ‘Ach ja, het is een ga…’ Het was de bedoeling om ‘gave’ te zeggen, maar Connor kon zijn zin niet eens eindigen. Op de één of andere manier schoten zijn veters namelijk los uit de planken. Connor haalde uit naar de randen die zich aan weerszijden van zijn lichaam bevonden, maar hij was te laat en kukelde naar beneden. Omdat zijn rug niet alles kon opvangen, maakte hij een soort van achterwaartse salto waardoor hij op zijn kin terechtkwam. Hij was inmiddels opgehouden met glijden, maar zijn knieën begaven het onder zijn gewicht en kreunend gleed hij verder naar beneden tot zijn buik de grond raakte. Zijn kin hing nog steeds op het uiteinde van de glijbaan, maar zijn onderlichaam hing zwakjes op de grond. ‘Ik haat mijn leven,’ zei hij kreunend tegen niemand in het bijzonder. ‘Pika!’ riep Pikachu bezorgd en hij ging naast zijn trainer staan. ‘Ga maar zonder mij. Ik red me wel,’ zei Connor op een dramatische manier. Vervolgens kwam hij half overeind en wreef over zijn kin. Dat zou zeker een blauwe plek worden. ‘Bedankt voor het bevrijden,’ zei hij zo droog mogelijk tegen de jongen. ‘Ik heb nu gezien hoe gevaarlijk glijbanen zijn en denk dat ik er nooit meer op ga voor de rest van mijn leven. Dat lesje heb ik nu wel geleerd.’ Hij sloeg met zijn vuist op de glijbaan en zuchtte. Wat een vreselijke avond, zeg.

Ondanks dat het hem lichtelijk irriteerde dat de jongen hem aan het uitlachen was, kon hij zich wel indenken wat voor grappig gezicht het moest geven om iemand zo van de glijbaan te zien gaan en probeerde er het positieve van in te zien. Ach ja, hij had tenminste iemand aan het lachen kunnen brengen. Bovendien kon hij zich herinneren dat hij nog geen twintig minuten geleden aan het lachen was met de jongen omdat deze ook van de glijbaan was gevallen, maar hij vond zichzelf dan toch wel echt een natuurtalent in het vallen. Hoe kon je dan ook in godsnaam eerst achterover vallen en dan op je kin belanden? Het deed trouwens wel pijn, maar Connor deed net alsof hij daar niks van voelde en nam de hand van de jongen aan zodat hij overeind getrokken kon worden. Eenmaal dat hij rechtstond begon hij zijn kleding af te kloppen. Hij keek een beetje zuur naar de modderspetters die zich op zijn broek hadden geplaatst. Het was dan ook weer niet het slimste idee om in zand te vallen dat in de ochtend natgeregend was, maar ach. Wat zou hij zeggen? Hij was Connor Jacob, het was normaal dat hij dat soort dingen voor elkaar kreeg. Zijn rode ogen bleven op de jongen hangen en hij huiverde kort toen hij de schommels zag, maar het kinderlijke in hem wilde wel weer naar boven komen. Zijn kin leek te willen antwoorden op zijn verzoek door zo hard mogelijk te gaan bonken en Connor opende voorzichtig zijn mond om de schade aan te voelen. Vervolgens wreef hij met zijn hand over zijn kin en merkte dat dat echt wel pijn deed. Toen hij zijn hand terugtrok, zag hij dat er bloed aan zijn hand hing. Hij pakte zijn Holo Caster, trok een gezicht en maakte vervolgens een selfie. Daarna keek hij naar zijn eigen gezicht en grimaste toen hij zag dat er een schaafwond op zijn kin zat. Waarschijnlijk zou het straks ook wel blauw beginnen te zien, maar dat waren zorgen voor later. ‘Laten we een spelletje doen,’ zei hij tegen de jongen terwijl hij naar de tweede schommel liep. ‘Om ter hoogste en dan springen.’ Hij grijnsde uitdagend naar de rosharige. ‘Tenzij je natuurlijk niet meer durft na wat er net gebeurde op die glijbaan.’ Het was eerder voor hem een slim idee om geen domme dingen te gaan doen, maar Connor en slim zijn paste soms niet helemaal samen. Je kon hem zelfs op een bepaald punt in zijn leven roekeloos noemen, maar daar trok de jongen zich weinig van aan. ‘En ik zou wipwappen wel willen doen, maar dan wel rustig aan,’ zei hij grijnzend. Pikachu sloeg zijn armen over elkaar heen en keek zijn trainer fronsend aan terwijl hij afwachtte wat ze nu weer gingen doen.