Money, money money~ ( TR Quest )

“Campbell!”

Twee mensen in de veels te drukke kantine keken op toen de naam geroepen werd. Eentje was blond, pienter en strontvervelend. Zijn liefde voor games was al jaren geleden in een obsessie veranderd en hij was een enorme betweter. Dat was dan ook niet moeilijk, gezien het joch ieder gesprek wel zo wist te manipuleren dat je uiteindelijk over games praatte. Zelfs als je nooit games speelde. Of als je de game niet kende. En dan begon hij je de les te leren, over dit en dat en zus en zo. Wat een snotjoch.

De andere jongen had vuurrode haren en een veel leukere persoonlijkheid (al dacht hij het zelf). Wat vond hij het naar zijn achternaam te moeten delen met het eerder genoemde kind en wat deed hij toch altijd zijn best om onder gesprekken met het eerder genoemde kind uit te komen. Hij kon wel zeggen dat hij er een stuk creatiever van geworden was door alle smoesjes die hij bedacht. Niet dat hij nou zo vaak met de andere niet-familie Campbell praatte. Nee, hij paste wel op. Eigenlijk snapte hij ook helemaal niet wat die shut-in game freak hier in Team Rocket deed, maar ach, dat zouden velen ook over hem zeggen. Hoe vaak had hij het nou wel niet gehoord? “Ethan, wat ben jij aardig.”; “Ethan, wat doe jij hier in Team Rocket?”; “Ethan, je past hier niet tussen.”; “Ethan, jij zou zo veel meer kunnen doen in je leven.” Maar ze snapte allemaal niet dat voor Ethan, dit perfect was. Hij deed al wat hij wilde, waarom zou hij “meer” willen? Hij zat hier niet omdat hij  zo’n naar persoon was, hij zat hier omdat het precies was wat hij wilde. Hij zat hier niet voor de mensen of het gezonde contact, hij zat hier puur voor zichzelf.

Afijn. Twee jongens keken op, eentje genaamd Ethan en eentje genaamd Ben. “Wat kijk je, Ben?” werd er naar de blonde Campbell gesnauwd, die hiermee genoeg wist en snel zijn blik weer naar zijn bord pasta keerde. Ethan bleef achter, een wenkbrauw nieuwsgierig opgetrokken. Hij werd wel vaker tijdens zijn avondeten gestoord en meestal was dat dan voor missies of verslagen of andere werk-gerelateerde dingen. Nu zag deze Agent er ook niet echt uit alsof hij gezellig een praatje wilde maken of wilde weten waar Ethan zijn mooie nieuwe schoenen vandaan had, zodat meneer zelf ook een paar kon kopen. Niet dat Ethan’s mooie nieuwe schoenen deze gast zouden staan, maar dat zou Ethan natuurlijk voor zich houden. Hij was namelijk een heel leuk en beleefd persoon. ”Hmm?” neuriede Ethan toen de kale kast dichtbij genoeg was om hem over het geroezemoes te kunnen horen. “Elite [XXX] wilt je spreken. Ik zou je maar haasten,” klonk er kortaf. Ethan slaakte een luide, iets wat dramatische zucht en liet zijn schouders zakken. ”Aww, maar ik heb net opgeschept! Kan ik niet eerst even eten?” vroeg hij teleurgesteld, hoewel hij het antwoord daarop zelf ook wel kon denken. “Nee. Nu. Doorlopen,” werd zijn idee van het antwoord hardop uitgesproken. De roodharige Team Rocket Grunt liet zichzelf even genieten van de euforie omdat ha, hij had het goed!, voordat hij zijn stoel langzaam en met theatraal gedoe van de tafel wegschoof en zichzelf overeind duwde. Met een zielig gezicht keek hij naar zijn stomende bordje heerlijke (relatief) pasta, waarna hij opkeek naar de man. Met een enkele knik liet hij de ander weten dat ze konden lopen, waarop de man zich omdraaide en de kantine uitbeende. Met enige moeite wist Ethan hem bij te houden (hallo, hou een beetje rekening met Meneer Kortbeen Campbell!), maar hij hield zijn mond erover. In de kantine kon hij misschien een klier zijn, maar hier in de gangen keek niemand de ander afkeurend aan als hij Ethan een ontzettende mep gaf. Want dat soort mensen waren dit. Nee, Ethan zat hier zeker niet voor het gezonde contact.

Bij een willekeurige (voor Ethan dan) deur bleef de man zo abrupt stilstaan dat Ethan bijna tegen hem op botste. Hij had enkele seconden nodig om zich te realiseren dat ze hun eindbestemming waarschijnlijk bereikt hadden, maar toch besloot hij het even te vragen. Met een vingertje in de richting van de zwarte deur wijzend, vroeg hij: ”Is dit ‘t?” Een enkele knik was het antwoord dat hij kreeg, waarna Ethan zich naar de deur draaide en deze met een zucht open duwde.

Binnen werd hij opgewacht door een man die overduidelijk nogal op een hoog paard zat. Met haar dat met zo veel gel naar achter gekamd was dat het glansde en een viezige snor zat hij in zijn veel te hoge bureaustoel, vingers langs elkaar gevouwen en handen op zijn buik rustend. Well. Meer dan een slap handje naar zijn voorhoofd als salut en een ”sir” kreeg de man dan ook niet. Bah. Viezerd. Sowieso had hij Ethan expres tijdens etenstijd geroepen. Hij leek wel op iemand die dat soort dingen zou doen, simpelweg omdat hij een hogere rang had. Waarschijnlijk had hij die ook alleen omdat hij fancy Pokémon had, of zo. Dan kon Ethan zich even goed voelen dat hijzelf nog steeds een Grunt was, want hij liep nog altijd met een ienie mienie baby Pokémon in zijn team rond. Niet dat hij er problemen mee had. Lilo was een schat en iedereen die ook maar een vinger met verkeerde intenties op haar zachte, zachte vachtje legde, ging eraan.

“Ethan Campbell,” begon de man, waarna hij een map pakte en het opensloeg. In plaats van de map, waar overduidelijk de missie die hij aan Ethan ging geven omschreven was, aan Ethan te geven, ging hij er eerst zelf doorheen bladeren. Alsof hij de inhoud nog niet gelezen had. Nou, het zou Ethan niks verbazen als dit inderdaad de eerste keer was dat de ander de woorden las. Team Rocket zat nou niet bepaald vol met enkel hardwerkende, eerlijke mensen. Enkele hadden via andere wegen hun weg naar de top weten te bereiken…

”Ja, dat ben ik,” besloot Ethan uiteindelijk droogjes te zeggen, waarna hij wat ongeduldig een wenkbrauw optrok. De ander leek de vibe ook op te vangen en gooide met een zucht de map naar de eind van het bureau. Ethan liep erop af, pakte de map op en sloeg hem zelf open. Terwijl hij las, deed de andere man zijn praatje.

“Een van onze marktverkopers houdt zich niet helemaal meer aan de afspraken. De man heeft het in zijn hoofd gehaald geld achter te houden—“

”Hoe weet je dat?” onderbrak Ethan hem met een vlakke stem. Hij keek niet op, maar hij hoefde niet te kijken om de verbaasde blik op de ander zijn gezicht voor zich te kunnen zien.

“Pardon?”

”Hoe weet je dat?” De vraag was zowel als manier om de ander te irriteren gesteld, als nieuwsgierigheid. Hoe kwamen die mensen aan dit soort info? Het was vast allemaal Hoge Rang business, of zo.

“Dat gaat jou niks aan, Grunt.”

Schot in de roos.

“Zoals ik al zei, de man houdt geld achter. Ik wil dat jij erheen gaat en hem een lesje leert. Neem al zijn centen af en zorg dat hij spijt heeft. Je hebt de rest van de avond om je in te lezen en informatie op te zoeken. Morgen vertrek je.”

De toon waarmee de ander zijn praatje afsloot, duidde aan dat Ethan nu op moest hoepelen, wat de roodharige jongen dan ook maar al te graag deed. Ugh. Eén avond. Dat was niet bepaald veel. Well, hij had minder gehad en een missie was een missie. De jongen kon niet klagen. Geld afpakken van mensen was een eitje voor iemand met skills zoals Ethan!

--

De volgende ochtend stond de jongen dan ook al vroeg in de rij voor zijn ontbijtje. Hij ging gekleed in een net pak en zag er, na enkele uren voor de spiegel, 20 jaar ouder uit. En dat alles dankzij een flinke laag make-up. Met een croissantje en een kop koffie op zijn dienblad liep hij naar een van de tafels en begon hij, met de die avond van tevoren gekregen map naast zich, aan zijn karige ontbijt.

De missie op zich was niet zo moeilijk. Hij had een USB met een virus erop dat hij in de hoofdcomputer van het bedrijf moest krijgen, waarna hij, met behulp van het virus, al het opgeslagen geld naar een van de rekeningen van Team Rocket over moest maken. Vervolgens zou het virus alle data en files op de hoofd- en aangesloten computers verwijderen. Het enigszins moeilijke deel volgde dan: Ook al het contante geld moest mee. De kluis was echter met een handafdruk vergrendeld, maar Ethan had er al het vertrouwen in dat zijn Avis zelfs technologie voor de gek kon houden. Zodra Avis de kluis geopend had, zou ze Ethan een seintje geven en zou hij vervolgens al het geld in koffers stoppen. Op hun weg naar buiten zouden ze met Avis’ toch wel dreigende uiterlijk de man nog even de schrik van zijn leven geven, en done! Kon niet mis gaan.

Tegen het begin van de middag stapte de jonge Grunt uit de donkere auto en keek hij op naar het toch wel indrukwekkende gebouw waar zijn missie zich bevond. Pfoeh. De jonge zuchtte, streek zijn jasje glad en haalde Avis’ Pokébal uit zijn zak. Hij klikte de Pokébal open, liet de Pokémon eruit en gaf haar de opdracht in ‘een zakenman’ te veranderen. De twee hadden dit al zo vaak geoefend dat Avis zonder probleem de gedaante van een zwartharige man in een net pak aannam. Met een knikje naar haar trainer liet ze weten dat alles goed was, waarna Ethan haar het gebouw in leidde. Ethan zou aan het woord blijven en terwijl hij sprak, zou Avis zich focussen op de man en zijn uiterlijk, zodat ze dat later exact na kon maken. Wat had Ethan toch een geluk dat zijn Zoroark een slim dier was…

“Meneer Solmann?”

Ethan keek op toen hij zijn “naam” hoorde en glimlachte vriendelijk. ”Ah, Jackson, goed u te ontmoeten,” sprak hij, waarna hij op de ander afbeende en hem stevig de hand schudde.  “Natuurlijk! Het is me een eer! Volgt u mij, volgt u mij!” De kalende man liep opgewonden voor hem uit de gang door, terwijl “meneer Solmann” hem volgde. De arme stakker dacht dat hij bezoek kreeg van een mogelijke toekomstige zakenpartner waarmee hij zijn bedrijf flink kon uitbreiden. Het was wat extra werk geweest, maar hierdoor zou de man helemaal niet achterdochtig zijn en zo druk zijn met het focussen op “Solmann” onder de indruk krijgen, dat hij helemaal niet meer op zou letten. Wat een idioot, maar zo waren ze allemaal.

“Wilt u een kop koffie, wellicht? We hebben net een nieuwe automaat en ik moet zeggen, de koffie is werkelijk subliem!” brabbelde de man opgewonden door. Ha. Alles ging precies volgens plan. ”Oh, ik ben zeer benieuwd. Met melk, graag,”  antwoordde Ethan semi-geïnteresseerd terwijl hij het kantoor waar hij naartoe gebracht was bekeek. Nope, geen hoofd computer hier. Ach, niet erg, hij had nog de hele dag de tijd. Toen de kop koffie met melk in zijn handen geduwd werd en de zakenman net in een van de stoelen wilde zakken, stond Ethan op. ”Waarom laat je me het bedrijf niet eerst even zien? Ik ben zeer benieuwd wat je me nou allemaal te bieden hebt, Jackson,” suggereerde hij. De man keek hem enkele momenten aan, waarna hij enthousiast begon te knikken en zichzelf weer omhoog hees. “Ah, maar natuurlijk! Volgt u mij, volgt u mij!” antwoordde hij, waarna hij het kantoor uitwaggelde. De man vond het waarschijnlijk maar al te fijn dat hij nu al zijn nieuwste apparatuur en technische zooi kon laten zien. Standaard zakenman.

En zo liep het drietal langs meerdere werkplaatsen, bezochten ze kantoren en toen, bingo, de control room. Mooi! Zodra de roodharige “zakenpartner” de ruimte binnenkwam, wist hij dat dit was waar hij moest zijn. Met de kop flink afgekoelde koffie in zijn handen liep hij langs de tafels, waarna hij perongelijk over een van de snoeren struikelde. In het proces morste hij de halve inhoud van zijn kartonnen beker over zijn jasje. ”Oh!” bracht hij gemaakt geschrokken uit, maar Jackson zou waarschijnlijk nooit doorhebben dat dit alles een toneel spelletje was. Oh, wat had Ethan toch veel voor die organisatie over. Deze koffie was er maar beter goed uit te wassen, of hij zou een nieuw pak bietsen. Want hij had niet nog drie identieke exemplaren in zijn kast hangen, of zo. Hmm. Jackson was ondertussen geschrokken op hem af gelopen en probeerde met zijn dikke handen de koffie van Ethan’s jasje te vegen. Enigszins geïrriteerd duwde de man hem weg, waarna hij zei: ”Ga eens een doekje halen, of zo! Dat krijg je met al deze dradentroep…” Jackson struikelde naar achter, knikte en liep direct de controle kamer uit. Direct veerde Ethan overeind, knikte hij naar Avis en verdween hij. Althans, de mensen die achter de vele computers aan het werk waren, zagen hem plots niet meer. Niet dat een van hen opgelet had, maar zodra hij achter de hoofdcomputer was gaan zitten, zou hij toch wel gekke blikken krijgen. Dus deed hij dat maar onzichtbaar. Ha. Oh, hij hield van Avis. Hij haalde de USB uit zijn binnenzak, haalde de computer uit sluimerstand en stak de stick in de poort. Direct verscheen een pikzwart mapje op het lege bureaublad. Hij klikte erop, activeerde het virus en leunde naar achter in zijn stoel terwijl hij wachtte. Ondertussen keek hij even om, om te zien of de man er al aan kwam, maar de kust was veilig. Toen het programma geladen was, keek Ethan toe hoe een venster zich opende. Het zag er een beetje buggy uit, maar al snel kreeg Ethan toegang tot de rekeningen van het bedrijf. Hij leunde weer naar de computer toe, klikte op enkele toetsen en reikte vervolgens wederom in zijn binnenzak. Dit keer trok hij er een papiertje uit waarop het rekeningnummer stond waarnaar hij het geld over moest maken. Met vlugge vingers tikte hij het nummer in en keek hij toe hoe het bedrag op de ene rekening met sprongen kleiner werd en het bedrag op de andere groter. Toen al het geld overgemaakt was, klikte Ethan het venster weg, opende hij een ander programma in het zwarte mapje en keek hij toe hoe er wederom een venstertje opende. Dit keer was het enkel zwart met groene cijfers die “30:00” spelde. De dertig sprong op 29, de 00 op 59 en zo begon het met aftellen. Met een tevreden zucht klikte Ethan op het oranje streepje, zag hoe het venstertje van het scherm verdween en trok hij de USB er met een tevreden grijns uit. Hij stond op, veegde wederom zijn jasje glad en net toen hij Avis het knikje gaf de illusie op te heffen, kwam de man binnenhollen. “Sorry, de kantine is toch een stuk weg,” hijgde hij, waarna hij op Ethan afliep en hem een doekje overhandigde. ”Geen probleem, geen probleem,” antwoordde Ethan, die het doekje meerdere malen over zijn jasje haalde. ”Nou, gebeurd is gebeurd. Ik ben zeer benieuwd naar de rest van je bedrijf, maar vertel me eerst eens: Waar bevinden de toiletten zich? Mijn collega hier heeft een zwakke blaas,” ging hij verder, waarna hij schaapachtig lachte.  “Oh! Maar natuurlijk! Meneer, u gaat de gang uit, dan naar links, nog eens naar links en aan het eind van de gang vindt u de toiletten! Niet te missen!” vertelde Jackson hen, waarop beide “mannen” glimlachten. Avis liep vervolgens vóór hen de controle kamer uit, hoewel ze de toiletten nooit op zou zoeken. Nee, zij ging op zoek naar de kluis. Ze had een half uur, want dan zou het hele systeem gewist worden door Ethan’s geniale USB stick. Een half uur was meer dan genoeg…

Samen met Jackson beëindigde hij vervolgens de rondleiding en kwam het tweetal weer terug in het kantoor waar ze aan het begin van de middag ook waren. Zeven minuten waren voorbij gegaan sinds Avis’ vertrek, wat moest betekenen dat.. Ah! Daar was het signaal. Een koude rilling over zijn rug die het effect was van een van haar aanvallen. ”Waar blijft mijn collega nou toch?” vroeg hij zich vervolgens hardop af. Jackson keek ook vragend om zich heen, alsof de man die Ethan vergezeld had zomaar uit het niks zou verschijnen. ”Ik ga even een kijkje nemen, excuseert u mij,” ging Ethan verder, waarna hij abrupt opstond en het kantoor uitbeende. Jackson bleef perplex achter, maar hij interesseerde Ethan niet meer. Jackson was allang failliet, en hij had het zelf nog niet eens door. De idioot. ”Leid me de weg, Avis,”  mompelde Ethan, waarna hij begon te volgen. Een gevoel, of een vibe of iets vertelde hem waar hij heen moest en al gauw kwam de Pokémon, die nog altijd het uiterlijk van Jackson aangenomen had, in beeld. De kluisdeur stond op een kier. Ha ha! Het was gelukt! Avis’ replica was goed genoeg geweest! Maar natuurlijk, Avis was briljant. Zodra de jongen het zag, maakte hij een vreugde dansje en naderde hij met vlugge, verende passen en een brede grijns om zijn lippen. ”Gelukt!” bracht hij uit, waarna hij Avis op haar schouder sloeg. Een brede grijns verscheen op het neppe gezicht, waarna Avis met een paarse gloed haar eigen vorm weer aannam. Ze volgde Ethan de kluis in, waar stapels papiergeld hem te wachten stonden. Het duurde niet lang voordat ze al het geld in de koffers die Avis met zich meegedragen had gestopt hadden, waarna ze de kluis weer uitliepen en de deur achter zich sloten. Toen Ethan zich vervolgens weer omdraaide, zag hij aan het eind van de gang een geschrokken Jackson staan. Zijn blik was enkel gefocust op Avis, die hem met een agressieve blik en met ontblootte tanden aankeek. Met een duivelse grijns liep Ethan vervolgens op de man af. ”Helaas, Jackson, maar liegen is niet beleefd. Je had beter moeten nadenken voordat je geld achter begon te houden,” sprak hij terwijl hij steeds dichterbij kwam. Jackson struikelde achteruit tot hij met zijn rug tegen de muur stond. Ethan bleef echter doorlopen, op de voet gevolgd door Avis.

“I-Ik weet niet waar je het over hebt!” bracht Jackson hijgend uit. ”Doe niet zo mal. Natuurlijk weet je waar  ik het over heb,” antwoordde Ethan. Hij rolde met zijn ogen en maakte toen de knopen van zijn jasje los. Hij duwde het kledingstuk vervolgens naar achter, waardoor de rode R op de borstzak van zijn overhemd zichtbaar werd. Jackson hapte naar adem. “J-jij b-bent niet—“ begon hij. Ethan schudde zijn hoofd. ”Nope, en jij bent niet meer rijk. Je hebt een grote fout gemaakt, Jackson, en nu zal je betalen. En haal het maar niet in je hoofd naar de politie te stappen. Ze zullen er achter komen dat je met Team Rocket samen gewerkt hebt en dan zul jij in de bak belanden,” dreigde Ethan, die zich kostelijk vermaakte. Meestal verklapte hij zijn werkelijke identiteit niet, maar nu was hem verteld dat hij dat wel kon doen, dus genoot hij er ook maar van. Helemaal prima. ”Boontje komt om zijn loontje! Succes met je vernielde bedrijf, Jackson!” bracht de jongen vervolgens veel te opgewekt uit, waarna hij Avis wenkte en richting de uitgang begon te lopen. ”En onthoudt, Jackson: Mondje dicht.” En met die woorden ging hij de hoek om en liet hij de gechoqueerde Jackson achter. Missie geslaagd~

Hij floot een vrolijk deuntje terwijl hij door de kale gang liep. Met een opgewekte grijns reikte de jongen naar zijn stropdas om het kledingstuk los te trekken en om zijn nek te hangen. Ah, veel beter. Hij was hier wel klaar, hij had geen reden meer om er nog netjes uit te zien. Hoewel… Het moment dat hij koffie over zichzelf had gemorst, zag hij er al niet netjes meer uit. Maar nu hoefde de jongen niet meer een poging tot te doen. Zijn werkelijke identiteit en intenties waren bekend en Ethan was outta here. Enkele passen achter hem liep Avis. Ook zij had, nadat haar echte uiterlijk onthuld was, de moeite niet gedaan weer een andere illusie op te roepen en liep dus in haar donkere vorm met haar trainer mee. Een tevreden blik had zich op haar gezicht gevestigd en haar hele houding straalde relaxedheid uit. Ja, Avis was ook blij. Ze was blij dat het haar Trainer gelukt had en was blij dat er weer eens bewezen was dat haar illusies subliem waren. Dat waar ze mee bezig waren eigenlijk helemaal niet goed was… Daar kon ze overheen kijken. Ze wist dat Team Rocket eigenlijk foute boel was, net zo goed als Ethan dat wist, maar het maakte haar niet uit. Of ze haar capaciteiten nou voor goed of kwaad gebruikte..  Ach. Het leven dat ze nu leefde, als indirect lid van Team Rocket, was prima te doen en dat was alles wat Avis belangrijk vond. Ze was geen slechte ziel, ze was gewoon tevreden.

Daar was de uitgang al. De zonnestralen die door de glazen klapdeuren heen schenen waren ontzettend verwelkomend, leken Ethan naar zich toe te trekken, maar hij zou nog even moeten wachten voordat hij die heerlijke warmte op zijn opgemaakte gezicht kon voelen. Een kille rilling trok over zijn ruggengraat, waardoor de jongen stil bleef staan en verrast omkeek. Daar stond hij. Jackson was Ethan gevolgd, leunde met zijn arm tegen de muur net voorbij de hoek en voor hem— Voor hem hing een Misdreavus dreigend in de lucht. De Ghost Type had de rilling bij Ethan veroorzaakt met enkel zijn dreigende blik die in Ethan’s rug geboord had, leek een Pokémon om niet mee te spotten.

“Een fout? Betalen??” bracht de dikke man spottend uit, een doodse blik gericht op de roodharige jongen, die zich naar de Pokémon en zijn trainer omgedraaid had. “Ik zal je eens een lesje leren, jij oplichter! Jij weet niet met wie je te maken hebt!” Met een frons keek Ethan berekenend en stil terug. Oké. Misdreavus. Screech Pokémon. Ghost Type. De jongen wierp kort zijn blik naar Avis, die al haar spieren gespannen had en met een dreigende blik de Pokémon strak aanstaarde. Avis. Zoroark. Dark Type. Ethan was in het voordeel. Hij kon dit. Zij konden dit. ”Avis? Kan je een Pokégevecht aan?” vroeg hij, maar hij had zijn zin nog niet volledig uitgesproken of de Zoroark had al geknikt. Ze liep met intimiderende stappen naar het midden van de hal, enkele passen vóór haar trainer, en zakte iets door haar poten. Ja, Avis was er klaar voor. Let the battle begin.

--

Jackson was de eerste die aanvallen. “PSYBEAM!” brulde hij met zijn lelijke stem. Ethan moest wel toegeven, de reactietijd van de Misdreavus was zo goed als miniem. Hoe onwaarschijnlijk het hem ook leek, de Pokémon en de man leken op elkaar ingespeeld te zijn. Dit bevel maakte in elk geval wel duidelijk dat de man duidelijk niet wist van zwaktes en sterke vlakken als het ging om verschillende types. Psybeam was een Psychic aanval. Avis was inmuum tegen Psychic. Ethan gaf de donkere Pokémon dan ook niet het bevel te ontwijken. Nee, hij zou eerst even met Jackson spelen. Het was hij die eens een lesje geleerd zou krijgen.

De straal raakte Avis volop. Zodra de vreemde materie in contact kwam met Avis’ donkere vacht, lichtte het fel op. Ethan kon Jackson horen lachen, maar zodra het licht doofde en hij Avis ongedeerd en met een onheilspellend grote grijns zag staan, stopte hij abrupt. Verrast zette de man een stap achteruit, waarna zijn ogen naar Ethan schoten. De jongen had ondertussen een grijns net zo duivels als zijn Pokémon op zijn gezicht getoverd. En nu was het zijn beurt.  ”Avis, Night Slash!” sprak hij in een duidelijke toon. Direct schoot de Zoroark op de Ghost Type af, die in zijn verrassing helemaal niet aan zijn verdediging dacht. Donkere klauwen zakte diep weg in blauwe vacht en trokken de Pokémon uit de lucht. Een gedempte “thud” klonk toen de Pokémon contact maakte met het koele oppervlak. Ha ha. Jackson, die rood aangelopen was, begon direct bevelen te roepen. “Misdreavus, Astonish!”

Ethan zette zich schrap. ”Avis, ontwijk en doe Faint Attack!” sprak hij snel.  Moeiteloos wist de Dark Type de aanval van de ander te ontwijken, waarna ze de Misdreavus benaderde en toen genadeloos toesloeg. Weer raak. Jackson en zijn Pokémon mochten dan op elkaar ingespeeld zijn, maar Ethan en Avis waren een nóg beter team. Ze waren perfect op elkaar ingesteld. Ethan wist waartoe Avis wel en niet in staat was en Avis wist wat ze kon verwachten. Eigenlijk hoefde Ethan niet eens echt aanvallen te roepen, maar hij wist dat Avis het prettig vond. Van buitenaf het gevecht kon Ethan toch beter oordelen dan Avis zelf, die het eigenlijk sowieso al veel te druk had met niet geraakt te worden.

“Mean Look! En dan Confuse Ray!” riep Jackson, waarop de man zijn Pokémon wederom veilloos reageerde. Ethan moest toegeven, zelfs vanaf buiten het gevecht zag de blik die de Misdreavus op zijn gezicht had weten toveren er onprettig uit. Ook Avis was door de verandering in gezichtsuitdrukking wat uit het veld geslagen, waardoor ze dan ook geraakt werd door de Confuse Ray. Geschrokken deed de Pokémon een pas naar achter, knipperde verwoed met haar ogen, maar de wereld draaide om haar heen. ”Avis! Rustig aan. Scratch!” riep Ethan. Een makkelijke aanval. Een aanval die het tweetal al zo vaak geoefend had dat de Pokémon er eigenlijk niet voor hoefde te zien. De Zoroark reageerde dan ook direct, maar in haar verwarring wist ze de Misdreavus toch niet te raken. ”Maakt niet uit, Avis!” sprak Ethan aanmoedigend, maar zijn stem was ongehoord door het debiele gebrul van Jackson. De man leek het echt volledig kwijt te zijn… Misschien moet Avis hém een klap geven, dan zou het snel afgelopen zijn… “Nogmaals Astonish!” riep Jackson. Het zwevende beest produceerde wederom het onprettige geluid en stoof op Avis af, die in haar verwarring de aanval niet wist te ontwijken. Door het contact tussen de twee huiverde de Pokémon, waardoor ook de Payback van de ander haar wist te raken. Door de huivering en de klap, wist Avis zich echter eindelijk van haar verwarring te verlossen. ”Yes, Avis! Faint Attack!” Ze voerde de aanval veilloos uit en door de eerdere Night Slash, wist ze de Misdreavus goed te raken. Ha haaaa! Critieke aanval, awyis. ”En Pursuit!” ging Ethan verder, maar de Misdreavus wist de aanval te ontwijken en deed nogmaals een Payback, hoewel de schade maar miniem was. ”Nogmaals Pursuit!” riep Ethan, waarna de aanval dit keer wél raakte. Hoewel het niet de volledige schade opleverde, was het effect toch groter op de Misdreavus, wiens zwakte uiteindelijk toch Dark Type attacks waren. De Pokémon leek dan ook eventjes nodig te hebben om zich te herstellen, waar Ethan en Avis natuurlijk gebruik van maakten. ”Faint Attack!” besloot Ethan opnieuw, wat resulteerde in een succesvolle klap. ”En—“ begon Ethan, maar de mond werd hem effectief gesnoerd door Jackson zijn geloei. “Misdreavus, HEX!” De Misdreavus reageerde en viel aan. Hoewel Avis niet meer onder invloed was van de verwarring, liep ze toch enige schade op doordat ze er blijkbaar nog niet helemáál overheen bleek te zijn. Ach, het was nog steeds niet zorgwekkend. Avis kon zeker nog even door. ”Night Slash!” riep Ethan dan ook weer. Direct kwam de Zoroark in beweging en haalde ze venijnig naar de Misdreavus uit, die niet op tijd weg wist te komen. “Nu Confusion Ray!” riep Jackson op zijn beurt, maar Avis wist de straal te ontwijken. ”Taunt!” riep Ethan. Direct kwam Avis in beweging en wist ze de andere Pokémon al snel razend te maken. Ha. ”En nu, Honeclaws en dan Pursuit!” Met extra scherpe nagels haalde de vrouwelijke Pokémon uit. Door de Honeclaws kwam de aanval echter nog harder aan. Eindelijk begon Ethan te merken dat de Misdreavus het steeds zwaarder keer. Hij was duidelijk in het nadeel, niet alleen omdat hij zwak was tegen Dark Type aanvallen maar ook doordat Avis en Ethan een veel beter team waren dan hij met zíjn trainer.

“Kom op, Misdreavus! Doe een Spite!” riep Jackson. De aanval raakte Avis, maar voor beide was het een onbekend iets en wisten ze de schade dus ook niet. Ach, het zag er niet naar uit het enige fysieke schade opgeleverd had, dus zou het vast niet uitmaken… Toch? ”Hoe voel je je, Avis?” vroeg Ethan toch nog even, die haar met een bezorgde blik aankeek. De Pokémon keek even weg van haar tegenstander om naar haar Trainer te kijken, haalde haar schouders op en maakte met een enkele blik duidelijk dat ze zich eigenlijk wel oké voelde. Ethan knikte enkel, waarna Avis weer wegkeek en zich wederom focuste op het gevecht. Oké. No worries. ”Oké dan, meisje, doe een Agility en dan een Foul Play!” besloot Ethan, waarop de Pokémon een enkel moment nam om even diep adem te halen en zichzelf wat te herstellen, waarna ze op de ander afstoof en met een gemeen trucje schade wist aan te richten. “Nu! Payback!” riep Jackson echter nu Avis in bereik was, waarop de Misdreavus direct reageerde en toch nog een klap wist uit te delen.

”Avis, even afstand!” zei Ethan, waarop de Pokémon achteruit sprong en daar even, uit de buurt van de Ghost Type, op adem kwam. Ook al was ze in het voordeel, Avis kon ook uitgeput raken. ”Hoe voel je je?” vroeg Ethan opnieuw, waarop de Zoroark hem met een geruststellende blik aankeek. Oh ja, Avis kon nog wel even door. Ze was een bikkel, die dame. Een echte kanjer. Oh, wat was Ethan toch dol op d’r. Ethan knikte dan ook, vertrouwde haar compleet, en liet haar met een enkele blik weten dat ze er weer klaar voor was. Daar gingen ze dan weer. ”Doe een Faint Attack!” riep Ethan, waarop de Zoroark direct weer in beweging kwam. De aanval raakte, maar Jackson leek op dit moment gewacht te hebben. ”Confusion Ray en dan Hex!” riep de dikke man uit. De straal raakte Avis, die zich nu erg dichtbij de andere Pokémon bevond, vol in het gezicht, waardoor ze geschrokken naar achter struikelde, maar de andere Pokémon gaf haar de kans niet om weg te komen. De schade die de Hex opleverde was, ook al was Avis sterk tegen Ghost Type aanvallen, toch wel wat zorgwekkend. Dus dit was waar deze Pokémon allemaal toe in staat was… Het was duidelijk niks om mee te sollen. ”Avis!” bracht Ethan verrast en bezorgd uit. De Pokémon duwde zichzelf weg van de ander, nam even de tijd om op adem te komen, maar knikte vervolgens naar haar trainer. Er was meer voor nodig haar uit het veld te slaan. ”Oké, doe een Pursuit!” besloot Ethan toen, hoewel de frons op zijn gezicht bleef. Zoals het er nu voor stond, had de Misdreavus meer schade opgelopen en dat was te merken. Zijn bewegingen waren minder soepel en zijn reflexen minder snel. Maar knock-out? Nog niet. Ze moesten nog even doorzetten…

“Misdreavus, Split Pain!” riep Jackson toen. De Misdreavus knikte, waarna hij de aanval uitvoerde. Langzaam slokte hij energie van Avis op, totdat ze op hetzelfde level waren: Avis met wat minder kracht en de Misdreavus met weer wat meer. Oh wow. Wat de Muk. ”A-Avis—“ bracht Ethan verrast uit, maar wederom overstemde Jackson hem. “Payback!” brulde de man, die blijkbaar nogal vol van zichzelf geworden was door die eerdere aanval. ”Ontwijk!” riep Ethan direct, maar Avis was zelf al uit de weg gesprongen. ”Night Slash!” zei Ethan vervolgens, waarop Avis direct reageerde en de ander met succes raakte. ”En Pursuit!” Wederom raakte Avis de Pokémon. Nu was het menes. Hij zou het snel afmaken, zou de Misdreavus niet weer de kans geven een of ander trucje uit te halen zoals die stomme Split Pain, of whatever het was. Ugh. “Confusion Ray!” riep Jackson, maar Avis wist de verwarrings aanval dit keer wel te ontwijken. “Astonish!” riep Jackson vervolgens direct, waardoor Ethan de kans niet kreeg een aanval te roepen. De Astonish wist Avis wel te raken, maar ze had zich nog schrap kunnen zetten. ”Foul Play!” riep Ethan vervolgens, maar de Misdreavus wist de aanval te ontwijken. Damn. Waarom waren Ghost Types nou immuun tegen Normal Type aanvallen… Dan had Ethan al een stuk meer gekund, maar nu kon de jongen niks anders dan de Dark Type aanvallen die Avis onder de knie had te gebruiken. Op zich niet erg, want ze waren zeer effectief, maar zijn mogelijkheden waren er wel minder door. Hm. ”Nogmaals Foul Play!” Dit keer wist Avis wel schade aan te richten en goed ook. Een kritieke klap. Ha. Mooi zo. Ookal had de Misdreavus was extra energie en kracht weten te krijgen door de Split Pain, het was duidelijk dat hij het zwaar had. Ja, Ethan was goed op weg. Ze konden dit. Nog even doorzetten, Avis. “Astonish!” klonk er weer van Jackson’s kant. De Misdreavus wist enige schade bij Avis aan te richten, maar wederom had de Pokémon zich schrap kunnen zetten. ”Agility!” riep Ethan, waarop Avis knikte en wederom een momentje nam om even te kalmeren. “Payback!” riep Jackson vervolgens. Direct toen hij sprak, opende Avis haar ogen en wist ze met gemak de aanval te ontwijken. ”Pursuit!” riep Ethan. Wederom raakte de aanval, waardoor de Misdreavus tegen de grond geslagen werd. Hij leek even nodig te hebben om weer overeind te komen. ”Oké, Avis! En nu een Night Slash! Je bent er bijna!” riep Ethan en nog voordat de Misdreavus overeind kon krabbelen, viel Avis wederom met een kritieke slag aan. “M-Misdreavus! Kom op, je kunt het! Sta op!” riep Jackson, die nu toch een beetje nerveus begon te worden. “C-Confusion Ray!” sprak hij vervolgens. Met enige moeite probeerde de Screech Pokémon het bevel op te volgen, maar de straal ging de compleet verkeerde richting op. ”Oké, maak het af met een Faint Attack!” riep Ethan, waarop de aanval 100 procent raak was. Na de aanval was het stil. Zou de Misdreavus nog overeind komen, of was het gevecht afgelopen…?

De Pokémon bleef liggen. Hijgend zette Avis een stap achteruit, waarna haar gehijg het enige geluid was dat de stilte doorbrak. Uiteindelijk vond een brede grijns zijn weg naar Ethan's lippen en keek hij de zakenman met een duivelse blik aan. Gewonnen. Hij had gewonnen. Jackson was zo vol van zichzelf geweest, maar uiteindelijk waren hij en zijn Pokémon toch niet sterk genoeg geweest. Wat een grap. Jackson had verloren van een tiener. Nu was Ethan niet zo maar een tiener, maar dat veranderde uiteindelijk niets. De grijns werd breder, totdat Ethan begon te lachen. Gegrinnik, zachtjes en spottend. "Ik zei het toch! Pas maar op. Als je nogmaals denkt zo iets te kunnen flikken, zal ik niet stoppen bij het knock out slaan van enkel je Pokémon," sprak Ethan en hoewel hij nog steeds grijnsde, had hij een gevaarlijke blik in zijn gouden ogen. Trillend zette Jackson een stap naar achter, waar hij met bevende handen naar de Pokébal van zijn bewusteloze Misdreavus zocht.

Ethan had zich ondertussen omgedraaid en was met Avis aan zijn zijde de gang uitgelopen. Jackson kwam dit keer niet meer achter hem aan. Ha ha. Mooi zo. Afgehandeld en wel. Wellicht kon hij vanwege het gevecht wat extra credits binnen slepen, dat zou toch wel fijn zijn. Oh well. Het had van Ethan niet gehoeven. Natuurlijk vormde het een goede training voor Avis, maar alsnog nam hij zulke risico's liever niet. Wilde Pokémon waren over het algemeen wel zwakker, maar gevangen Pokémon... Ach, het was nu voorbij. Ze hadden met succes gewonnen en kijk, daar was de uitgang al.

Terwijl hij liep, haalde Ethan met zijn vrije hand (hij had de koffer met het contante geld nog altijd in zijn andere hand) een doekje uit zijn zak om de make-up tot op zekere hoogte van zijn gezicht te wrijven. Te lang te zware make-up dragen verpestte zijn huid altijd zo... Met een zucht zwaaide hij de klapdeuren uiteindelijk open, waar hij en Avis begroet werden door een prettig briesje en goed weer. Kijk, dit was nou fijn. Misschien kon Ethan op de terugweg nog wel een ijsje halen.. Ah ja, dat was een goed plan! Hij wist alleen niet dat het waarschijnlijk nog wel even zou duren voordat hij weer op 'de terugweg' zou zijn...

[ OOC : Ethan = Mulan ]

[ & Cora~ ]

<sub>Oh het was echt lekker weer. Helemaal prima. Terwijl hij verder het gebouw uit liep, knoopte hij zijn verprutste jasje open en streek hij zijn haar wat naar achter, hoewel de dikke plukken binnen no time zijn voorhoofd weer bedekten. Misschien leek het maar zo, maar alle kleuren leken enkele tinten donkerder. Wellicht was hij gewoon blij omdat hij zijn eerste missie succesvol afgerond had. Als een klein kind dat voor het eerst alleen naar school gefietst had. Misschien verbeeldde hij het zich maar. Misschien zag hij alles gewoon zoals het was. Wist hij veel. Met een tevreden zucht keek hij uiteindelijk om naar Avis om iets (waarschijnlijk oninteressants) tegen haar te zeggen, toen hij plots de koffer in zijn hand afgepakt voelde worden. Het ging soepel en stil en bijna had hij het niet doorgehad, maar toen de hand de koffer pakte, kwam die ook heel even in contact met Ethan's huid.

Verrast keek de jongen weer om en zag daar de persoon die hij wel het minst verwacht had. Roze, lange haren, een porseleinen huidje en rooskleurige ogen die hem gemene blikken toestuurde. Haar mond was in een grijns getrokken. Ethan was te perplexed om iets te zeggen. Wat deed Cora hier nou? Hoe was ze hier gekomen? Hoe wist ze dat hij hier was? Waarom was ze hier? Het drong niet eens tot hem door dat ze zojuist het geld afgepakt had of wat haar plannen daarmee waren. Hij had de lichte, bijna onopmerkelijke blos die op zijn wangen tevoorschijn gekomen was ook niet door. Even keken ze elkaar aan, maar toen veranderde er iets in haar blik. Haar hele houding veranderde. Ze barstte in lachen uit! Verward leunde Ethan van haar weg, compleet uit het veld geslagen en niet in staat een woord uit te brengen. Dit was allemaal veel te verwarrend—

Toen ze zich echter door haar schaterlach door een uitleg gaf, leek hij weer een beetje bij zinnen te komen. Met een diepe frons reikte hij naar zijn gezicht, waarna hij zijn vingers over zijn wang liet glijden. Huh—Wat was er nou weer mis... Maar hij had— De frons veranderde uiteindelijk van verward naar boos, waarna hij zijn handen als een klein kind over elkaar vouwde voor zijn borst. "Nou!" was het enige dat hij wist te zeggen, omdat ze nog steeds niet stopte met lachen. "I-Ik heb anders een doekje gebruikt, hoor," voegde hij er mompelend aan toe. Zijn ego, zijn trots... Kapot. Deze meid had te veel invloed op hem...

In een wanhopige poging zich vervolgens ergens anders op te focussen, alles om dat gelach niet meer aan te hoeven horen, viel zijn blik echter op de koffer. Zijn koffer. Nu pas had hij door dat ze die van hem afgepakt had, gestolen had. Hallo, hij was degene die hier stal, niet zij! Boos omdat ze hem uitlachte én zijn koffer gestolen had, haalde hij wat fel uit naar het zwarte ding, hoewel hij eigenlijk niet eens zo veel moeite deed de koffer te pakken te krijgen. "H-Hé, geef dat eens terug! Dat is van mij!" Oh, Ethan.</sub>

<sub>Onder de vegen make-up op zijn nek en wangen begon een roze blos te ontstaan terwijl hij boos (want hij wist niet hoe hij dit gevoel anders moest omschrijven) naar haar keek. Ja hoor, hij snapte het nu wel. Ze mocht nu wel ophouden met lachen. Het was net alsof ze zijn ego zo uit zijn lijf getrokken had en er met iedere lach die ze lachte erop stampte. Met een 100kg gewicht aan haar voet. Of zo. Even huilen. In elk geval kon Ethan zich tot op zekere hoogte vermaken met haar out of control lichaam, want hij moest wel zeggen dat ze er niet uit zag. Dit zou hij onthouden en later eens opbrengen om háár voor schut te brengen. In een publieke area, dan konden mensen ook omkijken terwijl zij degene was die belachelijk gemaakt werd. Schandalig.

Hij stampte bijna met zijn voeten uit frustratie toen ze naar zijn nek wees, haar roze ogen nat van de tranen. S T O P. Nou ja, waarschijnlijk had hij het eraan komen, hoewel hij niet zeker wist wat hij dan gedaan had. De vorige keer was zij degene geweest die zo'n groot probleem maakte en boos wegstormde. Ethan had niks misdaan. Ze had zelfs zijn kleding als deken gebruikt, ze moest blij zijn dat hij zo'n goed hart gehad had. Niet dat hij er echt iets over te zeggen had gehad, want ze zat in een kast terwijl hij aan het film kijken was met een buddie. Alsnog. Ethan kon net zo goed de feiten verdraaien zodat Cora de schuldige werd.

Zijn poging tot het terugkapen van de koffer trok haar echter weer terug uit lache-land. Ze pakte het ding weer weg toen hij ernaar reikte en zei, helemaal vol van zichzelf, dat die nu van hem was. Oh hell nah. Met een diepe, ongelovige frons keek hij haar dan ook aan. Waarom was ze opeens zo vol van zichzelf? Wat ging ze doen, Mittens eruit laten en Ethan laten krabben? Wooow, boehoe, wat was hij bang! Toen ze echter opmerkte dat hij Avis maar niet moest gebruiken (ze herinnerde haar naam nog!) keek Ethan al helemaal perplexed. Oh, nu vroeg ze er gewoon om! "Wat? Ik ben echt niet bang voor Mittens, hoor. Die vlooienbal viel al flauw toen ik ook maar in jou búúrt kwam! Avis, doe een Pursuit en pak die koffer terug!" Natuurlijk zou hij Avis gebruiken.</sub>