Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Het was een pikzwarte avond in een door sneeuw omhulde, stille stad. Geen geblaf van een Growlithe of zelfs het geknars van schoenen te horen op de zwak verlichtte straten. Bijna al het leven scheen verdwenen te zijn voor middennacht uit de anders zo levendige stad. De meeste bewoners lagen warm in hun bed of spendeerde tijd met hun geliefden, maar één ziel was daar een uitzondering op; Kirito. De jongen liep onopvallend als de kleur wit bij sneeuw, door de winkelstraat met zijn gezicht verborgen achter zijn dikke, wollen sjaal. Hij had geen geliefden meer, sinds 25 december en sindsdien werd hij als ‘spoorloos’ bestempeld in Lumiose City. Na het hele gebeuren kon hij het niet langer uithouden en had zijn pleeggezin verlaten zonder verder een idee te hebben wat hij nou zou gaan doen. Niet dat hij het nu had, maar hij had ten minste een kamer weten te betalen met zijn baan als assistent bij een krantenbedrijf. Dit had echter niet het leven terug in zijn ogen laten keren die net zo dof waren als het sneeuw dat langs de lantaarnpaal ’s licht gleed. Een plotselinge gaap onderdrukkend keek hij omhoog, recht naar het dak van een woning waar hij een zwarte schim zag. Bij nader in zie was het een flink bibberende Meowth met een onverzorgde vacht, maar het was zeker niet wild. Het had namelijk een halsbandje om die bij elke beweging van de Meowth gerinkel liet horen. Inmiddels zich bewust van zijn aanwezigheid trok de Pokémon zijn mondhoeken omhoog en bracht hij zijn vacht dreigend overeind. Dit werkte echter niet uit op de jongen die met een neutrale gezichtsuitdrukking naar de Pokémon bleef kijken. Wetend dat het geen nut had, gaf de Pokémon het ook spoedig op en vervolgde het bibberen met zijn blik alert op de zwartharige jongen gevestigd. Kirito dacht even over na of hij na een dergelijk ontvangst de Pokémon zou helpen, maar waarom ook niet? “Damein, gebruik je Vine Whip!” riep hij, na de Pokéball van de slang geopend te hebben. De Snivy die nou op het sneeuwdek stond liet twee slierten uit zijn zij verschijnen en benaderde daarmee de Meowth. Verschrikt door de plotseling verschenen objecten sprong de Pokémon blazend naar achteren, maar kwam zijn poot verkeerd neer met als gevolg dat hij al zijn grip op het dak verloor. Enkel de roedes van de Snivy wisten de Pokémon van zijn val te behoeden door zich strak om de middel te binden en de Meowth over de dak weer op de grond te krijgen. Met een ietwat trotse grijns trok Damein vervolgens zijn roedes in en zelfs spontaan meer licht af te geven dan de lantaarnpaal wat enkel één ding had kunnen betekenen; evolutie. Het lichaam van Damein behield zijn slankheid, maar werd langer en sierlijker, zoals je van een draak eerder zou verwachten dan een slang. Na het dempen van het licht stond er dan ook een Servine voor hem en niet meer de veel kleinere en zwakkere Snivy en dit beseffend keerde de Pokémon zijn kop vrolijk naar zijn zwartharige Trainer toe, die enkel lichtjes zijn mondhoeken omhoog trok ter goedkeuring. Tevreden keek de Pokémon weer naar de Meowth waar hij zijn staart over hem rustte, in een poging de Pokémon iets te kunnen verwarmen en schermen van het plotseling neerdalende sneeuw. “Net zoals die dag…” Een sneeuwvlokje kwam op zijn wang terecht en smolt ter plekke, voordat hij als een traan over zijn wang weggleed..
