I see what's mine and take it +Matthew

Vervolg op dit topic.

Na even gelopen te hebben richting de hoofdstad waren ze er gelukkig al aangekomen, ondertussen had de groenharige wel even rustig de tijd gehad om erover te gaan denken of de ander de keystone wel kreeg. De hoodstad binnengelopen was het duidelijk opgevallen dat het 'normale', of wat ondertussen geeoon weer normaal genoemd kon worden, stadse leven niets was veranderd. Het was veel beter op deze manier zou je het de groenharige gaan vragen. Na diverse steegjes in geslagen te zijn waren ze bij het hoofdkwartier aangekomen en daar naar binnen gelopen ging hij meteen door naar de lift, het was niet namelijk bepaald een geweldig idee om helemaal met de trap te gaan gezien dat ook weer voor eeuwig zou gaan duren totdat ze op de juiste verdieping waren aangekomen. Hij had nog niets gezegd tegen de zwartharige, dat zou zo wel gaan komen. Hij had op het liftknopje geklikt en wachtte daarna rustig tot het ding op hun verdieping aankwam, om vervolgens de lift in te stappen, het was gelukkig niet zo een vreselijk oud ding dat stonk.

De hele saaie weg werd er niks gezegd. Het was gewoon stil tussen hen en dat liet Matt met momenten wel eens zuchten. Zijn ene en enigste oog die zichtbaar was keek af en toe van Nathan naar Barbara, die duidelijk niks voor de groenharige jongen had. Als hij het zo kon inschatten zou ze hem al lang geslaan hebben. Maar naja, Nathan leek geen neigingen te hebben om haar te benaderen, wat weer in zijn voordeel kwam... Ofzo. Geen idee. Ze kwamen al snel aan in de stad en niet veel later stonden ze in het gebouw. Natuurlijk werd er gebruik gemaakt van de lift, waarom zou je er anders een hebben? Hij zuchtte even en volgde de ander de lift in waarna hij even tegen een wand aanleunde. Lala... Saai.

Dat de ander verveeld leek te zijn maakte de groenharige dus helemaal niets uit eigenlijk, waarom zou hij namelijk. Eenmaal de lift ingestapt en op het goede knopje te hebben geklikt, welke bij een van de hogere verdiepingen hoorde, gingen de deuren met een zoemend geluid dicht en de lift ging omhoog. Niet al heel veel later waren ze al op de goede verdieping aangekomen en meteen stapte hij uit de lift, de richting oplopend waar zijn kantoor was en deed de deur van het ding open. "Ik heb besloten of je er wel of niet een krijgt.." begon hij na een tijdje, waarna hij een van de lades opendeed van zijn bureau waar Nathan eerder naartoe was gelopen. "En je krijgt een keystone." met deze laatste woorden pakte hij een van de stenen die in de lade lagen en gooide het naar Matthew, het was nu diens eigen zorgen. Wel handig nog, dat hij er alvast een paar had gekregen, voor als hij er een moest geven zoals nu, was het bijvoorbeeld niet dat de jongen naar de opslagruimtes hoefde te gaan om er een te halen.

De deuren van de lift gingen dicht en hij knipperde kalmpjes. De Audino keek ene beetje wantrouwig naar de andere persoon. En Nyara? Die lag daar maar te liggen rond zijn nek. Het deed maar weinig, maar hij was zelf te lui om zijn Pokémon terug in zijn bal te steken. Toen ze schijnbaar op de juist verdieping waren, gingen de deuren weer open en volgde de zwartharige de ander kalmpjes. Ze stonden al snel in een kantoorgeval. Vast zijn ding. "Ik heb besloten of je er wel of niet een krijgt.." Aha... Hij schoof een lade open en even kon Matt het niet laten een grijns op zijn gezicht te halen. Aha. "En je krijgt een keystone." De ander pakte er een en gooide deze naar hem. Hij ving hem simpel op en bekeek het even waarna hij knikte. "Bedankt," sprak ie kalmpjes waarna hij even rondkeek. Heh. "Ik neem aan dat dat het was?" Als de ander nog iets van hem wilde... Naja, kon ie het zeggen. Idk.

Zodra de steen naarnde ander was gegooid en de zwarthargie het ding had opgevangen, had er een 'bedankt' geklonken van deze. Bij de vraag of dit het was, knikte Nathan even kort. "Ja." klonk er als een simpel antwoord van hem en om Matthew daarna met een simpel gebaar weg te wuifen, doei. Hij nam plaats in zijn stoel, pakte even een stapel van de documenten die er nog lagen en begon ze door te lezen, waren nog wel genoeg dingen om te doen immers. Nou, dat was ook wel weer gedaan gelukkig, dus dat scheelt wel weer. Hij verwachtte ondertussen nu wel dat de andr het kantoor had verlaten, maar deed nog steeds niets anders, klonk misschien wel saai, maar zelfs de saaiere dingen moesten gewoon gebeuren.