Poison Touch

Bewonderend keek Kate naar het kasteel in de verte. Vandaag had ze zichzelf een vrije dag gegund en was naar Kalos gegaan. De reis was toch niet zo lang en in Hoenn kende ze al bijna alles, en nu ze een pas had kon ze zoveel reizen als ze wilde. Dat ging via de Ranger organisatie of zo iets. Ah ja, de vrije dag had ze ook genomen omdat ze nu een echte Ranger was. Geen Graduate of Student, maar een echte volleerde Ranger. De dagen op school zou ze niet missen, om weer terug te gaan naar school.. niet echt waar ze naar had uitgekeken. Maar dat was geweest en nu kon ze alles doen wat een Ranger kon doen. Of zo iets. Tara was ook wel aan wat vrije tijd toe, de Flygon had hard gewerkt de laatste maanden en nooit echt een echte vakantie gehad. En deze dag kon dat niet goedmaken, maar misschien wel wat ontspanning brengen. Ranger zijn was zeker niet makkelijk, maar het bracht wel wat voldoening. En vooral na die storm had Kate het gevoel gehad dat ze moest ontsnappen van de regentijd in Hoenn. In Kalos was het dan wel koeler, maar in de regen was het ijskoud. Winter zette langzaam in, maar voor nu was er alleen de kille wind. Nog geen sneeuw, al was dat ook wel leuk. Kate was niet bijzonder dol op het witte spul, ze hield van warmte. Maar toegegeven, het kon van tijd tot tijd leuk zijn. Tara was meer geïnteresseerd in de bosjes, om het kasteel was er veel groen. Trainers zochten in het lange gras dan ook graag naar pokémon. “Wil je de toeristische route nemen?” vroeg Kate grinnikend aan de Flygon bij het zien van diens verlangende blik. Tara had zich, voor een woestijn pokémon, verrassend goed aangepast aan het leven in de bomen. De Flygon vond het bos bijna net zo fijn als de woestijn, misschien wel fijner. Dat kon komen omdat ze niet zo heel lang in bij de Desert woonde en langer in Fortree.. ach, Kate ging zich niet bezighouden met de voorkeur van haar pokémon. En nu wilde de draak dus door het gras gaan, gewoon omdat ze zich daar prettig voelde. Tara was al het lange gras in gedoken, maar Kate had even nodig om naar onder te komen. Eenmaal bij het einde van de heuvel struikelde ze. Onhandig ving het meisje zich op en lag even een tel verbijsterd languit op de harde grond. Er was toch niks geweest om over te struikelen? Zo goed ze kon keek ze terug naar de rand van het lange gras. Een dof rood wezen keek even geschrokken terug. Kate, die niet echt zo goed was in het herkennen van niet-Hoennse pokémons, moest haar pokédex uit haar tas graaien. Net voor het insect weg schoot kon ze de pokémon lezen. ‘Venipede, the Centipede Pokémon. Using the feelers on its head and tail, it picks up vibrations in the air to determine its prey's location and state. Its bite injects a potent poison, enough to paralyze large bird Pokémon that try to prey on it. It discovers what is going on around it by using the feelers on its head and tail. It is brutally aggressive.’ Zo agressief had de Venipede niet geleken. Ook liken de kleuren op de dex wat anders te zijn dan de pokémon net, maar misschien had ze de kleuren wel verkeerd gezien in het snelle moment. Tara had ondertussen ook door gekregen dat er iets mis was en was komen kijken. Bij het zien van haar trainer op de grond humde ze verbaast. Kate keek naar boven, ze lag nog steeds in dezelfde houding als toen ze was gevallen, en grinnikte. Het moest er vast allemaal erg raar uit zien. “Niks gebeurt,” zei ze tegen haar pokémon terwijl ze opstond en haar kleren afklopte. “Laten we gaan.”
Het gras belemmerde het zich nogal, maar het was leuk er doorheen te lopen. Verschillende Bugtypes verscholen zich op de stengels en andere veld pokémon hadden ook duidelijk sporen achter gelaten. Tara had het ook naar haar zin en geen zorgen aan haar kop. Kate zat echter nog een beetje met de Venipede waar ze over was gestruikeld, ze kende de pokémonsoort niet, maar het gedrag van de Poison/Bugtype zat haar dwars. Volgens de pokédex waren het extreem agressieve beesten, maar deze leek eerder angstig. Misschien was het wel gewond! Hoewel ze niks met de pokémon hiet te maken had kon Kate niet anders dan zich zorgen maken over het dier. Tara’s staart raakte haar opeens zachtjes en Kate zag dat ze al bijna uit het gras waren. Het kasteel stond voor ze, groot en indrukwekkend, het liet haar alles andere weer even vergeten. En eenmaal binnen was de Ranger alleen nog maar bezig met de mooie bezittingen van het kasteel. Tara en zij moesten voorzichtig zijn, de Flygon was twee meter groot en nogal onhandig in kleine plaatsen, maar toch lukte het op de een of andere manier om zonder iets kapot te maken het kasteel weer uit te komen. Het was al begonnen met schemeren tegen de tijd dat Kate en haar pokémon weer naar het gras liepen. Ja, Tara wilde twee keer door het gras en haar trainer kon geen argumenten tegen verzinnen. Bovendien was de rust van het gras prettig. Helaas was deze reis niet zo vredig, ergens halverwege was er een dreigend, bijna metaalachtig geluid te horen. Verbaast bleven Kate en haar pokémon stil staan. Ze richtte haar blik op de bron van het geluid, maar kon zo snel niks vinden. Tara siste echter dreigend terug en had haar blik gericht op iets meer op de grond. Gemene gele ogen keken terug en kwamen langzaam aan geschuifeld. De rode schilden werden langzaam zichtbaar, dreigend fel, met een zwart achterlijf. Venipedes! Kate liep langzaam een paar stappen terug, deze waren wel agressief. Lief leken ze in elk geval niet. Tara zag het gevaar en wilde al een vuuraanval gebruiken voor Kate haar hand hief om de pokémon tegen te houden. “Niet doen,” siste ze. “Wil je dat alles in de fik vliegt?” Als Ranger kon ze dat absoluut niet doen, of in elk geval niet verantwoordelijk voor zijn. Tara leek het te begrijpen en begon na te denken over een ander plan. Zoveel tijd hadden ze echter niet en toen Kate de Flygon nog een keer aan tikte was het plan duidelijk: Rennen.
Door het lange gras rennen was op zijn zachts gezegd onhandig, de stengels sneden in Kate’s gezicht en toen ze tot stilstand kwam merkte ze dat haar wang een lichte snee had opgelopen en bloede. Tara was ergens in de buurt, want haar voelsprieten kwamen net boven het gras uit. Twee meter hoog zijn had zo zijn voordelen. Het meisje was net van plan verder te rennen toen ze een verontwaardigde kreet hoorde van Tara. Verbaast begon ze naar haar pokémon te te lopen en vond haar pokémon, een kleine groep Venipede en een andere Venipede. Die waar ze over was gestruikeld. Ah, dus ze had het niet mis gehad. Deze Venipede had duidelijk doffere kleuren dan zijn soortgenoten. Een shiny! Net als Tara dat was. De pokémon leek echter ook gewond, een van haar poten was opgetrokken en leek pijnlijk. Of in elk geval te pijnlijk om op te lopen. De andere Venipede leken hier de oorzaak van te zijn aangezien zij hun shiny soortgenoot hadden omsingeld en niet al te vriendelijk aankeken. “Hé,” boos keek Kate de pokémon aan. Zo behandelde je een gewonde niet! “Tara, Hyper Beam.” Kalm keek ze haar pokémon aan. Blij om wat te kunnen doen richtte de Flygon zich naar de wilde pokémon en een witte bol verscheen voor haar geopende mond. Al snel veranderde het in een witte straal die in elk geval de helft van de Venipede opgooiden. Hulpeloos lagen ze haar, sommige trappelden met hun poten en sommige waren helemaal uitgeschakeld. De rest liepen langzaam naar achteren en keken met toegeknepen ogen naar de veel sterkere Flygon. Hiet hadden ze duidelijk geen zin in! Toen ze weg waren, in elk geval die die niet waren uitgeschakeld, richtte Kate zich naar de gewonde pokémon. Voorzichtig kwam ze dichterbij, maar de shiny Venipede was duidelijk niet goed van vertrouwen. “Sssh,” suste de Ranger de pokémon terwijl ze haar Styler pakte. “Alles komt goed meis.” Daarna schoot de de disk af en liet het rondjes cirkelen om de op zijn zachts gezegd bange Venipede. Het leek te helpen, want toen de witte lijnen introkken kalmeerde de pokémon wat meer en kon Kate dichterbij komen. “Laat me even kijken,” mompelde ze terwijl ze naar de poot van de pokémon keek. Een stekel die eerder niet zichtbaar was stak in de dunne poot van de pokémon. “Dit kan even pijn doen,” zei Kate terwijl haar vingers zich voorzichtig om het ding sloten. Ze gaf een korte ruk aan het ding en trok het hiermee eruit. De Venipede gaf een zachte krijs, ongeveer hetzelfde geluid als de haar soortgenoten, maar minder dreigend. Het zat gelukkig niet erg diep, maar de Venipede leek nog steeds wat ziek. Waarom? Terwijl het meisje nadacht druppelde een paarsige druppel uit de stekel in haar hand. Gif. Zoveel was duidelijk. Het moest een Poison Sting zijn geweest waarmee de shiny mee was geraakt. En ze had het ongeluk dat die vol zat met gif. Hoewel de pokémon immuun was voor gif kon Kate zich voorstellen dat de contante aanvallen van de soortgenoten ervoor hadden gezorgd dat het immuunsysteem van de Venipede achteruit was gegaan. Het gif was dan niet schadelijk, maar zorgde ervoor dat de pokémon zich niet zo lekker voelde. “Het komt wel goed,” sprak Kate geruststellend tegen de wilde Venipede, samen met een klopje op diens schild. De pokémon leek zich al wat beter te voelen en keek het meisje met grote ogen aan. De ogen van deze shiny versie waren ongeveer hetzelfde als die van de normale, alleen stonden ze anders.. vriendelijker. Kate kwam langzaam overeind en keek kort naar de wilde pokémon. “Zorg goed voor jezelf meis,” zei ze glimlachend tegen de Venipede, ze kon het beest immer niet mee naar huis nemen. Of nou ja, kon wel, want zo werkte pokémon, maar ze zag geen reden om deze shiny Venipede uit haar natuurlijke leefomgeving te rukken. Zulke dingen deed een Ranger niet. Kate wisselde een blik met Tara en begon weg te lopen. Phoe, na deze ervaring wilde wel een tweede vrije dag. Op naar huis dan maar!
Tegen de tijd dat ze door had dat ze werd gevolgd was Kate al bijna bij het einde van het graspad, voor deze keer was ze op het gras gebleven. De shiny Venipede keek onzeker met haar grote ogen toe, ze was ontdekt! Tara had het geritsel na ongeveer honderd meter verdacht gevonden en haar trainer op de hoogte gebracht van de stalker. “Wat is er?” vragend keek Kate de wilde pokémon aan. Hoewel ze twijfelde of de Venipede haar verstond kon ze het altijd nog proberen. “Heb je geen familie om naar terug te gaan?” terwijl ze de woorden uitsprak begon de Ranger al te twijfelen. Deze Venipede was aangevallen door haar eigen soortgenoten, als ze familie of vrienden had dan zouden die haar zeker toch beschermen? Of niet? Dit was de natuur, geen mensenwereld. Het was eten of gegeten worden. En Venipedes waren dan wel niet smakelijk, of in elk geval dat stelde Kate zich voor, maar de andere vonden één soortgenoot minder prettig. Minder concurrentie voor eten en zo. “Heb je niemand?” vroeg Kate zachtjes erna, het klonk triest. Zij was gewend om een familie te hebben. Voor het ongeluk had ze Nibbels en haar ouders en erna.. toen eerst het weeshuis en toen Tara. Er was altijd wel iemand voor haar geweest, maar wat moest het eenzaam zijn. Niemand hebben. De Venipede kwam langzaam tevoorschijn en duwde haar kopje tegen het meisje aan. Kate bukte zich en begon de pokémon zachtjes te aaien. Ze had geen idee of de Venipede het ook werkelijk voelde, maar het leek de pokémon te ontspannen. Het moment was zo vredig, zo warm, en toen was het weg. Agressief geritsel deed beiden opschrikken en een gigantische pokémon kwam tevoorschijn. Het beest was groter dan Tara, en die was twee meter hoog, en keek met een woedende blik rond. Vreemd genoeg leek de pokémon erg bekend. Toen haar blik op de Flygon viel werd haar doel duidelijk. Een geluid wat je eerder bij een soort draak zou verwachten kwam uit het bek van het beest en Kate handelde snel. Eerst greep ze haar pokédex om de zwakheden van de pokémon te ontdekken. ‘Scolipede, the Megapede Pokémon. Scolipede is the evolved form of Whirlipede and the final stage of Venipede. Highly aggressive, it uses the claws near its neck to dig into its opponents and poison them. With quick movements, it chases down its foes, attacking relentlessly with its horns until it prevails. It clasps its prey with the claws on its neck until it stops moving. Then it finishes it off with deadly poison.’ Ah, het beest kwam bekend voor omdat het zo op de Venipedes leek. Een beetje dan. Verbijsterd keek Kate naar de Scolipede en toen naar de shiny Venipede die zich nu doodsbang achter haar been verstopte. Dat veranderde in dat? Ze kon het haast niet geloven. In het moment van verwarring had de Scolipede ruim de tijd de eerste zet te nemen. Fel paars gif werd over Tara heen gespoten, maar deed niet erg veel schade aangezien Flygons resistant waren tegen Poison. Helaas niet tegen gif, zodra Kate de gepijnigde blik van haar pokémon zag wist ze dat die vergiftigd was. Tara was echter niet iemand die snel op gaf en liet de grond onder de poten van de Scolipede ontploffen met een krachtige Earth Power. Die Groundgem die ze als cadeau hadden gekregen voor het worden van Ranger hielp in het opbrengen van de kracht van de aanval. Helaas was de Scolipede een ervaren vechter, het was te zien aan de littekens op het schild van de pokémon en op de manier dat het omging met de super effectieve  aanval. De wilde pokémon herstelde zich snel en sloeg met haar staart naar Tara, haar in een verassing rakend. De snelheid van de Scolipede was veel te groot voor een wezen van diens omvang. Zelfs de Flygon was niet snel genoeg. En samen met de vergiftigde staat van Tara werkte het niet echt in hun voordeel. De draak probeerde terug te slaan met een goed gemikte Mud-Slap, maar was geen partij voor de belachelijke snelheid van haar tegenstander. Die zag zijn kans schoon en viel aan met een tweede Venoshock. Het gif raakte de helft van Tara’s lichaam en Kate zag hoe de Flygon moeite kreeg met beweging. Als het gif van Venipedes alleen al genoeg waren voor het verlammen van grote vogelpokémon, Kate wilde er niet aan denken hoe schadelijk het gif van de laatste evolutie moest zijn. Tara kon door haar type dan wel goed tegen gif, maar hoelang ze het zou volhouden was de vraag. En haar Styler was niet sterk genoeg om de Scolipede te temmen. Alles wat ze kon doen was toekijken.
Tara krijste en sloeg dreigend met haar staart. Met een tweede Earth Power probeerde ze de agressieve pokémon te raken, alleen was deze hierop voorbereid en ontweek met zijn snelheid de aanval. De Flygon krijste nog een keer in irritatie en probeerde het nog een keer. De Scolipede viel tegelijk aan met een Venom Drench. Beide aanvallen raakten, al was de ene meer schadelijk dan de ander. Tara’s beweging werd nog minder en het was duidelijk dat ze het niet erg lang meer zou volhouden. Kate beet op haar lip en probeerde met een oplossing te komen, maar haar gedachten waren leeg. Het enige wat ze leek te kunnen doen was haar pokémon zien verliezen. Tara bolde haar wangen om een vuuraanval te gebruiken, het gras maakte niks meer uit. Terwijl ze een Fire Blast op haar tegenstander af vuurde rolde die zich op. Kate wist niet wat ze zag, deze twee en een halve meter grote pokémon kon zich oprollen? Door zich op te rollen en met hoge snelheid richting Flygon te gaan wist de Scolipede de schade van de aanval te minimaliseren. En ook nog eens Tara te raken met een Steamroller. Hijgend keek de draak haar tegenstander aan. Het gif kwam nu echt in werking en alle bewegingen die de pokémon maakte waren langzaam en schokkerig. Dit was niet goed! Helemaal niet. De Scolipede keek zijn tegenstander trots aan, blij een maaltijd te hebben voor minstens een maand. Langzaam, omdat hij wist dat de andere pokémon toch nauwelijks meer wat kon doen, kwam hij op Tara af. Die keek woedend terug, nog steeds vol vechtlust. Dit was een van de zeldzame keren dat ze verloor. Normaal vocht de Flygon weinig en meestal waren haar tegenstanders zwakker dan zij, maar deze keer.. zelfs met type nadeel kon deze Scolipede winnen. En dit was geen gym gevecht, deze pokémon was op zoek naar een maaltijd.
Kate was eindelijk uit haar verlamde staat gekomen en zocht in haar tas naar Tara’s pokéball. Note voor haarzelf; pokéballen aan haar riem vastmaken. Ze kon de Flygon laten terug keren en dan wegrennen, sneller dan de Scolipede zou ze zeker niet zijn, maar misschien kon ze met een oplossing komen. Het bestaan van de Venipede was ze totaal vergeten, in elk geval tot ze beweging bij haar zij opmerkte en zag dat de pokémon richting haar evolutie rende. Met een zwakke Poison Tail probeerde ze de Scolipede tegen te houden. Het was een nogal wanhopige actie. De Scolipede maakte een dreigend geluid en Kate zag de staart van de pokémon al oplichten voor een veel sterkere uitvoering van de aanval. Haar hand vond ondertussen een pokéball, maar ze wist meteen dat het niet die van Tara was. Deze was te nieuw. Zo snel ze kon deed ze de enige actie die ze op het moment kon doen. Met alle kracht in haar slingerde Kate de pokéball tegen de Venipede aan en sloot die op in de ball. De Poison Tail van de Scolipede miste gelukkig en raakte alleen de grond. Terwijl de ball wiebelde opende Tara haar bek en schoot een Hyper Beam af met alle kracht die ze nog had in het. De krachtige aanval sloeg de Scolipede van zijn poten en liet hem omvallen. Met een snelle Stone Edge wist ze de pokémon uit te schakelen. Kate haalde opgelucht adem en keek naar de wiebelende pokéball. Echt een plan om de Venipede te vangen had ze niet gehad, maar ze hoopte dat de pokémon mee wilde. Aangezien ze toch negens had om heen te gaan kon ze in elk geval proberen een nieuwe familie te maken, toch? Tara en zij waren ook maar overblijfers, wezen. Samen zouden ze een nieuwe familie maken. “Kom op meis,” mompelde Kate hardop, de ball bleef stil liggen, maar de vraag was voor hoelang.

Als het mogelijk is, kan de Venipede (als Kate haar in één keer vangt) max level 22 zijn? (het minimum leven voor als ze Tara zou bevechte)]