Net zoals alle andere helden, trok ook Cooper zijn sokken een voor een aan. In tegenstelling tot andere helden, echter, had hij het die ochtend niet voor elkaar gekregen om twee dezelfde sokken aan te trekken. Dit zou normaal gesproken natuurlijk geen probleem zijn geweest, maar aangezien hij vandaag de tweede gym uit zou dagen, kon iets kleins zoals sokken die wel of niet matchen al het verschil zijn tussen het winnen of verliezen van een gevecht. Het moment waarop hij er achter gekomen, had hij echter niet bepaald goed getimed. Nou ja, hij had liever gehad dat hij er iets eerder of later achter was gekomen, want aangezien hij op het moment bezig was met het beklimmen van een klimwand, kon hij er niet bepaald iets aan veranderen. Een klimwand in een gym… Heh, hij moest toegeven; deze gymleader had in ieder geval wel stijl. Zwaar hijgend was hij eindelijk bovenaan de klimwand. Waaah… Het was hem nog gelukt ook… Zwaar hijgend was hij eindelijk bovenaan de klimwand. Natuurlijk had Rocket het sneller gedaan – maar daar was het Rocket voor. Heck, hij was een Monferno! Als hij één Pokémon had waar hij trots op was als deze iets beter kon dan hij zelf, dan was Rocket het wel. Hahaha… Wie hield hij eigenlijk voor de gek. Hij was trots op al zijn Pokémon, of ze nou wel of niet beter waren dan hem.
Eindelijk nam Cooper de tijd om de omgeving in zich op te nemen. De arena, of het veld, of wat het ook mocht zijn, was… wel, het was steenig? Het was hard. Rots hard. Haha. Wat was hij toch grappig. Wel, er stonden letterlijk overal rotsen in het veld, so… het was een goede grap, right? Nee, wat hem eigenlijk op had moeten vallen, was de Gymleader, die hoog boven hem uit torende. De verwarde blik van de gymleader was eigenlijk nog grappiger dan zijn eigen binnenpretje. “Waar… waar zijn je klimspullen?” vroeg de man. Cooper fronste. Er waren klimspullen? “Uhh…?” bracht hij uit, het geluid omtoverend in een vraag. “De – ah, laat maar. Je bent hier voor een gevecht, of niet soms?” vroeg de gymleader, die Cooper van top tot teen bekeek. Een klein, bijna van medeleven vervuld glimlachje vormde zich om zijn lippen. Haaa, wat was dat nou weer voor lachje? Wat – had hij nog nooit iemand gezien die rond deze tijd van het jaar een korte broek droeg? Ha! Hij zou hem laten zien dat die korte broek gewoon bij het plan hoorde! Het plan waarin hij zijn knieën schaafde aan de klimwand, waardoor de gymleader zekerweten medelijden met hem zou krijgen! Ah… misschien was dat plan zelfs wel al gelukt. Misschien was dát wel waarom de gymleader medelijden met hem scheen te hebben! Heh! Zijn plan was al geslaagd voordat hij hem ook maar bedacht had! Dát was nog eens strategie!
Cooper knikte. “Uh-huh!” antwoordde hij, om hierbij zo onnozel te grijnzen als voor hem maar mogelijk was. Dit was misschien nog wel zijn allerbeste strategie – doen alsof hij geen flauw idee had waar hij mee bezig had. Sure, het klopte dat hij het grootste deel van de tijd ook echt geen idee waar hij mee bezig was, maar dat hoorde natuurlijk
ook gewoon allemaal bij het plan. Als hij nu iets probeerde uit te voeren dat ook maar een beetje gepland was, dan zou hij lijken alsof het geluk was geweest. Zijn tegenstander zou hem onderschatten. Dát was zijn werkelijke strategie. Cooper keek toe hoe de gymleader zijn positie innam, terwijl hij probeerde te bedenken hoe hij nog wat beter over kon brengen wat voor beginner hij wel niet was. “Laten we er niet langer over doen dan nodig is – ben je er klaar voor?” vroeg de gymleader, die inmiddels een Pokéball tevoorschijn had getoverd. Cooper toverde een brede grijns tevoorschijn. “Yuuup!” riep hij terug. De gymleader knikte, waarna hij zijn eerste Pokémon liet verschijnen. Het was een… uh…? Vlug keek Cooper op zijn hand, waar hij de namen van de twee Pokémon die de gymleader zou moeten gebruiken op had gekrabbeld. Amaura?? Tyrunt?? Een van die twee. “Laat maar eens zien wat je kan doen tegen mijn Tyrunt!” pochte de gymleader. Ah, het was dus een Tyrunt.
Net zoals bij de eerste gym, had Cooper zich er absoluut niet op voorbereid, behalve dat hij een poging had gedaan om zijn pokémon nóg beter te trainen dan de vorige keer. Hij had zoveel conditietrainingen gedaan met zijn pokémon, dat zijn eigen benen nog steeds pijn deden van al het rennen. De eerste Pokémon die hij zou gebruiken, was dan ook niemand anders dan de beste renner van zijn gehele team: zijn Gible – Truck. Hij haalde de Pokéball van zijn riem af, waarbij hij de Pokéball eerst nog eens ‘per ongeluk’ op de grond liet vallen. Nou ja… eigenlijk was het ook écht per ongeluk, maar dat hoefde de gymleader niet te weten, hahaha… haha… Vlug raapte Cooper de Pokéball op, om nu eindelijk ook zijn eerste Pokémon het veld op te kunnen sturen. Opgewonden sprong de Gible in de lucht. Als er iemand klaar was voor het gymgevecht, dan was zij het wel. “Truck! Geluks high-five!” zei Cooper tegen zijn Pokémon, die al bijna op haar tegenstander af was gerend. De Gible knorde vrolijk, waarna ze terug naar haar trainer toe hobbelde. Enthousiast als ze was sprong ze omhoog naar zijn hand, waarop Cooper haar de high-five gaf die ze verdiende. Dat haar scherpe nagels en ruwe huid zijn hand bijna hadden opengereten tijdens het contact, probeerde hij maar snel te vergeten.
De gymleader had braaf gewacht tot Cooper klaar was met zijn geluksritueel, maar nu zou het gevecht toch echt beginnen. De man maakte een gebaar naar Cooper, dat aangaf dat hij als eerste aan mocht vallen. “Okay, Truck! Begin met je Sandstorm!” zei Cooper, die het gevecht niet al te gehaast wilde beginnen. Het was het eerste gymgevecht waar hij Truck voor gebruikte en zijn tweede gymgevecht in het algemeen, dus het leek hem het beste om eerst te proberen om te voelen wat de gymleader zelf precies van plan was. De Gible knorde, waarna ze wild met haar armen begon te zwaaien. Hoe Truck het precies voor elkaar kreeg zou hij waarschijnlijk nooit weten – maar het was het resultaat dat telde. Langzaam maar zeker stak een heuse zandstorm op, die er voor zorgde dat het nauwelijks meer mogelijk was om ook maar iets op het veld te kunnen zien. Heh! Precies zoals gepland! Nu zou de Pokémon van de gymleader… Een luide lach klonk vanaf de andere kant van het veld. “Sandstorm? Knul, je weet toch dat zand niets doet tegen mijn Rock Pokémon?” hoorde hij de gymleader zeggen. Cooper fronste. Sandstorm… werkte niet? Tegen Rock types? Dat… dat was zeker nieuw voor hem. Cooper lachte onzeker. “haha… Natuurlijk weet ik dat! Wie, uh, wie weet dat nou niet!” riep hij terug. Hij dus.
“Ah… Jij bent zeker weer iemand die de eerste badge heeft gewonnen omdat de gymleader
medelijden met je had, of niet soms? Please… Doe mij een lol en verspil niet al teveel van mijn tijd, okay?” hoorde hij de Gymleader vervolgens zeggen. … Medelijden? “Tyrunt, gebruik je Stealth Rock!” riep de gymleader. De grond rommelde, maar het was niet duidelijk of er daadwerkelijk iets gebeurd was. M e d e l i j d e n? “Tyrunt, gebruik je Ancient Power!” riep de gymleader, die duidelijk niet van plan was om te wachten tot Cooper iets terug deed. Vaagjes werd een heldere, lichtgevende bal zichtbaar ten midden van de zandstorm. De bal… ah, hij werd groter. Hij kwam op Truck af, of niet? Cooper haalde diep adem. Als er ook maar
iemand was die medelijden verdiende, dan was het verdomme die gymleader, omdat die ook maar een tel lang dacht dat Cooper het zou pikken dat iemand medelijden met hem had. “Truck, gebruik je Dig om het te ontwijken!” riep hij naar zijn Pokémon. Cooper’s commando was laat, maar hopelijk niet té laat. De Gible twijfelde geen seconde en begon als een bezetene te graven. Nog net op tijd had ze zichzelf ver genoeg in kunnen graven om ervoor te zorgen dat enkel haar achterwerk geschampt werd door de zilveren bal.
Sure, hij wist weinig van Pokémon af. Tuurlijk, hij had nog enorm veel te leren. Maar… dat betekende niet dat hij niet klaar was om deze gym te verslaan. “Ah… Je Pokémon was ons te snel af… wat jammer, nu duurt het gevecht langer,” zei de gymleader. Alhoewel Cooper het niet kon zien, kon hij de zelfingenomen grijns op het gezicht van de man al voorstellen. Bah! “Truck, Dragon Claw!” beval Cooper zijn Pokémon. Hij kon het niet zien, maar aan het zachte gerommel te horen, groef zijn Pokémon zich een weg in de richting van de Tyrunt van de gymleader. Ah… was het wel graven? Was hij er wel zeker van dat zijn Gible de grond niet opat? Wel, dat maakte op dit moment niet uit. Daar zou hij wel achter komen als zijn Gible weer een grote boodschap had. De enige grote boodschap die op dit moment telde, was die Pokémon van de Gymleader. Met luid gekraak barstte de grond onder de Tyrunt open, waarna een luid gebrul van beide Pokémon klonk. Cooper dacht een korte flits van helder groen licht te zien – maar zeker was hij er niet van dankzij de Sandstorm die het zicht blokkeerde.
“Tyrunt, gebruik je Bite!” hoorde hij de gymleader roepen. Nog minder dan een seconde later was een brul van pijn van Cooper’s Gible hoorbaar. Ah… shit… Dat was niet cool… De Pokémon waren zo te horen dicht bij elkaar, dus de Dragon Claw had waarschijnlijk in ieder geval geraakt, tenzij de Tyrunt een of andere Arceus was als het ging om het ontwijken van close-range aanvallen. “Truck, gebruik je Take Down!” riep Cooper naar zijn Pokémon. Het zand maakte het nog steeds moeilijk om te zien, maar een luide dreun was hoorbaar, zowel de Gible als de Tyrunt hoorbaar gromden van de pijn. Nog een dreun. “Truck! Truck! Truck! Truck!” juichte Cooper voor zijn Pokémon, om in zijn handen te klappen terwijl hij de naam van zijn Pokémon bleef herhalen. De Sandstorm begon weg te trekken, waardoor langzaam maar zeker duidelijk werd wat er precies gebeurde. De Tyrunt had zich stevig vastgebeten aan de staart van de Gible, terwijl deze zowel haarzelf als de Tyrunt zo hard mogelijk tegen de meest dichtstbijzijnde rots aan smeet in een poging om haar belager van haar af te krijgen. Ah man… Dat moest pijn doen… “Kom op, Truck! Laat hem een poepie ruiken!” riep Cooper. Ah! Aaahh! Dat moest hij doen! “Letterlijk!”
Zijn Gible leek even verward te zijn, voordat ze begreep wat haar trainer bedoelde. Ze sloot haar ogen, trok een heel geconcentreerd gezicht, en slaakte daarna een zucht van opluchting. De Tyrunt scheen een seconde lang niet te begrijpen wat er gebeurde, voordat hij door had wat de Gible gedaan had. Met een gezichtsuitdrukking waar de horror van af liep, liet hij de staart van de Gible hoestend en proestend los. De Gymleader scheen niet door te hebben wat Cooper zijn Pokémon had laten doen, maar dat hoefde ook niet. Ze had hem een poepie laten ruiken, meer viel er niet over te zeggen. “Dragon Claw!” riep Cooper, die zijn Pokémon zo veel mogelijk schade wilde laten aanbrengen voordat de Tyrunt was hersteld van de laatste aanval. Hij had de aanval nog niet uitgesproken, of de klauwen van zijn Gible hadden al een groene gloed gekregen. Ah… waarschijnlijk wilde ze de Tyrunt al net zo graag terugpakken voor haar gekneusde staart als Cooper. Wel, dat nam hij haar echt niet kwalijk. “Go! Go! Go!” moedigde hij zijn Gible aan. Zo hard mogelijk raakte zijn Gible de Tyrunt. Nog een keer. Nog een keer. Meer, meer, meer. Nog meer. Nog harder. Nog… meer?
Een helder, wit licht kwam van zijn Gible af, waarna haar ooit zo mooie ronde vorm omhoog uit werd gerekt alsof ze een of ander stuk klei was. Het vin op haar rug gleed omlaag en de korte stompjes waar haar handen en voeten aan zaten werden uitgerekt tot heuse armen en benen. Het gloeien stopte, waarna het overduidelijk was dat zijn Gible daadwerkelijk een andere vorm aan had genomen. De paarse Pokémon liet een luide brul horen, waarna ze neer keek op de nu kleinere Pokémon die haar tegenstander voor moest stellen. Alleen.. Hij was al uitgeschakeld. Haar serie aan Dragon Claw’s was al genoeg geweest om hem uit te schakelen. Truck liet opnieuw een brul horen, waarna haar poot – corectie, klauw – opnieuw een helder, groen licht verspreidde. Wilde ze… meer? Dat… Dat was niet cool! “Truck!” gilde Cooper naar zijn Pokémon. “Truck, je hebt genoeg gedaan! Je kan stoppen!” riep hij. Oh man… Had hij iets fout gedaan? Was zijn leven veranderd in een van die vele Pokémon drama’s, waarin Pokémon op hol sloegen nadat ze evolueerden? Hè nee toch… Hij vond dat soort drama’s altijd zo dramatisch…
De Gabite had haar arm al omhoog gebracht om nog een klap toe te dienen, maar stopte met bewegen op het moment dat ze de stem van haar trainer hoorde. Langzaam draaide ze haar hoofd naar haar trainer toe, alsof ze zich afvroeg wie het lef had om haar te onderbreken. Twijfelend stak Cooper zijn armen uit, hopend op een knuffel. Truck was nog steeds gewoon… gewoon Truck, toch? De ogen van de Gabite werden groter, waarna ze een blij geknor liet horen. Haar klauw stopte met gloeien en ze stampte als een vrolijke puppy op haar trainer af, bijna kwispelend van trots. Ze sloeg haar armen om haar trainer heen, om hierbij zijn gezicht af te likken alsof het een lolly was. Tranen van blijdschap sprongen in Cooper’s ogen. Truck… ondanks dat ze zo gegroeid was, was ze nog steeds kleiner dan hem… Dit was fantastisch… “Braaf, braaf… Je hebt het goed gedaan,” zei hij, zachtjes op haar rug kloppend, waar de Gabite op reageerde door hem in de lucht te tillen.
“Ah-herm.” De gymleader had luid zijn keel geschraapt in een poging Cooper’s aandacht te trekken. Dat was waar ook. Dit was nog maar de eerste Pokémon. Het gevecht was eigenlijk nog maar net begonnen. “Kunnen we weer?” vroeg hij. Cooper knikte, waarna hij zijn net geëvolueerde Pokémon vragend aan keek. “Kan je…?” vroeg hij. De Gabite gaf hem nog een slijmerige lik over zijn gezicht, waarna ze weer terug het veld in draafde. Dat was echter een fout geweest. Een luid gerommel klonk, waarna rotsen van verschillende grootte zichzelf op de Pokémon af wierpen. Een enkele wist ze te ontwijken, of weg te slaan met haar klauwen, maar de rest van de stenen kwamen nog steeds aan als kanonskogels. “H-hey! Wat is dat voor onzin!” stamelde Cooper. De gymleader haalde grijnzend zijn schouders op. “Wat, weet je niet wat Stealth Rock doet? Elke keer dat een Pokémon van de tegenstander het veld op komt, gebeurt er zoiets, ja. Typisch voor een beginner om dat niet te weten hoor,” lachte de gymleader terwijl hij nonchalant zijn volgende Pokémon tevoorschijn haalde. Cooper keek weer naar zijn hand. Dit was dan de Amaura, right?
“Okay, Truck! Begin met een Tackel!” zei Cooper, die weer aannam dat hij als eerste in de aanval zou mogen gaan. Zijn Gabite brulde, waarna ze met een ongelofelijke snelheid op de Amaura af stormde. Waah! Hoe snel was Truck nu wel niet? Hij kon bijna een nyoom geluid horen! Meer dan snel was het echter niet – het was aan haar manier van bewegen duidelijk te zien dat ze nog aan haar nieuwe, langere lichaam moest wennen. “Amaura, stop haar met je Icy Wind!” riep de gymleader, maar het was inmiddels al te laat. Hard beukte de Gabite tegen de Amaura aan. Cooper floot zachtjes. Waah… Die snelheid…! Truck was
echt minstens twee keer zo snel dan toen ze een Gible was! Wankelend kwam de Gabite tot stilstand na de Tackle, zich klaar makend voor de volgende aanval. Dit was echter waar de Amaura op had gewacht, want ondanks dat ze geraakt was door de Tackle, was ze nu in de perfecte positie om haar tegenstander te raken met een Icy Wind. De Amaura vuurde een, zoals de naam van de aanval al zei, ijzige wind af, die sterk genoeg was om er voor de zorgen dat Cooper, die toch echt aan de andere kant van het veld stond, begon te klappertanden. Brrr! Ah shit… Cooper keek naar zijn Pokémon, die al even erg van de kou rilde als hij zelf, als het niet nog een tikje harder was. Dit was niet cool! Veel te koud! En hij had nog wel kleding aan!
“Truck, negeer de kou! Gebruik je Slash!” riep Cooper naar zijn Pokémon. De Gabite haalde diep adem, waarna ze een nieuwe poging deed om bij de Amaura te komen. Al het ijs bleek hierbij echter een groot probleem te zijn – het zorgde er niet alleen voor dat de ruimte in het algemeen koud was geworden, maar had er ook nog eens voor gezorgd dat er een dunne laag ijs op de grond was ontstaan. Truck, die nog absoluut niet gewend was aan haar grotere lichaam, had geen enkele kans tegen het ijs. Ze glibberde, leek even haar balans te hebben gevonden, om vervolgens alsnog met een dikke smak op de grond te belanden. “Amaura, nu! Aurora Beam!” riep de gymleader. Een seconde lang hoopte Cooper nog dat zijn Pokémon de aanval zou kunnen ontwijken dankzij haar snelheid, maar nee. Truck was niet opgewassen tegen het ijs. De Amaura vuurde een regenboog kleurige straal af, die de Gabite volop raakte, en nog van behoorlijk dichtbij ook. Auw… dat moest pijn doen… Truck liet een brul horen, maar meer was het voor haar niet mogelijk om uit te brengen. Het gevecht was afgelopen voor haar. Fronsend liet Cooper zijn Gabite terug keren. “Je hebt het heel goed gedaan, okay, Truck? Nee, beter nog, je hebt
perfect gevochten,” fluisterde hij tegen de pokéball, waarna hij zachtjes zijn lippen er tegenaan drukte. Cooper glimlachte kort. “Rust maar lekker uit, okay?”
Cooper stopte de Pokéball van zijn Gabite weg, waarna hij die van zijn Monferno tevoorschijn haalde. Hij had eigenlijk zijn Lombre willen inzetten, maar… Dat ijs? Hij wist niet zeker of Scooter wel in staat was om er op overeind te kunnen blijven. Heck, hij wist niet eens zeker of Rocket dat wel zou kunnen, maar Rocket zou het ijs in ieder geval kunnen smelten. “Rocket, ga!” riep Cooper, die zijn Monferno uit zijn Pokéball liet. Ah! Shit! Dat was hij vergeten! De Stealth Rock! De Monferno was nauwelijks uit zijn Pokéball, of de stenen vlogen al op hem af. Met een kreet van verbazing wist hij nog net zijn hoofd te beschermen door zijn armen er voor te houden, maar meer was niet meer mogelijk. Toen de stenen eenmaal weer tot rust waren gekomen, draaide de Monferno zich kwaad om naar zijn trainer. Had zijn trainer hem niet even kunnen waarschuwen? “Sorry, sorry!” verontschuldigde de roodharige jongen zich. “Ik – ik was even vergeten dat die dingen er waren! Maar… iemand zoals jij heeft geen probleem met een kleine achterstand zoals deze, right?” zei Cooper, die met pistoolvingers naar zijn Pokémon wees.
De Monferno keek zijn trainer aan alsof deze zojuist zelf een steen in zijn gezicht had gekregen, waarna hij kort met zijn hoofd schudde. Het zou Cooper niet zijn geweest als alles in één keer goed zou zijn gegaan. Hij draaide zich nu om naar de gymleader en zijn Pokémon, die om de een of andere reden netjes hadden gewacht tot Cooper en zijn Pokémon uit waren gepraat. Waarschijnlijk gebeurde dit soort onzin wel vaker. Dat, of hij was gewoon verbijsterd door Cooper’s vermogen om simpele dingen te kunnen vergeten. De gymleader klapte eenmaal in zijn handen om ook de aandacht van Cooper zelf te krijgen, waarna hij gebaarde dat hij graag verder zou willen gaan. Cooper glimlachte. Ja, hij had Rocket al lang genoeg laten wachten. “Okay, Rocket, begin met je Flame Wheel!” beval Cooper, die had besloten om het tweede gevecht te beginnen met een echte ijsbreker. Als hij op het moment een dating simulator zou hebben gespeeld, dan zou de Amaura het vast heel hot hebben gevonden. Haha. Hahaha. De gymleader scheen zijn ijsbreker echter niet echt een romantisch te vinden, want hij snoof enkel hooghartig, alsof hij te goed was voor iets zoals een simpele Flame Wheel.
“Amaura, stop hem met je Rock Throw!” riep Grant. Het was deze keer Cooper die hooghartig snoof. Wat, een steen moest zijn Monferno tegen houden? Grijnzend keek de roodharige jongen naar het spoor van waterdamp dat de Flame Wheel van zijn Monferno achter liet terwijl hij op volle snelheid op de Ice Pokémon af rolde. Het steentje bleek echter veel groter te zijn dan Cooper had gedacht – het was zelfs een volwaardige rots te noemen – waardoor hij besloot dat het verstandig zou zijn om van plan te veranderen. Het was tijd voor de One Punch ‘mon. “Rocket, gebruik je Mach Punch om de rots kapot te slaan!” riep Cooper. Zonder ook maar een moment te twijfelen stopte de Monferno met zijn Flame Wheel, om hierbij het momentum dat hij nog had te gebruiken voor zijn volgende aanval, om zo nog net op het laatste moment zijn Mach Punch te kunnen gebruiken om de rots in stukken te kunnen breken. Wow. Dit had er vast nóg cooler uit gezien als niet een van de stukken van de rots tegen het hoofd van zijn Pokémon aan was gevlogen.
Het had echter beter uitgepakt dan hij had verwacht; zijn Monferno had de rots in stukken weten te splijten met zijn Mach Punch, net zoals One Punch ‘mon had gedaan in de Mango. Sure, het was misschien een gewone rots geweest in plaats van in plaats van een meteoriet, maar dat maakte het niet minder indrukwekkend. Rocket was de nieuwe One Punch ‘mon. De Saitamonferno die iedereen verdiende. Holy shit… Dat moest hij na het gevecht niet vergeten om ergens op te schrijven… Terwijl Cooper zijn Pokémon had vergeleken met een van zijn favoriete superhelden, wreef zijn Pokémon intussen pijnlijk over zijn voorhoofd heen, alles behalve tevreden over de uitkomst van zijn Mach Punch. Dat joch… Hij had hem er op de een of andere manier daadwerkelijk van weten te overtuigen dat het een verstandig idee zou zijn om een gigantische steen in elkaar te proberen te slaan. Behalve dat hij een rotsstuk tegen zijn voorhoofd aan had gekregen, lachte de Amaura hem ook nog eens uit.
“Rocket, gebruik je Taunt!” riep Cooper, die volgens zijn Monferno geen flauw idee scheen te hebben waar hij mee bezig was. De Pokémon ging er echter mee akkoord – alles was op het moment toegestaan, zolang die Amaura maar stopte met lachen. De Monferno draaide zich honderdtachtig graden, waarna hij een paar keer op zijn kont sloeg. De Amaura scheen zijn apestreken absoluut niet te waarderen, want als reactie schoot deze een Aurora Beam op de Monferno af, die de straal grotendeels wist te ontwijken. Heh… Richten was moeilijk als je boos was. Hmm! Misschien moest hij de gymleader ook maar boos maken! Misschien dat hij dan ook wel minder zou nadenken over de aanvallen die hij zijn Pokémon af liet vuren! Cooper lachte luid, in de hoop dat het genoeg zou zijn om de gymleader te irriteren. Een frons verscheen op het gezicht van de man. Ah… wel, frustratie was ook goed.
“Rocket, gebruik je Flame Wheel nogmaals!” riep Cooper, die besloot om zijn openingsaanval opnieuw te proberen. Voor de tweede keer veranderde zijn Pokémon in een vuur versie van Sonic. Hij rolde regelrecht op de Amaura af, die al een aanval afvuurde voordat zijn trainer haar ook maar een bevel kon geven. Een ijzige wind stak weer op, er voor zorgend dat hij er opnieuw spijt van had dat hij een korte broek aan had getrokken. Behalve dat zijn Monferno wat vertraagde, scheen de Icy Wind maar weinig effect op hem te hebben. Niet bepaald vreemd, als je na ging dat hij op het moment een vuurbal was. Hard beukte de Monferno tegen de Amaura aan. Vlug sprong hij weer van zijn tegenstander weg nadat zijn aanval geraakt had. “Amaura, gebruik je Ancient Power nu hij nog dichtbij is!” riep de gymleader, die niet van plan was om zijn kans te laten schieten. Cooper fronste. Ancient Power? Wat was dat nou weer voor aanval?
Het lichaam van de Amaura straalde een helder, wit licht uit, waarna hij langzaam een al even helder witte bal creëerde. Stenen en kleinere rots stukken vlogen op de bal af, alsof het een of andere magneet was. Wel… als er stenen op af vlogen, dan moest het een vaste vorm hebben, right? “Rocket, gebruik je Mach Punch op die bal, net als je daarstraks met die rots gedaan hebt!” riep Cooper. De Monferno twijfelde kort, zich herinnerend hoe het af was gelopen toen hij zijn Mach Punch op de rots had gebruikt. Zijn voorhoofd deed nog steeds pijn op de plek waar hij geraakt was. Hij had voor nu echter geen andere keus dan om zijn trainer te vertrouwen. Hij trok zijn vuist terug om er zoveel mogelijk kracht in te verzamelen, wachtte tot de Ancient Power daadwerkelijk op hem af was gevuurd, en stompte de Ancient Power vervolgens zo hard als hij maar kon. Dat was een vergissing.
In tegenstelling tot wat Cooper had gedacht, was de Ancient Power niet iets geweest dat je simpelweg kon slaan om er van af te komen. Het resultaat was dan ook dat de vuist van zijn Monferno hard werd geraakt door de lichtbal. Zijn Pokémon liet een kreet van pijn en frustratie horen. Cooper deed met zijn Pokémon mee door luid te vloeken. De Gymleader lachte alleen maar. Er was wel een héél speciaal persoon voor nodig om te denken dat het slaan van een Ancient Power een verstandig idee was. De Monferno wreef over zijn pijnlijke arm heen, de Ancient Power had duidelijk zijn werk gedaan. Een nieuwe Mach Punch leek Cooper voor nu niet verstandig, nee, Rocket zou
hem waarschijnlijk in zijn gezicht slaan als hij zijn Pokémon vroeg om een Mach Punch uit te voeren terwijl zijn arm half kreupel was. “Rocket, gebruik je Ember!” riep Cooper, die besloot om een aanval op een wat langere afstand uit te voeren. “Amaura, Powder Snow!” riep de Gymleader direct.
De twee Pokémon vuurden hun aanvallen tegelijk af. De twee elementen botsten met elkaar, waarna een wazige mist ontstond tussen de twee Pokémon in. “Rocket, Flame Wheel!” riep Cooper, die had bedacht dat de mist perfect zou zijn om zijn Monferno een mini dekmantel te geven terwijl hij op de Amaura af rolde. De Pokémon waren nog steeds redelijk dicht bij elkaar in de buurt, dus veel reactie tijd zou de Amaura niet hebben. Het enige nadeel hier was dat zijn eigen Pokémon maar weinig tijd zou hebben om op snelheid te kunnen komen. De Monferno stopte met zijn Ember, waarna hij voor de derde keer in een paar minuten veranderde in een gigantische vuurbal. De Amaura probeerde de Powder Snow te gebruiken om een muur van sneeuw te creëren als een last-minute verdediging, maar het vuur smolt het sneeuw als, wel, als sneeuw voor de zon. De Amaura liet een luide kreet horen toen de vuurbal hem raakte. “Rocket, Mach Punch!” riep Cooper, die zijn Monferno zo veel mogelijk schade wilde laten aanbrengen terwijl de twee Pokémon nog dicht bij elkaar stonden.
“Amaura, stop hem met Powder Snow!” riep de gymleader. Voordat de Monferno ook maar zijn arm terug kon trekken om met zijn Mach Punch te beginnen, vuurde de Amaura opnieuw zijn Powder Snow af, maar deze keer gericht op enkel de arm van zijn tegenstander. Een grote laag sneeuw klonterde zich langzaam samen op de arm van de Monferno, tot het één groot blok sneeuw was. De sneeuw plakte zijn arm vast aan de zijkant van zijn lichaam, waardoor hij niet meer in staat was om er daadwerkelijk mee te slaan. De gymleader lachte luid. “Amaura, Take Down!” riep hij. Gefrustreerd grommend probeerde de Monferno zijn arm lost te breken uit de sneeuw, maar voordat hij ook maar iets kon doen, beukte de Amaura hem, recht tegen zijn toch al pijnlijke arm. De Monferno bracht een kreet van pijn uit.
Een krakend geluid was hoorbaar; de Take Down was blijkbaar iets té hard geweest, want de arm van de Monferno was los gebroken van zijn lichaam. De Amaura scheen zich er echter niet al te veel zorgen om te maken, want hij maakte zich inmiddels al weer klaar voor een tweede Take Down. “Rocket, wacht!” riep Cooper naar zijn Pokémon, die de sneeuw had willen laten smelten met zijn Ember. “Gebruik het gewicht van de sneeuw! Sla hem!” riep hij, terwijl de Amaura weer op zijn Pokémon af stormde. De Monferno knikte, wachtte tot de Amaura dichtbij genoeg was, en zwaaide op het laatste moment zijn arm omhoog, alsof het een of andere wrecking ball was. Met een harde klap landde de knots van ijs tegen de kin van de Amaura, voordat deze in staat was om zijn tegenstander te raken met een tweede Take Down. Versuft door de klap wankelde de Amaura achteruit. Dat moest pijn hebben gedaan. “Okay, Rocket! Smelt je arm en laat hem een
echte Mach Punch voelen!” riep Cooper naar zijn Pokémon. Dankbaar dat hij zijn arm weer zou mogen gebruiken, smolt hij zijn arm met zijn Ember. Alhoewel zijn arm er uit zag alsof hij betere tijden had gekend, leek het alsof hij voor nu geen permanente schade had opgelopen.
De Monferno haalde diep adem, zette zich af om de laatste meter tussen hem en de Amaura te overbruggen en stompte de Amaura op dezelfde plaats als waar hij hem geraakt had met zijn met ijs bedekte arm, zodat de klap tweemaal zo hard aan zou komen. Opnieuw wankelde de Amaura versuft achteruit. De Monferno klemde zijn kaken op elkaar, zijn arm deed duidelijk meer pijn dan Cooper had gedacht. “Mach Punch! Nogmaals!” riep Cooper, hopend dat zijn Pokémon de aanval uit zou kunnen blijven voeren ondanks de pijn aan zijn arm. Waarom zijn Monferno zijn bevelen nog steeds opvolgde wist hij niet, maar hij was er absoluut blij mee. Voordat de Amaura zich kon herstellen, raakte de Monferno hem opnieuw met een Mach Punch, deze keer van de zijkant, zodat de Amaura tegen een van de oh zo strategisch geplaatste rotsen aan werd gebeukt. Zwaar hijgend van vermoeidheid bleef de Monferno staan, zachtjes wrijvend over zijn pijnlijke arm, die duidelijk betere tijden had gekend. Zijn aanvallen hadden duidelijk effect gehad op de Amaura, maar zou het ook genoeg zijn geweest?
