Primadonna Girl ~

De zonnestralen verwarmde haar wangen die nog wat boller waren dankzij haar brede grijns. Met grote stappen, en een beetje als een robot, liep het meisje blij rond gevolgd door haar Pokémon. Haar geneurie paste bij haar vrolijke houding, accentueerde dit alleen nog maar meer. Met haar tas in haar hand en een rolkoffertje in haar andere hand was ze op weg naar haar nieuwe thuis: de Ranger Academy.

Tan was nog niet zo lang geleden aangekomen en had genoten van de boottocht, maar was toch weer blij om weer op het vaste land te zijn. Voornamelijk omdat Endymion het niet zo leuk scheen te vinden, je kont bijna zeggen dat de arme ziel last had gehad van zeeziekte, maar zijn eigenaar weigerde hem terug te doen in de Pokéball – omdat ze zich anders zo alleen voelde.
 
De Academy verscheen langzaam in haar blikveld en het meisje begon sneller te lopen. ‘Kom op Eddie, daar is het!’ O wat had ze hier veel zin in! Vooral het uniform, o het uniform ja! Wat zou haar dat goed staat, prachtig gewoon.
Voor de poort bleef ze staan, nam even een momentje om dit allemaal op te nemen. Dit was het begin van een nieuw hoofdstuk in het leven van Tan Shi. Ze wilde een stap vooruit zetten maar bleef vasthangen; de rolkoffer zat vast. ‘Nouhou,’ bracht ze klagend uit waarna ze zich omdraaide zodat ze het handvat met twee handen vast kon pakken en er wat harder aan kon trekken. Endymion probeerde ook mee te helpen door er tegenaan te duwen vanaf de andere kant. ‘Komm opp,’ bracht ze vaag uit met haar tanden op elkaar geklemd.
Een klein kreetje verliet haar keel toen ze de koffer eindelijk los kreeg, schoot naar achteren. Ze liet het al snel los, botste half tegen iemand op en viel toen op de grond – liet haar tas ook nog eens vallen die ze héél handig niet dicht had gedaan waardoor alles eruit viel.
 
Langzaam opende het meisje haar ogen weer, analyseerde de situatie. De koffer was omgevallen, Endymion waggelde naar haar toe, al haar spullen lagen verspreid en… En ze had haar knie geschaafd. Langzaam trok ze haar been op, voelde de tranen al in haar ogen prikken en ja hoor – als een klein kind begon ze zowat te janken: ‘Mijn knieeee -’ bracht ze jammerend uit, ‘Het doet piiijjnnn!’ Ze zou nog net niet vragen om haar mama of ze er een kusje op kon geven.

OOC; Open :>

Het was een zielige vertoning, maar het was gewoon wie Tan was. Nu was ze niet perse zielig, maar eerder onvolwassen en misschien een tikje verwend. Ze klaagde niet snel dat ze een nagel zou breken, eerder dat haar haar funest zou zijn door iets maar dat terzijde, en zette meestal wel haar beste beentje voort – maar de eerste beste tegenslag kon er al voor zorgen dat ze helemaal gedemotiveerd raakte. Zo was dat nu ook het geval: ze lag te jammeren in plaats van op te staan en verder te gaan, zoals een normaal iemand zou hebben gedaan.
 
Pas toen ze wat hoorde stopte ze met klagen, met waterige ogen en een traantje in een van d’r ooghoeken keek ze op – recht in de ogen van een Pokémon. ‘Nye!’ kwam er geschrokken over haar lippen terwijl ze vaag een beetje naar achteren krabbelde. Het was niet echt een woord, meer een geluid dat aangaf dat ze het niet snapte en was verrast door de Pokémon.
“Gaat het een beetje?”
Langzaam keek ze op naar het meisje, waarschijnlijk de eigenaar van de Absol. Ze wreef met een hand de traan bij d’r oog weg en krulde haar mondhoeken omhoog waarna ze knikte. ‘Ja hoor…’ Ze krabbelde overeind, klopte de viezigheid van haar kleding af. ‘Wat voor Pokémon is dat?’ vroeg de blondine, alweer heel ergens anders met d’r hoofd.

“Mooi zo.”
Ze kon het niet helpen dat ze even fronste bij die woorden. Om de een of andere reden klonk het niet… Gepast. Het klonk als een docent die een kind straf had gegeven en de vele strafzinnetjes op het papier zag staan nadat het was ingeleverd. Het klonk gewoon vreemd. Ze wist niet waarom, maar ze besloot er maar niet op te reageren. Er was geen reden om onnodig drama te creëren, hoewel ze dat soms nog wel deed – maar dat terzijde.
 
De onbekende Pokémon bleek een Absol te zijn. Daar had ze dus nog nooit van gehoord. Gefascineerd keek ze naar de Pokémon terwijl ze de uitleg aanhoorde. ‘Maar dat is waarschijnlijk gewoon stom bijgeloof,’ uitte ze haar eigen mening over het hele disaster gebeuren, ‘Het zou me niks verbazen als Absols juist geluk brengen! Mensen zijn altijd zo oppervlakkig als het erop aankomt.’ Ze zag het als een vorm van vooroordelen hebben, dat men zegt dat iets ongeluk brengt hoeft niet te betekenen dat het ook zo is. Je kon niet zeggen dat Tan altijd vurig dit soort zaken ‘bestreed’, maar ze was wel een voorstander om onbekende mensen én Pokémon als een leeg canvas te zien. Onaangeraakt door de woorden die anderen erover hadden gesproken, ze zou zelf wel haar mening vormen over iets of iemand – daartoe was ze prima instaat.
‘Ben jij al een Ranger of ben je ook net nieuw?’ besloot ze uiteindelijk maar te vragen, nu nieuwsgierig naar de eigenaar en niet de Pokémon.