Finishing the job. [&FLOYD DUNCAN]

Een tevreden glimlach was op zijn gezicht verschenen terwijl hij op zijn gemakje terug wandelde naar Lumiose City. Hij moest echt eens een keer een Pokémon met vleugels gaan aanschaffen. Oké, hij had Aqua, maar die kon niet vliegen. Dat was een uit de kluiten gewassen pinguïn met hoorns voor zijn gezicht die op een drietand leken. Maar wat hij wel met Aqua kon – en dat besefte hij zich net pas – was surfen zonder dat hij daarvoor een pas moest kopen. Dat kon wel handig zijn als hij naar een eiland moest reizen. Het enige eiland dat hij zich kon bedenken lag in Azure Bay, want in Kalos viel er niet zo veel te surfen. Maar in Hoenn wel. Hij had de map van die regio gezien en het grootste gedeelte bestond uit water. Dus wie weet als hij ooit naar Hoenn moest gaan. Omwille van zijn gedachten liep hij bijna voorbij de Rocket Base. Twee mannen in uniform stonden op de uitkijk en gaven hem een knikje toen hij voorbij liep. Het was niet moeilijk om zichzelf kenbaar te maken aan de twee omdat hij letterlijk langs hun was gelopen toen hij zijn Quest ging doen. Ze herkenden hem gelukkig, maar dat was ook bijna onmogelijk als je wit haar en gouden ogen had. Er liepen er niet veel rond van zijn uiterlijk. Misschien was dat een goed ding. Hij richtte zijn blik weer naar voren en passeerde verschillende kamers. Hij gaf een paar klopjes op de deur voordat hij het lab betrad. Hij pakte de Poké Ball van Vulpix tevoorschijn en gaf deze af aan de vrouw die naar hem toe kwam lopen. De vrouw gooide de Poké Ball in de lucht en keek naar de uitgeputte Vulpix. Ze trok een wenkbrauw op, maar een glimlach lag om haar lippen. ‘Uitstekend,’ complimenteerde ze hem. Hij gaf enkel een kort knikje, wuifde naar haar en liep, met zijn handen in zijn zakken gestoken, het lab uit. Hij was blij om te weten dat hij alweer een Quest had voltooid. Dat maakte de lange weg naar het Agent worden weer wat minder lang. Hoewel hij nog veel te doen had, had hij in elk geval wel al zijn doel voor ogen. Hij was weer zo diep in gedachten verzonken dat hij de persoon voor hem niet had zien aankomen. ‘Excuses,’ sprak hij toen hij tegen iemand botste en hij draaide zich om om te zien wie het was.

_{Met een stapel papieren in zijn handen was de man onderweg geweest naar zijn kantoor. Nu dat Allison het drukker had gekregen kwam er meer werk op zijn schouders terecht, en zo ook het hatelijke papierwerk. Het nam zoveel tijd in beslag en hij had er een hekel aan. Jammer genoeg moest het gebeuren en hij kon het niet zomaar aan eender wie doorgeven. Een gewoon lid zou het verpesten en het was te belangrijk. Er stonden zaken in die niet iedereen moest weten.
Floyd had per ongeluk de papieren in zijn handen op de grond doen vallen wanneer dat er iemand tegen hem aan liep. Verschillende papieren lagen verspreid op de grond en het enige dat de man kon doen was kijken naar de persoon die er verantwoordelijk voor was. Zijn ogen vernauwde zich voor dat hij wees naar de papieren. ‘Ik zou die maar oprapen als ik jou was,’ sprak hij streng tegen de jongen. Alles was mooi geordend, en nu moest hij ze ook al terug juist steken. Het oprapen mocht iemand anders dan maar doen.}

De man die voor hem stond was niet erg moeilijk te herkennen. Het was Floyd, de man die hij maanden geleden vlakbij Laverre City had ontmoet. Maar ook zonder ontmoeting wist Kaito wel wie de man was. Hij had één van de hogere rangen in Team Rocket, de rang waar Kaito ook naar streefde. Of nou ja, niet echt. Het was dan voornamelijk voor het geld dat hij die rang zou willen hebben. Dat papierwerk wilde hij nu niet echt doen. Kaito leunde met zijn handen op zijn onderrug toen Floyd hem een opdracht gaf en hoewel het in zijn genen zat om zoiets te weigeren, besloot hij om deze keer niet moeilijk te doen. Hij wist tegen wie hij het had. Floyd had één van de gerespecteerde hoge rangen in Team Rocket en Kaito was niet zo dom om daar iets van te weigeren. Toch ergerde het hem wel, want Floyd had die papieren gewoon beter moeten vasthouden en dan was dit niet gebeurd. ‘Goed, maar het ordenen doe je zelf hoor,’ sprak hij en hij rolde met zijn ogen, maar boog zich toch voorover om de papieren op te rapen. In alle haast gleden zijn ogen kort over de lettertjes, maar hij was niet geïnteresseerd genoeg om daadwerkelijk te lezen wat er stond. En dat was echt puur omdat hij er niet in geïnteresseerd was, want Kaito was niet echt iemand die zijn neus niet in andermans zaken stak. Dan mocht het nog een hoge rang zijn, hij zou enkel wat meer op zijn tellen letten. Hij overhandigde de papieren terug aan Floyd. ‘Ik heb gehoord dat je een hogere rang hebt gekregen. Proficiat,’ zei Kaito en hij gaf een knikje naar de man. ‘Zo’n nieuws doet snel de ronde. Team Rocket boekt vooruitgang.’ Er klonk iets van tevredenheid in zijn stem, maar zijn ogen bleven kil naar Floyd kijken. Het was nu niet bepaald een geheim dat de man met de gouden ogen lastig blij te krijgen was. Alleen bij Ragya kon er soms een echt glimlachje vanaf, maar voor de rest was hij vrij kil in zijn doen en laten. ‘Ik had net een Quest beëindigd toevallig. Ik moet echt van die Grunt-rang af.’ Hij rolde met zijn ogen naar Floyd om te laten zien dat hij het nu ook weer niet zo erg meende en stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij wachtte op Floyd’s reactie.

_{De papieren die hem werden overhandigd pakte hij aan, maar Floyd trok meteen één wenkbrauw op wanneer de andere zei dat hij het ordenen zelf mocht gaan doen. Dat was hij van plan geweest, maar zo zeker was hij er niet meer van. ‘Wat nu als je mee komt met mij, jij die papieren ordent en ik geniet van een goede kop koffie?’ stelde Floyd voor al kon je het misschien niet echt een voorstel noemen. Nee, hij was niet de baas waar je vriendjes mee zou worden, ‘s avonds nog eentje zou gaan drinken om dan tot de volgende dag mee buiten te blijven. Floyd stak in ieder geval de bundel met papieren alweer uit naar de anderen.
‘De rang heb ik echter ook al een tijd,’ sprak hij vervolgens wanneer dat de andere hem feliciteerden. Wat was de naam van die kerel nu weer? Hm, het was niet blijven hangen. Terwijl dat Floyd erover had liggen nadenken zei de andere iets over een quest die hij vervuld had en dat hij van zijn Grunt rang af willen. ‘Dat willen ze allemaal. Grunts willen van die rang af, Agents willen van die rang af en zo blijft de cirkel doorlopen,’ zei hij kalm. Iedereen wilde altijd aan de top staan en de hoogste rang bereiken. Floyd was daarin niet anders.}

Deze keer was Kaito minder voorzichtig met zijn gezichtsexpressie. Hij liet duidelijk merken dat hij het voorstel van Floyd niet goedkeurde door met zijn ogen te rollen. Misschien niet de slimste zet als je het achteraf bekeek, maar hij was niet het type dat papierwerk van een ander ging verzorgen. Bovendien zouden het vast belangrijke papieren zijn en had hij niet zo’n groot verantwoordelijkheidsgevoel dat hij er voor in wilde staan als hij per ongeluk koffie morste over het papierwerk. Hij had echt ook gewoon helemaal geen zin om dit soort taken te doen. Dan mocht Floyd wel iets anders voor hem bedenken. Een missie zag hij eventueel nog wel zitten, maar dit soort dingen mocht de man tegenover hem toch mooi zelf opknappen. ‘Nee, dankje,’ sprak hij dan ook kalm. ‘Dat van die koffie zie ik nog wel zitten, maar je papierwerk mag je zelf opknappen. Bovendien zal er wel iets tussen zitten dat ik als Grunt nog helemaal niet mag lezen.’ Hij grijnsde nu haast uitdagend naar de man. Misschien kon hij de man op deze manier in elk geval overtuigen om hem dat stomme papierwerk niet te laten doen. Het waren niet de minste papieren. Nee, het was gewoon een hele stapel. Niet aan de orde voor hem dus. Hij had andere dingen te doen. Hij wist zo nog niet meteen welke, maar hij wist dat hij andere dingen te doen had. Wie weet kon hij even langs Ragya gaan om te kijken hoe het met haar ging of kon hij nog wat trainen met zijn pas geëvolueerde Prinplup. Hij gaf een knikje op wat Floyd voor de rest nog zei. ‘Schijnbaar kun je als Agent nog andere dingen gaan doen,’ zei hij. De manier waarop hij het zei toonde al aan dat hij het fijne er niet van wist. Wie weet was Floyd wel zo aardig dat hij de witharige wilde informeren wat hij als Agent precies allemaal kon doen, hoewel hij niet het idee had dat Floyd na zijn weigering op diens voorstel nog de moeite zou nemen om het één en ander uit te leggen. ‘Voor de rest lijkt het me ook geen geheim dat de meesten graag in rang willen stijgen omdat het inkomen daar beter is.’ Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. Hij was hierin echt geen uitzondering, maar dat zou Floyd wel weten. En anders kon hij het zeker wel raden, toch?

_{Die kerel had lef, maar het bracht geen goede indruk over. ‘Pardon?’ vroeg hij en de man zetten enkele stappen naar voor, geen rekening houdend met de persoonlijke ruimten. De papieren die hij vast had duwde hij ook letterlijk tegen de man zijn borstkas aan. ‘Als ik zeg dat jij ze gaat sorteren ga jij ze ook sorteren,’ maakten hij duidelijk. Zijn gele ogen waren straks gericht op de andere zijn ogen. Floyd dulden absoluut geen tegenspraak, enkel van mensen die hoger stonden dan hem of even hoog stonden. Een Grunt had niet te kiezen. Het excuus was ook flauw. Natuurlijk waren de papieren belangrijk, maar niet verschrikkelijk belangrijk. Als de zwart harige zei dat de andere ze moest sorteren wilde het zeggen dat hij de inhoud mocht weten. ‘Met zo’n ingesteldheid zal je nooit van je Grunt rang af geraken,’ zei hij vervolgens serieus. Nu dat Allison het drukker had vielen ook promoties meer op hem, en had hij meer te kiezen al moest het nog steeds in overleg gebeuren.
De andere was zo ook begonnen over de taken die je als Agent mocht doen. ‘Dus maak je daar maar geen zorgen over, zoals het er nu naar uit ziet zal je toch nooit van die taken moeten uitvoeren,’ gaf Floyd als antwoord. Misschien kon hij de andere zo duidelijk maken dat zijn lot deels in Floyd zijn handen lag.}

Kaito fronste kort met zijn wenkbrauwen terwijl hij naar de man keek. Het was ongelooflijk dat deze man een paar rangen hoger was en minder oud dan hem. Dat laatste vermoedde Kaito omdat hij vond dat hijzelf er even oud uitzag. Qua grootte waren ze ongeveer hetzelfde, misschien was hij net een paar centimeter groter. En hij wist niet hoe het zat met de conditie van de man, maar hij hield zich nog altijd aan een strak schema van minstens twee en maximaal vier keer per week naar de sportschool. Zijn spieren waren gegroeid en gevormd, maar dat was vooral te zien als hij zijn shirt uittrok of als hij een strak rond zijn borstkas spannend shirt droeg. Het was dan ook een tikkeltje vernederend voor hem dat hij alsnog dat verdomde papierwerk in orde moest maken voor Floyd. Even had hij zin om met zijn vuist de papieren uit de handen van de man te slaan, maar besefte zich net op tijd dat dat geen goede indruk zou maken. Maar dat maakte Floyd ook niet op hem, dus wat maakte het uit? Natuurlijk was er een rangverschil en natuurlijk had hij respect voor andere leden, maar er was nog altijd dat trotse deeltje in hem dat wenste om niet zo behandeld te worden. Een vloekwoord dat grensde aan een ferme belediging lag dan ook op het puntje van zijn tong toen Floyd de volgende opmerking maakte, maar hij rolde enkel nog eens met zijn ogen om zijn afkeuring te laten blijken en griste de papieren dan toch uit Floyd’s handen. ‘Waar?’ vroeg hij kortaf. Hij had het over de plaats waar hij ze moest gaan sorteren. ‘En ik zal mijn rang krijgen, geloof me. Ik wil er hard genoeg voor vechten.’ Hij fronste even kort met zijn wenkbrauwen. ‘Niet al te letterlijk, natuurlijk.’ Hij moest zich behoorlijk inhouden om geen ‘majesteit’ te zeggen en te buigen voor Floyd. Dan kon hij echt al helemaal fluiten naar zijn rang. Want ook al vond hij Floyd een zak op dit moment, die man bepaalde toch maar mooi of hij in rang zou stijgen en een beter inkomen zou hebben. En dus vouwde hij alle papieren netjes bij elkaar en keken zijn gouden ogen afwachtend naar de man.

_{Floyd had geen zin in al die tegenspraak van Grunts. Natuurlijk wilde ze graag hoger komen, maar dan moesten ze ook wat respect tonen. In ieder geval snapte hij wel hoe Allison zich had gevoeld toen dat hij zelf nog dat vervelende ongedierte was. Gelukkig was hij wel volwassen geworden en had hij zich leren gedragen. Ergens kwam het door de vervelende leden die hij altijd maar tegen kwam en die bij hem het bloed van onder zijn nagels haalden. Dat had ervoor gezorgd dat de man was veranderd en veel serieuzer was. Hij had echter nog steeds iets tegen de leden die dachten dat ze alles aan konden en té zeker waren van zichzelf. De jongen voor hem was het bewijs. Arrogant doen, geen respect tonen en toch verwachten om te kunnen promoveren.
‘Mijn bureau,’ sprak hij simpel nadat hem werd gevraagd waar. Floyd had zich toen ook omgedraaid en liep verder naar de liften toe. De andere moest maar volgen, en als hij het durfde om weg te lopen om te ontsnappen aan zijn plicht zou hij ervoor zorgen dat hij nooit meer kon lopen.
Gelukkig voor Floyd ging de lift wel open wanneer hij aan kwam en enkele andere leden stapte uit. Door zijn hand tegen de zijkant te houden zorgde hij ervoor dat de lift open bleef zodat ook Kaito binnen kon gaan zodra hij zelf was ingestapt. ‘Wat goed voor je,’ sprak hij niet erg onder de indruk toen de andere nog vertelde dat hij zou ‘vechten’ voor een hogere rang.}

Kaito deed zijn uiterste best om een zucht te onderdrukken. Bah. Zat hij waarschijnlijk heel de middag aan dat verdomde papierwerk. En waarom? Omdat hij tegen Floyd gelopen was. En dat was zelfs per ongeluk geweest. Hij wist dat hij normaal gezien ellende veroorzaakte bij anderen en dat hij dat vaak expres deed, maar deze keer was het echt per ongeluk geweest en daar moest hij nu voor opdraaien. Floyd was niet half zo vervelend geweest toen hij de man voor de eerste keer had ontmoet, maar toen had de man ook nog niet zo’n hoge rang gehad dat hij echt de baas over Kaito kon spelen. Kaito volgde Floyd op een rustige manier mee de lift in en leunde tegen de zijkant van het ding terwijl hij Floyd de verdieping liet regelen. Zijn gouden ogen bleven wat afwezig op de voorkant van de lift gericht terwijl hij manieren probeerde te bedenken om onder dit uit te komen. Hij voelde zich nog minderwaardig dan de nieuwkomers die hier waren. Misschien zouden velen het zien als een eer om Floyd’s papierwerk in orde te maken, maar Kaito ervoer het als iets vervelends. Hij onderdrukte weer een zucht en wachtte tot ze uiteindelijk op de verdieping zouden zijn waar Floyd’s kantoor was. Een klein glimlachje kwam om zijn lippen die half als uitdagend opgevat kon worden, half als een echte glimlach. ‘Mag ik ook mee van een kop koffie genieten of is dat niet aan de orde?’ Zijn stem klonk niet eens voorzichtig, eerder als een droge vraag. En het klonk ook bijna alsof hij al wist welk antwoord hij ging krijgen, want het was heus niet dat Floyd hem een kop koffie zou gunnen. ‘Ik zal braaf zijn voor de rest van de middag,’ kon hij niet laten om er aan toe te voegen. En om die woorden kracht bij te zetten vouwde hij de papieren nog wat netter, maar hij moest moeite doen om ze niet kapot te verkreukelen tussen zijn handen en ze in Floyd’s gezicht te smijten. Hij haatte dit. Hij haatte dit zo erg. Hij was altijd al zijn eigen baas over zichzelf en hij haatte het gewoon om rond gecommandeerd te worden.