Rudolph's ravaging

Samen met Dante liep Lizzy door de Winding Woods, echt graag wilde ze hier niet zijn, maar omdat ze laatst Ranger was geworden moest ze wel. Er was hier ergens een ‘verdacht wezen’ gezien en dat mocht zij uitzoeken, maar de mensen wilden verder duidelijk niet op de details ingaan. Een verdacht wezen kon van alles zijn en dan had je ook nog de oproep van ‘de Kerstman’ die zijn Stantlers was verloren. Lizzy had alleen met Jane Kerst gevierd, haar ouders waren te druk. Niet dat ze samen met die wat leuks wilde doen.. maar meestal was het zij, Jane, Dante en soms ook Jane’s vader. Maar verder was Kerst een onbelangrijk ding waar ze alleen soms naar feestjes moest om belangrijke mensen te ontmoeten van andere grote bedrijven. En dat was het laatste wat ze wilde doen met Kerst. Alleen de herinneringen met Jane waren leuk van Kerst, de rest.. een heel stuk minder. Maar nu ze hier was, in de ‘echte wereld’ was het heel anders. Kerst had een aangename warmte die ze nog niet kende. Lizzy bracht nu de meeste dagen door in klas en leerde, maar nu ze ‘vrij’ had, dat wilde zeggen dat ze niet naar de les moest, maar wel een hele lading andere dingen moest doen, rond kerst was de sfeer heel anders. Iedereen leek extra aardig en deed wat beter zijn best, de magie van kerst waarschijnlijk. Al was er een of ander drama gebeurd waar de Kerstman zijn pokémon was kwijt geraakt, voor dat Kerstman-fiasco waren andere Rangers ingezet, die die wel sterke partnerpokémon hadden en meer ervaring. Op het moment had niemand echt vrij, maar ze moest in elk geval niet naar de les. Ergens vond Lizzy het wel jammer dat ze niet mocht meedoen aan het Stantler zoeken, het leek leuker dan in een koud bos wandelen op zoek naar een verdacht wezen. Maar eerlijk was eerlijk, Dante was niet echt bepaald sterk en zijzelf met haar zwakke gezondheid zou geen geweldige Ranger worden. Eigenlijk was ze nooit van plan geweest altijd Ranger te blijven, maar voor nu moest ze wel. In elk geval totdat ze wist wat ze kon doen en misschien wat meer pokémon had. Het zou een kwestie van tijd zijn totdat de Ranger Basis er echter zou komen dat ze was weggelopen. En dan was ze ook hier in Kalos op de vlucht. Dus wilde ze weggaan voordat dat gebeurde. Dante piepte klagerig en draaide haar kop naar haar trainer. Zelfs de Riolu had niet haar gewoonlijke zorgeloze gedrag. Lizzy kon de pokémon geen ongelijk geven, het was koud en de winterwind maakte het niet beter. “Sssh,” mompelde het meisje tegen de pokémon. “Laten we dit snel afsluiten.” Dante knikte en keek zoekend om zich heen. Hoewel ze al een redelijk lange tijd in Kalos waren was de Riolu niet sterker geworden. En dat leek ze zelf ook te beseffen. Dante was de laatste tijd serieuzer geworden, de vosachtige leek te beseffen dat de echte wereld niet was als die waar ze de afgelopen tien jaar had gewoond. Ze was dan misschien niet ‘volwassen’, maar ze was ook geen ‘kind’ meer. Het was een vooruitgang. Dante bleek zelfs.. redelijk slim te zijn. Een rilling ging over Lizzy’s rug, Dante en slim.. het was een enge combinatie. Ze kende de Riolu als een rare doof die haar zorgeloze leven leidde. Maar ze was er wel blij mee, een slimmere Riolu stond gelijk aan minder problemen. Alleen hopen dat Jane er geen zou veroorzaken. Nu droeg de pokémon nog een Everstone onder haar rode sjaal, maar op een dag wilde ze die eraf halen. Lucario’s waren prachtpokémon en Lizzy had er veel bewondering voor, maar ze was ook bang dat Dante onherkenbaar zou veranderen. Het was mogelijk dat als de Riolu zou evolueren de jaren haar zouden inhalen en dan was ze geen babypokémon meer. Ze moest maar gewoon hopen op het beste. Doordat ze in gedachten was verzonken miste Lizzy bijna het signaal van Dante, de Riolu had zich over de grond gebukt en stak haar poot op als teken.
“Wat is er?” nieuwsgierig kwam Lizzy op haar pokémon af. De Riolu wees naar de grond en toonde een paar diepe afdrukken. Duidelijk van een of andere pokémon, een pokémon in paniek. “Zou dit het zijn?” vragend keek Lizzy naar de sporen alsof die een antwoord zouden geven. Waarschijnlijk wel, want als een ‘verdacht wezen’ sporen maken zouden het wel zulke zijn. Dante was al wat verder gelopen, de sporen volgend, en wees met een zachte ‘Ruu’ naar waar de pokémon heen was gevlucht. “Laten we het volgen,” mompelde Lizzy tegen de Riolu. Dan konden ze naar huis en zou ze Dante op warme snacks trakteren terwijl ze zelf wat koffie dronk, dat had ze nodig. Dante was verrassend genoeg een uitstekende speur.. ehm.. vos? Ze kon de sporen steeds weer oppikken als ze leken te verdwijnen en zag de kleine, subtiele aanwijzingen veel sneller dan haar trainer. In elk geval totdat.. de sporen in de lucht leken te verdwijnen? Verbaast zochten de twee naar verder sporen, maar het leek niks te helpen. Verbijsterd keek Lizzy in de lucht. “Denk je dat het is weggevlogen?” vroeg ze half grappend aan haar partner. Hoewel ze er zelf niet helemaal zeker van was. De sporen waren duidelijk van een hoefdier en die konden niet vliegen.. toch? Slap lachend keek Lizzy naar Dante die compleet overdonderd was door de verdwenen sporen, zoals ze al had verwacht. Maar toch. De Kerstman bestond niet, er waren geen Stantlers die konden vliegen.. al begon ze zelf te twijfelen. Origineel had ze gedacht dat dit een of andere stunt was van de Ranger Basis, om Rangers en andere trainers een leuk Kerst event te geven. Maar waarom zouden ze daar dan echte Rangers heen sturen? Maar stunt of niet, het was haar plicht als Ranger om te helpen waar nodig. Ook al was ze niet erg sterk, als ze Rudolph kon vinden zou haar styler sterk genoeg zijn om hem te temmen. Bovendien was er een beloning uitgeloofd voor degene die de Stantler terug vond. Wat het precies was wist het meisje niet, maar vaag herinnerde ze zich iets over een pokémon. Een nieuw teamlid kon ze wel gebruiken. Dante was immers nogal zwak. En ook al moest ze eerst een Ranger rang stijgen wilde ze een tweede pokémon mee kunnen nemen, een back-up kon nooit kwaad. Niet omdat Dante niet goed genoeg was of zo, maar omdat ze de hele tijd dat ze hier in Kalos was nooit echt het ‘trainer gevoel’ had gehad. Ze wilde graag nieuwe pokémon vangen en trainen. Nieuwe vrienden maken. Gevuld met nieuwe energie keek Lizzy haar partner aan. “Laten we gaan.”
Samen met Dante liep Lizzy weer verder, ze had het nog steeds koud, maar in elk geval was haar stemming verbeterd. Het had ook invloed gehad op Dante, de Riolu leek weer dubbel zo vrolijk als eerst en zocht speurend de bomen af. Natuurlijk verwachtte Lizzy niet meteen succes te hebben, maar als Rudolph hier echt ergens rondliep zou zijn rode neus opvallen toch? Ze hoopte het dier te vinden, niet alleen omdat er die beloning was, een fossiel als ze zich goed herinnerde, maar ook omdat als de ‘Kerstman’ wel echt bestond hij geen vreugde rond kon brengen zonder zijn pokémon. En nu ze eindelijk was ontsnapt uit de klauwen van haar egoïstische ouders verdiende ze toch wel een echt, oprecht leuk Kerstfeest. En Dante verdiende het ook, de Riolu was helemaal verwonderd geweest van alle Kerstversiering en alles. Dan verdiende ze in elk geval nog een leuk cadeautje. Zelf had ze een grote doos vol snacks gekocht voor de Riolu. Dante bewoog zoveel dat ze nooit aan kwam en ze was dol op snoepjes. Natuurlijk probeerde ze de pokémon wel redelijk gezond te laten eten, maar nu met Kerst kon wat extra lekkers geen kwaad. Lizzy glimlachte en voelde zich al wat warmer door de kerstgedachten. Hopelijk stonden ze niet op de slechte lijst, sinds ze Ranger was geworden was ze zo ongeveer gestopt met hacken. In elk geval probeerde ze het, als Ranger kon ze de wet niet breken, bracht haar alleen in problemen. Maar laatste week had ze het wel moeten doen, wie betaalde er nu drie vijftig voor een broodje? Echt belachelijk! Hopelijk viel het niet op dat ze de prijs twee euro minder had gemaakt.. Dante stopte opeens met lopen en liet bijna haar trainer struikelen. “Wat is er?” vroeg Lizzy enigszins verbaast. De Riolu wees naar omgeploegde aarde en keek haar partner afwachtend aan. Nieuwe sporen! Alleen waren deze een stuk zorgwekkender. Dante vond na ongeveer vijf meter een steen met rode bloedsporen. Het bloed was al opgedroogd, maar duidelijk van een pokémon op de vlucht voor iets.. dat het begon te schemeren hielp ook niet mee. “We moeten opschieten,” mompelde Lizzy bezorgd om wat er met de pokémon was gebeurd. Natuurlijk wist ze dat dit de natuur was, de harde buitenwereld, waar het eten of gegeten worden was, maar als dit echt ‘Rudolph’ was.. ze kon geen dode Kerst-Stantler gebruiken. Ze hadden Rudolph springlevend nodig. Alle Stantlers trouwens. Dante knikte serieus en begon wat sneller te lopen.
Her duurde even, maar toen vonden ze toch echt sporen van een gevecht. En ze waren vers! Het bloed wat hier en daar te zien was in de koele avondlucht was nog niet opgedroogd. Dante spitste haar oren en begon een kant op te lopen. En toen ze wat dichterbij waren hoorde Lizzy het ook. Het lage gegrom van een pokémon was te horen tussen de bomen. Trainer en pokémon wisselde een blik en renden toen richting het gevecht. Het was inderdaad.. Rudolph? Lizzy probeerde de Stantler goed te bekijken, maar het lukte niet echt. Een groep diep zwarte pokémon met fel rood haar hadden de gewonde pokémon omsingeld, samen met wat hun eerste evolutie leek te zijn. De Stantler had een snee in zijn been en duidelijk aan het einde van zijn krachten. Het beest steigerde en kwam op verschillende plekken neer met Stomp, de onbekende pokémon een beetje op afstand wetend te houden. Lizzy probeerde de situatie in te schatten, maar had niet echt een idee van wat ze moest doen. Deze pokémon waren duidelijk sterker dan Dante en ze waren in een hele groep. Om er achter te komen wie haar tegenstanders precies waren pakte het meisje haar gloednieuwe pokédex en scande de pokémon. ‘Zorua, the Tricky Fox Pokémon. It changes into the forms of others to surprise them. Apparently, it often transforms into a silent child. To protect themselves from danger, they hide their true identities by transforming into people and Pokémon. It changes so it looks like its foe, tricks it, and then uses that opportunity to flee.’ Dat was de kleine pokémon, waarschijnlijk de eerste evolutie van de twee. Snel scande Lizzy ook de andere, grotere Pokémon. 'Zoroark, Illusion Fox Pokémon and the evolved form of Zorua. Bonds between these Pokémon are very strong. It protects the safety of its pack by tricking its opponents. Each has the ability to fool a large group of people simultaneously. They protect their lair with illusory scenery. Stories say those who tried to catch Zoroark were trapped in an illusion and punished.’ Oké, wat dat inhield wist Lizzy niet precies, maar volgens de dex waren deze beesten minstens tien levels hoger dan Dante. Maar gelukkig wel zwak tegen het fightingtype. Het gepiep van de dex had de Zoroarks afgeleid van hun prooi en nu was hun blik dreigend op het meisje en haar pokémon gericht. “D-Dante..” Lizzy keek haar pokémon nerveus aan. “Ik denk ehm.. dat we.. uhm.” Ze had geen plan. Muk. Misschien was het toch niet zo slim haar dex te gebruiken achter een groep hongerige, moordlustige Zoroark. De Stanler nam echter van het moment gebruik en schakelde drie Zoroark achter elkaar uit met een combi van verschillende sterke aanvallen. De overige vier draaiden zich hierbij om en gromden nu naar de Stantler. Die had zich echter omgedraaid en was weggerend.. oh-oh, Lizzy had het op het moment dat ze de pokémon zag weg rennen ook op het lopen gezet. Samen met Dante vluchtte ze tussen de bomen en wist in elk geval een paar honderd meter te komen. Daarna kwamen de Zoroarks er achteraan. “Dante, gebruik Force Palm,” riep Lizzy naar de Riolu. Dante reageerde meteen en draaide zich om. Ze hief haar poot en schoot een witte kracht golf op de wilde pokémons af. Die moesten uit elkaar springen om de aanval te ontwijken. Dat was alles dat de Riolu nodig had en binnen een tel had ze haar trainer weer ingehaald. Lizzy was jammer genoeg niet zo snel en al snel zaten de Zoroarks weer op hun hielen. In elk geval totdat iets met enorme kracht tussen de bomen kwam schieten. Een Hydreigon, minstens net zo hongerig als de Zoroark, brulde luid en keek de groep zwarte pokémon bloeddorstig aan. “Rennen,” piepte Lizzy tegen Dante en rende weer verder. Nu de Zoroark bezig waren met dat monster konden ze ontsnappen!
Hijgend zakte Lizzy tegen een boom, meteen daarna kreeg ze ook een hoestaanval, maar dat was niet verrassend na al het rennen. “Dante?” piepte ze op zoek naar de vertrouwde blauwe kop van de Riolu. Haar maatje antwoordde met een rustige ‘Ruu’. Natuurlijk was de Riolu niet eens een beetje moe van het rennen, ze had nog steeds een heldere blik in haar ogen. In tegenstelling tot haar trainer die alles een beetje troebel zag. “Muk,” Lizzy schoot opeens overeind, Dante bijna een hartaanval gevend. “We zijn hem kwijt geraakt.” De schuine, niet-begrijpende blik van de Riolu deed het meisje zuchten. “De Stantler, Rudolph, bedoel ik, en we hadden hem eindelijk gevonden.” Want ze waren al zeker twee uur in dit verdoemde bos. Maar echt, waarom zaten er dráken in de bosjes, wat voor wereld was dit!? Uitgeput stond Lizzy op en keek haar pokémon vermoeid aan. “Laten we gaan, we moeten hem vinden,” zuchtte ze en begon met lopen, al was het wat wankel. Dante keek haar trainer bezorgd aan en liep langzaam mee, een snel tempo was nu echt onmogelijk. Het duurde even, vooral uit voorzichtigheid, maar toen kwamen ze aan bij de plek waar de Zoroarks hadden aangevallen. Dante zocht even en rook de lucht en wees uiteindelijk in een richting. Ze leek wat gespannen, maar dat was vooral omdat ze bang was aangevallen te worden door de Zoroark. Lizzy was ook gespannen, maar te moe om constant op haar hoede te zijn. Dante was naar een boom gehuppeld en onderzocht wat afgebroken takken met wat vacht en bloed. Leuk dit, al dat zoeken. Lizzy zuchtte diep en wenste thuis te zijn, niet thuis thuis, maar thuis in de Ranger base. In haar warme kamer met een warme deken, een warme drankje, snacks en haar computer. Ze wenste rust boven alles nu. Kapot liet ze haar schouders hangen en miste de waarschuwingsroep van Dante totaal. En toen werd ze door de kleine Riolu hardhandig geduwd en sloeg ze tegen een boom aan. Verbijsterd probeerde ze haar partner aan te kijken om te vragen wat dit te betekenen had. In plaats daarvan zag ze Dante geramd worden door een Stantler.
Rudolph, of wie het ook was, had het duidelijk verloren. Na al die bijna dood ervaring was hij in blinde paniek gevallen en viel elk levend wezen aan in zijn angst. Dante sloeg net als haar trainer tegen een boom, alleen ongeveer tien keer zo hard. De Riolu zakte ineen en kwam even niet overeind. Lizzy kon net een schreeuw inhouden, want de Stantler had zich nu naar haar gedraaid. Woest keek de pokémon haar aan, de snee in zijn been was alleen erger geworden. Vast gekrabd door een van de Zoroak. Verstijfd van angst zag het meisje de Stantler een tweede aanval voorbereiden, alleen deze keer voor haar! En dit beest was véél sterker dan Dante. Op het moment dat het op haar af kwam zat er wat beweging in Dante en sprong de kleine pokémon voor haar trainer om die te beschermen. Samen met een Counter ving ze de klap op met haar sterke lichaam en sloeg toen twee keer zo hard terug. Uitgeput en dood bezorgd draaide de Riolu zich om en keek naar haar paniekerige trainer. Lizzy wist op de een of andere manier overeind te komen en haar styler te pakken. De Stantler was voor nu even opgehouden met aanvallen door de extreme klap die hij net had opgelopen en die kans kon ze maar beter nemen. Trillend zette het meisje de tol op de styler en begon het ding klaar te maken, al ging het drie keer zo langzaam door de shock. De Stantler deed gelukkig niks, Dante zou geen tweede klap overleven. Nu ook hield alleen pure wilskracht de kleine pokémon overeind. Lizzy zag de Riolu een Endure uitvoeren voor het geval dat. Ondertussen lukte het de styler te spannen en schoot ze de tol op de Stantler af. Die steigerde in paniek, maar miste de tol. Meteen daarna zakte hij door zijn poten doordat de klap zijn gewonde been teveel was geworden. Trillend voerde Lizzy de bewegingen uit die de tol draaiend hielden, al had ze het gevoel dat ze elk moment haar bewustzijn kon verliezen. Ze was alles al vergeten, het Kerstfeest was ze wilde, de prijs, op het moment wilde alleen hier weg! De witte kringen trokken opeens in de wilde Stantler, aangevend dat het was gelukt. Lizzy zakte door haar benen en staarde de Stantler aan. Die leek te zijn gekalmeerd en knipperde verbaasd met zijn ogen. Dante haalde de tol op voor haar trainer en zwaaide met haar poot voor diens ogen toen die niet reageerde. Dit liet Lizzy met haar ogen knipperen en te focussen op de situatie. Eerst moest ze weten of deze Stantler inderdaad Rudolph was. Ze keek naar de neus en probeerde te zien of ie rood was, al was alles een beetje vlekkerig voor haar ogen.