Achievements. [&LUCAS ROSWELL]

Een zucht ontsnapte zijn lippen terwijl hij zich door de menigte baande. Van wie was het ook alweer een idee om een fiets te gaan halen en de kortste route te kiezen? Oh ja, van hem. De route achter Slateport City en voor Mauville City was namelijk één grote route en je kon of te wel door het gras gaan of te wel kon je met de fiets gaan. En hij had er natuurlijk weer voor gekozen om met de fiets te gaan omdat hij het te lang wandelen vond als hij te voet zou gaan. Hij had een fiets geleend in Mauville City en was wat rond gaan fietsen. Hij had zijn oortjes ingestoken zodat hij niet lastiggevallen zou worden en terwijl er een liedje afspeelde, racete hij met zijn fiets door de verschillende bochten heen om weer terug naar Mauville City te gaan. Hij was helemaal klaar met deze fiets. Het had een groene kleur en het model zat niet goed. Het zadel zat te hoog waardoor zijn voeten nog maar net op de trappers konden leunen en hij had het gevoel dat zijn remmen zo nu en dan blokkeerden. Dat gevoel had hij nu ook toen hij van een bergje af ging. Voor hem was een groepje mensen die niet in de gaten hadden dat hij naar beneden kwam op een hoge snelheid. Hij wilde bellen, maar merkte nu pas dat er geen bel was. ‘Verdomme,’ siste hij terwijl hij zijn remmen dichtkneep, maar de fiets nam nauwelijks snelheid terug. Het gevolg was dat hij een rare beweging moest doen om uit te wijken. De zijkant van de fiets schampte langs een muurtje en hij verloor zijn evenwicht. Niet al te zacht viel hij op zijn schouder. Zijn trui was dankzij de klap wat neer beneden gegaan zodat hij lelijk schaafde terwijl hij over het grind gleed tot een eindje verderop.

Geschrokken stemmen weerklonken door de route, maar Gavin weigerde om toe te geven aan zijn zwakte en om hulp te vragen. ‘Ja ja, ik ben oké,’ siste hij terwijl hij overeind kwam. Een paar mensen keken hem zorgelijk aan, maar Gavin draaide met zijn ogen, pakte zijn fiets op en draaide zich weg van hun. Terwijl hij dat deed zocht zijn hand in de zak van zijn trui naar het muziekapparaatje zodat hij het ding wat harder kon zetten. Zo zou hij in elk geval die vervloekte stemmen niet meer horen. You loved me and I froze in time zong de stem van de zangeres ongenadig hard in zijn oren en Gavin had er al wel redelijk spijt van dat hij zijn muziek zo hoog had gedraaid, maar alles om verlost te zijn van die bezorgde mensen. Toen hij merkte dat hij een eindje van de mensen vandaan was, probeerde hij voorzichtig met zijn schouder te bewegen. Het deed ontzettend veel pijn en hij had het gevoel dat er iets kraakte. Dat kon hij natuurlijk niet horen dankzij zijn hoorde muziek. Misschien was het toch tijd om zijn apparaatje even stil te zetten. Zo kon hij in elk geval die irritante fiets terug gaan brengen en vervolgens zijn best doen om een plekje te vinden waar hopelijk niemand kwam. Dan zou hij later zijn wond wel inspecteren, maar niet op een plek waar andere mensen waren. Als ze zijn littekens zouden zien, zouden er vragen komen en dat was iets wat hij niet zag zitten. En dus liep de jongen met zijn fiets aan de hand rustig door het winkelcentrum van Mauville City terwijl hij het liedje dat opstond afzette. Jammer, want het was wel een goed nummer trouwens.

Nog voordat hij de fiets terugbracht had hij uiteraard gecontroleerd of er niks te zien was aan de fiets. Wonderbaarlijk genoeg had het irritante ding de klap jammer genoeg overleefd. Nou ja, zo jammer was dat nu ook weer niet, want anders had hij bij moeten betalen. De fiets huren had hem al een paar euro’s gekost, laat staan dat hij de schade moest vergoeden die hij had toegebracht. Op een krasje bij het stuur na zag je er echter niet veel van en Gavin deed net alsof hij het niet zag. De man die de fietsen verhuurde zag het schijnbaar ook niet, want hij glimlachte naar Gavin en vroeg of de jongen een leuke tijd had gehad. Gavin wilde sarcastisch antwoorden, maar vermande zich en zei dat het prima was. Daarna maakte hij dat hij wegkwam en ging een paar trappen op. Als hij nu nog een paar trappen naar boven zou gaan, zou hij helemaal boven zijn en zou hij kunnen genieten van de open lucht. Maar daar had hij geen zin in. Hij wilde gewoon op een bankje zitten tussen de trappen die naar beneden en naar boven gingen in. Hij zette zich dan ook rustig op een bankje neer en besloot om te kijken naar de schade. Zodra hij in de gaten had dat niemand in de buurt was, trok hij zijn trui een beetje naar beneden zodat zijn schouder ontbloot werd. Hij beet op zijn onderlip toen hij zag dat het dik was en dat het blauw was. Ook bevond er zich één grote schaafwond die erg prikte en medische verzorging nodig had. Als hij hiermee zou blijven rondlopen, zou de wond kunnen ontsteken. Zijn trui zou aan zijn wond gaan plakken en dan had hij het al helemaal zitten. Maar als hij zijn schouder ging verzorgen zag men zijn littekens en dat wilde hij echt niet. Gelukkig bedekte de blauwe schouder de meeste littekens wel, maar toch. Ze zouden hem vragen om zijn kleren uit te doen en dan zouden ze zien wat hij zo goed mogelijk voor hun probeerde te verbergen. Hij zat in een lastige situatie, want het was niet dat hij zelf iets bij had om zich te verzorgen of zo. ‘Wat moet ik nu doen?’ mompelde hij mismoedig terwijl hij naar zijn schouder keek en zich afvroeg waar hij de beste medicatie vandaan ging halen om het zelf te kunnen doen.