Coffee Cup~ (Nathan Malone, Ragya Airon)

Echt een speciale reden om in Santalune te zijn had ze niet, waardoor ze ook maar wat doelloos door de straten heen liep. Haar pigmentloze blik keken rustig langs de etalages om te kijken wat er allemaal in de winkeltjes te vinden was. Uiteindelijk stond ze met Aldrei in een soort boekenwinkel. Ze had al enkele keren besloten dat ze meer wou leren schrijven in de huidige omgangstaal. Natuurlijk sprak ze het, kon ze het redelijk lezen en redelijk schrijven, maar het straalde nog duidelijk buitenlander af. Ze kreeg de grammatica maar niet goed en ze kon niet wennen aan die verdomde C en Z. Vandaar dat ze ook iets in de buurt van een taalboek zocht, voor wanneer ze tijd over had. Het leek er immers op dat ze hier nog lang verbleef. En hoewel ze zelfs een genoegen had gehad met een normaal leesboek was deze winkel hiervoor niet bekwaam. Uiteindelijk kocht ze een leeg maar gebonden boek en wat teken en schrijfspullen. Zo’n standaard setje. In Sinnoh was ze op advies van een vriendin gaan schrijven, niet dat het geholpen had. Maar ja, dat was ook zo’n persoon dat heel de dag speciale thee dronk. Maar ze kon wel wat notities bij gaan houden. Zoals werktijden.. Onder anderen. Nadat ze deze af had gerekend en terug in haar zwarte rugzak had gestopt was ze weer verder gegaan met lopen en niks doen, tot ze besloot dat het tijd was voor koffie. Ze had al een tijdje niks meer gehad –ze probeerde af te kikken- maar omdat ze nu al zo productief was geweest had ze het wel verdiend. Natuurlijk waren er enkele plekken waar je de vloeistof van de goden kon halen, en ze wist niet welke het dichtsbij was. Dus terwijl ze haar rotzooi op orde stelde en even keek waar alles zat besloot ze Aldrei erop af te sturen. “Zoek eens een cafétje in de buurt, ” Opperde ze aan de Ninetales. Deze ging zonder al te veel geklaag op pad. De gouden vos was simpelweg haar snuit achterna gegaan tot ze voor haar eindbestemming; een café. Goed, het trok haar dan niet zo aan, maar het had koffie. Daarbij was de vos makkelijk tevreden te stellen. Geloof je het zelf? Ofcourse. Aldrei stapte rustig het zaakje binnen, om te kijken of er nog ruimte was voor haar en Ragya erbij. Al snel werd het duidelijk dat het vrij rustig was, waardoor ze al bijna omgedraaid was om haar trainster te halen. Op het laatste moment viel haar blik op een wel heel bekende groene kop. Meteen duwde ze haar oren naar achteren en begon humeurig te grommen. Goed, ander café zoeken dus, no way dat ze Rag weer hier ging dumpen om vriendjes te maken. Haar ambere ogen gleden even naar de roodharige, die duidelijk bij zogenoemde Hotstuff hoorde. Urgh, wat leuk zeg, wat aangenaam. Dat die gek ook nog mensen vond die hem wel mochten. Ondanks dat de Ninetales dus vooral haar plotselinge humeurigheid uitte door gegrom richting heel het gezelschap aan de tafel, was ze nog niet vertrokken. Ze ging hierna wel weg, maar even je emoties uiten door te grommen was ook zeer belangrijk.

Aldrei keek niet heel erg onder de indruk op naar de reu die naar haar gromde. In tegenstelling tot de Mightyena was de Ninetales helemaal niet afhankelijk van een commando. Nee, ze zou niet wachten tot haar trainster wat zei maar gewoon zelf iemand in de fik steken als dit nodig was. En jammer genoeg vond Aldrei al snel redenen voor een levend kampvuur. Vandaar dat ze ook uitdagend terug gromde, niet zo zeer omdat ze wou vechten, maar gewoon omdat ze niet boven huiselijk geweld stond. Toen ook de Houndoom van Nathan gromde gaf Aldrei nog snel een snauw, om hierna op te kijken naar de woorden van Nathan. Het zat in haar soort mensen te begrijpen, waardoor ze ook verontwaardigd een geluidje maakte. Bij het laatste leek er ook een vastbesloten en trotse blik in haar ogen te komen. En hoewel ze heel graag een vlammetje had gemaakt, kon ze een ding niet ontkomen. Want waar de Ninetales was kwam Ragya ook al snel, en zo was het dus ook dat de roodharige nu binnen kwam lopen. Ragya had even gewacht en uiteindelijk gegokt dat iets de Ninetales opgehouden had, daarbij had ze al snel zelf het cafétje gevonden. Meteen trok ze een wenkbrauw op bij haar grommende pokémon, om al snel te merken waar de reden was. Daar zat Hotstuff, met nog iemand. Haar pigmentloze ogen waren dus even nieuwsgierig en schattend naar de andere roodharige gegaan. Natuurlijk had ze wel een idee wie dit kon zijn, maar hardop zou ze dit niet zeggen, je kon immers met iedere vreemde aan een tafeltje zitten. Uiteindelijk besloot ze toch maar te beginnen met een begroeting. “Hæ Hotstuff” De bijnaam sprak ze natuurlijk grappend, met lichte spot omdat er toch wel vrouwelijk gezelschap bijzat. Even zodat het duidelijk was dat ze dit niet meende, ofja, geen verdere bedoelingen mee had was misschien beter verwoord. Daarbij moest ze dit gewoon doen, wat nou als madame hier Riddle was? Dan was het toch wel heel mooi geweest. Hierna keek ze even vragend naar des betreffende andere, in de verwachting dat deze nu ook haar naam zou zeggen. Maakte het immers makkelijker. Ondertussen gleed haar blik naar Aldrei, die nog altijd dreigend naar de andere keek, al was het grommen nu wel gestopt. Voor hoelang? Dat was nog te bespreken.

Aldrei was zoals altijd het zonnetje in huis, en hoewel ze simpelweg wat gemopper naar de bekende hat gespeten kreeg ze nu flink wat aandacht terug. En hoewel de teef in de minderheid was en op zichzelf niet eens zo bedreigend, leek ze ook niet terug te deinzen. Aldrei was niet meer blaf dan beet, en reageerde dus ook door fel terug te grauwen naar de onbekende Mightyena. Achter haar keel zag je al een vuuraanval flikkeren, al doofde ze die even makkelijk weer zodra ze haar muil sloot. Bij de strakke blik van de nieuwe roodharige keek ze evengoed koud terug. Natuurlijk was de trainster niet bang voor haar, maar zei was ook niet onder de indruk van een duidelijke blik en dat mocht te zien zijn ook. Zoals altijd was de pokémon zeer goed in een geweldige eerste indruk maken en nieuwe vrienden vinden. Wat natuurlijk te merken was toen ook Ragya binnen kwam lopen. Deze had ook meteen door wat er gaande was en probeerde er nu het beste van te maken. Jammer genoeg was sociaal doen niet haar beste punt, waardoor ze met enkel haar begroeting al kolen op het vuur gooide. Erg leek ze het niet eens te vinden. Als madame niet eens tegen een bijnaam kon, dan kon zelfs zij er niks meer van maken. Maar goed, ze kon het heus wel begrijpen dat dit niet gewaardeerd werd. Van de groenkop kreeg ze nog wel een begroeting terug, al stond de nieuwe bijnaam haar zichtbaar niet aan. Creatief hoor, echt, applaus. Met zekere moeite bracht ze zich erop niet meer te reageren, voor haar eigen imago, en luisterde ze dus maar weer met zeker entertainment naar het gesprek. Woa, dit werd nog interessant, ze kwam aan en ze kon al bijna een ruzie maken. Dat was zeker iets om trots over te zijn. “Nee hoor, Aldrei had hem gewoon eens in de fik gestoken, de bijnaam bleef” Besloot ze toch maar uit te leggen, voor het fatsoen. Bij de naam was het duidelijk dat ze de Ninetales bedoelde, al gaf ze er toch nog een knikje naar toe. Zo, had ze nu een relatie gered? Hotstuff kon nu dus ook doelen op het feit dat hij lekker in de fik had gestaan, was het allemaal wat veiliger maakte. Bij het voorstellen keek ze de ander aan, aangezien die haar interesse nu te pakken had. “Skemmtilega, de naam is Ragya, Aldrei ken je al” reageerde ze op het vaste riedeltje. Zoals ze vaker deed stelde ze ook haar pokémon voor. Dit kwam vooral mooi uit nu ze de eer hadden gehad om eerst die bal van vreugde te zien. Had ze nog een reden om te blijven? Niet echt, het was niet dat ze sociaal ingesteld was ofzo. Maar hey, er was koffie, en no way dat ze haar koffie ging skippen omdat ze hier mensen kende. Ze ging zo wel ergens anders zitten zodat die twee hun alone-time hadden, maar voor het fatsoen moest ze nog even blijven staan.

Ragya stond nog altijd bij het tafeltje met Aldrei naast haar. De teef hielt evengoed op met grommen zodra de ander dat deed, al bleef haar blik koud en uitdagend. Opstoker. Kon dat ding niet een keertje vriendelijk en sociaal zijn? Al kon ze haar niet totaal kwalijk nemen, dat ze Nathan niet mocht was de begrijpen en tot nu toe was Riddle ook niet in hun beste boekje. Niet dat de andere roodharige helemaal afgekeurd was, maar het enige wat ze ervan kende was de naam, dat ze iets met Hotstuff had en het er niet op leek dat haar gezelschap gewaardeerd werd. Al kon dat ook liggen aan het feit dat ze Aldrei eerst gezien had en ze hier met een geweldige timing aankwam. Echt haar zorgen waren het niet, ze kwam er niet om sociaal te doen maar om koffie te drinken. Koffie ging voor menselijk contact. Bij de vraag kreeg madame Riddle echter bonuspunten. Ze gaf dus een schuin lachje terwijl ze knikte. “Inderdaad, er zijn niet veel mensen die het kennen” Het laatste had een vragende toon, want het was logisch dat ze graag wou weten hoe ze het herkende. Misschien kwam ze er ook vandaan of sprak het maar toevallig. In ieder geval was het een onderwerp wat haar prettig lag, ze was niet voor niks trots op haar afkomst. Op dat moment kreeg Nathan zijn drinken en keek de roodharige nog even rond het plekje. Ze zou zo ook een plekje claimen en verder gaan, al was het nu onbeleefd te vertrekken nadat ze iemand een vraag gesteld had. Sinds wanneer ze om manieren gaf wist ze ook niet, maar goed. De opmerking over de koffie zorgde voor haar aandacht. Met een grijnsje leunde ze naar achteren tegen een lege tafel aan, om daar de kaart vanaf te pakken en er even doorheen te kijken. Dat ze genegeerd werd deed haar weinig, het zorgde er juist eerder voor dat ze geamuseerd was terwijl ze de soorten koffie doorkeek.