Quite a handful...

“Rustig, rustig!” Lori hief haar beide handen op terwijl ze zich langzaam richting het enorme groene wezen verplaatste. De Tropius had zich onder het afdakje aan de achterkant van de daycare genesteld, en hoewel ze dat op zich geen probleem vond dreigde het gevaar dat ze van schrik haar kop omhoog hief en zo een gat in het dak en mogelijk haar kop sloeg. Ze moest daar weg, maar Lori kreeg het niet voor elkaar om haar te kalmeren, ondanks alle technieken die ze probeerde. Zelfs met de hulp van haar eigen Pokémon had ze weinig succes. Oké, dat kwam mogelijk omdat de Pokémon die haar had geholpen, Taylor, een spook type was, maar een enorme Pokémon als Tropius kon toch onmogelijk bang zijn voor een klein spookje?

Schijnbaar toch wel, want zodra Taylor haar gezicht weer liet zien klonk er een kreet van angst. Dit kon zo niet langer. Lori had echt de hulp van een Ranger nodig. Ondanks dat ze zelf een breeder was, had ze zo het idee dat die beter met wilde, angstige Pokémon om wisten te gaan. Hopelijk kon er snel eentje komen om haar te helpen…

Een kwade blik werd naar de Shuppet geworpen, welke giechelend naar achteren zweefde. Soms kon Lori haar wel wurgen… Niet dat een spook wurgen echt veel nut zou hebben. Sterker nog, de kans was klein dat ze ook maar een beetje grip op de Pokémon kon krijgen.

Whatever. Ze had belangrijkere zaken aan haar hoofd dan of ze haar Shuppet wel of niet de nek letterlijk kon omdraaien. Ze had in elk geval Taylor kwaad genoeg aangekeken dat ze niet meer terug durfde te komen en dat zou de taak al een stuk makkelijker maken. Lori wilde een poging doen om dichter bij Tropius te komen toen er een geluid klonk wat voor haar volledig onbekend was. Vlug keek ze om, er op lettend dat ze ook naar achteren stapte zodat ze niet in de gevarenzone van de Tropius verkeerde, en zag daar…

Wat in Arceus naam was dat? Een Pokémon, ja, maar eentje die Lori nog nooit eerder had gezien. Het deed haar denken aan een tekening die ze had gezien van een uitgestorven Pokémon, maar dat kon niet mogelijk zijn. De verwarring werd nog groter toen er ook een tienermeisje haar terrein op gekomen was, maar toen ze zich besefte dat het oranje hesje iets te maken had met de Rangers besloot Lori om een paar stappen naar achteren te doen en het werk aan de jongere van de twee over te laten. Haar blik bleef hangen op de onbekende Pokémon, nieuwsgierig naar wat voor soort het was. Het kwam sowieso niet uit Hoenn, anders had ze het wel geweten.

De ranger probeerde eerst om Tropius te kalmeren op de ‘normale’ manier, maar ze scheen er al net zo weinig succes mee te hebben als Lori zelf. De zwartharige was bang dat Tropius wild zou worden en onbetaalbare schade aan zou richten, maar de jonge Ranger leek zich er ook al van bewust dat dit niet ging werken en ging daarom over op iets anders. Ze gebruikte een apparaatje, iets wat volgens Lori de capture styler heette, om de grote gras Pokémon te kalmeren. Ze had het wel eens eerder gezien en iets gehoord over de werking er van, maar had zich er niet in verdiept. Dat was immers totaal niet haar werkvlak. Voor Lori was het belangrijkste dat het apparaat zijn werk deed en dat deed het. Hoe meer cirkels zich om Tropius vormden, hoe kalmer ze werd en hoe meer Lori er in geloofde dat haar Daycare geen schade meer zou oplopen.

Toch wachtte de zwartharige nog op een teken van de Ranger voordat ze de groene dame benaderde. Misschien moest er nog iets gebeuren om het proces van de capture styler compleet te maken, wist zij veel. Ze was dankbaar dat dat niet het geval was, want ze wilde eigenlijk wel de regen uit en zich omkleden. Natuurlijk zou ze eerst Tropius ergens veilig neerzetten, maar ze kon het niet helpen dat ze er naar uit keek om straks lekker binnen te zitten en daar haar zaken verder te regelen.

“Dank je wel,” sprak ze tegen de Ranger, terwij ze zich zelf langzaam richting Tropius bewoog. In plaats van angst leek ze nu eerder nieuwsgierig en ze bracht zelfs haar kop omlaag om aan Lori te ruiken nog voordat die een meter van haar af was. Ze grinnikte, plaatste haar handen op de nek van het beest, waardoor ze zich realiseerde hoe nat die wel niet was. “Je mag hier blijven schuilen, maar dan zou ik je wel willen vragen of je wil gaan liggen,” droeg de agender subtiel op aan de Pokémon, wie haar kop terughaalde en haar lompe lijf op de grond liet vallen. Dat was gemakkelijker dan verwacht. Natuurlijk beloonde ze het beest met een paar aaien over haar kop. Terwijl ze daar mee bezig was, sprak Lori de Ranger toe. “Ongelofelijk, echt. Als ik iets voor je terug kan doen hoor ik het graag. De naam is Lori, trouwens.” Ze liet haar hand een laatste keer naar beneden glijden via de neus van het beest en wilde toen haar volledige aandacht op het meisje richten, maar schijnbaar mocht dat niet van Tropius. Ze duwde speels met haar kop tegen Lori’s schouder aan, waardoor de kleine persoon bijna haar evenwicht verloor. Grinnikend bracht ze haar hand weer naar de neus van het wezen. “Oké dan.” De glimlach viel echter al snel van haar gezicht en maakte plaats voor walging toen ze nattigheid aan haar hand voelde. Dat was niet door de regen, maar door de tong van Tropius. “Eh… Ik geloof dat ze honger heeft. Zou jij even op willen letten terwijl ik iets te eten pak?” Haar blik was niet op de ranger gericht, maar de woorden waren wel tegen haar bedoeld.

Eigenlijk vertrouwde ze er nu wel op dat Tropius rustig zou blijven zelfs als er geen mensen meer in de buurt waren, maar toch had de zwartharige liever dat iemand toezicht bleef houden. Je wist maar nooit of Taylor weer een grapje besloot uit te halen waardoor de gras Pokémon opnieuw wild werd…

In de vijf minuten dat Lori weg was had haar Shuppet daar gelukkig niet genoeg tijd voor gehad. Waar de Pokémon uithing was haar zelfs een raadsel, maar ze besloot er maar gewoon mee akkoord te gaan. Ze had verschillende soorten berries in een ton gegooid en tilde die nu naar Tropius toe. Was dat eigenlijk kannibalisme, een Pokémon waar fruit aan groeide die fruit at? Dat was ook een gedachte waar ze niet in besloot te blijven hangen. Ze was toch te vrolijk om te zien dat Tropius meteen haar kop in de ton stak om van de berries te eten.

Een harde windvlaag liet de regen tegen de ruiten van de daycare kletteren. Nu Tropius bezig was, keerde Lori zich weer tot de Ranger. “Je mag mee naar binnen komen. Ik denk dat het weer nu alleen maar slechter wordt…” Ze vreesde dat Tropius weer wild zou worden als ze geen toezicht hielden. Die wind was niet niks.
Alsof ze door had dat Lori over haar nadacht, hief de enorme Pokémon haar kop en richtte ze haar grijze kijkers strak op Lori. De zwartharige wilde net haar mond open doen om iets te zeggen toen Tropius speels haar tong uit stak. Een lach kwam er uit in plaats van woorden. De vreugde werd beantwoord door een soort kopje. Tropius was inderdaad zo mak als een Mareep geworden. “Tropius, zou je op de daycare willen blijven? Er is hier voldoende voedsel voor je en ik kan je beschermen tegen de stormen van het regenseizoen. De enige voorwaarde is dat je in een Pokéball zal moeten gaan, maar ik zal je hier het grootste deel van de tijd toch buiten laten. Alleen op stormachtige momenten als nu zou ik je liever beschermen…” Tropius keek haar een paar tellen aan, waarna ze haar kop weer in de ton met berries liet zakken. Lori wist niet goed wat dit betekende als reactie. Misschien dat de ranger het beter begreep, dus Lori keek nog eens om naar haar. Lang kreeg ze daar niet de tijd voor, want opeens voelde ze een paar bananen in haar nek en had Tropius haar kop op Lori’s hoofd gelegd.

De zwartharige vatte dit op als een ‘ik ben klaar met eten, wat zei je nou net?’ en haalde een Pokéball tevoorschijn. Ze keek even twijfelend naar het voorwerp en hield het toen omhoog naar de neus van Tropius. Even leek het er op dat ze de bal op zou eten, maar dat idee leek ze al snel weer van af te wijken. Een windstoot zorgde er voor dat de bal uit Lori’s hand rolde tegen Tropius aan. Binnen een tel was de enorme Pokémon verdwenen in het kleine rood met witte voorwerp.