We could be
immortals
Enorme kraters, zo ver als het oog kon zien. Er was veel te zeggen over het landschap rondom de Meteor Falls, maar echt mooi was het niet. Het zag er eerder uit als een intergalactisch oorlogsslagveld. Het was dat Lori hier langs moest om bij de eerstvolgende stad te komen die ze wilde bezoeken, anders had ze zich niet naar dit gebied verplaatst. Eigenlijk was het wel interessant om te zien voor een keertje, maar om er door te reizen was een ander verhaal. Het was dat haar auto momenteel bij de garage stond en ze niet veel keuze had behalve lopen. De bezoekjes aan hotels vond ze ook minder, aangezien de mensen steeds meer moeite leken te hebben met het raden van haar geslacht. Nou was het een voordeel dat ze vrouwelijke voornaamwoorden geen probleem vond, anders had ze zich waarschijnlijk vaak beledigd gevoeld. Niemand kon namelijk raden dat ze eigenlijk agender was en dus helemaal geen man of vrouw.
De enige waarvan Lori dat echt helemaal geen probleem was, waren Pokémon. Van mensen kon ze het meestal nog wel hebben omdat het na een bepaald aantal keer gewoon zwaar vermoeiend werd om iedereen te verbeteren – en dan was het nog maar te hopen dat ze zich aan wilden passen, want agender was vaak zo nieuw voor mensen dat ze er liever van uit bleven gaan dat Lori van haar biologische geslacht was. Wat Pokémon dachten had de zwartharige geen idee van en dat was op de een of andere manier een stuk fijner. Ze hoefde nooit wat uit te leggen, want in haar ogen hadden haar Pokémon het altijd goed. Of het echt zo was of niet viel nog te bezien, maar Lori had al lang geleden er voor gekozen om zich daar geen zorgen meer over te maken. Het was toch allang duidelijk dat Pokémon veel minder waarde hechtten aan geslacht dan mensen.
“Pas op, Oliver!” Waarschuwde de zwartharige haar Mudkip terwijl ze zich tussen de kraters door verplaatste. Ze had expres het pad verlaten met het idee zo meer avontuur te kunnen beleven, maar echt interessant was het tot nu toe. Lori voelde er immers weinig voor om de kraters ook daadwerkelijk in te stappen, in tegenstelling tot de kleine blauwe Pokémon die ze bij zich had. Nou ja, klein? Het beest was behoorlijk groot voor zijn soort. Een aantal maanden terug, toen ze hem voor het eerst kreeg van haar maatje Alex, kon ze hem nog in haar armen dragen. Inmiddels deed ze dat alleen bij hoge uitzondering, want man wat was dat beest gegroeid. Ze had alleen geen idee of het aan zijn training of dieet lag, want ze had beide geprobeerd aan te passen zonder resultaat. Misschien zat het wel in zijn genen. Dat zou ze absoluut niet erg vinden, want het zou vast een goede indruk geven als ze met een enorme Swampert ergens aan kwam zetten. Stel je eens gymgevechten voor met een monster van een Swampert…
Zelfs iemand die niet sadistisch was kon grinniken van dat idee. Lori meende zich overigens ook te herinneren dat één van de gymleiders een Swampert in bezit had. Als ze het niet vergat voordat ze deze gymleider uitdaagde zou ze zeker weten Oliver tegen hem inzetten. Een Swampert versus Swampert gevecht, dat maakte het alleen maar beter. Zeker als Oliver inderdaad een kop groter bleef dan de gemiddelde van zijn soort. Misschien dat hij tegen die tijd ook al gebruikt was voor het breeden en dus ook de daycare een reputatie kon geven. Lori noemde zichzelf over het algemeen geen dromer, maar kon het toch niet laten om over zulk soort successen na te denken. Ze bleef veel liever in het heden om er aan te werken dat dit werkelijkheid kon worden, maar soms liet ze zich meeslepen.
“Oli, kom eens deze kant op.” Lori hield halt voor een opening tussen de rotsen. Als ze zich niet vergiste was dit de grot waarin de Meteor Falls te vinden waren. Dit was de reden waarom Oliver buiten zijn Pokéball was: ze wilde hem deze watervallen laten zien. Als ze hem niet bij zich had gehad had ze deze tocht veel sneller af kunnen leggen, maar ze had er een goed gevoel bij om de Mudkip wat van zijn thuisland te laten zien en wie weet deed het hem wel goed. Voor Lori waren plekken als dit in elk geval een hele ervaring.
De kleine blauwe Pokémon voegde zich nieuwsgierig bij de zwartharige. Het viel hem al op dat ze gestopt was bij een grot ingang en wierp daarom een nieuwsgierige blik op het gat in het gesteente. “Deze grot wordt Meteor Falls genoemd. Waarschijnlijk zie je binnen al snel waarom, want er bevind zich een enorme waterval. Echter zitten er ook veel vreemde energieën in de grot, waarvan er vaak gezegd wordt dat ze buitenaards zijn. We moeten hier doorheen om onze bestemming te bereiken, en hoewel ik je wel graag binnen het zicht wil houden, mag je van mij op onderzoek uit gaan zo veel je wil.” Een blije ‘Mud!’ bracht een glimlach tevoorschijn op Lori’s gezicht. Ze wilde Oliver natuurlijk niet kwijt raken, maar ze kon hem moeilijk zijn nieuwsgierige aard ontnemen. “Toppie! Dan mag je mij nu naar binnen volgen.”
Het eerste wat Lori opviel aan de binnenkant van de grot, was dat het heel licht was. Ze had al zoiets gelezen toen ze haar onderzoek deed voordat ze besloot om zich echt door de grot te verplaatsen, maar dat het echt zo helder was hier binnen stond ze toch even van te kijken. Ook voelde de lucht heel vochtig, maar dat was nog te begrijpen. Er was een waterval, en niet zomaar eentje ook. Oliver had hem ook gezien, want hij sprong er al op af en nog voor Lori achter hem aan kon komen was hij over de stenen heen gesprongen en zwom hij in het heldere water van de Meteor Falls. Lori maakte zich zorgen of dit wel veilig was, maar zo te zien had Oliver nergens last van. De wilde Pokémon ook niet, want die kwamen nieuwsgierig op hem af. Natuurlijk bleven ze wel schuw, want Oliver was een onbekend iets voor hen en hij rook waarschijnlijk naar mens. Ach, zolang ze hem maar niet kwamen aanvallen vond Lori het wel oké. Ze vertrouwde er op dat Oliver haar achter na zou komen als ze door liep, dus vervolgde ze op een rustig tempo haar pad.
Dit vertrouwen zorgde er voor dat ze steeds minder en minder achterom keek of de Mudkip nog wel achter haar zat. Als ze opmerkte dat hij vertraagd was wachtte ze even, maar ook dat deed ze steeds korter, omdat ze toch wel zo veel mogelijk van de grot wilde zien en ze wist dat de kleine Pokémon toch niks geks uit zou halen. Hij was wat speels, maar meer niet en ze verwachtte ook niet dat dat ineens om zou slaan. Toch was het voornamelijk vergeetachtigheid dat ze te lang niet achterom keek en plotseling het blauwe onderkruipsel niet meer in haar zichtveld kon krijgen. Met een frons op haar voorhoofd keek ze om zich heen. “Oliver?” sprak ze zijn naam hardop uit. Geen reactie. Zelfs geen ‘Kip!’ uit de verte als teken dat hij in orde was.
Ondanks dat ze eerder had geconstateerd dat de Mudkip geen proberen kon veroorzaken, begon ze zich nu toch wel zorgen te maken. Het was niet haar eigen pokémon waar ze zich de meeste zorgen om maakte, maar de wilde. Die hadden hem zomaar mee kunnen nemen naar een geheime gang en dan was zij nu mooi haar Mudkip kwijt – en dat terwijl ze zo blij met hem was. “Oliver!” riep ze nogmaals, deze keer luider en meer bezorgd. Ze hoorde haar eigen stem door de grot galmen. Het kon niet anders dan dat het kleintje haar gehoord had. Toch reageerde hij nog steeds niet. Lori twijfelde of ze de hulp van een andere Pokémon moest inzetten. Taylor zou haar zeker graag helpen en was daar eigenlijk ook wel geschikt voor, maar… Lori wilde het nog even aankijken. Misschien was het vals alarm.
Gespannen liet ze haar blik langs de rotsformaties glijden. Haar ogen zochten oorspronkelijk naar het silhouet van een Mudkip, maar ze betrapte zichzelf er al snel op dat ze meer keek of ze verdachte gaten in de rotswanden kon ontdekken. Ze zigzagde over het pad, af en toe de naam van haar Mudkip nog eens door de ruimte laten klinkend. Een groepje Zubat schrok op van het geluid en op haar beurt schrok Lori daar weer van. Ze volgde de wezens met haar blik alsof deze haar Mudkip bij zich zouden hebben, maar het beestje leek onvindbaar. Ze bereikte zo langzamerhand zelfs het stuk waar ze Oliver nog achter zich had zien lopen. Het leek er op dat er toch iets ernstigs was gebeurd, anders begreep ze niet waarom hij zo plotseling verdwenen was.
Ze was de tel kwijt geraakt van het aantal keer dat ze zijn naam had geroepen. Radeloos verplaatste ze zich naar het water toe om daar een kijkje bij te nemen. Wat ze ook verwacht had, ze voelde zich teleurgesteld toen ze niet veel meer zag dan een paar Barboach die in een cirkel om elkaar aan het zwemmen waren. Als ze van fotografie had gehouden had ze er zeker een foto van willen maken. Ondanks dat was het een grote teleurstelling dat Oliver er niet was. Ze slaakte een zucht en besloot om het laatste stuk ook maar af te leggen. Als ze terug bij af was, zou ze Taylor om hulp vragen.
Het laatste stuk had ze al net zo weinig succes als de rest van het pad. Ze begreep er niks van. Een Mudkip kon je toch niet zomaar kwijt raken? Of waren er stropers langs geweest die de Pokémon voor haar neus weg hadden gekaapt? Als dat zo was, dan kon ze al helemaal het terugvinden van de water starter vergeten. Ze besloot die gedachte maar voor later te bewaren. Als ze Oliver écht niet kon vinden zou ze de politie inlichten. Natuurlijk pas nadat ze een Pokémon met een sterk reukvermogen had laten zoeken. Taylor had geen goed reukvermogen, maar kon wel makkelijk de omgeving afzoeken en daarom wilde Lori dat zij haar eerst hielp. De Shuppet kwam vrolijk tevoorschijn, duidelijk niet door hebbend dat er iets mis was. Dat drong tot haar door toen ze naar Lori’s woorden luisterde.
“Oliver is zoek geraakt,” bracht ze direct het slechte nieuws. “Het ene moment liep hij achter me, het andere was hij weg. Ik wil dat je me helpt zoeken. Ik ga het pad nog eens op en af, en dan meeten we elkaar hier weer, oké?” Taylor knikte. Haar gezicht had een ernstige uitdrukking. Lori waardeerde het dat ze dit serieus nam. Al haar Pokémon betekenden namelijk veel voor haar. Inmiddels had ze een hele horde en kon ze het bijna niet meer in haar eentje volhouden om ze allemaal te verzorgen, maar dat betekende niet dat ze niet haar best er voor zou doen. Zo zou ze ook haar best doen om Oliver terug te vinden.
Het rotsige pad naar boven zag er precies hetzelfde uit als toen ze het naar beneden af was gelopen. Het was nogal deprimerend, want zo had ze geen hoop dat de Mudkip hier misschien spelend langs was gekomen. De Barboach waren inmiddels wel uit hun poeltje verdwenen. Waarschijnlijk zochten ze een andere plek om rustig te zwemmen, al vroeg Lori zich wel af of er een reden achter zat. Ze zou er waarschijnlijk nooit achter komen.
In plaats van om te keren na het punt waar ze er achter kwam dat Oliver miste, besloot ze nu om door te lopen. Misschien was hij wel ongemerkt voor haar uit gelopen. Wie weet was hij wel het water in gegaan en had hij het voor elkaar gekregen om haar voorbij te zwemmen. Het leek haar sterk want de watervallen waren erg krachtig, maar haar Pokémon hadden haar wel vaker verbaasd. Het kon ook zo zijn dat Oliver door een Golbat was meegenomen. Ook dat leek haar sterk, want dan had ze hem vast wel horen gillen, maar stel nou dat hij buiten bewustzijn was geraakt door een enkele aanval van een Pokémon van een hoog level? Dan was het heel goed mogelijk.
Terwijl Lori zich bekommerde om de staat waarin ze Oliver misschien wel niet vond, was Taylor op haar eigen gemak op zoek naar de kleine blauwe water Pokémon. Ze maakte zich niet zo veel zorgen als haar trainer, maar zocht desalniettemin serieus mee. Als het om Hayley had gegaan was ze een stuk bezorgder geweest, maar misschien was dit maar beter zo. Ze zocht niet zo grondig als had gekund, maar ze was tenminste niet bang dat ze haar beste vriendin nooit terug zou vinden. Eigenlijk was ze er sowieso wel van overtuigd dat Oliver vroeg of laat weer tevoorschijn kwam. Zo ondeugend was hij nou ook weer niet, en ze had hem nog nooit over zijn leven bij Lori horen klagen.
Ze vond hem niet tussen de rotsen en ook niet in een geheime ruimte die ze achter de rotsen vond. Ze vond daar wel twee Bagon die hier duidelijk van de rust genoten en vroeg zich kort af of ze Lori moest waarschuwen dat hier zeldzame Pokémon te vinden waren. De zwartharige kennende zou ze eerst haar Mudkip willen vinden, wat de Bagon de kans zou geven om te ontsnappen. Ze zou er dus niks mee opschieten en daarom waarschuwde ze de agender niet. Wat ze wel deed was een babbeltje maken met de twee wilde Pokémon. Ze vroeg of ze een Mudkip voorbij hadden zien komen, en het antwoord was een duidelijke nee. In dit hol was Oliver dus niet geweest. Taylor kon weer verder op pad.
De Shuppet kwam nu langs het groepje Barboach van eerder en besloot ook aan hen te vragen of ze toevallig een Mudkip hadden gezien. Ze dook het water in en probeerde contact te maken met de vissen, maar die waren te druk met elkaar om haar direct op te merken. Uit frustratie vuurde ze zachtjes een Night Shade af, wat de vissen alleen maar afschrikte. Ze zwommen een tunnel in en verdwenen uit het zicht.
Taylor raakte gefrustreerd. Ze volgde de vissen in de hoop dat ze haar ergens heen zouden brengen waar ze meer informatie kon verkrijgen. Ze zou in elk geval de Barboach niet meer aanspreken, want die waren nutteloos. Net als Ed. Dat mocht ze niet hardop zeggen in Lori’s buurt, maar ze vond de Barboach van haar trainer maar suf. De tunnel was veel langer dan Taylor had verwacht en de uitkomst was ook niet hetzelfde. Ze waren op de een of andere manier bovenaan een waterval beland. Met een frons keek de Shuppet om zich heen, maar die beweging stopte al snel door een gedaante die ze zag staan. Oliver!
Ze liet een kreet horen om zijn aandacht te trekken, maar ze was al te laat. De Mudkip maakte een sprong en viel daarmee bij de waterval naar beneden. Geschrokken volgde Taylor, hopend dat ze de water Pokémon nog kon redden, maar toen zij zichzelf aan de bovenkant van de waterval har geplaatst zag ze Oliver al in het water onderaan drijven. Hij leek te lachen, samen met een paar Goldeen en Magikarp. De Barboach lieten zich ook bij de waterval naar beneden storten. Misschien was dat iets wat alleen water Pokémon begrepen.
Taylor besloot een einde aan de lol te maken en benaderde Oliver. Hij moest weten dat Lori bezorgd was en hem aan het zoeken was. De Mudkip keek bezorgd. Hij vond het niet leuk dat hij Lori zich zo had laten voelen, want dat was helemaal niet de bedoeling geweest. Hij had alleen maar een leuk spel uitgevonden. Zo leuk zelfs, dat hij het Taylor nu wilde demonstreren. Ze kon hem geen halt toe roepen of hij zwom alweer richting een tunnel die zeker weten naar de bovenkant van de waterval zou leiden. Taylor wilde wel achter hem aan gaan, maar besloot dat ze beter Lori zo snel mogelijk kon zoeken en hierheen kon brengen. Ze zweefde naar het pad, waar ze gelukkig de zwartharige al direct op een afstand kon zien lopen. Ze kreeg een frons toegeworpen toen ze haastig naar het mens toe zweefde.
“Waar kom jij opeens vandaan?” Lori had haar niet voorbij zien vliegen. Was er soms een geheime gang achter de rotswanden…? Ze kon er niet lang over nadenken, want wat er ook aan de hand was, Taylor wilde dat Lori mee kwam. De zwartharige trok meteen de juiste conclusie. “Heb je Oliver gevonden?” Ze wachtte geen tel langer om haar partner Pokémon te volgen.
Ze kwam aan de rand van het pad tot stilstand, zodat ze niet het water in donderde, en zag de gedaante van haar Mudkip al staan. “Oliver!” riep ze hem toe. Ze zwaaide om zijn aandacht te trekken en hij zwaaide vrolijk terug, maar hij deed ook iets anders. Hij zette zich af en maakte een enorme sprong bij de waterval naar beneden. Lori riep nogmaals zijn naam, maar deze keer op een stuk geschrokkenere toon. Wat als er rotsen onderaan de waterval zaten? Dan was ze nu haar Mudkip voorgoed kwijt. Om nog maar niet te beginnen over dat felle licht wat opeens uit het water kwam. Wie weet wat dat wel niet kon zijn?!
Een plons was niet te horen tussen het luide gekletter van het water door, maar Oliver was wel degelijk onderaan beland. Hij zwom een stukje en liet zijn kop boven water zien niet ver van waar Lori stond. Haar ogen werden groot, en niet omdat hij zich akelig verwond had door gevaarlijke rotsen. “Oliver! Je bent geëvolueerd?” Dat verklaarde het licht in de waterval. Niks engs dus. Wat een opluchting.
Oliver keek verbaasd naar zijn eigen lijf. Dat was inderdaad een stuk gegroeid. Hij kon nu op zijn achterpoten staan. Dat wilde hij dolgraag proberen, dus sprong hij het water uit en liep hij een rondje om Lori heen. De zwartharige glimlachte naar hem. “Genoeg avontuur voor vandaag?” Ze vond zelf in elk geval van wel, maar was blij dat Oliver instemde. Taylor’s mening vroeg ze niet, want die had nooit genoeg avontuur gehad. Daarom koos Lori er ook voor om haar niet terug te keren. Taylor kon immers ook op Oliver letten. Dat had de agender nu eigenlijk liever. Wie weet verloor ze hem wel opnieuw op de terugweg langs de kraters…
