Apologies to Volbeat & Illumise

Tiffany had zeker geen spijt van haar bezoek aan Hoenn. Er was misschien nog wel meer te doen dan in Kalos wat Ranger opdrachten betreft. Misschien had ze het mis, maar het leek alsof de Rangers in Kalos alles prima onder controle hadden, terwijl er in Hoenn soms nog wel een handje geholpen kon worden. Dat was vrij logisch, met zo’n kleine basis. Haar gevoel kon het natuurlijk ook mis hebben, maar dat was niet echt iets waar ze lang over na bleef denken. Voor haar was het allemaal prima, als ze zo nu en dan maar iets te doen had. Mensen helpen was immers waar ze zich voor had ingeschreven.

Het was ongelofelijk hoe makkelijk ze zich naar dit leven haar aangepast, eigenlijk. Het ene moment bekommerde ze zich alleen maar over of haar haren wel goed zaten op beeld, het andere sprak ze vreemdelingen aan met de vraag of ze nog ergens hulp bij nodig hadden. Vandaag was haar geluksdag, want een dame had een oproep op het Ranger Net geplaatst dat er twee wilde Pokémon reizigers aan het lastigvallen waren. Tiffany had zich direct aangemeld en was zo snel mogelijk op pad gegaan. Ze was toch al in de buurt, dus veel kwaad kon het niet om op zijn minst te kijken. Als het iets was wat ze niet op kon lossen, al schatte ze die kans klein, kon ze altijd een oproep doen om een andere Ranger in te schakelen.

Het kostte nauwelijks een minuut om door te krijgen wat er aan de hand was. Behalve dat ze het al wist vanwege de geplaatste oproep, kostte het geen moeite om het duo te spotten wat onrust aan het veroorzaken was. Een jonge meid met lang, stijl bruin haar werd lastiggevallen door de Illumise en Volbeat. Tiffany stapte er direct op af en haalde vast haar Capture Styler tevoorschijn. Het vinden was een eitje geweest, maar ze had zo het idee dat het vangen een stukje moeilijker zou zijn.

“Pas op!” riep ze naar het meisje terwijl ze de capture styler in de juiste startpositie hield. Hiermee trok ze niet alleen de aandacht van de brunette, maar ook van de twee Pokémon. Ze keken boos fronsend naar de ranger, maar die trok slechts haar wenkbrauwen op en glimlachte geamuseerd. “Wat? Bang?” daagde ze hen uit. Haar plan lukte, want ze lieten het meisje met rust en kwamen nu haar kant op. De mensen waren in elk geval weer veilig. Behalve Tiffany zelf, maar dat was geen probleem. Zij kon wel een paar klappen hebben.

Behendig ontweek ze de eerste poging om haar lastig te vallen, waarna ze zich omdraaide en de styler op Volbeat afvuurde. Het ding vloog een paar rondjes om de Pokémon heen voor Illumise zich er mee bemoeide en de tol zonder pardon uit de lucht sloeg. Nu kwam de dame van het duo op de brunette af, maar ook zij werd ontweken. Echter realiseerde Tiffany zich dat dit inderdaad niet zo makkelijk zou gaan als ze had gehoopt. Daar had ze al rekening mee gehouden, want hoewel ze natuurlijk de opdracht aan een andere ranger af kon staan kon ze ook gewoon de hulp van haar Pokémon inschakelen. Ze wist al precies wie ze hier voor kon gebruiken.

“Mut!” De Pokéball van de Flaaffy vloog door de lucht en knapte open. Het pluizige roze wezen verscheen en keek met haar kraaloogjes de omgeving rond. De bloemen bevielen haar duidelijk wel. “Dame en heer, dit hier is Mut. Zij gaat mij helpen jullie kalmeren,” legde Tiffany met een grijns uit aan de Volbeat en Illumise. Die keken elkaar voor een moment aan en vlogen toen op Mut af. Zoiets vermoedde Tiffany al. “Mut, Thunder Wave!” Als Ranger was het natuurlijk niet de bedoeling om de wilde Pokémon pijn te doen, maar als ze zich zo wild gedroegen kon ze niet veel. Daarom besloot ze ze te verlammen. Ze had toch de nodige bessen bij zich die de verlamming weer zou doen verdwijnen. Geen probleem, dus.

Omdat de twee insect Pokémon met zo veel vaart op Mut af kwamen konden ze niet meer afremmen om de aanval te ontwijken. De vonken schoten over Mut’s lichaam en raakten beide Pokémon tegelijk. Illumise stortte direct op de grond, te verlamd om verder nog iets te doen, maar Volbeat leek zich niet zo snel gewonnen te geven. Hij vervolgde zijn Tackle en wist Mut daar gemakkelijk mee te raken. Het schaapje schoof een stukje naar achteren, maar liet zich niet zo snel gewonnen geven. “Goed zo, meisje!” prees Tiffany het uithoudingsvermogen van haar Flaaffy. Ze had niet anders verwacht.

“Hou hem bezig!” Ze kon even geen directe bevelen geven omdat ze zich wilde richten op het capturen van Illumise. Dat zou geen grote moeite worden zolang ze verlamd werd door de Thunder Wave van Mut. Voor een tweede keer liet Tiffany de tol van de Styler los en draaide ze deze keer rondjes om de vrouwelijke Pokémon. Ze deed nog pogingen om op te staan en de tol weg te slaan, maar het lukte haar niet en de capture slaagde. Eén gelukt, nog één te gaan. Tiffany besloot om niet direct tegen Illumise te zeggen dat wat ze deed verkeerd was en focuste zich in plaats daar van op wat zich afspeelde tussen Volbeat en Mut.

Het zag er niet goed uit voor het roze schaapje. Zo te zien was er succesvol een Confuse Ray op haar gebruikt en miste ze nu al haar aanvallen – die soms zelfs in haar eigen gezicht terecht kwamen. “Mut! Hoor je me?” Hopelijk kon haar stem wat duidelijkheid brengen in de verwarring. “Draai een kwartslag naar links en vuur dan een Electro Ball af!” Als Volbeat het gemeen wilde spelen, kreeg hij het gemeen terug. Mut gehoorzaamde en draaide zich, maar Volbeat was snel genoeg om de aanval te ontwijken. Dat was oké, dit was alleen maar een oefening om Mut weer bij zinnen te krijgen. “Richt meer omhoog, Mut. Plaats je neus waar je ogen nu zijn en dan nog eens Electro Ball!” Een tweede bol elektrische energie vloog door de lucht en opnieuw was het een misser. Echter had Mut haar verwarring overwonnen en kon ze nu weer zelf zien waar ze naar moest aanvallen. “Pak hem terug! Confuse Ray!” Nu was het Volbeat die tegen verwarring moest vechten, want de aanval slaagde. Ook leek het er op dat de verlamming eindelijk zijn werk eens deed, al viel de insect Pokémon niet uit de lucht zoals Illumise gedaan had. Tiffany pakte het moment en gebruikte nu ook de styler succesvol op Volbeat. Stap twee was ook afgerond.

Stap drie was een stap waar de brunette gemixte gevoelens over had. Het was namelijk het praten met de twee Pokémon om te zien wat er mis was. Ze ging in kleermakerszit bij het tweetal zitten en legde de berries die de verlamming zouden helen bij ze neer. “Yo. Sorry voor het geweld, maar daar vroegen jullie om.” Een grijns sierde haar gezicht. “Van wat ik gehoord heb is er een trainer die een klein foutje heeft gemaakt en jullie hiermee erg kwaad heeft gemaakt. Klopt dat?” Tiffany richtte haar blik op de Illumise, omdat de Volbeat nog last leek te hebben van de verwarring. Ze knikte. “De trainer heeft zijn excuses geprobeerd aan te bieden, maar in plaats daar naar te luisteren zijn jullie herrie gaan schoppen. Beseffen jullie je dat dit niet werkt?” Volbeat snoof gefrustreerd en draaide zijn kop weg. Natuurlijk. Koppig ventje. “Zal ik jullie een geheimpje vertellen? De trainer die me heeft gestuurd, dus de trainer die jullie boos heeft gemaakt, heeft me die bessen meegegeven. En nog veel meer. Als jullie ze willen, zullen jullie je excuses aan moeten bieden en moeten beloven niet meer zo te reageren als iets mis gaat. Deal?” Om te bewijzen dat Tiffany nog veel meer lekkers bij zich had haalde ze een handje vol bessen uit het tasje wat bij haar Ranger uitrusting hoorde. Illumise knikte direct, maar Volbeat leek nog steeds wat koppiger. Tiffany wachtte echter ‘geduldig’ tot hij ook knikte en gaf toen de bessen. “Als we weer een melding binnen krijgen bij de Rangers zwaait er wat. Nou, tot ziens he!” Ze kwam weer overeind, gaf Mut een aai over haar kop, en begaf zich toen in de richting van haar opdrachtgever in Verdanturf Town.