A hawk hiding its prettiest talons ;

Het was goed geindigd met de jongen en zijn Igglypuff, gezien ze achteraf samen op reis zouden gaan naar een andere regio. Hun vriendschap liep verder geen schade op, hoewel de baby Pokémon haar moeder moest verlaten en dat proces niet zonder een traan verging. Tot zijn oprechte verbazing had hij ook flink wat uren besteed aan het troosten van de moeder en haar dochter, terwijl hij in de tussentijd natuurlijk ook met de knul en zijn ouders zaken moest bespreken. Die waren helaas niet zo blij met de nieuwe passagier, maar na wat overtuiging vanuit hun zoon's kant boden ze geen enkele vorm van weerstand meer en was de kwestie opgelost. Met de succesvolle missie achter de rug was hij weer op Agami´s rug geklommen en voegde ze zich weer bij de rest van de Pokémon die natuurlijk eerst tamelijk bezorgd waren wat hun zoveel tijd kostte, maar spoedig keken ze hem elk één voor één nieuwsgierig aan. Met een glimlach had hij ze al grommend verteld over de missie, terwijl Agami hem tussendoor onderbrak om een detail aan zijn verhaal toe te voegen. Na de laatste reeks vragen vond Averill het tijd worden voor de lunch, wat voor Ranger's compleet gratis was en hoewel dit enkel bij speciale gelegenheden voor Pokémon gold, was het vandaag zeker niet zo'n dag. Helaas moesten ze zelf voor hun lunch moeten gaan jagen, indien ze honger hadden, maar na hun uitgebreide ontbijt, oftewel een flinke Slaking, zouden ze zelfs pas rond een uur of zeven moeten gaan jagen. In ieder geval vertrok hij met de Pokémon naar het hoofdgebouw, waarvoor hij een redelijke afstand moest afleggen op Elapi's rug en een vliegende Dragonite om hem heen vliegend. De overige drie hield hij maar in zijn Pokéball, gezien ze té zwaar waren om door Agami vervoerd te worden of niet in staat waren om te vliegen. Met het heerlijke zonnige weer viel het reizen zeker mee en bereikten ze spoedig het gebouw.

Met een bedankje tegen de bloedrode Gyarados greep hij de Pokéball's van de drie Pokémon en gaf ze elk de instructie zich zelf tijdelijk te vermaken. Het was heel ongewoon voor hem om dat zomaar te bevelen, maar gezien hij niet urenlang over Team Rocket wilde nadenken en hun indirect spanning wilde opleveren, ging hij kijken naar de nieuwe Rangers. Er scheen vandaag een bijeenkomst te zijn in een aula van het hoofdgebouw waar zijn soortgenoten één voor één hardop hun loyaliteit aan de Rangerschap zouden vermelden, wat hij zelf maanden geleden al eens gedaan had. Hoewel het niet meer dan dat voorstelde wilde hij zeker hun geuren ten minste eenmalig opgesnoven hebben, voordat ze zich in dezelfde gebouw zouden bevinden, zoals hij. Natuurlijk was het ook handig te weten of ze dus degelijk een Ranger waren of een complete vreemdeling, want met die Team Rocket -leden wist je het nooit. De groep Pokémon knikten elk begrijpelijk, buiten de furieuze Pinsir die zich nog steeds afgezonderd hield van de rest, wat Macro nog het meest scheen te ergeren. De gepantserde, bruine Pokémon met zijn twee intimiderende horens was ook nog een vrij recente toevoeging geweest en scheen ooit misbruikt te zijn door een Team Rocket-lid, waardoor hij veel last had van wantrouwen. Het was zeker iets waar hij aan wilde werken bij de Pokémon, maar nu hij al veel vrienden had die hetzelfde nóg beter konden doen was dit een goed moment om zijn Pokémon de klus te laten klaren. Natuurlijk liet hij Agami hem zeker volgen en liep hij samen met de Dragon type het gebouw in. Averill stak zijn neus de lucht al in toen hij zich in de gang vlak bij de ingang bevond en het was haast duizelingwekkend hoeveel variatie erin was. Van zoetige geuren tot vrij zeezot-ruikende geuren. Het was niet veel anders bij de Dragonite die zelfs opgewonden met haar staart begon te kwispelen en hem met een enthousiaste blik aankeek.

“Laten we gaan!” zei Averill met een glimlach op zijn snoet, waarna hij een sprong maakte en zonder nog om te kijken door de gang heen raasde, regelrecht naar de aula. Natuurlijk brulde Agami verontwaardigd, al was ze duidelijk speels geworden en raasde ze voor het gemak met haar achterpoten achter hem aan dan haar vleugels te gebruiken. Anders had ze Averill gemakkelijk kunnen in halen en was hun wedstrijd daarmee in enkele tellen afgelopen, en of dat nou de bedoeling was? Het verbaasde haar echter dat ze vlak achter de jongen wist te blijven zonder veel moeite te hoeven doen, terwijl het als Dratini-zijnde omgekeerd was. Had ze dan eigenlijk nog Averill aan haar ijde nodig, als ze al zoveel gegroeid was? Dit was een teken van zelfstandigheid en ze zag de jongen als haar ouder en die lieten hun 'jongen' los indien ze die stage bereikt hadden. Dat had ze vroeger die dag nog recht voor haar ogen zien gebeuren. Agami schudde de gedachte weg en moest flink met haar vleugels klappen om tot een stilstand te komen toen Averill vlak voor haar snuit energiek de aula in stapte. Direct keek hij vrolijk om zich heen en herkende direct een boel van de geuren terug die hij zonet nog geroken had, maar vreemd genoeg viel er één nu hem op die hij eerder geroken had. Het was die van.. “Kasper!” Enthousiast sprak hij de naam van de blonde jongen uit die hij zeker alwekenlang niet gezien had. Hij had hem kennis laten maken met tennisballen en meloenen, maar er was iets geweest aan hem waar hij flink oneens mee was geweest; het feit dat hij een Breeder was. Het verwarde hem dat zeker waarom hij plotseling over gestapt was naar Ranger dan dat hij een Breeder was gebleven, al had hij duidelijk gemaakt het simpelweg te 'zijn', wegens zijn moeder. Daar dacht hij echter niet aan en ondanks de flinke hoeveelheid mensen en hun Pokémon sprintte hij zo snel als hij kon naar de jongen toe met een even energieke Dragonite achter hem aan. Vlak voor Kasper kwam hij tot een stilstand, greep zijn schouders en gaf hem een lik ter begroeting, waarna hij opzij stapte, zodat de Dragonite ook even 'hallo' kon zeggen. “Dus… Je bent nou een collega van mij, neem ik aan?” vroeg hij vervolgens met zijn handen op zijn heupen geplaatst en een nieuwsgierige Dragonite naast zich. Als Kasper net zoals hij een Ranger was, dan.. Averill snoof diens lichaamsgeur in en grijnsde lichtjes naar hem. “Toch besloten dat je Stunky je partner Pokémon werd? Had je dan toch wat aan mijn tips gehad?”