Think about it

De roodharige liep rustig door Azure Bay. Ze had zoals altijd weer toegegeven aan haar reislust en was weer in beweging gekomen. Hoenn was nog steeds veel te warm voor haar, waardoor ze in nature koelere plekken opzocht in het gebied. Zo was ze hier geeindigd. Aangezien ze hier recht aan het water lagen zorgde het voor een koelere bries, wat het nog niet geweldig maakte maar in ieder geval draagbaarder. Aldrei liep zoals naast haar, wat binnensmonds aan het klagen over het eiland met al het water en dat ze wel weer terug wou naar Kalos. Of dat kreeg de roodharige in ieder geval mee. Ze liep nog een eindje verder tot de Ninetales ineens begon te grommen. Nu was dat over het algemeen nog niet zo heel indrukwekkend, maar het klonk alsof ze een bekende rook. Verveeld als ze was gaf ze Aldrei het gebaar die richting te volgen en liep ze haar pokémon achterna. Zo kwam ze uiteindelijk aan bij een bankje, en merkte daar iemand op die ze al eens eerder had ontmoet. “Yuuki” Verklaarde ze dus ook, tevens een begroeting gevend in de klank van de naam.

Toen de Luxray begon met grommen was het geen wonder te noemen dat Aldrei meteen naar voren stapte en hetzelfde deed, met een uitdagende en dreigende blik in haar ogen te vinden. Maar het was ondertussen wel een standaard reactie te noemen, dus Ragya negeerde het gewoon en ging naast Yuuki zitten, in de veronderstelling dat deze dat niet erg zou vinden. Toen de kat stopte deed de vos hetzelfde, en ging aan Ragya's voeten zitten. Deze keek ondertussen onderzoekend naar de bekende, een kalme lach op haar gelaat te vinden. Ze mocht Yuuki wel, dus was ze ook wat makkelijker in de omgang. Bij de vraag haalde ze haar schouders op. "Geen bijzondere reden, ik zag je zitten en besloot eens sociaal te doen" Was misschien eens goed voor iedereen in de omgang. Even bleef ze stil waarbij ze de Luxray bekeek, een pokémon die ze over een tijdje ook in haar team zou hebben. Als Nathan eens zou evolueren. "Je Luxray ziet er goed uit, je bent zeker een stuk sterker geworden sinds ik je laatst heb gezien" Nog even en ze werd ingehaald. Yuuki zou in een gevecht al een goede tegenstander vormen.

Bij de reactie van de ander grijnsde schuintjes, en reageerde op haar sarcastische toon terug. “Dat weet je toch? Ben een en al gezelschapsmens” Dat was ze dus duidelijk niet. Ze was immers heel erg opvliegerig en kon van de ene op de andere seconden van vriendelijk weer omwisselen naar het tegendeel. Dat vonden mensen dus blijkbaar niet leuk. Het deerde haar niet echt. Toen Yuuki weer verder ging luisterde Ragya naar haar woorden, waarbij ze even een lichtje in haar rode ogen kreeg. “Je maakt me nog nieuwsgierig, vertel op” Het was altijd leuk om te horen wat andere in hun team hadden. Daarbij was het level verschil op zichzelf al groot. Bij de vraag keek ze naar Aldrei, die nog altijd naast haar zat en zich bezig hielt met humeurig naar zowel de Luxray als diens trainer te kijken. Ragya moest kon grijnzen. “Bedankt, en ja hoor, zoals altijd. Daar komt waarschijnlijk geen verandering meer in”

Ze grijnsde haar schuine lachje weer en keek naar de ander. Op deze manier mocht ze die meid wel. "Ben blij dat er iemand is die me zo goed kent. En natuurlijk, het scheelde niet veel of ik werd coördinator worden. Alleen al zodat iedereen me moet kennen" Zoals verwacht was bij haar toon was het het tegenover gestelde. Ze kon voor geen meter met mensen om gaan en was voornamelijk alleen met de Ninetales. Zoals je kon verwachten zorgde deze ook niet voor geweldige gesprekken of interacties met andere. Toch ging Yuuki al verder en ze keek naar wat ze uit diens ballen liet. De Sableye kwam haar bekend voor terwijl de andere haar allemaal nieuw waren. De meeste leken van level rond de 40 en 50 te liggen. Dit maakte het al zeker een enorm verschil van de vorige keer dat ze elkaar hadden gezien. Ze luisterde naar de namen van de pokémon en knikte er even bij. "Jij hebt ook niet stilgezeten." Ze zagen er goed uit, sterk en gezond. Van nature bleef haar aandacht even hangen op de Delphox genaamd Kimura. Naast haar leek iemand het minder leuk te vinden, want de vos begon weer geïrriteerd te grommen naar het gezelschap, oren naar achteren gericht. Toen ze de vraag terug kreeg besloot ze haar pokémon er ook maar uit te laten. "Ik weet niet wie je allemaal al kent, maar ik denk alleen Aldrei" Hierna klikte ze de volgende ballen aan op haar riem, waardoor er een tal nieuwe dieren voor hun kwamen te staan. "De Rapidash heet Sleipnir" Begon ze aan haar eigen riedeltje, terwijl de blauwgevlamde hengst opgewekt hinnikte bij zijn voorstellen. Die was zeker niet te missen, zelfs al deed je je best. "De Houndoom Fenrir en de Luxio Nathan, al staat hij op het punt te evolueren. Waarschijnlijk bij de volgende gym" De Houndoom besteedde geen aandacht aan de andere pokémon en keek deze alleen star aan, alsof hij ze alleen maar wou bevechten en er verder niks mee te maken hebben. Zoals altijd het zonnetje in huis. Nathan daarin tegen was duidelijk sterk genoeg een Luxray te worden, maar wachtte op het juiste moment. Dit hielt de kat niet tegen naar de vuurvos van de ander te lopen en er wat charmant tegen te mauwen, het was immers een flirt. "Als laatste nog Huginn, de Honchkrow daar" De grote zwarte vogel boog even naar het gezelschap en bleef hierna recht op zijn plek staan, zoals altijd vol goede manieren. De roodharige was blij met hoe haar eigen team eruit zag, en ze zou het ook bij 5 pokémon laten voor deze gym. Later zou ze er een ander bij nemen en wat moeten wisselen, maar dat zag ze dan wel. Naast haar kwam er een zucht uit de Ninetales, die er ook heel blij mee leek te zijn dat de hele groep er was.

Bij de reactie van de jurkjes schoot ze hardop in de lach, niet eens aan dat detail hebben gedacht. Nee, er zou heel veel moeten gebeuren haar zover te krijgen. Waarschijnlijk kwam er dan omkoping of bedreiging in het spel voor. Toch grijnsde ze nog even na. “Schattig is natuurlijk ook precies hoe ik omschreven wil worden” Het was al een moeilijk bestaan om vanaf haar kant bedreigend te zijn, en ze was te vaak schattig genoemd om het nu nog veilig tegen haar te kunnen zeggen. Toen ze verder gingen over de gyms luisterde ze naar de ander. “Dat ze je niet serieus nemen kan nog in je voordeel werken, ik durf te wedden dat hun uitdrukking geweldig moeten zijn als ze ineens je team zien.” Ze gaf er een knikje bij. Ragya was vrij simpel. De ander mocht wel jong zijn, ze had een sterk team en kon zichzelf wel redden, dus behandelde ze deze met hetzelfde respect als ze bij iemand van haar eigen leeftijd had gedaan. Bij de reactie van de ander kwam er een klein lachje op haar gezicht. Toen er hierna een vraag kwam over de naam van haar Luxio moest ze even grijnzen. “Ja, die Nathan” Antwoorde ze, wetend dat Yuuki moest begrijpen wie ze bedoelde. De groenharige was immers Elite bij hetzelfde werk. Ze legde niet meteen uit waarom de kat naar deze vernoemd was, laat haar eerst maar wat raden. Over Nathan de kat gesproken, deze was nu vrienden aan het maken met de Luxray. Aangezien het beest in de pubertijd was stak hij eerst wat mannelijk zijn borst naar voren, maar hierna stapte hij naar zijn soortgenoot toe en keek deze nieuwsgierig aan.

Ja, Yuuki was een stuk beter in schattig zijn, als ze dan toch uit beiden moest kiezen. Ze was kleiner, jonger, minder agressie problemen hielp natuurlijk ook. “Als ik lastiggevallen word zal ik ze doorverbinden naar jou” Sprak dus ook terug als reactie toen de tong werd uitgestoken. Het was gewoon irritant, net zoals het feit dat je een standaard armleuning word als je bij mensen staat die wel lang zijn. Vaak zorgde dit ervoor dat haar korte lontje weer aangestoken werd, en jammer genoeg ging ze veel met lange mensen om. Maar goed, ze overleefde het wel. Yuuki ging weer verder, waardoor ze luisterde. “Hmm, dat van je promotie is zeker jammer. Hoe lang moet je nog tot Agent?” Zeker een nadeel dat het ook met leeftijd zat, natuurlijk begreep ze het. Je kon moeilijk een groep kids op een opdracht af sturen. Toch was Yuuki sterker dan andere grunts die ze kende, en was ze ook wat.. verantwoordelijker. Ach, met een beetje geluk kreeg ze nog een persoonlijke promotie toegereikt en hoefde ze niet te lang meer. Nu ze het er toch over hadden, er werd gevraagd of Nathan er vanaf wist. Hierdoor moest ze grijnzen. “Oh en of. Nathan –de kat- denkt dat andere Nathan zijn moeder is” Wow, zinnen maken was zo nogal moeilijk. Ze had ook bijna de bijnaam Hotstuff gebruikt, aangezien die ondertussen als zijn vaste naam werd gebruikt door haar. Maar ze had zich in kunnen houden, het had waarschijnlijk meer vragen gemaakt dan opgelost. Nathan de kat porde nu met zijn pootje tegen de kop van de Luxray, in een poging aandacht te krijgen. Hij deed het in ieder geval zachtjes, en uitte hierna nog een rawr.

Ragya zag het beeld zich al bijna voor zich, een zeer geïrriteerde Yuuki met een stel mensen achter haar aan. Het zorgde ervoor dat ze wat inwendig moest lachen. Het humeur ging echter wel wat naar beneden toen de meid verder ging over haar promotie. Het was zeker lullig dat ze niet verder kon dankzij haar leeftijd, terwijl ze durfde te gokken dat ze zonder veel moeite sommige agents uit zou kunnen schakelen. In ieder geval, voor het idee. Blijkbaar was madame pas over een paar maanden veertien, waardoor ze nog een jaar extra moest wachten. “Als je eenmaal vijftien bent kom je aanlopen met een team van level 100 ofzo, vanaf daar moet het allemaal wel sneller gaan” Opperde ze op simpele toon. Ze ging ervan uit dat de kracht van je team ook meehielp in promoties krijgen. Zodra ze oud genoeg was, zo bleek. In ieder geval was het onderwerp over het verhaal van Nathan de kat leuker om over te hebben. De ander moest in ieder geval lachen. “Ik zag hem gewoon genieten van het moederschap” Sprak ze ook met een schuine grijns. “Nou, ik had hem eerst als ei toen ik Nathan tegenkwam. We zaten koffie te drinken toen het ei uitkwam, waardoor de kat Nathan het persoon als eerste zag. Toen Nathan het ding ook nog op schoot nam was het kwaad al geschied” Duidelijk geamuseerd hierdoor keek ze naar haar pokémon. Tja, toen kon ze natuurlijk niet anders dan Hotstuff een naamgenoot te geven.