{ Taking a knife to a gun fight

Ragya was wonder boven wonder toch op komen dagen de volgende avond. Ze had er lang over getwijfeld, maar uiteindelijk had het erop geleken dat ze geen andere optie zag. Ze moest gewoon sterker worden, en hoewel ze het nooit toe zou geven had Nathan gelijk gehad met zijn woorden. Even haalde ze diep adem en zuchtte weer uit. Het leek erop dat ze hier in herhaling viel, maar nu moest ze eens laten zien dat die maanden in Sinnoh niet voor niks waren geweest. Ze was Rayata niet meer en dit moest ze maar gaan bewijzen. Met deze gedachtes liep ze door de stad heen. Naast haar liep Aldrei duidelijk humeurig te zijn. Ze was het er niet mee eens geweest dat haar trainster alweer zo dom was om met zulke plannen mee te doen. Wie ging er nu afspreken met een groenharige asshole in het donker die haar arm bijna had gebroken? Dan nog wel in de tijd dat er vrijwel niemand op straat was terwijl ze een zichtbaar minpunt hadden. Echt, was zei de enige die hier geen goede uitkomst in zag? Toch had Ragya duidelijk gemaakt dat ze zou gaan, met of zonder de Ninetales, dus had Aldrei besloten mee te gaan en haar idiote trainster te beschermen. Ze liepen nog even door tot ze aankwamen bij de plek van route 6. Hier hadden ze afgesproken. Normaal was de roodharige niet geweldig met tijden, maar ze had het nu voor elkaar gekregen redelijk op tijd te zijn. Ze liep even de hoek om, verwachtend dat daar bij de ingang Nathan al te zien. Het leek haar immers normaal dat hij er al zou staan, dus liep ze met haar zelfverzekerde houding verder, al was de ander nog niet vergeven voor hun vorige ontmoeting.

{ Nathan, Allison~

Ze ging de poort uit en vond daar Nathan. Ze was natuurlijk via de andere kant gekomen, aangezien ze anders om moest lopen. Eenmaal in de buurt van de ander begon hij te praten, al kwam er jammer genoeg geen uitleg. Kom aan, kon hij dus niks zeggen zodat ze wist wat er ging gebeuren? Zeer geruststellend. Maar de manier waarop hij het zei en hoe hij zich nu niet gedroeg als een vliegloze vogel, zorgde ervoor dat ze haar mond maar hielt. Normaal was ze maar al te duidelijk als ze zo opgedragen werd iets te doen, toch slikte ze haar woorden in voor deze keer. Ze knikte dus enkel en volgde toen. Aldrei had even gegromd naar de Houndoom, niet zozeer vijandelijk maar als haar vorm van begroeting. Nu liep ook zij zwijgzaam naast haar, al wisselde het tweetal even een blik uit. Prism Tower, wat zouden ze daar nu weer gaan doen? Een zucht verliet haar lippen terwijl in een redelijk tred verder liep om niet achter te raken. Uiteindelijk kreeg ze het voor elkaar naast hem te lopen, om hierna zijn snelheid aan te houden. Eenmaal daar keek ze kort opzij. Ze wou graag vragen wat ze gingen doen, maar het leek erop dat het antwoord toch niet zou komen. Daarom liep ze maar gewoon mee, in stilte, terwijl ze zich afvroeg wat ze tegen zou komen als er waren.

Ragya volgde de ander gewoon naar de Prism Tower, het was natuurlijk makkelijk te bereiken. Gewoon de straat volgen en tada. Daarbij was de meerderheid van de straat al leeg. Enkele mensen liepen er nog of gingen nu naar hun huizen toe. Haar pigmentloze blik gleed even verder rond. De meeste normale mensen waren inderdaad op weg naar huis of leken naar de uitgang te lopen. Maar er waren ook typjes die nu juist in het zicht liepen, mensen aanspraken en weer verder gingen. Hoewel ze geen stempel op hun voorhoofd hadden met; Team Rocket hier. Was het toch duidelijk te merken dat ze erbij hoorde. Sommige hadden zo’n uniform aan of iets met het logo erop, anders zagen er gewoon uit alsof ze van de supermarkt afkwamen. Ze vroeg zich af hoe ze wisten wie ze aan moesten spreken en wie niet. Want zeker, van sommige zag je het dat ze weg wouden gaan. Maar als je een beetje zelfverzekerd was zou je er toch aan kunnen ontkomen? Je kon toch niet al je collega’s kennen? Natuurlijk moest dat betekenen dat ze nu zelf ook zonder problemen rond zou kunnen lopen en ze werd nu ook schuin aangekeken door de patrouilles in de buurt. Waarschijnlijk was de enige reden dat ze nu niet aangesproken werd Nathan die naast haar liep. Toch besloot ze haar nutteloze gedachtegang te doorbreken toen ze er waren. En daar.. was er nog niemand, zover ze zag. De dodo zei dat ze moesten wachten. “Is goed” sprak ze maar, zich inhoudend niet te vragen waarop ze aan het wachten waren. Ze keek even opzij naar Aldrei, maar die hielt zich bezig de omgeving in zich op te nemen. De roodharige volgde dit voorbeeld maar.

Ragya keek opzij naar de Ninetales, die als eerste door leek te hebben dat er iemand aan kwam. De vos begon zoals altijd even diep te grommen, nog altijd niet tevreden met de gang van zaken het feit dat haar trainster weer eens haar goedbedoelde adviezen negeerde. Echt, wat ze er ook aan? De roodharige gaf enkel een duidelijke blik terug, en na een korte wisseling van deathglares besloot Aldrei toch met een snuif haar gegrom te staken. Eenmaal die bontjas stil gekregen keek ze naar de jonge vrouw die aan kwam lopen. Ze waren ongeveer even lang, wat haar verbaasde, en droeg roze met paars gekleurd haar. Verder was haar eerste indruk dat ze ook een Sólskin was, het ware zonnetje in huis. Maar goed, gelukkig waren haar gedachtes niet te lezen. Ze hielt zichzelf stil toen de ander Nathan begroette, terwijl haar blik enkel die van de ander ontmoette met een kort knikje. Hierna kwam het voorstellen echter al. Blijkbaar was madame Allison. Bijna had ze weer in de verkeerde taal gesproken, maar net op het laatste moment verbeterde ze zich, en reageerde met een nog fatsoenlijke “Aangenaam” Deze met haar natuurlijke accent. Nathan ging al verder, nog altijd niet duidelijk hebben uitgelegd waarvoor ze hier was. Blijkbaar was ze sterk en betrouwbaar, al kwam dit ook voor het eerst. Het duurde hierna echter niet lang meer dat ze realiseerde dat dit Team Rocket zaken waren. Zat ze hier op sollicitatie gesprek? Had ze geen memo mogen krijgen? Ragya had besloten pas op te spreken als ze ook wat nuttigs te spreken had, dat was zeker ook voor het eerst.